፩ ንጉስ ኡዝያን በሞተበት ዓመት፣ ጌታ ደግሞ በረጅምና ከፍ ባለ ዙፋን ላይ ተቀምጦ አየሁት፣ የልብሱም ዘርፍ መቅደሱን ሞልቶት ነበር።

፪ ሱራፌልም ከእርሱ በላይ ቆመው ነበር፤ እያንዳንዱ ስድስት ክንፍ ነበረው፤ በሁለቱ ክንፍ ፊቱን ሸፈነ፣ እናም በሁለቱ ክንፍ እግሮቹን ሸፈነ፣ እናም በሁለቱ ክንፍ ይበር ነበር።

፫ እናም አንዱ ለሌላኛው፥ ቅዱስ፣ ቅዱስ፣ ቅዱስ ነው የሰራዊት ጌታ፤ ምድር ሁሉ በክብሩ ተሞልታለች፤ እያለ ይጮህ ነበር።

፬ እናም የመዝጊያው ምሶሶ በጮኸው ድምፅ ተናወጠ፣ እናም ቤቱ ጭስ ሞላበት።

፭ ከዚያም እኔ አልኩ፥ ወየው ለእኔ! የተበላሸሁ ነኝና፤ ምክንያቱም እኔ ከንፈረ-እርኩስ ነኝ፤ እናም ከንፈሮቻቸው በረከሰ ሕዝቦች መካከል እኖራለሁ፤ ዐይኖቼም ንጉሱን፣ የሰራዊት ጌታን አይተዋልና።

፮ ከሱራፌልም አንዱ ወደ እኔ እየበረረ መጣ፣ በእጁም ከመሰዊያው በጉጠት የወሰደው ፍም ነበር፤

፯ እናም በአፌ ላይ አደረገው፣ እናም አለ፥ እነሆ፣ ይህ ከንፈሮችህን ነክቷል፣ በደልህም ከአንተ ተወስዶአል፣ ኃጢያትህም ተሰርዮልሀል።

፰ ደግሞም የጌታን ድምፅ እንዲህ ሲል ሰማሁት፥ ማንን እልካለሁ፣ እናም ለእኛስ ማን ይሂድልን? እናም እኔ እንዲህ አልኩ፥ እነሆኝ፤ እኔን ላከኝ።

፱ እናም እርሱ አለኝ፥ ሂድና ይህንን ህዝብ ተናገራቸው—በእርግጥ ስሙ፣ ነገር ግን አይገባቸውም፤ እንዲሁም በእርግጥ እዩ፣ ነገር ግን አይገነዘቡም።

፲ የህዝቡን ልብ አደንድን፣ እናም ጆሮአቸውንም እንዳይሰማ፣ ዐይናቸውንም እንዳያዩ አድርግ—በዐይኖቻቸው እንዳያዩና በጆሮአቸውም እንዳይሰሙ፣ እናም በልባቸው እንዳያስተውሉና፣ ተመልሰውም እንዳይፈወሱ አድርግ።

፲፩ ከዚያም እኔ ጌታን እስከመቼ ድረስ ነው አልሁ? እናም እርሱ ከተሞች የሚኖሩባቸውን አጥተው እስኪፈርሱ፣ እና ቤቶችም ያለሰውና፣ ምድርም ፈፅሞ ባልጩት እስክትሆን ድረስ ነው አለኝ፤

፲፪ እግዚአብሔርም ሰዎችን እስኪያርቅ፥ በምድርም መካከል ውድማው መሬት ይበዛልና።

፲፫ ነገር ግን አንድ አስረኛው ይቀራል፣ እናም እነርሱ ይመለሳሉ፣ ቅጠሎቻቸውን ሲጥሉም ጉቶዎቻቸው በውስጣቸው እንደነበሩት ግራር እና እንደኮምበል ዛፍ ይበላሉም፣ ስለዚህ የተቀደሰው ዘር በዚያው ጉቶው ይሆናል።