Պաշտպանել երեխաներին

Երեց Դալլին Հ. Օուքս

Տասներկու Առաքյալների Քվորումից

Ոչ ոք չպետք է մերժի այն խնդրանքը, որ մենք միավորվենք, մեծացնելով մեր մտահոգությունը երեխաների՝ աճող սերնդի բարեկեցության և ապագայի համար:

Մենք բոլորս էլ կարող ենք հիշել մեր զգացմունքները, երբ փոքր երեխան լաց է եղել և ձեռքերը պարզել է մեզ՝ օգնության համար: Սիրող Երկնային Հայրը տալիս է մեզ այդ զգացողությունները, որ դրդի մեզ օգնել Իր զավակներին: Խնդրում եմ, վերհիշեք այդ զգացողությունները, մինչ ես կխոսեմ երեխաներին պաշտպանելու և նրանց բարօրության համար գործելու մեր պարտականության մասին:

Ես խոսում եմ Հիսուս Քրիստոսի ավետարանի, ներառյալ Նրա փրկության ծրագրի տեսանկյունից: Դա իմ կոչումն է: Եկեղեցու տեղական ղեկավարները պարտավորություն ունեն կապված միայն իրենց տարածքի հետ, օրինակ՝ ծխում կամ ցցում, սակայն Առաքյալի պարտականությունն է վկայել ամբողջ աշխարհին: Յուրաքանչյուր ազգի յուրաքանչյուր ցեղի ու դավանանքի բոլոր երեխաները Աստծո զավակներն են:

Չնայած, որ ես չեմ խոսում քաղաքական կամ հասարակական օրենքների տեսանկյունից, ինչպես այլ Եկեղեցու ղեկավարներ, ես չեմ կարող խոսել երեխաների բարօրության վերաբերյալ, առանց քննարկելու նաև ընտրությունները, որոնք կատարում են քաղաքացիները, պետական ծառայողները և մասնավոր կազմակերպությունների աշխատողները: Մենք բոլորս էլ պարտավորություն ունենք Տիրոջից սիրել և հոգ տանել իրար համար, և հատկապես թույլերի և անպաշտպանների համար:

Երեխաները շատ խոցելի են: Նրանք քիչ ուժ ունեն կամ նույնիսկ անզոր են պաշտպանել կամ ապահովել իրենց և փոքր ազդեցություն ունեն այնքան շատ բաների վրա, որ արժեքավոր են իրենց բարօրության համար: Երեխաները կարիք ունեն, որ ուրիշները խոսեն իրենց փոխարեն և նրանք կարիք ունեն որոշումներ կայացնողների, ովքեր նրանց բարօրությունը չափահասների հետաքրքրություններից բարձր են դասում:

I.

Մեզ հուզում է այն փաստը, որ աշխարհով մեկ գտնվող միլիոնավոր երեխաներ չափահասների կողմից գործված հանցագործությունների և եսասիրության չարիքի զոհ են դառնում:

Պատերազմական որոշ երկրներում երեխաներին առևանգում են, որպեսզի ծառայեն որպես զինվորներ պատերազմող բանակներում:

Ըստ Միացյալ Ազգերի տվյալների հաշվարկի երկու միլիոն երեխաներ ամեն տարի զոհ են դառնում պոռնկության և պոռնկագրության միջոցով:¹

Փրկության ծրագրի տեսանկյունից երեխաների իրավունքների ամենալուրջ ոտնահարում է համարվում նրանց ծնվելու իրավունքից զրկելը: Սա համաշխարհային տենդենց է: Միացյալ Նահանգներում ազգային ծնելիության մակարդակը ամենացածրն է 25 տարիների ընթացքում,² և Եվրոպական և Ասիական երկրների մեծ մասում ծնելիության մակարդակները երկար տարիներ ցածր են փոխարինման մակարդակներից: Սա միայն կրոնական խնդիր չէ: Մինչ աճող սերունդները քանակապես պակասում են, մշակույթները և նույնիսկ ազգերը տկարանում և ի վերջո անհետանում են:

Ծնելիության մակարդակի նվազեցման պատճառներից մեկը արհեստական վիժեցումներ կատարելն է: Աշխարհով մեկ մոտավոր հաշվարկով տարեկան կատարվում է ավելի քան 40 միլիոն արհեստական վիժեցում:³ Շատ օրենքներ թույլ են տալիս կամ նույնիսկ աջակցում են արհեստական վիժեցմանը, սակայն մեզ համար սա մեծ չարիք է: Երեխաների իրավունքների մեկ այլ ոտնահարում է համարվում հղիության ընթացքում սաղմին վնաս հասցնելը, որը մոր անհամապատասխան սնունդ կամ դեղամիջոց օգտագործելու արդյունք է հանդիսանում:

Ճակատագրի վշտալի ծաղր է այն փաստը, որ բազմաթիվ երեխաներ մինչև ծնվելը հեռացվում են կամ նրանց վնաս է հասցվում, մինչդեռ շատ զույգեր, որոնք չեն կարողանում երեխաներ ունենալ, փափագում են ունենալ և փնտրում են երեխաներ, որ որդեգրեն:

Երեխաների իրավունքների ոտնահարումը կամ երեխաներին անուշադրության մատնելը, որ ի հայտ են գալիս նրանց ծնվելուց հետո, հասարակության մեջ ավելի տեսանելի են դառնում: Ողջ աշխարհում մոտավորապես ութ միլիոն երեխա մահանում են նախքան հինգ տարեկանը լրանալը, մեծամասամբ հիվանդությունների պատճառով, որոնք և բուժման ենթակա են, և կանխելի:⁴ Եվ Համաշխարհային Առողջապահական Կազմակերպությունը տեղեկացնում է, որ չորս երեխաներից մեկը թերաճ են՝ մտավոր և ֆիզիկապես, թերսնվելու պատճառով:⁵ Ապրելով և ճամփորդելով աշխարհով մեկ, մենք՝ Եկեղեցու ղեկավարներս, շատ ենք տեսնում նման բաներ: Երեխաների Խմբի գերագույն նախագահությունը տեղեկացնում է «մեր պատկերացումից դուրս» պայմաններում ապրող երեխաների մասին: Մի մայր Ֆիլիպիններում ասել է. «Երբեմն մենք ուտելիքի համար բավականաչափ գումար չունենք, սակայն ամեն ինչ լավ է, որովհետև այն ինձ հնարավորություն է տալիս սովորեցնել իմ երեխաներին հավատքի մասին: Մենք հավաքվում և աղոթում ենք սփոփանքի համար և երեխաները տեսնում են, թե ինչպես է Տերը օրհնում մեզ»:⁶ Հարավային Աֆրիկայում երեխաների հետ աշխատող մեկը հանդիպել էր մի փոքրիկ աղջկա, ով միայնակ էր ու տխուր: Սիրով տրված հարցերին ցածրաձայն պատասխանելիս նա ասել էր, որ չուներ մայր, հայր և տատիկ, միայն պապիկ ուներ, որ պետք է հոգ տաներ իր համար:⁷ Նման ողբերգություններ հաճախակի են հանդիպում այն աշխարհամասում, որտեղ շատ խնամակալներ մահանում են ՁԻԱՀ-ից:

Նույնիսկ հարուստ ազգերում փոքր երեխաները և պատանիները տուժում են անուշադրության մատնվելու պատճառով: Աղքատության մեջ մեծացող երեխաները ունեն ցածրորակ առողջապահական ծառայություններ և կրթության համար անբավարար հնարավորություններ: Նրանք նաև ենթակա են վտանգավոր պայմանների իրենց ֆիզիկական և մշակութային միջավայրում և նունյիսկ իրենց ծնողների անուշադրության պատճառով: Երեց Ջեֆրի Ռ. Հոլլանդը վերջերս կիսվեց ՎՕՍ ոստիկանության սպայի փորձառությամբ: Հետաքննության ժամանակ նա մի բնակարանում գտել էր իրար գլխի հավաքված հինգ երեխաների, որոնք փորձում էին քնել կողտոտ հատակի վրա՝ առանց սպիտակեղենի, որտեղ նրանց մայրը և այլոք խմում էին և զվարճանում: Բնակարանում ուտլիք չկար նրանց կերակրելու համար: Ինքնաշեն անկողնում նրանց լավ ծածկելուց հետո սպան ծնկի եկավ և աղոթեց նրանց ապահովության համար: Երբ նա քայլում էր դեպի դուռը, նրանցից մեկը, որ մոտավորապես վեց տարեկան էր, հետևեց նրան, բռնեց նրա ձեռքից և աղերսեց. «Խնդրում եմ, ինձ կորդեգրե՞ք դուք»:⁸

Մենք հիշում ենք Փրկչի ուսմունքները, երբ Նա մի փոքր երեխա վերցրեց իր մոտ և իր հետևորդներին հայտարարեց.

«Եվ ով որ մի այսպիսի երեխա ընդունի իմ անունովը, ինձ է ընդունում:

Եվ ով որ գայթակղեցնէ այս փոքրներից մեկին, որ հավատում են ինձ, ավելի լավ է նորան, որ մի էշի ջաղացի քար նորա վզիցը կախվի, և նա ծովի անդունդում ընկղմվի» (Մատթեոս 18.5–6):

Երբ մենք խորհում ենք այն վտանգների մասին, որոնցից երեխաները պետք է պաշտպանվեն, մենք պետք է նաև ներառենք հոգեբանական ճնշումները: Ծնողները, այլ խնամակալները, ուսուցիչները կամ հասակակիցները, ովքեր նվաստացնում, ճնշում կամ վիրավորում են երեխաներին կամ պատանիներին, կարող են ավելի հարատև վնաս պատճառել, քան ֆիզիկական վնասները: Երեխային կամ պատանուն անարժեք, չսիրված կամ անցանկալի լինելու զգացմունքներ հաղորդելը կարող է լուրջ և երկարատև վնաս պատճառել նրա էմոցիոնալ վիճակին և զարգացմանը:⁹ Երիտասարդ մարդիկ, ովքեր տառապում են որևէ անսովոր պայմանում, ներառյալ նույն սեռի հանդեպ համակրանքը, մասնավորապես խոցելի են և կարիք ունեն սիրալիր հասկացողության, և ոչ թե ճնշման կամ արտաքսման:¹⁰

Տիրոջ օգնությամբ մենք կարող ենք ապաշխարել, փոխվել և լինել երեխաներին ավելի սիրող և օգնող, մեր սեփական երեխաներին և նրանց, ովքեր գտնվում են մեր շրջապատում:

II.

Երեխաների համար կան ֆիզիկական կամ էմոցիոնալ վտանգների մի քանի օրինակներ, որոնք նույնքան կարևոր են, ինչպես նրանք, որ առաջ են գալիս իրենց ծնողների կամ խնամակալների հետ հարաբերություններից: Նախագահ Թոմաս Ս. Մոնսոնը խոսել է այն մասին, ինչը նա կոչել է երեխաների իրավունքների ոտնահարման «նողկալի արարքներ», որտեղ ծնողը կոտրում կամ աղավաղում է երեխային ֆիզիկապես կամ հոգեպես:¹¹ Ես խորը վիշտ էի ապրում, երբ Յուտայի Գերագույն Դատարանում ծառայելու ընթացքում ստիպված էի լինում ուսումնասիրել նման դեպքերի ցնցող փաստեր:

Երեխաների բարեկեցության համար մեծ կարևորություն ունի, թե արդյոք նրանց ծնողները ամուսնացած են, ամուսնության տեսակը և տևողությունը, և ընդհանուր առմամբ, ամուսնության և երեխաներին խնամելու հետ կապված սովորույթներն ու ակնկալիքները այնտեղ, որտեղ նրանք ապրում են: Ընտանիքի վերաբերյալ հետազոտություններ կատարող երկու անձնավորություններ բացատրել են. «Պատմության ընթացքում ամուսնությունը առաջին հերթին և ամենակարևորը եղել է երեխաներ արարելու և մեծացնելու հասարակական կարևոր մի ավանդույթ: Այն ապահովել է մշակութային սերտ կապ, որի նպատակն է միավորել հորը իր զավակների հետ՝ կապելով նրան իր զավակների մոր հետ: Սակայն վերջին ժամանակներում երեխաները մեծապես հետ են մղվել ուշադրության կենտրոնում լինելուց»:¹²

Հարվարդի իրավաբանության դասախոսներից մեկը նկարագրում է ներկայիս օրենքը և վերաբերմունքը ամուսնության և ամուսնալուծության վերաբերյալ. «Ամերիկյան [ներկայիս] վերաբերմունքը ամուսնության վերաբերյալ, համաձայն օրենքի և ամենից հայտնի գրականության, ձևակերպվում է մոտավորապես այս ձևով. ամուսնությունը հարաբերություն է, որը գոյություն ունի հիմնականում ամուսիններից յուրաքանչյուրին գոհացնելու համար: Եթե այն դադարում է այդ ֆունկցիան կատարել, ոչ ոք չպիտի մեղադրի և ամուսիններից յուրաքանչյուրը ցանկացած պահի կարող է այն ավարտին հասցնել: … Երեխաները հազվադեպ են հանդես գալիս այս պատմություններում, մեծամասամբ նրանց կարծիքին նման իրավիճակներում կարևորություն չի տրվում»:¹³

Մեր Եկեղեցու ղեկավարները ուսուցանել են, որ ամուսնությանը նայելը «որպես պարզապես պայմանագիր, որը կարելի է կնքել հաճույքի համար … և խզել այն առաջին իսկ դժվարությանը հանդիպելիս … խիստ դատապարտելի չար արարք է», հատկապես այն դեպքում, երբ երեխաները տառապում են:¹⁴ Եվ ամուսնալուծությունները երեխաների վրա հետևանքներ են թողնում: Վերջին տարվա բաժանությունների կեսից ավելին ներառել են փոքր երեխաներ ունեցող զույգերի:¹⁵

Շատ երեխաներ կունենային իրենց երկու ծնողների կողմից մեծացվելու օրհնությունը, եթե միայն նրանց ծնողները հետևեին ընտանիքի վերաբերյալ հայտարարության այս ոգեշնչված ուսմունքին. «Ամուսինը և կինը սուրբ պատասխանատվություն են կրում սիրելու և հոգ տանելու միմյանց և երեխաների համար: … Ծնողների սուրբ պարտականությունն է դաստիարակել երեխաներին սիրո և առաքինության մթնոլորտում, ապահովել նրանց նյութական և հոգևոր կարիքները և ուսուցանել նրանց սիրել և ծառայել մեկը մյուսին»:¹⁶ Երեխաների համար ամենազորեղ ուսուցումը տրվում է նրանց ծնողների կողմից: Ամուսնալուծվող ծնողները անխուսափելիորեն ուսուցանում են բացասական դաս:

Իհարկե կան դեպքեր, երբ ամուսնալուծությունը անհրաժեշտ է երեխաների օգտի համար, սակայն այդ հանգամանքները բացառիկ հանգամանքներ են:¹⁷ Դժվարությունների առաջ կանգնած ամուսնության ժամանակ պայքարի մեջ մտած ծնողները ավելի շատ պիտի մտածեն երեխաների օգտի մասին: Տիրոջ օգնությամբ նրանք կարող են դա անել: Երեխաները կարիք ունեն էմոցիոնալ և անձնական ամրության, որը առաջ է գալիս երկու ծնողների կողմից մեծացվելու արդյունքում, ովքեր միավորված են իրենց ամուսնության մեջ և իրենց նպատակներով: Որպես մեկը, ում մեծացրել է ամուրի մայրը, ես գիտեմ իմ անձնական օրինակից, որ սրան միշտ չէ, որ կարելի է հասնել, սակայն սկզբունքն այն է, որ հնարավորության դեպքում հասնենք դրան:

Երեխաներն առաջին զոհն են ներկայիս օրենքների, որոնք թույլ են տալիս այսպես կոչված «առանց մեղադրանքի ամուսնալուծություն»: Երեխաների տեսակետից ամուսնալուծությունը շատ հեշտ է: Ամփոփելով հասարակագիտության տասնամյակների ուսումնասիրությունները, հոգատար գիտնականը եզրակացրել է, որ «ընտանեկան համակարգը, որ լավագույն արդյունքներն է տալիս երեխաների համար, միջին հաշվով երկու կենսաբանական ծնողներն են, ովքեր մնում են ամուսնացած»:¹⁸New York Times–ի լրագրողներից մեկը նշել է «տպավորիչ մի փաստ, որ որքանով ավանդական ամուսնությունը պակասել է Միացյալ Նահանգներում … երեխաների բարեկեցության համար այդ կառույցի կարևորության փաստը ավելի է մեծացել»:¹⁹ Այդ իրականությունը ծնողներին պետք է կարևոր առաջնորդություն տա և ծնողները պետք է կարևորեն այն, երբ որոշում կայացնեն ամուսնության և ամուսնալուծության առնչությամբ: Մեզ նաև անհրաժեշտ է, որ քաղաքական գործիչները, օրենքներ սահմանողները և պետական պաշտոնյաները մեծացնեն իրենց ուշադրությունն առ այն, ինչը առավելագույնս կարևոր է երեխաների համար՝ ի հակադրություն կողմերի եսասիրական շահերի և չափահասների շահերը պաշտպանող փաստաբանների:

Երեխաները զոհ են դառնում նաև չկայացված ամուսնությունների դեպքում: Մեր աճող սերնդի բարեկեցության վերաբերյալ որոշ փաստեր ավելի մեծ անհանգստություն են պատճառում, քան վերջին տվյալները, որ Միացյալ Նահանգների բոլոր նորածինների 41 տոկոսը պատկանում են կանանց, ովքեր ամուսնացած չեն:²⁰ Չամուսնացած մայրերը ունեն վիթխարի դժվարություններ, և ակնհայտ է այն փաստը, որ նրանց երեխաները առավելապես գտնվում են անշահավետ վիճակում, եթե համեմատենք այն երեխաների հետ, ովքեր մեծանում են ամուսնացած ծնողների ներկայությամբ:²¹

Չամուսնացած մայրերի երեխաների մեծամասնությունը՝ 58 տոկոսը, ծնվել են այն զույգերի մոտ, ովքեր միասին են ապրել առանց ամուսնանալու:²² Ինչ էլ մենք ասենք այն զույգերի վերաբերյալ, ովքեր չեն ամուսնանում, ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ նրանց երեխաները մեծապես տառապում են անշահավետ պայմանների պատճառով:²³ Երեխաների համար ամուսնության կայունությունը մեծ նշանակություն ունի:

Մենք պետք է ընդունենք, որ նույն անշահավետ իրավիճակում են գտնվում այն երեխաները, ում մեծացնում են նույն սեռին պատկանող զույգերը: Հասարակագիտության գրականությունը վիճահարույց է և պաշտոնապես քննադատող երեխաների վրա սրա ունեցած երկարատև ազդեցության առնչությամբ, հիմնականում այն պատճառով, ինչպես New York Times-ի հեղինակներից մեկն է նկատել. «նույն սեռի ամուսնությունը հասարակական փորձ է, և ինչպես փորձերի մեծամասնությունը այն ժամանակ կպահանջի, որ հասկացվեն դրա հետևանքները»:²⁴

III.

Ես խոսեցի երեխաների անունից՝ ամենուր գտնվող երեխաների: Ոմանք կարող են չհամաձայնվել բերված որոշ օրինակների հետ, սակայն ոչ ոք չպետք է դիմակայի խնդրանքին, որ մենք միավորվենք մեծացնելով մեր մտահոգությունը մեր երեխաների՝ աճող սերնդի բարօրության և ապագայի համար:

Մենք խոսում ենք Աստծո զավակների մասին, և Նրա զորեղ օգնությամբ մենք կարող ենք անել ավելին նրանց օգնելու համար: Այս խնդրանքով ես դիմում եմ ոչ միայն Վերջին Օրերի Սրբերին, այլ նաև կրոնական հավատքի տեր բոլոր անհատներին և այլոց, ովքեր ունեն արժեքավոր համակարգ, որը նրանց հնարավորություն է տալիս խոսելու այլոց հետ՝ հատկապես երեխաների բարեկեցության վերաբերյալ:²⁵

Կրոնական անձնավորությունները նաև գիտակցում են Փրկչի Նոր Կտակարանի ուսմունքը, որ մաքուր փոքրիկ երեխաները մեր համար խոնարհության և ուսուցանելի լինելու լավ օրինակ են.

«Ճշմարիտ ասում եմ ձեզ. եթե դարձ չգաք և չլինիք երեխաների նման, չէք մտնիլ երկնքի արքայությունը:

Արդ ով որ իր անձը այս երեխայի նման խոնարհեցնէ, նա է մեծ երկնքի արքայության մեջ» (Մատթեոս 18.3–4):

Մորմոնի Գրքում մենք կարդում ենք, թե որն էր պատճառը, որ Տերը ուսուցանեց նեփիացիներին, որ նրանք պետք է ապաշխարեն և մկրտվեն «և դառնան ինչպես մի փոքր երեխա» կամ նրանք չէին կարողանա ժառանգել Աստծո թագավորությունը (3 Նեփի 11.38, տես նաև Մորոնի 8.10):

Ես աղոթում եմ, որ մենք խոնարհեցնենք ինքներս մեզ փոքր երեխաների պես և պարզենք մեր ձեռքերը մեր փոքր երեխաներին պաշտպանելու համար, քանի որ նրանք են մեր, մեր Եկեղեցու և մեր ազգերի ապագան: Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն:

Հղումներ

1. Տես UNICEF, The State of the World’s Children 2005: Childhood under Threat (2004), 26:

2. Տես Haya El Nasser, “National Birthrate Lowest in 25 Years,” USA Today, July 26, 2012, A1:

3. Տես Gilda Sedgh, and others, “Induced Abortion: Incidence and Trends Worldwide from 1995 to 2008,” The Lancet, vol. 379, no. 9816 (Feb. 18, 2012), 625–32:

4. Տես UNICEF, “Young Child Survival and Development,” http://www.unicef.org/childsurvival/index.html:

5. Տես World Health Organization, World Health Statistics 2012 (2012), 109, 118:

6. Report of Primary general presidency, Sept. 13, 2012.

7. Report of Primary general presidency.

8. Տես Jeffrey R. Holland, “Israel, Israel, God Is Calling” (Church Educational System Devotional for young adults, Sept. 9, 2012), lds.org/broadcasts; see also R. Scott Lloyd, “Zion Not Only Where, but How We Live, Says Elder Holland,” Deseret News, Sept. 10, 2012, B2:

9. Տես Kim Painter, “Parents Can Inflict Deep Emotional Harm,” USA Today, July 30, 2012, B8; Rachel Lowry, “Mental Abuse as Injurious as Other Forms of Child Abuse, Study Shows,” Deseret News, Aug. 5, 2012, A3:

10. Տես “End the Abuses,” Deseret News, June 12, 2012, A10:

11. Thomas S. Monson, “A Little Child Shall Lead Them,” Liahona, June 2002, 2.

12. W. Bradford Wilcox and Elizabeth Marquardt, eds., The State of Our Unions: Marriage in America (2011), 82.

13. Mary Ann Glendon, Abortion and Divorce in Western Law: American Failures, European Challenges (1987), 108.

14. David O. McKay, “Structure of the Home Threatened by Irresponsibility and Divorce,” Improvement Era, June 1969, 5.

15. Տես Diana B. Elliott and Tavia Simmons, “Marital Events of Americans: 2009,” American Community Survey Reports, Aug. 2011:

16. «Ընտանիք՝ Հայտարարություն աշխարհին», Լիահոնա, նոյ. 2010, 129:

17. Տես Դալլին Հ. Օուքս, «Ամուսնալուծություն», Լիահոնա, մայիս 2007, 71:

18. Charles Murray, Coming Apart: The State of White America, 1960–2010 (2012), 158.

19. Ross Douthat, “Gay Parents and the Marriage Debate,” New York Times, June 11, 2012, http://douthat.blogs.nytimes.com/2012/06/11/gay-parents-and-the-marriage-debate.

20. Տես Joyce A. Martin and others, “Births: Final Data for 2010,” National Vital Statistics Reports, vol. 61, no. 1 (Aug. 2012), 10:

21. Տես William J. Doherty and others, Why Marriage Matters: Twenty-One Conclusions from the Social Sciences (2002); W. Bradford Wilcox and others, Why Marriage Matters: Thirty Conclusions from the Social Sciences, 3rd ed. (2011):

22. Տես Martin, “Births: Final Data for 2010,” 10–11:

23. Տես Wilcox, Why Marriage Matters:

24. Douthat, “Gay Parents and the Marriage Debate.” The latest and most thorough study finds significant disadvantages reported by young adults with a parent who had same-sex relationships prior to the child’s turning age 18 (see Mark Regnerus, “How Different Are the Adult Children of Parents Who Have Same-Sex Relationships? Findings from the New Family Structures Study,” Social Science Research, vol. 41 [2012], 752–70).

25. Վերջին Օրերի Սրբերը հատկապես նվիրված են ծնողական պարտականություններին, որը համարում են կյանքում իրենց ամենակարևոր նպատակներից մեկը (տես Pew Research Center’s Forum on Religion and Public Life, Mormons in America: Certain in Their Beliefs, Uncertain of Their Place in Society, Jan. 12, 2012, 10, 16, 51):