ក្រុមថ្មីរបស់សាំយ៉ូអែល
តើក្មេងប្រុសដទៃទៀតនឹងទុកឱកាសឲ្យគាត់ដែរឬទេ ?
នៅព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃសៅរ៍ ។ សាំយ៉ូអែលបានអង្គុយនៅឯតុបាយ ហើយសម្លឹងមើលចានគ្រាប់ធញ្ញាជាតិរបស់គាត់ ។ គាត់ដូចជាមិនចង់ញ៉ាំវាទេ ។
គាត់បាននិយាយខ្សឹបៗថា « ប៉ា ? » « កូនប្ដូរគំនិតហើយ ។ « ថ្ងៃនេះ កូនមិនចង់ទៅជួបនឹងក្រុមបាល់បោះរបស់កូនទេ » ។
ឪពុកបាននិយាយ « ប៉ាដឹងថា ធ្វើជាមនុស្សចំណូលថ្មីពិបាកណាស់ តែកូននឹងសេពគប់មិត្តភក្ដិបានច្រើនមិនខាន » ។
« មិនមែនបញ្ហាហ្នឹងទេ …កូនគ្រាន់តែបារម្ភពីការគិតរបស់ពួកគេមកលើកូនប៉ុណ្ណោះ » ។
ឪពុកបានអង្គុយក្បែរគាត់ ។ « តើកូនមានន័យថា កូនមិនដឹងថា ក្រុមរបស់កូននឹងគិតយ៉ាងណាចំពោះកីឡាករថ្មីម្នាក់ដែលមានដៃតែម្ខាងមែនទេ ?
សាំយ៉ូអែល ពិការដៃឆ្វេងតាំងពីកំណើត ។ ដៃឆ្វេងគាត់កំបុតត្រឹមកដៃ ។
សាំយ៉ូអែលនិយាយថា « មែនហើយ ។ « ដោយសារពួកគេមិនស្គាល់កូន ពួកគេអាចគិតថា ក្មេងកំបុតដៃមិនអាចលេងបាល់បោះបានទេ » ។
« ពួកគេអាចគិតបែបហ្នឹងមែន តែកូនជាកីឡាករដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ។ ហើយការទៅហាត់សមនឹងជួយកូនឲ្យលេងកាន់តែប្រសើរឡើង » ឪពុកបាននិយាយទាំងស្នាមញញឹម ។ « តោះ ។ យកខោអាវកីឡា និងដបទឹករបស់កូនមក ។ យើងទៅជួបនឹងក្រុមរបស់កូន » ។
សាំយ៉ូអែល បានដកដង្ហើមធំ ។ « បាទប៉ា » ។
នៅពេលពួកគេបានទៅដល់កន្លែងហាត់ភ្លាម គ្រូបង្វឹកបានដើរមក ។
« សួស្ដី ! ខ្ញុំឈ្មោះ ម៉ុនរ៉ូ ។ ក្មួយប្រាកដជាកីឡាករថ្មីរបស់យើងហើយ » ។
« បាទ ខ្ញុំឈ្មោះសាំយ៉ូអែល » ។
លោកគ្រូ ម៉ុនរ៉ូ បានពោលថា « យើងរីករាយដែលមានក្មួយចូលលេងក្នុងក្រុមយើង » ។ « តោះទៅជួបនឹងក្មេងប្រុសផ្សេងទៀត » ។
ប៉ាបានអង្គុយនៅលើកៅអីបង់ ។ សាំយ៉ូអែល បានយកបាល់របស់គាត់ ហើយដើរតាមគ្រូបង្វឹក ។
លោកគ្រូ ម៉ុនរ៉ូ បានពោលថា « លោកគ្រូចង់ណែនាំ សាំយ៉ូអែល ជាកីឡាករថ្មីរបស់យើង » ។ មានក្មេងប្រុសពីរបីនាក់គ្រវីដៃតិចៗដាក់ សាំយ៉ូអែល ។ « យើងសំណាងណាស់ដែលមានគាត់ចូលលេងក្នុងការប្រកួតដំបូងរបស់យើង ។ លោកគ្រូគិតថា យើងនឹងមានក្រុមដ៏អស្ចារ្យ ការប្រកួតដ៏អស្ចារ្យ និងរដូវកាលដ៏អស្ចារ្យ ! »
លោកគ្រូ ម៉ុនរ៉ូ បានផ្លុំកញ្ចែ ហើយក្រុមបានចាប់ផ្ដើមហាត់ធ្វើចលនាមួយចំនួន ។ សាំយ៉ូអែល បានឃើញមិត្តរួមក្រុមគាត់ពីរបីនាក់មើលមកគាត់ ពេលគាត់ត្រេះបាល់ដោយប្រើតែដៃស្ដាំ ។ គាត់បានព្យាយាម មិនគិតពីពួកគេនោះទេ ។
អំឡុងពេលសម្រាកញ៉ាំទឹក ក្មេងប្រុសម្នាក់បានអង្គុយក្បែរសាំយ៉ូអែល នៅលើកៅអីបង់ ។ « សួស្ដី ខ្ញុំឈ្មោះចាកសុន ។ តើដៃឯងកើតអីដែរ ? »
« គ្មានអីទេ ។ ខ្ញុំកើតមកបែបហ្នឹង » សាំយ៉ូអែល បានតប ។
« ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញមានអ្នកលេងបាល់តែដៃម្ខាងពីមុនមកឡើយ » ចាកសុន បានពោល ។ « ឯងលេងបានល្អណាស់ » ។
សាំយ៉ូអែល បានញញឹម ។ « អរគុណ » ។
លោកគ្រូ ម៉ុនរ៉ូ បានផ្លុំកញ្ចែគាត់ម្ដងទៀត ។ « នៅ៣០ នាទីចុងក្រោយ យើងនឹងហាត់សមធ្វើការប្រកួត » ។ គាត់បានបំបែកក្មេងប្រុសទាំងនោះជាពីរក្រុម ។ សាំយ៉ូអែល រីករាយដែលមាន ចាកសុន នៅក្នុងក្រុមគាត់ ។
នៅសល់មួយនាទីមុនបញ្ចប់ការប្រកួត ក្រុមទាំងពីរមានពិន្ទុស្មើគ្នា ។ មិត្តរួមក្រុមម្នាក់របស់សាំយ៉ូអែល មានបាល់ក្នុងដៃ ហើយរកមើលមនុស្សម្នាក់ដើម្បីបោះបន្តឲ្យ ។ សាំយ៉ូអែល នៅក្បែរនោះ ត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីចាប់បាល់នោះ ។ តែក្មេងប្រុសនោះបានបោះវាទៅឲ្យចាកសុន ជំនួសវិញ ។
ចាកសុន រត់បានពីរបីជំហាន ។ រួចបានឃើញ សាំយ៉ូអែល ហើយបានបោះបាល់នោះឲ្យគាត់ ។ សាំយ៉ូអែល បង្វិលខ្លួនចាប់បាល់នោះ ហើយបោះវាចូលទៅក្នុងកន្ត្រក ។
ប្លុក ! បាល់នោះបានចូលពីមុនលោកគ្រូ ម៉ុនរ៉ូ បានផ្លុំកញ្ចែ ។ ក្រុមរបស់សាំយ៉ូអែលបានស្រែកអបអរ ។
« បោះបន្តបានល្អណាស់ » សាំយ៉ូអែល បាននិយាយទៅកាន់ ចាកសុន កាលពួកគេបានដើរទៅកាន់កៅអីបង់ ។
ចាកសុន និយាយថា « ឯងក៏បោះចូលបានល្អដែរ » ។ « អ្នកផ្សេងទៀតនឹងដឹងថា មានដៃម្ខាងគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីលេងបាល់បោះហើយ » ។
សាំយ៉ូអែល បានញញឹម ហើយបានយកដៃគាត់ទៅទះនឹងដៃរបស់ចាកសុន ។ គាត់គិតថា លោកគ្រូម៉ុនរ៉ូនិយាយត្រូវណាស់ ។ យើងនឹងមានក្រុមដ៏អស្ចារ្យ ការប្រកួតដ៏អស្ចារ្យ និងរដូវកាលដ៏អស្ចារ្យ ។
រចនារូបភាពដោយ សាន់ដ្រា អ៊ីឌី