ក្រុម និង ទេពកោសល្យ
ក្រុមដ៏ល្អបំផុតធ្វើការរួមគ្នា ហើយជួយគ្នាឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើង ។
« ជីលាន រត់ លឿនឡើងៗ ! » ប៉ាបានស្រែកឡើង ។ ប៉ារបស់ជីលានគឺជាគ្រូបង្វឹកក្រុមបាល់ទាត់របស់នាង ។ ពួកគេបានហាត់សមយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីត្រៀមខ្លួនប្រកួតដណ្ដើមយកជើងឯក ។ ថ្ងៃក្ដៅខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែជីលាននៅតែបន្តរត់ ។
នៅទីបំផុត ប៉ា បានផ្លុំកញ្ចែ ។ « តោះយើងសម្រាកសិន » ។
ជីលាន បានចាប់យកដបទឹកនាង ហើយទៅអង្គុយនៅលើកៅអីបង់ជិតក្មេងប្រុសផ្សេងទៀត ។ នាងគឺជាក្មេងស្រីតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុម តែនាងមិនខ្វល់នោះទេ ។ ពួកគេធ្វើការរួមគ្នា ហើយជួយគ្នាឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើង ។ ទោះជានាងនឿយហត់ ហើយបែកញើសជោគជាំក្ដី ក៏នាងនៅតែមានចិត្តរីករាយដើម្បីលេងជាមួយនឹងក្រុមនាងដែរ ។
នាងបានសួរថា « ប៉ា ថ្ងៃនេះតើយើងលេងយ៉ាងម៉េចដែរ ? »
ប៉ា បានញញឹម ។ « ល្អខ្លាំងណាស់ ! ប៉ាគិតថា ក្រុមនេះត្រៀមខ្លួនរួចរាល់សម្រាប់ការប្រកួតហើយ » ។
ជីលាន បានញញឹមតបទៅវិញ ។ រាល់ការខិតខំរបស់ពួកគេគឺមានតម្លៃខ្លាំងណាស់ !
នៅតាមផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញបន្ទាប់ពីការហាត់សម ជីលាន បានឃើញមិត្តនាងឈ្មោះ ម៉ី ។ ពួកគេធ្លាប់រៀនថ្នាក់កុមារជាមួយគ្នា ។ ប៉ុន្តែ ម៉ី មិនបានទៅថ្នាក់កុមារអស់មួយរយៈហើយ ។
ជីលាន បានញញឹមដាក់ម៉ី ។ « សួស្ដី ម៉ី ! ខ្ញុំមិនឃើញឯងទៅថ្នាក់កុមារសោះ ។ តើឯងសុខសប្បាយទេ ?
ម៉ី បានឱនមុខមើលស្បែកជើងខ្លួន ។ « ម៉ាក់ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យខ្ញុំទៅព្រះវិហារទេ » ។
« មានរឿងអីទៅ ? »
« ខ្ញុំអត់ដឹងទេ » ។ ម៉ី បានងើបមុខឡើង ។ « ប៉ុណ្ណឹងចុះខ្ញុំត្រូវទៅហើយ » ។
ជីលាន បានគ្រវីដៃហើយមើលម៉ី ដើរចេញទៅ ។ នាងបានងឿងឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំអាចជួយម៉ី ដូចម្ដេចទៅ ?
ពេល ជីលាន បានទៅដល់ផ្ទះវិញ នាងបានយកកូនហ្គីតារបស់នាងមកលេងបទកុមារមួយចំនួន ។ រួចនាងបានអញ្ជើញបងប្អូនប្រុសនាងឲ្យច្រៀងតាម ។ ពួកគេបានច្រៀងរហូតដល់ម៉ាក់ហៅពួកគេឲ្យបរិភោគអាហារពេលល្ងាច ។
ម៉ាក់បាននិយាយថា « ម៉ាក់នឹងទៅសួរសុខទុក្ខបងស្រី អូរៀ នៅថ្ងៃស្អែក » ។
« អ្នកមីង អូរៀ គឺជាម៉ាក់របស់ម៉ី មែនទេ ? » ជីលាន បានសួរ ។ « តើកូនអាចទៅជាមួយម៉ាក់បានទេ ? ម៉ី មិនបានទៅថ្នាក់កុមារទេ ។ ហើយថ្ងៃនេះ កូនឃើញនាងដូចជាក្រៀមក្រំណាស់ » ។
ម៉ាក់បានឆ្លើយថា « កូនពិតជាអាចទៅបាន » ។
« កូននឹងយកកូនហ្គីតា របស់កូនទៅជាមួយដែរ ! កូនអាចលេងបទកុមារបាន ។ កូនគិតថា នាងចង់ច្រៀងបទទាំងនោះ » ជីលាន បាននិយាយ ។
លុះស្អែកឡើង ពេលពួកគេទៅដល់ផ្ទះរបស់ ម៉ី ជីលាន បានទៅឱបម៉ី យ៉ាងខ្លាំង ។ កាលម៉ាក់ពួកគេកំពុងនិយាយគ្នា ក្មេងស្រីទាំងពីរនាក់បានចេញទៅខាងក្រៅ ។ ជីលាន បានលេងកូនហ្គីតារបស់នាង ហើយម៉ី បានជ្រើសរើសបទចម្រៀង ។ ពួកគេបានសើចសប្បាយ ហើយច្រៀងរួមគ្នារហូតដល់ពេលជីលានត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ ។
ជីលាន បាននិយាយថា « ខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលបានជួបឯង » ។ « ពួកយើងចង់ឃើញឯងទៅថ្នាក់កុមារវិញ » ។
« ខ្ញុំចង់ទៅណាស់ ។ ប្រហែលជាខ្ញុំត្រូវសុំម៉ាក់ខ្ញុំម្ដងទៀត » ។
លុះថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់ ម៉ី បានទៅព្រះវិហារ ។ ជីលាន បានអង្គុយក្បែរនាង ។ ជីលាន បាននិយាយថា « ខ្ញុំរីករាយណាស់ ដែលឯងអាចមកបាន » ។
ម៉ី បានញញឹម ។ « ខ្ញុំក៏ដូចគ្នាដែរ » ។
ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ថ្ងៃចុងក្រោយសម្រាប់ការប្រកួតបាល់ទាត់ដ៏ធំនោះបានមកដល់ ។ ជីលាន បានសុំក្រុមឲ្យធ្វើការអធិស្ឋានពីមុនធ្វើការប្រកួតនោះ ។ បន្ទាប់មកការប្រកួតបានចាប់ផ្ដើម ។ ជីលាន បានរត់យ៉ាងលឿនតាមដែលនាងអាច ធ្វើបាន ។ នាងបានធ្វើការជាមួយនឹងក្រុមដើម្បីដណ្ដើមយកបាល់ ហើយទាត់បញ្ចូលទី ។ ក្រុមនាងឈ្នះការប្រកួតនោះ !
ពេលនាងចូលគេងនៅយប់នោះ ជីលាន បានគិតដល់ ម៉ី និងក្រុមបាល់ទាត់របស់នាង ។ នាងមានចិត្តរីករាយដែលបានចូលរួមចំណែកក្នុងក្រុមមួយ ដូចគ្នានឹងការចូលរួមចំណែកក្នុងថ្នាក់កុមារដែរ ។ ពួកគេបានជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ជីលានរីករាយដែលនាងអាចជួយមិត្តនាង មិនថានៅឯងព្រះវិហារ ឬនៅលើទីលេងកីឡានោះទេ ។
រចនារូបភាពដោយ ម៉ាកូស កាឡូ