«Κεφάλαιο 3: Το πνεύμα ζωοποιεί», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 3», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 3

Το πνεύμα ζωοποιεί

«Ακούμε προσεκτικά τη σιγαλή, σαν αύρα φωνή. Όταν μιλήσει, σοφοί άνδρες και γυναίκες υπακούν. Οι προτροπές του Πνεύματος δεν πρέπει να αναβάλλονται».

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Ο Πρόεδρος Μόνσον έμαθε μέσω εμπειρίας να εμπιστεύεται τις προτροπές του Αγίου Πνεύματος και να ανταποκρίνεται χωρίς καθυστέρηση. Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ είπε την ακόλουθη ιστορία:

«Ο εικοσιτετράχρονος Τομ Μόνσον, σχετικώς νέος επίσκοπος του τομέως Σιξθ-Σέβενθ του πασσάλου Τεμπλ Βιού, ήταν ασυνήθιστα ανήσυχος καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη η συγκέντρωση ηγεσίας ιεροσύνης πασσάλου. Είχε τη σαφή εντύπωση ότι θα έπρεπε να φύγει αμέσως από τη συγκέντρωση και να πάει με το αυτοκίνητό του στο Νοσοκομείο Παλαιμάχων, ψηλά στο Άβενιους της Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Προτού φύγει από το σπίτι εκείνο το βράδυ, είχε λάβει ένα τηλεφώνημα που τον πληροφορούσε ότι ένα ηλικιωμένο μέλος του τομέως του ήταν άρρωστο και είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για περίθαλψη. Θα μπορούσε ο επίσκοπος, αναρωτιόταν ο καλών, να βρει μια στιγμή να περάσει από το νοσοκομείο κάποια στιγμή και να δώσει μία ευλογία; Ο πολυάσχολος νεαρός ηγέτης εξήγησε ότι ήταν μόλις καθ’ οδόν για μία συγκέντρωση πασσάλου, αλλά ότι ασφαλώς θα ήταν ευτυχής να πήγαινε στο νοσοκομείο αμέσως μόλις ολοκληρωνόταν η συγκέντρωση.

»Τώρα η προτροπή ήταν δυνατότερη από ποτέ: “Φύγε από τη συγκέντρωση και πήγαινε στο νοσοκομείο αμέσως”. Όμως ο ίδιος ο πρόεδρος πασσάλου μιλούσε στον άμβωνα! Θα ήταν πολύ αγενές να σηκωθεί κάποιος στη μέση του μηνύματος του προεδρεύοντος λειτουργού, να περάσει από μία ολόκληρη σειρά αδελφών και μετά να εξέλθει τελείως από το κτήριο. Με πόνο ψυχής περίμενε να τελειώσουν τα τελευταία λεπτά του μηνύματος του προέδρου πασσάλου, κατόπιν έτρεξε σαν αστραπή προς την πόρτα πριν από την εκφώνηση της τελικής προσευχής.

»Διασχίζοντας τρέχοντας όλο το μήκος του διαδρόμου του τετάρτου ορόφου του νοσοκομείου, ο νεαρός επίσκοπος είδε μία έντονη δραστηριότητα έξω από το καθορισμένο δωμάτιο. Μία νοσοκόμα τον σταμάτησε και είπε: “Είστε ο επίσκοπος Μόνσον;”

»“Ναι” ήταν η αγωνιώδης απάντηση.

»“Συγγνώμη” είπε. “Ο ασθενής φώναζε το όνομά σας λίγο πριν πεθάνει”.

»Συγκρατώντας τα δάκρυά του, ο Τόμας Μόνσον γύρισε και επέστρεψε μέσα στη νύχτα. Ορκίστηκε εκείνη τη στιγμή εκεί ότι δεν θα αποτύγχανε ποτέ ξανά να ενεργήσει επί μίας προτροπής από τον Κύριο. Θα αναγνώριζε τις εντυπώσεις του Πνεύματος, όταν έρχονταν και θα τις ακολουθούσε οπουδήποτε κι αν τον οδηγούσαν, για να βρίσκεται πάντοτε “στην υπηρεσία του Κυρίου”»¹.

Η αναγνώριση και η ανταπόκριση στις προτροπές του Πνεύματος έγινε κεντρικό θέμα στη ζωή και στη διακονία του Τόμας Μόνσον. Όπως δήλωσε χρόνια αργότερα:

«Κατά την εκπλήρωση των ευθυνών μας, έχω μάθει ότι όταν ακούμε προσεκτικά μία σιωπηλή προτροπή και ενεργούμε επ’ αυτής χωρίς καθυστέρηση, ο Επουράνιος Πατέρας μας θα καθοδηγήσει τα βήματά μας και θα ευλογήσει τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων. Δεν γνωρίζω εμπειρία πιο γλυκιά ή πιο πολύτιμη από το να ακούμε προσεκτικά μία προτροπή ώστε να ανακαλύπτουμε ότι ο Κύριος έχει απαντήσει στην προσευχή ενός άλλου ατόμου μέσω υμών»².

Ο Πρόεδρος Μόνσον σφίγγει το χέρι ενός νέου άνδρα στη γενική συνέλευση Απριλίου 2008.

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Η γλώσσα του Πνεύματος είναι ήρεμη, εξυψωτική και καταπραϋντική για την ψυχή.

Προσφάτως επισκέφθηκα το Ιεραποστολικό Εκπαιδευτικό Κέντρο στο Πρόβο της Γιούτας, όπου ιεραπόστολοι που έχουν κληθεί να υπηρετήσουν σε όλον τον κόσμο μαθαίνουν με αφοσίωση τις βασικές αρχές των γλωσσών που ομιλούνται από τους ανθρώπους τους οποίους θα διδάξουν και στους οποίους θα καταθέσουν μαρτυρία.

Οι συνομιλίες στα Ισπανικά, στα Γαλλικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά μού ήταν αμυδρώς οικείες. Εντελώς άγνωστοι για εμένα και ίσως για τους περισσότερους ιεραποστόλους ήταν οι ήχοι στα Ιαπωνικά, Κινεζικά και Φινλανδικά. Θαυμάζει κάποιος την αφοσίωση και την ολική συγκέντρωση αυτών των νέων ανδρών και γυναικών καθώς παλεύουν με το άγνωστο και μαθαίνουν το δύσκολο…

Υπάρχει μία γλώσσα… αυτό είναι κοινό σε κάθε ιεραπόστολο – η γλώσσα του Πνεύματος. Δεν τη μαθαίνει κάποιος από τα κείμενα των βιβλίων που έχουν γραφεί από ανθρώπους των γραμμάτων ούτε αποκτάται με το διάβασμα και την απομνημόνευση. Η γλώσσα του Πνεύματος έρχεται σε εκείνον που επιζητεί με όλη την καρδιά του να γνωρίσει τον Θεό και να τηρεί τις ουράνιες εντολές του. Η επάρκεια σε αυτήν τη γλώσσα επιτρέπει σε κάποιον να σπάει τους φραγμούς, να υπερνικά τα εμπόδια και να αγγίζει την ανθρώπινη καρδιά.

Στη δεύτερη επιστολή του προς τους Κορινθίους, ο Παύλος ο Απόστολος παροτρύνει να απομακρυνθούμε από τον στενό περιορισμό του γράμματος του νόμου και να επιζητούμε την ανοικτή θέα της ευκαιρίας που παρέχει το Πνεύμα. Αγαπώ και διαφυλάσσω τη δήλωσή του: «Το γράμμα θανατώνει, ενώ το πνεύμα ζωοποιεί» (Προς Κορινθίους Β΄ 3:6).

Σε μία εποχή κινδύνου ή καιρού δοκιμασίας, τέτοια γνώση, τέτοια ελπίδα, τέτοια κατανόηση φέρνει παρηγοριά στον ταραγμένο νου και τη θλιμμένη καρδιά. Ολόκληρο το μήνυμα της Καινής Διαθήκης αποπνέει ένα πνεύμα αφύπνισης στην ανθρώπινη ψυχή. Οι σκιές της απόγνωσης διαλύονται από τις ακτίνες ελπίδας, η θλίψη υποκύπτει στη χαρά και το συναίσθημα ότι χαθήκαμε στο πλήθος της ζωής εξαφανίζεται με τη βέβαιη γνώση ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας φροντίζει τον καθένα μας.

Ο Σωτήρας παρείχε τη διαβεβαίωση αυτής της αλήθειας, όταν δίδαξε ότι ούτε ένα σπουργίτι δεν θα πέσει στη γη απαρατήρητο από τον Πατέρα μας. Ύστερα ολοκλήρωσε την ωραία σκέψη, λέγοντας:

«Mη φοβηθείτε, λοιπόν· από πολλά σπουργίτια διαφέρετε εσείς.

»Καθένας, λοιπόν, που θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω και εγώ μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς» (βλ. Κατά Ματθαίον 10:29-32).

Ζούμε σε έναν περίπλοκο κόσμο με καθημερινές δυσκολίες. Υπάρχει μία τάση να αισθανόμαστε αποκομμένοι, ακόμη και απομονωμένοι, από τον Δότη κάθε καλού δώρου. Ανησυχούμε ότι βαδίζουμε μόνοι.

Από το κρεβάτι του πόνου, από το βρεγμένο με δάκρυα μαξιλάρι της μοναξιάς, εξυψωνόμαστε προς τους ουρανούς από αυτήν τη θεία διαβεβαίωση και πολύτιμη υπόσχεση: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Ιησούς του Ναυή 1:5).

Μία τέτοια παρηγοριά είναι ανεκτίμητη καθώς ταξιδεύουμε στο μονοπάτι της θνητότητας, με τις πολλές διχάλες και τις στροφές του. Σπανίως η διαβεβαίωση ανακοινώνεται με πινακίδα που αναβοσβήνει ή με δυνατή φωνή. Αντιθέτως, η γλώσσα του Πνεύματος είναι ευγενική, ήρεμη, εξυψωτική στην καρδιά και καταπραϋντική για την ψυχή.

Μερικές φορές, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και οι απαντήσεις στις καθημερινές μας προσευχές έρχονται σε εμάς μέσω σιωπηλών προτροπών του Πνεύματος… Παρακολουθούμε. Περιμένουμε. Ακούμε προσεκτικά τη σιγαλή, σαν αύρα φωνή. Όταν μιλήσει, σοφοί άνδρες και γυναίκες υπακούν³.

«Υπάρχει μία γλώσσα… που είναι κοινή σε κάθε ιεραπόστολο – η γλώσσα του Πνεύματος».

Ας μάθουμε τη γλώσσα του Πνεύματος και να μην αναβάλλουμε ποτέ μία προτροπή.

Ο Σταν, ένας αγαπητός μου φίλος, επλήγη από τον καρκίνο. Ήταν σε καλή φυσική κατάσταση, με αθλητική σωματική διάπλαση και ενεργός σε πολλές δραστηριότητες. Τώρα δεν μπορούσε να βαδίσει ή να σταθεί. Το αναπηρικό του αμαξίδιο ήταν το σπίτι του. Οι καλύτεροι γιατροί τον είχαν περιποιηθεί και οι προσευχές της οικογένειας και των φίλων είχαν προσφερθεί με πνεύμα ελπίδας και εμπιστοσύνης. Ωστόσο, ο Σταν εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό περιορισμόν στο κρεβάτι του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο.

Αργά ένα απόγευμα κολυμπούσα στο Γυμναστήριο Δεζερέτ, ατενίζοντας την οροφή, ενώ έκανα ύπτιο. Σιωπηλώς, αλλά πάντα τόσο ξεκάθαρα, ήλθε στον νου μου η σκέψη: «Εδώ κολυμπάς σχεδόν χωρίς προσπάθεια, ενώ ο φίλος σου ο Σταν δεν μπορεί να μετακινηθεί». Ένιωσα την προτροπή: «Πήγαινε στο νοσοκομείο και δώσε του μία ευλογία».

Σταμάτησα να κολυμπώ, ντύθηκα και έσπευσα στο δωμάτιο του Σταν στο νοσοκομείο. Το κρεβάτι του ήταν άδειο. Μία νοσοκόμα είπε ότι ήταν στο αναπηρικό αμαξίδιο στην πισίνα και προετοιμαζόταν για θεραπεία. Έσπευσα στην περιοχή και εκεί ήταν ο Στάν, ολομόναχος, στην άκρη του βαθύτερου τμήματος της πισίνας. Χαιρετήσαμε ο ένας τον άλλον και επιστρέψαμε στο δωμάτιό του, όπου του εδόθη μία ευλογία ιεροσύνης.

Αργά αλλά σίγουρα, δύναμη και κίνηση επανήλθαν στα πόδια του Σταν. Πρώτα μπορούσε να σταθεί σε τρεμάμενα πόδια. Κατόπιν έμαθε για άλλη μια φορά να βαδίζει, βήμα-βήμα. Κανείς δεν γνώριζε ότι ο Σταν είχε βρεθεί τόσο κοντά στον θάνατο και χωρίς ελπίδα ανάρρωσης.

Ακολούθως ο Σταν μίλησε στις συγκεντρώσεις της εκκλησίας και είπε για την καλοσύνη του Κυρίου. Σε μερικούς απεκάλυψε τις σκοτεινές σκέψεις της κατάθλιψης που τον κατέκλυσαν εκείνο το απόγευμα καθώς καθόταν στο αναπηρικό αμαξίδιό του στην άκρη της πισίνας, καταδικασμένος, όπως φαινόταν, σε μια ζωή απόγνωσης. Είπε πώς συλλογιζόταν την εναλλακτική λύση. Θα ήταν τόσο εύκολο να σπρώξει το μισητό αναπηρικό αμαξίδιο στο σιωπηλό νερό της βαθιάς πισίνας. Η ζωή τότε θα τελείωνε. Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή είδε εμένα, τον φίλο του. Εκείνη την ημέρα ο Σταν έμαθε κυριολεκτικά ότι δεν βαδίζουμε μόνοι. Και εγώ επίσης πήρα ένα μάθημα εκείνη την ημέρα: ποτέ, ποτέ, ποτέ να μην αναβάλλω μία προτροπή.

Αργότερα, όταν ο νεότερος γυιος του Σταν παντρεύτηκε για όλη την αιωνιότητα και η οικογένεια είχε συγκεντρωθεί στον ιερό ναό του Κυρίου, σταματήσαμε και θυμηθήκαμε το θαύμα που είχαμε δει ως μάρτυρες. Οι λέξεις δεν έρχονταν εύκολα από καρδιές γεμάτες συγκίνηση, αλλά μία σιωπηλή επωδός ευγνωμοσύνης εξέφραζε τα συναισθήματα που οι λέξεις δεν επαρκούσαν να εκφράσουν.

Καθώς ακολουθούμε τα ταξίδια της ζωής, ας μάθουμε τη γλώσσα του Πνεύματος. Είθε πάντοτε να θυμόμαστε και να ανταποκρινόμαστε στην ευγενική πρόσκληση του Διδασκάλου: «Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν» (Αποκάλυψη 3:20). Αυτό είναι η γλώσσα του Πνεύματος. Εκείνος την μίλησε. Εκείνος την δίδαξε. Εκείνος την έζησε. Είθε ο καθένας από εμάς να κάνει το ίδιο⁴.

Είμαστε ευλογημένοι καθώς ζούμε, ώστε να μπορούμε να λαμβάνουμε τις προτροπές και την καθοδήγηση του Πνεύματος.

Πριν από αρκετά χρόνια, έλαβα μία επιστολή από έναν παλιό φίλο. Κατέθετε τη μαρτυρία του σε εκείνη την επιστολή. Θα ήθελα να σας αναφέρω τμήμα από αυτήν απόψε, αφού επιδεικνύει τη δύναμη της ιεροσύνης κάποιου, ο οποίος έμαθε όσα θα πρέπει να μάθουμε, έκανε αυτό που θα πρέπει να κάνουμε και ο οποίος πάντα προσπαθούσε να είναι αυτό που θα πρέπει να είναι. Θα διαβάσω τρία αποσπάσματα αυτής της επιστολής από τον φίλο μου Θερόν Μποράπ, ο οποίος απεβίωσε πριν από τρία χρόνια σε ηλικία 90 ετών:

«Σε ηλικία οκτώ ετών, όταν βαπτίσθηκα και έλαβα το Άγιο Πνεύμα, με είχε πολύ εντυπωσιάσει το γεγονός ότι έπρεπε να είμαι καλός και εις θέσιν να έχω το Άγιο Πνεύμα ως βοήθεια σε όλη μου τη ζωή. Μου είχε ειπωθεί ότι το Άγιο Πνεύμα συσχετιζόταν μόνον με καλούς ανθρώπους και ότι, όταν το κακό εισήρχετο στη ζωή μας, θα έφευγε. Μη γνωρίζοντας πότε θα χρειαζόμουν τις προτροπές και την καθοδήγησή του, προσπαθούσα να ζω με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην έχανα αυτό το δώρο. Σε μία περίσταση, έσωσε τη ζωή μου.

»Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ήμουν μηχανικός-πυροβολητής σε ένα βομβαρδιστικό Β-24 πολεμώντας στον Νότιο Ειρηνικό… Μία ημέρα, υπήρξε μία ανακοίνωση ότι θα επεχειρείτο η μεγαλύτερη βομβιστική πτήση που έγινε ποτέ, προκειμένου να επιχειρηθεί να τεθεί εκτός λειτουργίας ένα διυλιστήριο πετρελαίου. Οι προτροπές του πνεύματος μού έλεγαν ότι θα μου ανέθεταν αυτήν την πτήση, αλλά ότι δεν θα έχανα τη ζωή μου. Εκείνον τον καιρό ήμουν ο πρόεδρος της ομάδος των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.

»Η μάχη ήταν σφοδρή καθώς πετούσαμε πάνω από τη Βόρνεο. Το αεροπλάνο μας κτυπήθηκε από επιτιθέμενα αεροσκάφη και γρήγορα ανεφλέγη και ο πιλότος μάς είπε να προετοιμασθούμε να πηδήξουμε. Βγήκα τελευταίος. Δεχόμασταν πυρά από τους πιλότους του εχθρού καθώς πέφταμε κάτω. Είχα δυσκολία να φουσκώσω τη σωσίβια λέμβο μου. Ανεβοκατεβαίνοντας μέσα κι έξω από το νερό, άρχισα να πνίγομαι και λιποθύμησα. Συνήλθα στιγμιαίως και φώναξα: “Θεέ, σώσε με!”… Πάλι, προσπάθησα να φουσκώσω τη σωσίβια λέμβο και αυτή η φορά ήταν επιτυχημένη. Με αρκετό αέρα μέσα του για να με κρατήσει στην επιφάνεια, κύλησα επάνω της, πολύ εξαντλημένος για να κινηθώ.

»Επί τρεις ημέρες επιπλέαμε σε περιοχή του εχθρού με πλοία γύρω μας και αεροσκάφη από επάνω μας. Γιατί δεν μπορούσαν να δουν μία ομάδα από κίτρινες σωσίβιες λέμβους στο γαλάζιο νερό είναι ένα μυστήριο» έγραψε. «Ξέσπασε καταιγίδα και κύματα ύψους εννέα μέτρων έσχισαν τις σωσίβιες λέμβους μας. Πέρασαν τρεις ημέρες χωρίς φαγητό και νερό. Οι άλλοι με ρωτούσαν εάν προσευχόμουν. Απήντησα ότι προσευχόμουν και ότι πράγματι θα σωζόμασταν. Εκείνο το βράδυ είδαμε το υποβρύχιό μας, που είχε έλθει για να μας σώσει, αλλά μας προσπέρασε. Το επόμενο πρωί, έκανε το ίδιο. Ξέραμε ότι αυτή ήταν η τελευταία ημέρα που [θα] ήταν στην περιοχή. Τότε ήλθαν οι προτροπές του Αγίου Πνεύματος. “Έχεις την ιεροσύνη. Διέταξε το υποβρύχιο να σας περισυλλέξει”. Σιωπηλά προσευχήθηκα: “Εις το όνομα του Ιησού Χριστού και με τη δύναμη της ιεροσύνης, γύρισε και περισυνέλλεξέ μας”. Σε λίγα λεπτά ήταν δίπλα μας. Όταν ήμασταν στο κατάστρωμα, ο πλοίαρχος… είπε: “Δεν ξέρω πώς σας βρήκαμε, επειδή δεν σας ψάχναμε καν”. Εγώήξερα»⁵.

Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μας προειδοποιήσει για κινδύνους και να μας καθοδηγήσει να κάνουμε καλές επιλογές.

Όταν υπηρετούσα στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών, το σόναρ ήταν σε βρεφικό στάδιο… Το σόναρ είναι η συσκευή που προειδοποιεί για ένα επερχόμενο όχημα, πλοίο ή άλλο εμπόδιο. Τα ηχητικά κύματα παρακολουθούνται. Ο χειριστής συνηθίζει να ακούει ένα επαναλαμβανόμενο μπιπ. Όταν ακολουθεί άλλο από το κανονικό πρότυπο, ξέρει ότι ο κίνδυνος είναι κοντά και μπορεί να προειδοποιήσει τους αξιωματικούς του πλοίου ώστε να μπορεί να αλλάξει η πορεία…

Αν ο άνθρωπος μπορεί να εφεύρει το σόναρ για να προειδοποιεί για την καταστροφή… δεν φαίνεται λογικό να τοποθετούσε ο Κύριος μία προειδοποιητική συσκευή εντός των πολύτιμων τέκνων του, για να τα προειδοποιεί όταν βρίσκονται σε παράκαμψη από το μονοπάτι Του; Σας καταθέτω τη μαρτυρία μου σήμερα ότι έχουμε ένα τέτοιο καθοδηγητικό φως. Είναι ασφαλές, αρκεί να το χρησιμοποιούμε. Αναφέρομαι στη σιγαλή σαν αύρα φωνή, το Άγιο Πνεύμα⁶.

Όταν επικυρωθήκατε ως μέλος της Εκκλησίας, λάβατε το δικαίωμα της συντροφιάς του Αγίου Πνεύματος. Μπορεί να σας βοηθήσει να κάνετε καλές επιλογές. Όταν αντιμετωπίζετε δυσκολίες ή μπαίνετε σε πειρασμό, δεν πρέπει να αισθάνεστε μόνοι. Το Άγιο Πνεύμα θα σας βοηθήσει να γνωρίζετε το σωστό από το λάθος. «Διότι όσοι είναι σοφοί… έχουν δεχθεί το Άγιο Πνεύμα για οδηγό τους». (Διδαχή και&Διαθήκες 45:57)⁷.

«Είθε πάντοτε να θυμόμαστε και να ανταποκρινόμαστε στην ευγενική πρόσκληση του Διδασκάλου: “Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν”» (Αποκάλυψη 3:20).

Κάντε να περάσει αυτή τη δοκιμασία κάθε απόφαση που σκέπτεστε: Τι κάνει σε εμένα; Τι κάνει για εμένα; Και μην αφήσετε τον κώδικα συμπεριφοράς σας να τονίσει: «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι;» αλλά μάλλον «Τι θα σκεφτώ για τον εαυτό μου;» Να επηρεάζεσθε από αυτήν τη σιγαλή σαν αύρα φωνή. Να θυμάστε ότι κάποιος με εξουσία έθεσε τα χέρια του στο κεφάλι σας κατά τη στιγμή της επικύρωσής σας και είπε: «Λάβε το Άγιο Πνεύμα». Ανοίξτε την καρδιά σας, ακόμη και την ψυχή σας, στον ήχο αυτής της ξεχωριστής φωνής που καταθέτει μαρτυρία για την αλήθεια. Όπως υποσχέθηκε ο προφήτης Ησαΐας: «Τα αφτιά σoυ θα ακoύν από πίσω σoυ έναν λόγo… πoυ θα λέει: Aυτός είναι o δρόμoς, περπατάτε επάνω σ’ αυτόν» [Ησαΐας 30:21]⁸.

Ελπίζω… ότι θα ακούσουμε τους ψιθύρους του Αγίου Πνεύματος. Σας υπόσχομαι ότι εάν έχουμε ένα αφτί εναρμονισμένο με το Άγιο Πνεύμα, εάν υπάρχει επιθυμία για χρηστότητα μέσα στην καρδιά μας και η συμπεριφορά μας αντικατοπτρίζει αυτήν την επιθυμία, θα καθοδηγηθούμε από αυτό το Άγιο Πνεύμα⁹.

Διαβάζουμε στο Προς Κορινθίους Α΄: «Υπάρχουν… τόσα πολλά είδη γλωσσών μέσα στον κόσμο» [Προς Κορινθίους Α´ 14:10]. Μας περιβάλλουν πειστικές φωνές, σαγηνευτικές φωνές, μειωτικές φωνές, εξεζητημένες φωνές και φωνές που προκαλούν σύγχυση. Θα μπορούσα να προσθέσω ότι αυτές είναι δυνατές φωνές. Σας νουθετώ να μειώνετε την ένταση και αντ’ αυτού να επηρεάζεσθε από τη μικρή, σιγαλή σαν αύρα φωνή η οποία θα σας οδηγεί στην ασφάλεια¹⁰.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Τι σημαίνει να μάθουμε «τη γλώσσα του Πνεύματος»; (Εδάφιο 1). Τι μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε επαρκείς σε αυτήν τη γλώσσα; Τι έχετε μάθει από τις δικές σας εμπειρίες σχετικά με το να αναγνωρίζετε την επικοινωνία από το Άγιο Πνεύμα;
Στο τμήμα 2, ο Πρόεδρος Μόνσον είπε για τη μάθηση ότι δεν θα πρέπει «ποτέ να αναβάλλει μία προτροπή». Πώς έχετε ευλογηθεί από κάποιον που ακολούθησε μία προτροπή από το Άγιο Πνεύμα; Πότε ευλογηθήκατε ενεργώντας επί μίας πνευματικής προτροπής που ήλθε σε εσάς;
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία του Θερόν Μποράπ στο τμήμα 3;
Πότε η σιγαλή σαν αύρα φωνή του Αγίου Πνεύματος υπήρξε «μία συσκευή προειδοποίησης» στη ζωή σας; (τμήμα 4). Ποιες εμπειρίες είχατε, όταν σας καθοδήγησε το Άγιο Πνεύμα; Πότε έχετε παρηγορηθεί από το Άγιο Πνεύμα; Ποιοι είναι ορισμένοι άλλοι τρόποι που σας έχει βοηθήσει το Άγιο Πνεύμα;

Σχετικές γραφές

Α΄ Βασιλέων 19:11-12, Κατά Ιωάννην 14:26, Νεφί Α΄ 4:6, 10:17-19, 17:45, Νεφί Β΄ 32:1-5, Διδαχή και Διαθήκες 8:2-3, 11:12-14, 31:11

Βοήθεια διδασκαλίας

«Καθώς προσπαθείτε να ζείτε το Ευαγγέλιο αξίως, το Άγιο Πνεύμα θα σας αποκαλύψει το θέλημα του Θεού. Θα σας δώσει σκέψεις, εντυπώσεις και δημιουργικές ιδέες για το πώς να βοηθήσετε άλλους να μάθουν… Το Πνεύμα είναι ο αληθινός δάσκαλος και όταν το Πνεύμα είναι μαζί σας, θα διδάξετε με τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού να πραγματοποιήσει το θαύμα της μεταστροφής» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 5).