ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវនៅគ្រប់ដែនដី
ព្យាណូរបស់ លូដូវិច
លូដូវិច មានចិត្តសប្បាយរីករាយខ្លាំងណាស់ដើម្បីបម្រើដល់ ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
លូដូវិច បានទៅយកកៅអីបត់ ហើយកាន់កៅអីនោះដើរកាត់ផ្លូវ ។ ពេលនោះគឺជាថ្ងៃអាទិត្យ ហើយព្រះវិហារនឹងចាប់ផ្តើមក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ។ ផ្ទះមួយដែលពួកគាត់ប្រជុំជាព្រះវិហារនៅ តូហ្គោ ពុំមានកៅអីអង្គុយគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ។ ដូច្នេះ លូដូវិច តែងតែទៅយកកៅអីមកពីផ្ទះជីតារបស់គាត់ ។
មាននរណាម្នាក់បានស្រែកហៅគាត់ថា « ហេតុអ្វីឯងចេញពីព្រះវិហារដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយទៅចូលរួមនៅក្នុងខ្ទមតូចមួយដូច្នោះវិញ ? » មនុស្សខ្លះទៀតនិយាយដោយអស់សំណើចថា « ព្រះវិហាររបស់ឯងរកតែកៅអីអង្គុយគ្មានផង ! »
លូដូវិច ធ្វើជាមិនបានស្តាប់ឮ ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវបន្តធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ គាត់បានគិត ។
លូដូវិច បានរៀនអំពីសាសនាចក្រដំបូងនៅពេលដែលគាត់មានអាយុ ១០ ឆ្នាំ ។ ឥឡូវនេះគាត់មានអាយុ ១២ ឆ្នាំ ហើយ ។ គាត់និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនាពេលថ្មីៗនេះ ។ គាត់កាន់បព្វជិតភាព ហើយបានជួយចែកពិធីសាក្រាម៉ង់ ។ គាត់ថែមទាំងសន្សំលុយពីការទិញអាហារថ្ងៃត្រង់របស់គាត់យកទៅទិញនំបុ័ងសម្រាប់ធ្វើសាក្រាម៉ង់នៅរាល់សប្តាហ៍ផងដែរ ។ លូដូវិច មានចិត្តសប្បាយរីករាយខ្លាំងណាស់ដើម្បីបម្រើដល់ ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
នៅពេលដល់ម៉ោងព្រះវិហារចាប់ផ្តើម បន្ទប់ដ៏តូចនោះមានមនុស្សពេញ ។ អ្នកខ្លះបានអង្គុយនៅលើកៅអីដែល លូដូវិច បានយកមក ។ អ្នកខ្លះទៀតបានឈរ ។
ការប្រជុំនោះបានចាប់ផ្តើមជាមួយចម្រៀងមួយបទ ។ លូដូវិច បានច្រៀងបទ « អ៊ីស្រាអែល អ៊ីស្រាអែលព្រះកំពុងហៅអ្នក » ។ គាត់ចូលចិត្តច្រៀងនៅក្នុងព្រះវិហារ ។
បន្ទាប់ពីព្រះវិហារ លូដូវិច ច្រៀងគ្រហឹមតិចៗកាលដែលគាត់រៀបចំបត់កៅអីទុក ។ គាត់គ្រហឹមច្រៀងតិចៗកាលដែលគាត់ដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ ក្រោយមក គាត់មានគំនិតមួយ ! គាត់បានយកព្យាណូដែលជាប្រដាប់លេងរបស់គាត់ចេញមក ។ ប្រហែលជាគាត់គិតព្យាយាមលេងបទ « អ៊ីស្រាអែល អ៊ីស្រាអែល ព្រះកំពុងហៅអ្នក ! »
លូដូវិច បានគ្រហឹមច្រៀងតិចៗនូវណោតភ្លេង និងលេងលើខ្ទង់ព្យាណូខុសៗគ្នារហូតដល់គាត់លេងត្រូវណោតភ្លេង ។ មិនយូរប៉ុន្មានគាត់បានបង្រៀនខ្លួនឯងឲ្យចេះលេងបទនេះទាំងមូល ។
បន្ទាប់មកគាត់បានចាំថាគ្រួសាររបស់គាត់មានបទភ្លេងទំនុកតម្កើងរបស់សាសនាចក្រមួយចំនួន ។ គាត់បានស្តាប់បទចម្រៀងទាំងនោះ ហើយបានរៀនលេងបទផ្សេងទៀត ។ លូដូវិច បានហាត់ហើយ ហាត់ទៀត ។
« ហេតុអ្វីកូនមិនលេងភ្លេងនៅក្នុងព្រះវិហារកាលដែលពួកយើងកំពុងច្រៀង ? » នៅថ្ងៃមួយប៉ារបស់ លូដូវិច បានសួរ។
លូដូវិច មានអារម្មណ៍បុកពោះយ៉ាងខ្លាំង ។ គាត់បាននិយាយថា « កូនអៀនណាស់ប៉ា ។ ចុះបើកូនលេងខុសវិញនោះ ? »
ប៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា « បើលេងខុស កូនត្រូវខិតខំបន្តទៀត ។ កូនឯងលេងព្យាណូបានល្អហួសពីការគិតរបស់កូនឯងទៅទៀត » ។
នៅថ្ងៃអាទិត្យក្រោយ លូដូវិច មិនគ្រាន់តែយកកៅអីទៅជាមួយនោះទេ ។ គាត់បានយកទាំងព្យាណូដែលជាប្រដាប់លេងរបស់គាត់ទៅព្រះវិហារផងដែរ ។ នៅពេលដល់ពេលច្រៀងបើកកម្មវិធី គាត់បានដាក់ម្រាមដៃ របស់គាត់ទាំងភ័យខ្លាចនៅលើខ្ទង់ព្យាណូ ។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏ចាប់ផ្តើមលេង ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាបានច្រៀងតាម ។ ហើយសំឡេងព្យាណូនោះលេងបានល្អខ្លាំងណាស់ !
បន្ទាប់ពីថ្ងៃនោះមក លូដូវិច បានលេងនៅក្នុងព្រះវិហារជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ។ នៅពេលខ្លះគាត់លេងខុស ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានបោះបង់ចោលឡើយ ។ នៅពេលដែលបទខ្លះពិបាកលេង ពួកគាត់ច្រៀងដោយគ្មានភ្លេងព្យាណូ ហើយ លូដូវិច បានដឹកនាំភ្លេង ។
លូដូវិច បានញញឹម ។ ការធ្វើកម្មវិធីព្រះវិហារនៅផ្ទះរបស់នរណាម្នាក់នោះ វាមិនមែនជារឿងសំខាន់ចំពោះគាត់នោះទេ ។ វាក៏មិនសំខាន់ដែរដែលមនុស្សម្នានាំគ្នាសើចចំអកឲ្យគាត់នោះ ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា លូដូវិច បានប្រើទេព្យកោសល្យរបស់គាត់ដើម្បីបម្រើព្រះ ។
ប្រទេស តូហ្គោ គឺជាប្រទេសដ៏តូចមួយនៅភាគខាងលិចនៃទ្វីបអាហ្វ្រិក ។
សព្វថ្ងៃនេះ មានវួដ និងសាខាចំនួន ២១ នៅទីនោះ ។
ប្រទេស តូហ្គោ ភាសាកំណើតគឺជាភាសាបារាំង ។
អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានបង្រៀន លូដូវិច ឲ្យចេះអានភ្លេងដើម្បីគាត់អាចលេងព្យាណូបានប្រសើរជាងមុន ។
ពេលនេះ លូដូវិច ពេញវ័យហើយ ។ គាត់និងភរិយារបស់គាត់ដែលមានឈ្មោះថា ប៊ីនីដិច ទាំងពីរនាក់ចូលចិត្តតន្រ្តីណាស់ ។
លូដូវិច ទិញព្យាណូមែនទែនមួយដាក់នៅផ្ទះ ហើយលេងព្យាណូខ្យល់នៅឯព្រះវិហារ ។
រចនារូបភាព ដោយ ខារ៉ូលីន ហ្គាស៊ី