“Mga Pinaakan sa Insekto ug mga Panalangin,” Higala, Peb. 2024, 10–11.
Mga Pinaakan sa Insekto ug mga Panalangin
Si Carlos nagkinahanglan og tabang.
Kini nga istorya nahitabo sa USA.
Si Carlos nagkusmod nga nagtan-aw sa iyang kaugalingon sa samin sulod sa banyo. Ang iyang nawong og mga bukton nagpula-pula ang kolor. Ang iyang sunog sa panit tungod sa kainit sa adlaw sobra pa kay sa iyang gidahoman. Ug daghan kaayo siyag katol nga mga pinaakan sa insekto sa iyang mga bukton ug bitiis. Ang paglakaw kuyog sa Primary nga klase makalingaw, apan karon sakit ang iyang panit bisan asang dapita!
Mitan-aw si Carlos sa iyang backpack nga diha sa salog. Ang pangproteksyon sa kainit sa adlaw ug ang spray para sa insekto nga giandam ni Mama anaa gihapon sa sulod. Unta gigamit niya kini sama sa iyang gisulti. Apan abi niya og wala na siya magkinahanglan niini.
Giablihan ni Carlos ang aparador ug nakit-an niya ang gamay nga garapa nga kanunay gamiton sa iyang mama para sa panit nga napaso sa adlaw. Gihaplas niya ang panglapot [gel] sa iyang nawong. Bugnaw ang pamati niini sa iyang init nga panit.
Pagkahuman gibutang ni Carlos ang gel sa iyang mga bukton. Apan wala niya mapalgi ang krima para sa pinaakan sa insekto. Sa wala madugay miundang siya. Nagkinahanglan siya og tabang. Kinahanglan niya nga makigsulti ni Mama.
Nakita niya siya didto sa kusina. Dihang nakita niya ang iyang nawong nga napaso sa adlaw, nabalaka siya. Nagtuo si Carlos nga masuko ang iyang mama kaniya tungod kay wala niya gamita ang sunscreen. Apan wala siya masuko.
“OK ra ka?” nangutana siya. “Tingali sakit kaayo kana.”
“Oo.” Nagduko lamang siya. “Pwede ba ko nimong tabangan? Palihog?”
“Siyempre.” Gidala ni Mama si Carlos didto sa banyo. Gitan-aw niya ang kabinet ug mikuha og gamay nga sudlanan.
“Makatabang kini aron mawala ang kakatol sa pinaakan sa insekto,” miingon siya. Gibagnosan niya og gamay kaayo nga cream ang matag pinaakan.
“Kana,” miingon siya, samtang gitakloban ang sudlanan. “Unta makatabang kana nga moarang-arang ang imong pamati.”
“Salamat, Ma.” Nagduko ra si Carlos sa salog. “Pasayloa ko nga wala ko mogamit sa mga butang nga imong giandam para nako. Unta naminaw ko nimo. Abi nako mas nakahibalo ko, apan wala diay.”
Gihagkan niya ang ibabaw sa iyang ulo. “Walay sapayan. Usahay magtuo pud ko nga mas nakahibalo ko. Dayon ang Langitnong Amahan mopakita nako nga dili diay ako ang labaw nga nakahibalo.” Iyang gihinay ang iyang tingog ngadto sa hagawhaw. “Bisan ang mga dagko na masayop gihapon.”
Mikatawa si Carlos. Dayon mimug-ot siya. “Kon misunod lang unta ko nimo, dili unta kaayo ko magsakit karon.”
“Tingali mao kana ang bation sa daghang mga anak sa Langitnong Amahan kon mosupak sila,” miingon si Mama. “Manghinaot sila nga unta naminaw sila Kaniya. Ug masakitan Siya para sa Iyang mga anak kon masakitan sila, sama nga ako nasakitan para nimo karon.”
“Apan makatabang Siya kanila nga moarang-arang ang pamati,” miingon si Carlos. “Sama nga gitabangan ko nimo. Dili ba?”
Mipahiyom si Mama, “Husto kana! Kon maghinulsol kita, ang Langitnong Amahan ug si Jesukristo makatabang kanato. Ug dayon makahimo kita og maayong mga pagpili sa umaabot.”
Mipahiyom usab si Carlos. Ang iyang panit nga napaso sa adlaw ug mga pinaakan sa insekto sakit pa gihapon, apan nasayod siya nga mamaayo ra siya. Ug sa sunod nga panahon, makahimo siya og mas maayong mga pagpili!
Paghulagway pinaagi ni Mary Sullivan