ខារ៉ូលីណា ខិតខំជួយអ្នកដទៃ
តើខារ៉ូលីណាអាចជួយមិត្តភក្តិរបស់នាងយ៉ាងដូចម្តេច ?
ខារ៉ូលីណា ខិតខំស្តាប់គ្រូរបសនាង ។ ប៉ុន្តែនាងមិនអាចឈប់មើលទៅមិត្តភក្តិរបស់នាងដែលមានឈ្មោះថា រ៉ាម៉ននោះទេ ។ គាត់គ្មានសក់ទេ !
សក់របស់គាត់បានជ្រុះអស់មួយរយៈហើយ ។ ឥឡូវនេះគាត់ក្បាលត្រងោល ។
ខារ៉ូលីណា បានឮសំឡេងនៅពីក្រោយនាង ។ ស៊ីសា និងលូអីស កំពុងតែសើចតិចៗ ។ នាងសង្ឃឹមថាពួកគេទាំងពីរនាក់មិនសើចចំអកឲ្យ រ៉ាម៉នទេ ។
អស់ពេញមួយព្រឹក រ៉ាម៉ន បានដើរទម្លាក់ស្មាចុះ ។ គាត់មិនបានលើកដៃទេ ។ គាត់មិនសប្បាយចិត្តទេ ។ ខារ៉ូលីណា មានចិត្តចង់ជួយគាត់ឲ្យសប្បាយចិត្តឡើងវិញ ។
នៅទីបំផុតក៏ដល់ម៉ោងចេញលេង ។ រ៉ាម៉ន ចេញលេងមុនគេ ។ នៅពេល ខារ៉ូលីណា ចេញមកលេងខាងក្រៅ នាងរកមើលគាត់គ្រប់ទីកន្លែងមិនឃើញ ! គាត់ពុំលេងបាល់ទេ ។ គាត់ក៏ពុំឡើងបង្គោលដែរ ។ ហើយគាត់ក៏ពុំលេងលោតម៉ឹកជាមួយគ្រូដែរ ។
នោះគាត់ ! រ៉ាម៉ន កំពុងឈរនៅកែងទីធ្លាមួយជ្រុង ។ ស៊ីសា និងល្វីស កំពុងនៅទីនោះដែរ ។ ខារ៉ូលីណា បានដើរទៅជិត ។
« មើលក្បាលវាធំណាស់ ! » ស៊ីសា បានស្រែកថាឲ្យ ។
ល្វីស បានសើច ។ « យើងនឹងកោរសក់ដែរបើមានសក់អាក្រក់អញ្ចឹង » ។
ដៃរបស់ រ៉ាម៉ន ក្តាប់យ៉ាងណែន ។ គាត់មើលទៅដូចជាចង់យំ ។
ខារ៉ូលីណា បានរត់សំដៅទៅ រ៉ាម៉ន ។ នាងបានសួរថា « តើឯងចង់លេងជាមួយខ្ញុំទេ ? » នាងបានកាន់ដៃរបស់គាត់ ហើយពួកគេបានដើរចេញមកជាមួយគ្នា ។ ពួកគេបន្តដើររហូតដល់ពួកគេដើរជិតដល់គ្រូ ។ គ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍ពីពួកគេនោះទេ ។
« តើឯងចង់លេងលោតម៉ឹកទេ ? » ខារ៉ូលីណា បានសួរ ។
រ៉ាម៉ន បានងក់ក្បាល ។ គាត់បានគូសបន្ទាត់ដីសនៅលើដី ។
នាងបានសួរថា « តើឯងមិនអីទេឬអី ? »
រ៉ាម៉ន បានញញឹម រួចឆ្លើយថា « ខ្ញុំអស់អីហើយឥឡូវនេះ ។ អរគុណហើយដែលបានជួយខ្ញុំ » ។
ខារ៉ូលីណា បានញញឹម ។ នាងរីករាយដែលនាងមានសេចក្តីក្លាហានគ្រប់គ្រាន់ល្មមដើម្បីជួយដល់មិត្តរបស់នាង !
រចនារូបភាព ដោយ ហូលី ហ៊ីបបឺត