Op zoek naar een lievelingslofzang
Onze zendingspresident spoorde de zendelingen in het zendingsgebied Accra (Ghana) aan om ‘doelgericht bezig te blijven’. Hij stond erom bekend dat hij die zinsnede gebruikte. Op een van onze zoneconferenties deed hij enkele suggesties om dit te doen. En een belangrijk punt op zijn lijstje was een lievelingslofzang.
Hij stelde voor dat we een lievelingslofzang uitkozen, die uit het hoofd leerden, en hem zongen als we in verleiding waren of in een dip zaten. De hele dag lang moest ik aan die uitspraak denken.
Ik had heimwee. Het was alweer even geleden dat ik brieven van familieleden had gekregen, en ik was terneergeslagen. Ik kon me niet zo goed meer op het werk concentreren. Dit was het moment waarop ik een lofzang uit moest kiezen om me op te beuren. Ik kende veel lofzangen in ons groene zangboek, maar wat was mijn lievelingslofzang?
Die avond bladerde ik een oud zangboek vol ezelsoren door op zoek naar een lofzang die mij kon troosten. Ik had meteen al een idee. Ouderling Sheldon F. Child van de Zeventig, die destijds president van het gebied Afrika-West was, had een bezoek aan ons gebracht in het opleidingscentrum voor zendelingen en had tot ons gesproken over de verzoening. Tot slot zei hij: ‘Als jullie jonge zendelingen allemaal begrepen wat de verzoening van onze Heer Jezus Christus inhield, zouden er geen zendingsregels nodig zijn.’
Zo’n lofzang had ik nodig. Ik hoefde er niet lang meer over na te denken. Als ik een lofzang over de verzoening had, zou ik de liefde van mijn Heiland voelen, troost krijgen en mij kunnen concentreren op wat Hij wilde dat ik deed.
Uiteindelijk koos ik lofzang 92, ‘Ik weet dat mijn Verlosser leeft.’
Nu ben ik mijn zendingspresident dankbaar voor zijn wijze raad. En nu ik een lievelingslofzang uit mijn hoofd ken, overpeins ik die vaak en denk ik eraan om hem te zingen als ik terneergeslagen ben, beproevingen en moeilijkheden doormaak. ‘Ik weet dat mijn Verlosser leeft. Niets dat mij zoveel troost hier geeft! (…) Hij leeft, mijn Hulp in tijd van nood.’