JONGEREN AAN HET WERK OP FIJI
De jonge heiligen spelen een belangrijke rol in de leniging van noden.
Sikeli Vuli lacht als hij zich probeert te herinneren hoeveel keer hij wel niet in de rivier is gevallen. Tot voor kort kwam een onvoorziene zwempartij geregeld voor bij de inwoners van het dorpje Navatuyaba, bij Suva, op Fiji.
Als je naar de stad, school of winkel wilde moest je de rivier oversteken, die langzaam langs het dorp kronkelt, naar de dichtstbijzijnde brug lopen (twee uur), of je zuurverdiende geld uitgeven aan een buskaartje.
‘Op een dag stak ik de rivier wel tig keer over’, zegt Sikeli (13). ‘Mijn vrienden wonen namelijk aan de overkant van de rivier.’
De rivier oversteken was verreweg de beste optie, zelfs als de overtocht per krakkemikkig vlot ging, dat uit niet meer bestond dan een paar provisorisch samengebonden bamboestokken. En als er dan nogal wat mensen stonden te wachten, was het sneller om je schoolboeken en -tenue boven je hoofd te houden en over te zwemmen in kleren die nat mogen worden, omdat je waarschijnlijk toch van het vlot was afgevallen.
Zo was het tenminste voordat de kerk te hulp schoot en de leden een oplossing voor het probleem vonden. De kerk zorgde voor een boot. Maar je zou haast denken dat het een vliegtuig was, zoals de instelling van de leden een vlucht nam.
‘We zijn dankbaar voor de boot’, zegt Litiana Delai (12). ‘Je bent nu zoveel sneller aan de overkant.’
Blij met de hulp
De boot van de gemeente Navatuyaba is slechts een van de vele projecten in de ring Nausori die de jongeren en andere leden van de kerk ten goede komen. Een baantje vinden is hier voor jongeren bijna onmogelijk. Zelfs voor hun ouders valt het niet mee. Dat maakt het leven er niet eenvoudiger op. De leden, en eigenlijk iedereen op de eilanden, kunnen de touwtjes met moeite aan elkaar vastknopen.
Waarom zijn de leden dan zo blij?
Omdat ze weten dat de Heer ze liefheeft.
‘We weten dat onze hemelse Vader om ons geeft, omdat de kerk veel doet om onze noden te lenigen’, zegt Makereta Elder (14).
De ringleiders voelden zich geïnspireerd om een aantal projecten op te starten die de leden ten goede komen, en de jeugd speelt een belangrijke rol in die projecten. Behalve de boot is er een broeikas, een paar nieuwe welzijnsboerderijen, en zelfs een bescheiden veestapel. En de jongeren in Navatuyaba steken graag de handen uit de mouwen.
De handen in elkaar slaan
Een geluid dat je niet vaak hoorde in Navatuyaba was het doffe geratel van landbouwmachines. Maar daar is in het dorp door de komst van de tractor die de ring heeft aangeschaft, verandering in gekomen.
De zeventien jongeren in de gemeente zien de tractor als een godsgeschenk. Zonder de tractor zouden de leden in Navatuyaba bijna één hectare akker met de hand moeten bewerken. Maar de tractor neemt niet al het werk uit handen. De leden slaan de handen ineen bij het planten, wieden en oogsten van gewassen als taro en tapioca.
‘We helpen allemaal op de boerderij’, zegt Kuli Qaravanua (15). ‘De jongeren wieden en planten of voorzien de volwassenen van drinken.’
‘Ik werk graag op het land’, zegt Maca Baikeirewa (14). ‘Mijn familie is er op veel manieren door geholpen.’
De zegeningen van de boerderij bestaan niet alleen uit voedsel. De jongeren komen veel te weten over voedselproductie en hard werken.
‘Ik vind dat het werk op de boerderij ons als jongeren dichter bij elkaar brengt’, zegt Tulia Tinaimolikula (18). ‘We hebben elkaar beter leren kennen.’
Maar, zegt Kuli, ‘de tractor en de boerderij maken het leven er een stuk makkelijker op. Ik hoef me geen meer zorgen te maken of ik morgen wel wat te eten heb.’
Stapel op vee
Samen op het land werken mag dan leuk zijn, het verzorgen van de varkens en kippen is een heel ander verhaal voor deze jongeren.
De gemeente is begonnen met 120 kuikens, 64 kippen en vier varkens, maar gaat nu het kippenhok uitbreiden. De dieren zullen worden verdeeld onder de leden van de gemeente en de ring. Sommige worden verkocht, andere geslacht, maar ze zorgen in ieder geval voor heel veel pret.
De kuikentjes zijn schattig en varkens voeden kan leuk zijn, maar de jongeren weten uit ervaring dat het moeilijk is om een varken te vangen dat niet gevangen wil worden.
Het hoofd boven water
Als in sommige landen het welzijnsprogramma van de kerk ter sprake komt, trekken veel jongeren de schouders op, omdat ze denken dat ze er weinig mee te maken hebben. Maar de welzijnszorg van de kerk verandert het leven van de jeugd in Navatuyaba door kippen en varkens, en tractors en oogsten.
Zelfs de boot is meer dan een manier om veilig naar de overkant te komen. Door een paar cent per passagier te rekenen, kan de gemeente Litiana’s ouders betalen voor het onderhoud van de boot. Zij en haar broers en zussen zetten om de beurt de mensen over die aan de overzijde op het fluitje blazen.
‘Ons gezin is er door gezegend’, zegt Litiana met een glimlach om de mond. ‘We hebben nu geld voor schoolspullen en voor eten. En we betalen tiende over wat we verdienen.’
De heiligen in Navatuyaba zijn niet de enigen die hebben geleerd problemen de baas te worden zonder kopje onder te gaan. Door middel van de welzijns- en humanitaire programma’s van de kerk weten heel veel mensen in moeilijke tijden hun hoofd boven water te houden. En dan kun je blijven lachen.
‘Sommigen mensen lijken op een steen die in een zee van problemen wordt gegooid. Ze verdrinken er in. Wees een kurk. Als je ondergaat in problemen, zorg er dan voor dat je weer boven komt drijven om weer in vreugde te dienen.’
Zie ouderling Richard G. Scott van het Quorum der Twaalf Apostelen, ‘Vreugde in het leven vinden’, De Ster, juli 1996, p. 24.