Έχω πράγματι συγχωρηθεί;
Η υπόσχεση της πλήρους και τέλειας συγχώρησης δίδεται σε όλους – διά και μέσω της απέραντης Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού.
Πριν από ορισμένα χρόνια, η αδελφή Νάττρες και εγώ μετακομίσαμε στο Άινταχο, όπου ανοίξαμε μία νέα επιχείρηση. Περνούσαμε πολύ χρόνο δουλεύοντας στο γραφείο. Ευτυχώς, μέναμε λίγα τετράγωνα μακριά από τη δουλειά. Κάθε εβδομάδα, η Σόνα και οι τρεις κόρες μας –όλες κάτω των έξι ετών– έρχονταν στο γραφείο για να γευματίσουμε μαζί.
Μια τέτοια μέρα μετά το μεσημεριανό οικογενειακό γεύμα μας, παρατήρησα ότι η πεντάχρονη κόρη μας, Μισέλ, μου είχε αφήσει ένα προσωπικό μήνυμα, γραμμένο σε ένα σημείωμα και κολλημένο στο τηλέφωνο του γραφείου μου.
Απλά έλεγε: «Μπαμπά, θυμήσου να με αγαπάς. Με αγάπη, Μισέλ». Αυτή ήταν μία δυνατή υπενθύμιση σε έναν νεαρό πατέρα για εκείνα τα πράγματα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία.
Αδελφοί και αδελφές, καταθέτω μαρτυρία ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας πάντα μας θυμάται και μας αγαπά τέλεια. Η ερώτησή μου είναι η εξής: Εμείς Τον θυμόμαστε; Και Τον αγαπούμε;
Πριν από χρόνια, υπηρέτησα ως τοπικός ηγέτης της Εκκλησίας. Ένας από τους νέους άνδρες μας, ο Ντάννυ, ήταν εξαιρετικός από κάθε άποψη. Ήταν υπάκουος, ευγενικός, καλός και είχε μεγάλη καρδιά. Ωστόσο, όταν απεφοίτησε από το λύκειο, άρχισε να συναναστρέφεται μια απείθαρχη παρέα. Έμπλεξε με ναρκωτικά, συγκεκριμένα τη μεθαμφεταμίνη, και πήρε τον κατήφορο του εθισμού και της καταστροφής. Σύντομα, η εμφάνιση του άλλαξε τελείως. Με δυσκολία αναγνωριζόταν. Η πιο σημαντική αλλαγή ήταν στα μάτια του – το φως στα μάτια του είχε θολώσει. Αρκετές φορές τον προσέγγισα, αλλά ανεπιτυχώς. Δεν ενδιαφερόταν.
Ήταν δύσκολο να βλέπεις αυτόν τον εκπληκτικό νέο άνδρα να υποφέρει και να ζει με τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό από τον προηγούμενο! Ήταν ικανός για πολλά περισσότερα.
Τότε μια ημέρα, άρχισε το θαύμα του.
Παρευρέθηκε σε μία συγκέντρωση μεταλήψεως όπου ο μικρότερος αδελφός του κατέθεσε τη μαρτυρία του πριν αναχωρήσει για ιεραποστολή. Κατά τη διάρκεια της συγκεντρώσεως, ο Ντάννυ αισθάνθηκε κάτι που δεν είχε αισθανθεί για πολύ καιρό. Αισθάνθηκε την αγάπη του Κυρίου. Τελικώς είχε ελπίδα.
Μολονότι είχε την επιθυμία να αλλάξει, ήταν δύσκολο για τον Ντάννυ. Οι εξαρτήσεις του και οι ενοχές που τις συνόδευαν ήταν σχεδόν κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούσε να ανθέξει.
Ένα συγκεκριμένο απόγευμα, όταν ήμουν έξω και κούρευα το γρασίδι μας, ο Ντάννυ ήλθε με το αυτοκίνητό του απροειδοποίητα. Αγωνιζόταν φοβερά. Έσβησα το χλοοκοπτικό και καθίσαμε μαζί στη σκιά της μπροστινής βεράντας. Τότε ήταν που ανέφερε τα συναισθήματα της καρδιάς του. Ήθελε πραγματικά να επιστρέψει. Ωστόσο, η απομάκρυνση από τους εθισμούς και τον τρόπο ζωής του ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Επιπλέον, ένιωθε τόσο ένοχος, τόσο ντροπιασμένος που έπεσε τόσο χαμηλά. Ρώτησε: «Μπορώ στ’ αλήθεια να συγχωρηθώ; Υπάρχει πραγματικά δρόμος επιστροφής;»
Αφού άνοιξε την καρδιά του με αυτές τις ανησυχίες, διαβάσαμε μαζί το Άλμα, κεφάλαιο 36:
«Μάλιστα, θυμήθηκα όλες τις αμαρτίες και ανομίες μου…
»Μάλιστα… η σκέψη να βρεθώ στην παρουσία του Θεού μού βασάνιζε την ψυχή μου με απερίγραπτο τρόμο» (εδάφια 13-14).
Ύστερα από αυτά τα εδάφια, ο Ντάννυ είπε: «Έτσι ακριβώς αισθάνομαι!»
Συνεχίσαμε:
«Ενώ είχα καταρρακωθεί από την ανάμνηση των πολλών αμαρτιών μου, ιδού, θυμήθηκα επίσης που είχα ακούσει τον πατέρα μου να προφητεύει προς τον λαό σχετικά με τον ερχομό κάποιου Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του κόσμου…
»Και ω, τι αγαλλίαση, και τι θαυμάσιο φως είδα» (εδάφια 17, 20).
Καθώς διαβάζαμε αυτές τις περικοπές, δάκρυα άρχισαν να κυλούν. Η χαρά του Άλμα ήταν η χαρά που αναζητούσε!
Συζητήσαμε ότι ο Άλμα ήταν εξαιρετικά κακός. Ωστόσο, μόλις μετενόησε, ποτέ δεν κοίταξε πίσω. Έγινε αφοσιωμένος μαθητής του Ιησού Χριστού. Έγινε προφήτης! Τα μάτια του Ντάννυ άνοιξαν. «Προφήτης;» είπε.
Απλώς απήντησα: «Ναι, προφήτης. Δεν σε πιέζω!»
Συζητήσαμε ότι ενώ οι αμαρτίες του δεν έφθαναν στο επίπεδο του Άλμα, η ίδια υπόσχεση για πλήρη και τέλεια συγχώρηση δίδεται σε όλους – μέσα στην απέραντη Εξιλέωση του Ιησού Χριστού και μέσω αυτής.
Ο Ντάννυ τώρα κατάλαβε. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει: έπρεπε να ξεκινήσει το ταξίδι του, εμπιστευόμενος τον Κύριο και συγχωρώντας τον εαυτό του!
Η μεγάλη αλλαγή στην καρδιά του Ντάννυ δεν ήταν παρά ένα θαύμα. Με τον καιρό, η όψη του άλλαξε και η λαμπρότητα στα μάτια του επέστρεψε. Έγινε άξιος του ναού! Τελικά επέστρεψε!
Ύστερα από αρκετούς μήνες, ρώτησα τον Ντάννυ αν θα ήθελε να υποβάλει αίτηση για να υπηρετήσει μία ιεραποστολή πλήρους απασχολήσεως. Η αντίδρασή του ήταν κατάπληξη και γεμάτη δέος.
Είπε: «Θα ήθελα πολύ να υπηρετήσω μία ιεραποστολή, αλλά ξέρετε πού ήμουν και τα πράγματα που έχω κάνει! Νόμιζα ότι είχα αποκλειστεί».
Απήντησα: «Μπορεί να έχεις δίκιο. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε που να μας εμποδίζει να υποβάλουμε αίτημα. Αν δεν γίνεις δεκτός, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι εξέφρασες την ειλικρινή επιθυμία να υπηρετήσεις τον Κύριο». Τα μάτια του έλαμψαν. Ήταν ενθουσιασμένος με αυτήν την ιδέα. Για τον ίδιο αυτό ήταν μεγάλο ρίσκο, αλλά ήταν ένα ρίσκο που ήταν πρόθυμος να πάρει.
Μερικές εβδομάδες αργότερα και προς έκπληξή του, συνέβη ένα άλλο θαύμα. Ο Ντάννυ έλαβε ένα τηλεφώνημα για να υπηρετήσει μια πλήρους απασχολήσεως ιεραποστολή.
Λίγους μήνες αφότου έφθασε ο Ντάννυ στο ιεραποστολικό πεδίο, έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ο πρόεδρός του απλά είπε: «Τι είναι αυτό με αυτόν τον νέο άνδρα; Είναι ο πιο απίστευτος ιεραπόστολος που έχω δει ποτέ!» Βλέπετε, αυτός ο πρόεδρος είχε λάβει έναν σύγχρονο Άλμα τον νεότερο.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Ντάννυ επέστρεψε σπίτι με τιμή, έχοντας υπηρετήσει τον Κύριο με όλη την καρδιά, την ισχύ, τον νου και τη δύναμή του.
Μετά την αναφορά του για την ιεραποστολή του στη συγκέντρωση μεταλήψεως, επέστρεψα σπίτι, μόνο και μόνο για να ακούσω ένα κτύπημα στην μπροστινή πόρτα. Εκεί στεκόταν ο Ντάννυ με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Είπε: «Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα λεπτό;» Βγήκαμε έξω στο ίδιο σκαλοπάτι της βεράντας.
Είπε: «Πρόεδρε, νομίζεις ότι έχω πράγματι συγχωρηθεί;»
Τώρα τα δάκρυά μου έτρεχαν με τα δικά του. Μπροστά μου στεκόταν ένας αφοσιωμένος μαθητής του Ιησού Χριστού που είχε δώσει τα πάντα για να διδάξει και να καταθέσει μαρτυρία για τον Σωτήρα. Ήταν η ενσάρκωση της θεραπευτικής και ενδυναμωτικής δυνάμεως της Εξιλεώσεως του Σωτήρος.
Είπα: «Ντάννυ! Έχεις κοιταχτεί στον καθρέπτη; Έχεις δει τα μάτια σου; Είναι γεμάτα φως, κι εσύ ακτινοβολείς από το Πνεύμα του Κυρίου. Ασφαλώς έχεις συγχωρηθεί! Είσαι θαυμάσιος! Τώρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προχωρήσεις με τη ζωή σου. Μην κοιτάς πίσω! Να προσβλέπεις με πίστη στην επόμενη διάταξη».
Το θαύμα του Ντάννυ συνεχίζεται σήμερα. Παντρεύτηκε στον ναό και επέστρεψε στο σχολείο, όπου πήρε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών. Εξακολουθεί να υπηρετεί τον Κύριο με τιμή και αξιοπρέπεια στις κλήσεις του. Το πιο σημαντικό, έχει γίνει απίστευτος σύζυγος και πιστός πατέρας. Είναι αφοσιωμένος μαθητής του Ιησού Χριστού.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον δίδαξε: «Χωρίς την απέραντη Εξιλέωση [του Σωτήρος], όλη η ανθρωπότητα θα ήταν ανεπανόρθωτα χαμένη»1. Ο Ντάννυ δεν είχε χαθεί και ούτε εμείς είμαστε χαμένοι για τον Κύριο. Στέκεται στην πόρτα για να μας ενθαρρύνει, να μας ενδυναμώσει και να μας συγχωρήσει. Πάντοτε θυμάται να μας αγαπά!
Μια απίστευτη επίδειξη της αγάπης του Σωτήρος για τα τέκνα του Θεού είναι καταγεγραμμένη στο Βιβλίο του Μόρμον: «Όταν ο Ιησούς τους μίλησε έτσι, έριξε τα μάτια του ξανά τριγύρω στο πλήθος, και είδε ότι ήταν δακρυσμένοι, και τον κοίταζαν σταθερά σαν να Του ζητούσαν να μείνει λίγο περισσότερο μαζί τους» (Νεφί Β΄ 17:5).
Ο Σωτήρας είχε ήδη περάσει μία ολόκληρη ημέρα τελώντας διακονία προς τους ανθρώπους. Όμως είχε περισσότερα να κάνει – ήταν να επισκεφθεί τα άλλα πρόβατά Του· θα πήγαινε στον Πατέρα Του.
Παρά τις υποχρεώσεις αυτές, διέκρινε ότι οι άνθρωποι επιθυμούσαν από Εκείνον να παραμείνει λίγο περισσότερο. Κατόπιν, με την καρδιά του Σωτήρος γεμάτη συμπόνια, ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία του κόσμου συνέβη:
Έμεινε.
Τους ευλόγησε.
Τέλεσε διακονία προς τα παιδιά τους ένα προς ένα.
Προσευχήθηκε γι’ αυτούς. Έκλαψε μαζί τους.
Και τους θεράπευσε. (Βλ. Νεφί Γ΄ 17.)
Η υπόσχεσή Του είναι αιώνια: Θα μας θεραπεύσει.
Σε όσους έχουν παρεκκλίνει από το μονοπάτι της διαθήκης, να ξέρετε ότι υπάρχει πάντοτε ελπίδα, υπάρχει πάντοτε ίαση και υπάρχει πάντα δρόμος επιστροφής.
Το αιώνιο μήνυμά Του ελπίδος είναι το θεραπευτικό βάλσαμο για όλους όσοι ζουν σε έναν ταραγμένο κόσμο. Ο Σωτήρας είπε: «Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή» (Κατά Ιωάννην 14:6).
Αδελφοί και αδελφές, ας θυμόμαστε να Τον επιζητούμε, να Τον αγαπούμε και να Τον θυμόμαστε πάντοτε.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ζει και μας αγαπά. Καταθέτω περαιτέρω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Είναι ο μέγας θεραπευτής. Το ξέρ’ ο Λυτρωτής μου ζει. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.