Κεφάλαιο 19
Η δέσμευσή μας προς τον Θεό
«Μία επιτυχημένη ζωή… απαιτεί δέσμευση – ολόψυχη, από τα βάθη της καρδιάς μας, δέσμευση που διατηρούμε παντοτινά, προς τις αρχές που γνωρίζουμε ότι είναι αληθινές, στις εντολές που έχει δώσει ο Θεός».
Από τη ζωή του Χάουαρντ Χάντερ
Όταν ο Χάουαρντ Χάντερ κλήθηκε ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα, διακήρυξε: «Αποδέχομαι, χωρίς επιφύλαξη, την κλήση… που έγινε σε εμένα και είμαι πρόθυμος να αφιερώσω τη ζωή μου και όλα όσα έχω στην υπηρέτηση αυτή»1.
Ο Πρεσβύτερος Χάντερ έζησε πιστός στη δέσμευσή του. Όταν χειροτονήθηκε Απόστολος, επέστρεψε στην Καλιφόρνια για να ολοκληρώσει υποχρεώσεις της Εκκλησίας και επιχειρηματικές και να αρχίσει τις προετοιμασίες για την εγκατάστασή του στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Ήταν δύσκολο για τον Πρεσβύτερο και την αδελφή Χάντερ να αφήσουν την οικογένεια και τους φίλους τους στην Καλιφόρνια – και για τον Πρεσβύτερο Χάντερ να εγκαταλείψει τη δικηγορική. Κλείνοντας τη σταδιοδρομία του ως δικηγόρος, έγραψε:
«Σήμερα τελείωσα το μεγαλύτερο μέρος του έργου μου στο γραφείο. Σχεδόν όλες οι εκκρεμείς υποθέσεις έχουν ολοκληρωθεί. Ήμουν μόνος στο γραφείο σήμερα, συνειδητοποιώντας ότι η άσκηση της δικηγορικής είχε τώρα τελειώσει. Κράτησα σημειώσεις από έναν αριθμό αρχείων και τα άφησα επάνω στο γραφείο. …Το στομάχι μου ήταν ανακατεμένο καθώς έφευγα από το γραφείο. Είχα ευχαριστηθεί την άσκηση της δικηγορικής και ήταν η ζωή μου για αρκετά από τα τελευταία έτη, όμως, παρ’ όλα αυτά, είμαι χαρούμενος και ευτυχής να ανταποκριθώ στη σπουδαία κλήση η οποία ήρθε σε μένα στην Εκκλησία»2.
Ο Πρεσβύτερος Χάντερ ήξερε από προσωπική εμπειρία ότι «το να υποτασσόμαστε στο θέλημα του Πατέρα μας δεν είναι πάντοτε εύκολο»3. Παρ’ όλα αυτά, ήξερε τη σπουδαιότητα να έχει πλήρως δεσμευθεί στον Θεό. Σχετικά με εκείνη τη δέσμευση, έγραψε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν γιατί τα άτομα της δικής μας πίστης ανταποκρίνονται σε κλήσεις για να υπηρετήσουν ή τη δέσμευσή μας να δώσουμε όλο τον εαυτό μας. Ευχαριστήθηκα εξαιρετικά την άσκηση της δικηγορικής, όμως αυτή η κλήση που ήρθε σε εμένα θα επισκιάσει κατά πολύ την επιδίωξη του επαγγέλματος ή το χρηματικό κέρδος»4.
Ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να δείξουμε την «απόλυτη δέσμευσή» μας και την «πλήρη αφοσίωσή» μας είναι να υπηρετούμε εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη.
Διδασκαλίες του Χάουαρντ Χάντερ
1
Ο Πατέρας μας στους Ουρανούς απαιτεί την απόλυτη δέσμευσή μας, όχι απλώς μία συνεισφορά.
Καθώς σκέπτομαι τις ευλογίες που έχει δώσει ο Θεός σε εμάς και τις πολλές ομορφιές του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, καταλαβαίνω ότι στη διάρκεια της διαδρομής μάς ζητείται να κάνουμε σε ανταπόδοση μερικές συνεισφορές, συνεισφορά σε χρόνο ή χρήμα ή άλλων πόρων. Όλα αυτά εκτιμώνται και όλα είναι απαραίτητα, όμως δεν συνιστούν την πλήρη προσφορά μας στον Θεό. Τελικά, αυτό που θα απαιτήσει από εμάς ο Πατέρας μας στους Ουρανούς είναι περισσότερο από μία συνεισφορά. Είναι μία πλήρης δέσμευση, όλα όσα είμαστε και όλα όσα μπορούμε να γίνουμε.
Παρακαλώ, καταλάβετε ότι δεν μιλώ μόνον για μία δέσμευση προς την Εκκλησία και τις δραστηριότητές της, μολονότι αυτό πρέπει πάντα να ενδυναμώνεται. Όχι, μιλώ πιο συγκεκριμένα για μία δέσμευση η οποία εμφαίνεται στην ατομική συμπεριφορά μας, στην προσωπική ακεραιότητά μας, στην αφοσίωσή μας στο σπίτι, την οικογένεια καθώς και την Εκκλησία…
Επιτρέψτε μου να θυμηθώ λίγο ένα μόνον από εκείνα τα υπέροχα παραδείγματα από τις γραφές, όπου τρεις σχετικά νέοι άνθρωποι έμειναν πιστοί στις αρχές τους και διατήρησαν την ακεραιότητά τους, μολονότι έδειχνε προφανές ότι για να γίνει αυτό, θα τους κόστιζε τη ζωή τους.
Περίπου 586 χρόνια προ Χριστού, ο Ναβουχοδονόσορας, βασιλιάς της Βαβυλώνας, βάδισε εναντίον της πόλης της Ιερουσαλήμ και την κατέλαβε. Τόσο εντυπωσιασμένος ήταν με τα προσόντα και τη μάθηση των παιδιών του Ισραήλ, ώστε έφερε μερικά από αυτά στην αυλή του βασιλιά [στη Βαβυλώνα].
Πρόβλημα προέκυψε στους Ισραηλίτες όταν ο Ναβουχοδονόσορας έφτιαξε ένα χρυσό είδωλο και πρόσταξε όλους στην επαρχία της Βαβυλώνας να το λατρεύουν, μία εντολή που αρνήθηκαν ήρεμα οι τρεις νεαροί Ισραηλίτες – Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ. Ο βασιλιάς ήταν γεμάτος «θυμό και οργή» και πρόσταξε να τους φέρουν εμπρός του. (Δανιήλ 3:13.) Τους πληροφόρησε ότι εάν δεν προσκυνούσαν τη χρυσή εικόνα την καθορισμένη ώρα, «θα ριχτείτε την ίδια ώρα μέσα στο καμίνι τής φωτιάς που καίει». Ύστερα, με κάποια αυταρέσκεια, ρώτησε: «Και ποιος είναι εκείνος ο Θεός, που θα σας ελευθερώσει από τα χέρια μου;» [Δανιήλ 3:15.]
Οι τρεις νέοι άνδρες απάντησαν ευγενικά, όμως χωρίς δισταγμό:
«Αν είναι έτσι» είπαν «[ότι μας απειλείς με θάνατο], ο Θεός μας, που εμείς λατρεύουμε, είναι δυνατός να μας ελευθερώσει από το καμίνι τής φωτιάς που καίει· και από το χέρι σου, βασιλιά, θα μας ελευθερώσει.
»Αλλά, και αν όχι, [αν για οποιοδήποτε λόγο εκείνος επιλέξει να μη μας σώσει από τη φωτιά], ας είναι σε σένα γνωστό, βασιλιά, ότι τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε, και τη χρυσή εικόνα, που έχεις στήσει, δεν την προσκυνούμε». [Δανιήλ 3:17-18.]
Φυσικά, ο Ναβουχοδονόσορας οργίστηκε όσο ποτέ και διέταξε να κάψουν το καμίνι επτά φορές περισσότερο από το κανονικό. Κατόπιν πρόσταξε να ρίξουν εκείνους τους τρεις γενναίους νέους άνδρες με τα ρούχα μέσα στη φωτιά. Πράγματι, ο βασιλιάς επέμεινε τόσο πολύ και η φλόγα ήταν τόσο καυτή, ώστε οι στρατιώτες που μετέφεραν τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδέ-νεγώ πέθαναν από τη ζέστη στο καμίνι καθώς έριξαν τους αιχμαλώτους μέσα.
Τότε συνέβη ένα από εκείνα τα σπουδαία θαύματα που δικαιούνται οι πιστοί, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Εκείνοι οι τρεις νέοι άνδρες στάθηκαν και περπάτησαν ήρεμα στο μέσον της καμίνου και δεν κάηκαν. Πράγματι, όταν αργότερα ο ίδιος ο έκπληκτος βασιλιάς ζήτησε να τους βγάλουν από την κάμινο, τα ρούχα τους ήταν άθικτα, το δέρμα τους δεν είχε καεί ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά τους δεν είχε καψαλιστεί. Ούτε καν η μυρωδιά από τον καπνό δεν είχε αγγίξει εκείνους τους θαρραλέους, αποφασισμένους νέους άνδρες.
«Ευλογητός ο Θεός τού Σεδράχ, τού Μισάχ και τού Αβδέ-νεγώ» είπε ο βασιλιάς «που… ελευθέρωσε τους δούλους του, που έλπισαν σ’ αυτόν… [που] παρέδωσαν τα σώματά τους, για να μη λατρεύσουν ούτε να προσκυνήσουν άλλον θεό, εκτός από τον Θεό τους.
»…Τότε, ο βασιλιάς προβίβασε τον Σεδράχ, τον Μισάχ, και τον Αβδέ-νεγώ, στην επαρχία τής Βαβυλώνας». (Δανιήλ 3:28, 30.)
Η ικανότητα να υποστηρίξει κάποιος τις αρχές του, να ζει με ακεραιότητα και πίστη σύμφωνα με το πιστεύω του – αυτό είναι που έχει σημασία, αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στη συνεισφορά και στη δέσμευση. Eκείνη η αφοσίωση στην αληθινή αρχή –στην προσωπική ζωή μας, στο σπιτικό και στην οικογένειά μας και σε όλους τους χώρους όπου συναντάμε και επηρεάζουμε άλλους ανθρώπους– εκείνη η αφοσίωση είναι αυτό που ο Θεός ζητά τελικά από εμάς…
Μία επιτυχημένη ζωή, η καλή ζωή, η ενάρετη χριστιανική ζωή απαιτεί κάτι περισσότερο από μία συνεισφορά, μολονότι κάθε συνεισφορά είναι πολύτιμη. Τελικά, απαιτεί δέσμευση – ολόψυχη, από τα βάθη της καρδιάς μας, δέσμευση που διατηρούμε παντοτινά, προς τις αρχές που γνωρίζουμε ότι είναι αληθινές, στις εντολές που έχει δώσει ο Θεός…
Εάν είμαστε ειλικρινείς και πιστοί στις αρχές μας, δεσμευμένοι για μία ζωή εντιμότητας και ακεραιότητας, τότε κανένας βασιλιάς ή δοκιμασία ή κάμινος θα μπορέσουν να μας κάνουν να συνθηκολογήσουμε. Για την επιτυχία του βασιλείου του Θεού στη γη, είθε να σταθούμε ως μάρτυρες για εκείνον «σε όλες τις στιγμές και στιγμές και στα πάντα, και σε όλους τους τόπους που μπορεί να βρεθ[ούμε], ακόμη και μέχρι θανάτου». (Μωσία 18:9.)5
2
Δεσμευθείτε να υπακούτε τον Κύριο άσχετα με το τι αποφασίζουν να κάνουν οι άλλοι.
Όταν ο Ιησούς του Ναυή καθοδηγήθηκε να καταστρέψει την πόλη της Ιεριχούς που βρισκόταν μπροστά [στις φυλές του Ισραήλ], τα μεγάλα τείχη της πόλης ορθώνονταν σαν ένα επιβλητικό και υλικά ανυπέρβλητο εμπόδιο για την επιτυχία του Ισραήλ – ή, τουλάχιστον, έτσι έδειχνε. Μη γνωρίζοντας τον τρόπο, αλλά έχοντας τη διαβεβαίωση για το τέλος, ο Ιησούς του Ναυή εξετέλεσε τις οδηγίες που του είχαν δοθεί από έναν αγγελιαφόρο του Κυρίου. Η δέσμευσή του ήταν η πλήρης υπακοή. Η ανησυχία του ήταν να πράξει ακριβώς όπως είχε καθοδηγηθεί, ώστε να εκπληρωνόταν η υπόσχεση του Κυρίου. Οι οδηγίες αναμφίβολα έδειχναν παράξενες, όμως η πίστη του για το αποτέλεσμα τον παρότρυνε να προχωρήσει. Το αποτέλεσμα, φυσικά, ήταν άλλο ένα στη μακρά σειρά θαυμάτων που βίωσαν οι Ισραηλίτες, όταν οδηγήθηκαν επί πολλά χρόνια από τον Μωυσή, από τον Ιησού του Ναυή και από πολλούς άλλους προφήτες οι οποίοι είχαν δεσμευθεί να ακολουθήσουν τις εντολές και τις οδηγίες του Κυρίου.
Καθώς ο Ιησούς του Ναυή και ο λαός του πλησίαζαν την Ιεριχώ, οι οδηγίες του Κυρίου ακολουθούνταν ακριβώς και σύμφωνα με την αφήγηση των γραφών, «το τείχος κατέπεσε από τη βάση του, και ο λαός ανέβηκε στην πόλη, κάθε ένας κατευθείαν μπροστά του, και κυρίευσαν την πόλη». (Ιησούς του Ναυή 6:20.)
Το χρονικό αναφέρει πως όταν ο Ισραήλ ξεκουράστηκε από τους πολέμους με τους εχθρούς τους, ο Ιησούς του Ναυή ο οποίος ήταν πολύ γέρος τώρα, κάλεσε όλον τον Ισραήλ. Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του, τους θύμισε ότι είχαν νικήσει επειδή ο Θεός είχε πολεμήσει γι’ αυτούς, όμως εάν τώρα έπαυαν να υπηρετούν τον Κύριο και να τηρούν τον νόμο του, θα καταστρέφονταν…
Αυτός ο μεγάλος στρατιωτικός και πνευματικός ηγέτης παρότρυνε στη συνέχεια για μία δέσμευση και έκανε μία για τον εαυτό του και την οικογένειά του: «Διαλέξτε σήμερα ποιον θέλετε να λατρεύετε…· εγώ, όμως, και η οικογένειά μου, θα λατρεύουμε τον Κύριο». (Ιησούς του Ναυή 24:15.)
Εδώ ήταν μία σπουδαία δήλωση πλήρους δέσμευσης ενός άνδρα προς τον Θεό. Ενός προφήτη προς τις επιθυμίες του Κυρίου. Του Ιησού του Ναυή του ανθρώπου προς τον Θεό του, ο οποίος είχε πολλές φορές στο παρελθόν ευλογήσει την υπακοή του. Έλεγε στους Ισραηλίτες πως ό,τι κι αν αποφάσιζαν, εκείνος θα έκανε αυτό που θεωρούσε σωστό. Έλεγε ότι η απόφασή του να υπηρετήσει τον Κύριο ήταν ανεξάρτητη από το τι θα αποφάσιζαν εκείνοι. Ότι οι πράξεις τους δεν θα επηρέαζαν τη δική του. Ότι η δέσμευσή του να κάνει το θέλημα του Κυρίου δεν θα άλλαζε από οτιδήποτε εκείνοι ή κάποιος άλλος έκαναν. Ο Ιησούς του Ναυή έλεγχε σταθερά τις πράξεις του και το βλέμμα του ήταν προσηλωμένο στις εντολές του Κυρίου. Είχε δεσμευθεί να υπακούει6.
«Πόσο ευχαριστημένος θα πρέπει να ήταν ο Κύριος όταν ο Αβραάμ… έπραξε κατά την εντολή που του δόθηκε, χωρίς να ρωτήσει και χωρίς να αμφιταλαντευθεί».
3
Αποφασίστε τώρα να επιλέξετε το μονοπάτι της αυστηρής υπακοής.
Αφού κατανοήσουμε τον νόμο του Ευαγγελίου και το θέλημα του Κυρίου διαβάζοντας και μελετώντας τις γραφές και τα λόγια των προφητών, τότε έρχεται η περαιτέρω κατανόηση του λόγου που η υπακοή αναφέρεται συχνά ως ο πρώτος νόμος των ουρανών και γιατί είναι απαραίτητη η υπακοή για να σωθούμε. Αυτό μας φέρνει στην υπέρτατη δοκιμασία. Είμαστε πρόθυμοι να υπακούσουμε ολοσχερώς στον νόμο του Θεού; Έρχεται ένας καιρός στη ζωή μας όπου πρέπει να ληφθεί μία οριστική απόφαση7.
Οπωσδήποτε ο Κύριος αγαπά, περισσότερο από καθετί άλλο, μία ακλόνητη αποφασιστικότητα να υπακούμε στη συμβουλή του. Σίγουρα οι εμπειρίες των μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης καταγράφηκαν για να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα να διαλέγουμε το μονοπάτι της αυστηρής υπακοής. Πόσο ευχαριστημένος θα πρέπει να ήταν ο Κύριος όταν ο Αβραάμ, αφού έλαβε οδηγία να θυσιάσει τον μοναχογιό του, Ισαάκ, έπραξε κατά την εντολή που του δόθηκε, χωρίς να ρωτήσει και χωρίς να αμφιταλαντευθεί. Το χρονικό δηλώνει ότι ο Θεός είπε στον Αβραάμ:
«Πάρε τώρα τον γιο σου τον μονογενή, που αγάπησες, τον Ισαάκ, και πήγαινε στον τόπο Μοριά, και πρόσφερέ τον εκεί σε ολοκαύτωμα επάνω σε ένα από τα βουνά, που θα σου πω». (Γένεση 22:2.)
Το επόμενο εδάφιο απλώς δηλώνει:
«Ο Αβραάμ σηκώθηκε ενωρίς το πρωί… και πήρε… τον γιο του τον Ισαάκ… και πήγε στον τόπο που του είπε ο Θεός». (Γένεση 22:3.)
Χρόνια αργότερα, όταν ρωτήθηκε η Ρεβέκκα αν θα πήγαινε με τον υπηρέτη του Αβραάμ για να γίνει γυναίκα του Ισαάκ, και αναμφίβολα ξέροντας ότι η αποστολή του υπηρέτη είχε την ευλογία του Κυρίου, είπε απλώς: «Πηγαίνω». (Γένεση 24:58.)
Μία γενεά μετά από αυτό, όταν ο Ιακώβ έλαβε οδηγία να επιστρέψει στη γη της Χαναάν, πράγμα που σήμαινε να εγκαταλείψει όλα εκείνα για τα οποία είχε εργαστεί πολλά χρόνια, κάλεσε τη Ραχήλ και τη Λεία στην πεδιάδα όπου ήταν το κοπάδι του και εξήγησε τι είχε πει ο Κύριος. Η απάντηση της Ραχήλ [και της Λεία] ήταν απλή και ευθύς και ενδεικτική της δέσμευσής [τους]: «Κάνε όσα του είπε ο Θεός» (Γένεση 31:16.)
Έχουμε, λοιπόν, παραδείγματα από τις γραφές για το πώς θα πρέπει να συλλογιζόμαστε και να αξιολογούμε τις εντολές του Κυρίου. Εάν επιλέξουμε να ενεργήσουμε όπως ο Ιησούς του Ναυή, ο Αβραάμ, η Ρεβέκκα και η Ραχήλ [και η Λεία], η απάντησή μας θα είναι απλώς να πάμε και να κάνουμε αυτό που έχει προστάξει ο Κύριος.
Υπάρχει σημαντικός λόγος να πάρουμε την απόφασή μας τώρα για να υπηρετήσουμε τον Κύριο. Αυτό το πρωινό της Κυριακής [της γενικής συνέλευσης], όταν οι περιπλοκές και οι πειρασμοί της ζωής έχουν κάπως αφαιρεθεί και όταν έχουμε τον χρόνο και κάτι περισσότερο από την τάση να λάβουμε μία αιώνια προοπτική, μπορούμε καθαρότερα να αξιολογήσουμε τι θα φέρει σε εμάς την μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε, στο φως του πρωινού, πώς θα ενεργήσουμε όταν το σκοτάδι της νύχτας και όταν οι καταιγίδες του πειρασμού φτάσουν.
Προσεύχομαι ώστε να έχουμε τη δύναμη να αποφασίσουμε τώρα να κάνουμε αυτό που πρέπει. Προσεύχομαι ώστε να αποφασίσουμε τώρα να υπηρετήσουμε τον Κύριο8.
4
Μόνη η πίστη δεν αρκεί. Πρέπει, επίσης, να κάνουμε το θέλημα του Επουράνιου Πατέρα.
Όταν μίλησε στα πλήθη, ο Διδάσκαλος είπε: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε· αλλ’ αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς». (Κατά Ματθαίον 7:21.)
Καθώς ακούω προσεκτικά αυτά τα λόγια, νομίζω ότι μου λέει ο Κύριος: «Αν ένα άτομο αναγνωρίζει ίσως την εξουσία μου ή πιστεύει στην ουράνια φύση μου ή απλώς εκφράζει πίστη στις διδασκαλίες μου ή στην εξιλεωτική θυσία που έκανα, δεν σημαίνει ότι θα εισέλθει στο βασίλειο των ουρανών ή θα επιτύχει έναν υψηλότερο βαθμό υπερύψωσης». Δεν το λέει άμεσα, όμως εννοεί: «Μόνη της η πίστη δεν αρκεί». Μετά προσθέτει ειδικά: «…όμως εκείνος ο οποίος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» δηλαδή, εκείνος ο οποίος εργάζεται και κλαδεύει τον αμπελώνα, ώστε να αποφέρει καλό καρπό…
Όλη η φύση, που είναι στην εξουσία του Θεού, δείχνει να απεικονίζει αυτή την ίδια αρχή. Η μέλισσα που δεν είναι «παραγωγική», σύντομα θα οδηγηθεί εκτός κυψέλης. Καθώς παρακολουθώ τα πολυάσχολα μυρμήγκια να προχωρούν στη σειρά και γύρω από τη φωλιά τους, εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι υπάρχουν πράττοντες και όχι απλώς πιστεύοντες. Το κακάρισμα δεν παράγει σπόρους για την όρνιθα. Θα πρέπει να σκαλίσει το χώμα. Τα λιμνάζοντα ύδατα μιας λίμνης, πράσινα από τα άλγη και τον αφρό της αδράνειας, είναι τόπος αναπαραγωγής ασθενειών του βάλτου, όμως το καθαρό ρυάκι του βουνού που ορμά πάνω από τα βράχια καθώς στριφογυρίζει κατεβαίνοντας το φαράγγι, είναι μια πρόσκληση να πιούμε.
Τα λόγια του Διδασκάλου αναφορικά με το σπίτι χωρίς θεμέλιο, μου λένε ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει μία ρηχή και απερίσκεπτη αντίληψη ότι είναι επαρκής για τον εαυτό του και μπορεί να οικοδομήσει τη ζωή του σε οιαδήποτε βάση που τυχαίνει να είναι εύκολη και ευχάριστη [βλέπε Κατά Ματθαίον 7:26-27]. Όσο τα πράγματα κυλούν ευχάριστα, η ανοησία του ίσως δεν είναι εμφανής. Όμως μία ημέρα θα έρθουν οι πλημμύρες, τα λασπωμένα νερά κάποιου ξαφνικού πάθους, το ορμητικό ρεύμα κάποιου απρόβλεπτου πειρασμού. Εάν ο χαρακτήρας του δεν έχει σίγουρο θεμέλιο και η στήριξη είναι στα λόγια και όχι στις πράξεις, ολόκληρο το ηθικό οικοδόμημα μπορεί να καταρρεύσει9.
Ο Ιάκωβος είπε: «Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο» (Ιακώβου 1:27).
Με άλλα λόγια, η θρησκεία είναι περισσότερο από γνώση για τον Θεό ή μία εξομολόγηση πίστης και περισσότερο από θεολογία. Θρησκεία είναι να πράττουμε τον λόγο του Θεού. Είναι να είμαστε φύλακας του αδελφού μας, ανάμεσα σε άλλα πράγματα…
Μπορεί να είμαστε ευσεβείς στη λατρεία της Ημέρας του Κυρίου και να είμαστε ευσεβείς στα καθήκοντά μας τις άλλες έξι ημέρες της εβδομάδας. …[Πόσο] σημαντικό πρέπει να είναι ώστε όλες οι σκέψεις μας, τα λόγια που λέμε, οι πράξεις μας, η συμπεριφορά, οι σχέσεις με τους γείτονες, οι επιχειρηματικές συναλλαγές και όλες οι καθημερινές υποθέσεις μας να βρίσκονται σε αρμονία με τα θρησκευτικά πιστεύω μας. Κατά τα λόγια του Παύλου: «Είτε κάνετε κάτι, να κάνετε τα πάντα προς δόξαν τού Θεού» (Προς Κορινθίους Α΄ 10:31). Μπορούμε, λοιπόν, να αποβάλλουμε τη θρησκεία από τις καθημερινές υποθέσεις μας και να τις αποστείλουμε στην Ημέρα του Κυρίου μόνον; Σίγουρα όχι, εάν ακολουθήσουμε την παραίνεση του Παύλου10.
5
Τα «ζωντανά μέλη» προσπαθούν σκληρά να έχουν απόλυτη δέσμευση.
Ο Κύριος απεκάλυψε στον πρόλογο τού Διδαχή και Διαθήκες ότι αυτή είναι η «μόνη αληθινή και ζωντανή εκκλησία επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης τής γης». Κατόπιν, πρόσθεσε: «Με την οποία εγώ, ο Κύριος, είμαι ευχαριστημένος, και μιλώ προς την εκκλησία γενικά και όχι ατομικά» (Δ&Δ 1:30). Αυτό θα έπρεπε να δημιουργήσει ένα ερώτημα στο νου μας, αιώνιας σημασίας: Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η αληθινή και ζωντανή εκκλησία θεσμικά, όμως είμαι αληθινό και ζωντανό μέλος ως άτομο;
…Όταν ρωτώ «είμαι ένα αληθινό και ζωντανό μέλος;» το ερώτημά μου είναι, είμαι βαθιά και πλήρως αφοσιωμένος στο να τηρώ τις διαθήκες που έχω συνάψει με τον Κύριο; Έχω απόλυτα δεσμευθεί να ζω το Ευαγγέλιο και να πράττω τον λόγο και όχι μόνον να ακούω; Ζω τη θρησκεία μου; Θα παραμείνω αληθινός; Στέκομαι ακλόνητος απέναντι στους πειρασμούς του Σατανά…;
Η θετική απάντηση στο ερώτημα «είμαι ένα ζωντανό μέλος;» επιβεβαιώνει τη δέσμευσή μας. Σημαίνει ότι τώρα και πάντοτε θα αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον μας ως εαυτόν. Σημαίνει ότι οι πράξεις μας θα αντικατοπτρίζουν ποιοι είμαστε και τι πιστεύουμε. Σημαίνει ότι είμαστε καθημερινά χριστιανοί, περπατώντας όπως θα ήθελε από εμάς ο Χριστός να περπατάμε.
Τα ζωντανά μέλη είναι εκείνα που προσπαθούν σκληρά να έχουν απόλυτη δέσμευση…
Τα ζωντανά μέλη αναγνωρίζουν το καθήκον τους να προχωρούν μπροστά. Βαπτίζονται, ως πρώτο βήμα του ζώντος ταξιδιού τους. Είναι σημείο προς τον Θεό, τους αγγέλους και τους ουρανούς ότι θα ακολουθούν το θέλημα του Θεού …
Τα ζωντανά μέλη ακούν προσεκτικά το Πνεύμα, το οποίο επιταχύνει το πνευματικό τμήμα της ζωής τους. Επιζητούν ακατάπαυστα την καθοδήγησή του. Προσεύχονται για δύναμη και υπερνικούν δυσκολίες. Η καρδιά τους δεν προσανατολίζεται στα του κόσμου αυτού αλλά στο άπειρο. Η πνευματική ανανέωση δεν θυσιάζεται για τη φυσική ικανοποίηση.
Τα ζωντανά μέλη θέτουν τον Χριστό πρώτο στη ζωή τους, γνωρίζοντας από ποια πηγή έρχεται η ζωή και η πρόοδός τους. Υπάρχει μία τάση στον άνθρωπο να θέτει τον εαυτό του στο κέντρο του σύμπαντος και να περιμένει από τους άλλους να συμμορφώνονται στις απαιτήσεις, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Ωστόσο, η φύση δεν τιμά αυτή τη λανθασμένη υπόθεση. Ο κεντρικός ρόλος στη ζωή ανήκει στον Θεό. Αντί να ζητάμε από εκείνον να κάνει αυτό που θέλουμε, θα πρέπει να επιζητούμε να είμαστε εναρμονισμένοι με το θέλημά του και έτσι να εξακολουθήσουμε την πρόοδό μας ως ζωντανό μέλος …
Τα ζωντανά μέλη, όταν μεταστραφούν, εκπληρώνουν την εντολή να ενδυναμώνουν τους αδελφούς και τις αδελφές τους [βλέπε Κατά Λουκάν 22:32]. Ανυπομονούν να μοιραστούν τη χαρά τους με άλλους και δεν χάνουν ποτέ αυτή την επιθυμία …
Τα ζωντανά μέλη αναγνωρίζουν την ανάγκη να κάνουν πράξη τα πιστεύω τους. Αυτοί οι Άγιοι απορροφούνται με ζήλο να φέρουν εις πέρας πολλά καλά και ευγενή έργα από δική τους ελεύθερη βούληση και ανταπόκριση [βλέπε Δ&Δ 58:27]…
Τα ζωντανά μέλη αγαπούν το ένα τ’ άλλο. Επισκέπτονται τα ορφανά και τις χήρες στα βάσανά τους. Κρατούν τον εαυτό τους ακηλίδωτο από τον κόσμο [βλέπε Ιακώβου 1:27]…
Έχουμε μία ακλόνητη πεποίθηση στη δήλωση ότι αυτή είναι η αληθινή και ζωντανή εκκλησία τού αληθινού και ζωντανού Θεού. Το ερώτημα που έχουμε ακόμα να απαντήσουμε είναι: Είμαι ένα αφοσιωμένο και δεσμευμένο, ένα αληθινό και ζωντανό μέλος;
Είθε να σταθούμε ακλόνητοι και να είμαστε αληθινά και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας και να λάβουμε την υπεσχημένη ανταμοιβή να συγκαταλεχθούμε ανάμεσα σε εκείνους για τους οποίους μιλούν στο Διδαχή και Διαθήκες, «οι οποίοι φθάνουν στο Όρος Σιών, και στην πόλη τού ζώντος Θεού, τον ουράνιο τόπο, τον αγιότερο πάντων» (Δ&Δ 76:66)11.
Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία
Ερωτήσεις
-
Επανεξετάστε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χάντερ σχετικά με τη διαφορά μεταξύ μιας «συνεισφοράς» και της «πλήρους δέσμευσης» (τμήμα 1). Ποια διαφορά υπάρχει στη ζωή μας όταν είμαστε πλήρως δεσμευμένοι στον Θεό; Τι εφαρμογές θα μπορούσε να έχει η ιστορία του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδέ-νεγώ για εμάς;
-
Επανεξετάστε την αφήγηση του Προέδρου Χάντερ για τον Ιησού του Ναυή στο τμήμα 2. Τι μπορείτε να μάθετε από την αφήγηση αυτή σχετικά με το να είμαστε πλήρως δεσμευμένοι προς τον Θεό; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε μία δέσμευση να υπακούμε στον Θεό, ασχέτως με το τι πράττουν οι άλλοι; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά και τους νέους να αναπτύξουν αυτή τη δέσμευση;
-
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας καθώς επανεξετάζετε τις ιστορίες των γραφών στο τμήμα 3; Ποια άλλα παραδείγματα των γραφών σχετικά με την υπακοή σάς έχουν επηρεάσει; Γιατί νομίζετε ότι «ο Κύριος αγαπά… μία ακλόνητη αποφασιστικότητα να υπακούμε στη συμβουλή του»;
-
Συλλογιστείτε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χάντερ στο τμήμα 4. Γιατί μόνη της η πίστη «δεν είναι αρκετή»; Πώς το να κάνουμε το θέλημα του Επουράνιου Πατέρα θα μας βοηθήσει στην προετοιμασία για δύσκολες εποχές; Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε τις διδασκαλίες του Προέδρου Χάντερ σχετικά με το να ζούμε τη θρησκεία μας;
-
Επανεξετάστε κάθε μία από τις περιγραφές του Προέδρου Χάντερ για ένα «ζωντανό μέλος» στο τμήμα 5. Πώς αναπτύσσουμε αυτές τις ιδιότητες των «ζωντανών μελών»; Συλλογιστείτε πώς θα μπορούσατε να είστε ένα καλύτερο «αληθινό και ζωντανό μέλος» της Εκκλησίας.
Σχετικές γραφές
Σαμουήλ Α΄ 15:22-23, Ψαλμοί 1:1-3, Ιακώβου 2:14-26, Νεφί Β΄ 32:9, Όμνι 1:26, Μωσία 2:41, Άλμα 37:35-37, Νεφί Γ΄ 18:15, 18-20, Δ&Δ 58:26-29, 97:8, Αβραάμ 3:24-26
Βοήθεια διδασκαλίας
Διαβάστε μαζί μερικά αποσπάσματα από το κεφάλαιο. Αφού διαβάσετε κάθε απόσπασμα, ζητήστε από τα μέλη της τάξης να μιλήσουν για παραδείγματα από τις γραφές και από τις δικές τους εμπειρίες που έχουν σχέση με τις διδασκαλίες στο απόσπασμα.