پیمان‌ها و مسئولیت‌ها
کلیسای عیسی مسیح به عنوان کلیسایی شناخته می‌شود که بر پیمان بستن با خدا تأکید دارد.
«کلیسای شما چه تفاوتی با [کلیساهای] دیگر دارد؟» پاسخم به این سوال مهم، با پُخته‌تر شدن من و رشد کلیسا تغییر کرده است. هنگامی که در سال ۱۹۳۲ در یوتا به دنیا آمدم، اعضای کلیسای ما تنها حدود ۷۰۰۰۰۰ نفر بودند که بیشتر در یوتا و ایالت‌های مجاور گرد آمده بودند. در آن زمان، فقط ۷ معبد داشتیم. امروزه تعداد اعضای کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان بیش از ۱۷ میلیون نفر در حدود ۱۷۰ کشور است. تا اول آوریل [امسال]، ما ۱۸۹ معبد وقف شده در بسیاری از کشورها داریم و ۱۴۶ معبد دیگر در مراحل برنامه‌ریزی و ساخت قرار دارند. من احساس کرده‌ام که دربارهٔ هدف این معبدها و تاریخ و نقش پیمان‌ها در پرستش ما صحبت کنم. این مکمل تعلیمات الهام‌بخش سخنرانان قبلی خواهد بود.
I.
پیمان تعهّدی است برای عملی کردن برخی مسئولیت‌ها. تعهدات شخصی برای سامان‌دهی زندگی فردی ما و برای عملکرد جامعه بسیار حائز اهمیت است. این ایده در حال حاضر مورد چالش قرار گرفته است. یک اقلیت پر سر و صدا مخالفِ اختیار نهادی می‌باشند و اصرار دارند که افراد باید از هر محدودیتی که آزادی شخصی آنها را محدود می‌کند، آزاد باشند. اما ما از هزاران سال تجربه می‌دانیم که افراد برخی از آزادی‌های فردی را واگذار می‌کنند تا از مزایای زندگی در جوامع سازمان یافته بهره‌مند شوند. چنین چشم پوشی از آزادی‌های فردی، اساساً مبتنی بر تعهدات یا پیمان‌ها می‌باشد، چه اظهارشده و چه ضمنی .
نمونه‌هایی از عملکرد مسئولیت‌های پیمانی در جامعه ما عبارتند از: (۱) قاضی‌ها، (۲) نظامیان، (۳) پرسنل پزشکی، و (۴) آتش نشانان. تمام افراد مشغول در این شغل‌های شناخته شده، تعهدی می‌دهند برای انجام وظایف واگذار شده خود که اغلب با قسم یا پیمانی رسمیت می‌یابد. این همانطور در مورد مُبَشِّران تمام وقت ما نیز صدق می‌کند. لباس‌های متمایز یا برچسب‌های نام به منظور این است که نشان دهند که فرد پوشنده تحت پیمان است و از این رو وظیفه آموزش و خدمت کردن را دارد و باید در آن خدمت حمایت شود. هدف مرتبط دیگر این است که مسئولیت‌های پیمانی آنها را به افراد پوشنده یادآوری کند . در لباس یا نمادهای خاص آنها هیچ جادویی وجود ندارد، و آن تنها یک یادآوری لازم می‌باشد از مسئولیت‌های ویژه‌ای که آن افراد پوشنده برعهده گرفته‌اند. این همچنین در مورد نمادهای حلقه‌های نامزدی و ازدواج و نقش آنها در اطلاع رسانی به مشاهده‌کنندگان یا یادآوری مسئولیت‌های پیمانی افراد پوشنده صدق می‌کند.
II.
آنچه که در مورد پیمان‌ها گفتم، که به عنوان پایه‌ای برای سامان‌دهی زندگی‌های فردی هستند، به ویژه برای پیمانهای دینی صدق می‌کند. پایه و تاریخ بسیاری از وابستگی‌ها و الزامات دینی بر اساس پیمان‌ها استوار است. به عنوان مثال، پیمان ابراهیمی اساسی برای چندین سُنّت‌های دینی بزرگ است. این مفهوم مقدس وعده‌های پیمانی خدا با فرزندانش را معرفی می‌کند. پیمان خدا با ابراهیم و نسلِ او مورد اشاره مکرر در عهد عتیق است.
بخش اول کتاب مورمون که در دورۀ عهد عتیق نوشته شده است، به وضوح نقش پیمان‌ها را در تاریخ و پرستش توسط [بنی] اسرائیل نشان می‌دهد. به نیفای گفته شد که نوشته‌های [بنی] اسرائیلی در آن دوره «نگاشته‌ای از یهودیان است، که دربرگیرندۀ پیمانهای سَروَر است، که او با خاندان [بنی] اسرائیل بسته است». کتاب‌های نیفای به پیمان ابراهیمی و به [بنی] اسرائیل به عنوان «مردم پیمان بستۀ سَروَر» اشاره مکرّر دارد. عمل پیمان بستن با خدا یا رهبران مذهبی همچنین در نوشته‌های کتاب مورمون در مورد نیفای، یوسف در مصر، پادشاه بنیامین، آلما و فرمانده مورونی ثبت شده است.
III.
هنگامی که زمان احیاء کمال مژدۀ عیسی مسیح فرا رسید، خدا پیامبری به نام جوزف اسمیت را فراخواند. ما از محتوای کامل دستورالعمل‌های اولّیه فرشته مورونی به این پیامبر جوانِ در سنین بلوغ اطّلاعی نداریم. ما این را می‌دانیم که او به جوزف گفت که «خدا کاری برای [او] دارد تا به انجام [رساند]» و «کمال مژدۀ ابدی» میبایست پیش آورده شود، از جمله «وعده‌هایی که به نیاکان [فرزندانش] داده شده بود». همچنین می‌دانیم که نوشته‌های مقدسی که جوزف جوان بیشترین تمرکز را بر خواندن آنها داشت، حتی قبل از اینکه او راهنمایی شود برای سازماندهی یک کلیسا، شامل تعلیمات بسیاری درباره پیمان‌ها بود که او نیز در کتاب مورمون ترجمه کرد. آن کتاب منبع اصلی احیای کمال مژده است که شامل برنامهٔ خدا برای فرزندانش می‌باشد، و کتاب مورمون پر از اشاره‌ها به پیمان‌ها است.
به عنوان کسی که بسیار با کتاب مقدس آشنا بود، جوزف باید از اشارهٔ کتاب عبرانیان به قصد منجی برای «[بستن] پیمان تازه‌ای با قوم اسرائیل و با خاندان یهودا» آگاه بوده باشد. عبرانیان همچنین از عیسی به عنوان «واسطۀ پیمان تازه» یاد می‌کند. به طور قابل توجهی، روایت کتاب مقدس از خدمت دنیوی منجی عنوان «عهد جدید» را دارد که کمابیش یک مترادف برای «پیمان تازه» می‌باشد.
در احیاء مژده، پیمان‌ها بنیادی بودند. این در برداشتن اولین قدم‌ها برای تشکیل کلیسای او در راهنمایی سَروَر به پیامبر، مشهود است. به محض انتشار کتاب مورمون، سَروَر سازماندهی کلیسای احیاء شدۀ خود را هدایت کرد، که به زودی کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان نامگذاری شد. وَحیْ‌ای که در آوریل ۱۸۳۰ نازل شد، هدایت می‌کند که افراد با «تعمید به کلیسای او پذیرفته خواهند شد» پس از اینکه آنها «شهادت [دهند]» (به معنای گواهی رسمی) «که براستی از همۀ گناهانشان توبه کرده‌اند و می‌خواهند نام عیسی مسیح را بر خود گیرند و تصمیم دارند تا او را تا پایان خدمت کنند.»
همین وَحیْ بعداً هدایت می‌کند که کلیسا «بسی گرد هم آیند تا بیاد سَروَر عیسی از نان و شراب [آب] میل کنند.» اهمیت این آیین از کلمات پیمان مشخص شده برای ارشد یا کشیشی که مسئول به جا آوردن آن آیین‌ها است، مشهود است. او نان را به عنوان نمادی بر «روان همه کسانی که از آن میل می‌کنند … ، که آنها … برای تو گواهی دهند، ای خدا، پدر جاویدان، که آنها خواستارند نام پسر تو را بر خود بگیرند، و همواره او را به یاد آورند، می دهد و فرمان‌هایی که او به آنها داده است را نگاه دارند.»
نقش محوری پیمان‌ها در کلیسای تازه احیا شده در مقدمه‌ای که سَروَر برای اوّلین انتشار وَحیْ‌های خود نازل کرد، مجدداً تأیید شد. آنجا سَروَر اعلام می‌کند که او جوزف اسمیت را فرا خوانده است زیرا ساکنان زمین « از آیین های من برگشته‌اند، و پیمان ابدی مرا شکسته‌اند.» این وحی بیشتر توضیح می‌دهد که فرمان‌های او داده شده‌اند تا «اینکه پیمان ابدیِ من برپا شود»
امروزه ما نقش پیمان‌ها در کلیسای احیا شده و پرستش توسط اعضای آن را درک می‌کنیم. رئیس گوردون بی. هینکلی این خلاصه را از تأثیر تعمید ما و مشارکت هفتگی ما در برگرفتن عِشای مقدّس بیان کرد : «هر عضوی از این کلیسا که به آب تعمید وارد شده است، دخیل در یک پیمان مقدس شده است. هر بار که از شامِ سَروَر برمی‌گیریم، آن پیمان را تجدید می‌کنیم.»
ما توسط بسیاری از سخنگویان این همایش یادآوری شدهایم که، پیامبر ما، رئیس راسل ام. نلسون، اغلب از برنامهٔ رستگاری به عنوانِ «مسیر پیمان» اشاره می‌کند، که «ما را به [خدا] بازمی‌گرداند، … و «کاملاً دربارهٔ رابطه‌مان با خدا است». او دربارهٔ اهمیت پیمان‌ها در مراسم معبد به ما تعلیم می‌دهد و به ما تاکید می‌کند که نتیجهٔ نهایی را قبل از آغاز کاری در نظر بگیریم و «سلستیالی فکر کنیم».
IV.
اکنون من دربارهٔ پیمانهای معبد بیشتر صحبت می‌کنم. پیامبر جوزف اسمیت در انجام مسئولیت خود برای احیاء کمال مژدۀ عیسی مسیح، بیشتر آخرین سالهای خود را صرف هدایت ساختن معبدی در ناوُو، اِلِنویْ کرد. سَروَر از طریق او تعالیم، اصول و پیمانهای مقدّس را برای جانشینانش آشکار کرد تا در معابد اجراء کنند. در آنجا به افرادی که موهبت دریافت می‌کردند، برنامۀ رستگاری خدا آموزش داده می‌شد و از آنها دعوت می‌شد تا پیمان‌هایی مقدّس ببندند. وعدهٔ زندگی جاویدان توسط کسانی که به پیمانهای خود وفادار می‌ماندند، دریافت می‌شد، در جایی که «همه چیزها از آن آنهاست» و آنها «در حضور خدا و مسیحِ او برای همیشه و همیشه ساکن خواهند شد.»
مراسم موهبت در معبد ناوُو درست قبل از اخراج پیشگامان اوّلیۀ ما و شروع سفر تاریخی آنها به کوه‌های دور افتاده در غرب انجام شد. ما گواهی‌های بسیاری از آن پیشگامان را داریم دربارهٔ قدرتی که از پیوندشان با مسیح در [نتیجهٔ دریافت] موهبت‌های خود در معبد ناوُو دریافت کردند، که به آنها قدرت داد تا سفر حماسی خود را به انجام برسانند و خود را در غرب [آمریکا] مستقر سازند.
افرادی که در یک معبد مقدّس موهبت یافته‌اند، مسئولیت دارند که یک جامۀ معبد بپوشند، لباسی که دیده نمی‌شود زیرا در زیر لباس بیرونی پوشیده می‌شود. آن برای اعضای موهبت یافته یادآور پیمانهای مقدّسی است که آنها بسته اند و برکاتی را که در معبد مقدّس به آنها وعده داده شده است. برای دستیابی به آن اهداف مقدس، ما دستور داده شدهایم که جامه‌های معبد را به طور مداوم، بجز در موارد استثنایی که آشکارا ضروری هستند، بپوشیم. از آنجایی که پیمان‌ها «مرخصی نمی‌گیرند»، نپوشیدن جامه می‌تواند به عنوان انکاری از مسئولیت‌های پیمانی و برکات مرتبط با آنها درک شود. بر عکس افرادی که وفادارانه جامه‌های خود را پوشیده و پیمانهای معبد خود را مدام رعایت می‌کنند، نقش خود را به عنوان شاگردان عیسی مسیح تأیید می‌کنند.
کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان در حال ساخت معابد در سراسر جهان است. هدف آنها این است که فرزندانِ پیمانی خدا را با پرستش در معبد و با مسئولیت‌ها و قدرت‌ها و برکات منحصر به فرد پیوند با مسیح که طریق پیمان دریافت می‌شوند، برکت دهند.
کلیسای عیسی مسیح به عنوان کلیسایی شناخته می‌شود که بر پیمان بستن با خدا تأکید دارد. پیمان‌ها در هر یک از آیین‌های رستگاری و بلندمرتبگی که این کلیسای احیا شده اجرا می‌کند، جایگاه دارند. آیین تعمید و پیمانهای مربوط به آن، الزاماتِ ورود به ملکوت سِلِستیال است. آیین‌ها و پیمانهای مربوط به معبد، الزاماتِ بلندمرتبگی در ملکوت سلستیال است، که زندگی جاویدان، «بزرگترین هدیۀ خداوند است.» این تمرکز کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان است.
گواهی می‌دهم از عیسی مسیح، که رأس آن کلیسا است، و دعا می‌کنم تا بر همهٔ کسانی که سعی می‌کنند پیمانهای مقدس خود را حفظ کنند، برکاتش نازل گردد. به نام عیسی مسیح، آمین.