Hier blijven!
Ik geniet altijd van de tijd die we als gezin doorbrengen. Omdat ik als machinist voor de spoorwegen werk, is mijn schema onvoorspelbaar. Af en toe moet ik ver weg en zie ik mijn vrouw en kinderen een tijdje weinig. Dan zie ik ze slechts enkele dagen in de week en alleen na een lange rit naar huis.
Mijn vrouw Scarlett en onze zoons kwamen me een keer tijdens mijn vrije dagen opzoeken. Onze zoons vonden het leuk om in een motel te slapen en in restaurants te eten. Ze beschouwden die dagen als een vakantie. Deze aangename reünie duurde niet lang, en al gauw sloegen we onze armen om elkaar heen om afscheid te nemen. Toen ik in mijn achteruitkijkspiegel keek, zag ik Scarletts auto verdwijnen terwijl ik de andere kant op reed. Ik was weer op weg naar mijn werk en Scarlett reed met de kinderen naar huis.
Ik glimlachte toen ik aan mijn gezin dacht en besloot Scarlett te bellen om haar opnieuw voor hun bezoek te bedanken. Ik zocht in mijn jas naar mijn mobieltje, maar kon het nergens vinden. Ik veronderstelde dat de telefoon per ongeluk in de auto van Scarlett terecht was gekomen.
Ik had mijn mobieltje nodig om met mijn gezin in contact te blijven, maar ook voor mijn werk. Mijn vrouw en ik hadden al tien minuten in tegenovergestelde richting gereden, maar ik wist dat ik mijn telefoon terug moest hebben. Ik besloot dat ik bij de volgende afslag om zou draaien en achter ze aan zou gaan, in de hoop dat ik ze zou kunnen inhalen. Toen ik wilde afslaan hoorde ik een stem: ‘Stop!’
Ik begon af te remmen, hoewel ik wist dat het steeds moeilijker zou zijn om mijn telefoon terug te krijgen.
Toen hoorde ik: ‘Blijf staan!’
Het was een sterk gevoel. Tegen alle logica in ging ik langs de kant van de weg staan en zette de auto uit. Ik wist niet waarom, maar ik had het gevoel dat ik moest blijven staan. Toen ik gehoor gaf aan de influistering van de Heilige Geest, werd mijn vertwijfeling vervangen door gemoedsrust. Ik sprak een nederig gebed uit, en bedankte mijn hemelse Vader voor zijn leiding.
Vlak daarna zag ik Scarlett dichterbij komen. Toen ze me zag, stopte ze en kwam ze met het mobieltje in haar hand naar me toe.
‘Waarom ben je gestopt en gaan wachten?’ vroeg ze.
We kregen allebei tranen in onze ogen toen ik haar over de influisteringen van de Heilige Geest vertelde.
Die gebeurtenis is me altijd bijgebleven, en de goddelijke hulp die ik die dag heb ontvangen, zal ik nooit kunnen ontkennen. Ons getuigenis is erdoor versterkt dat onze hemelse Vader zich bewust is van alle details in ons leven. Ik streef ernaar om de leiding waardig te blijven die ik jaren geleden heb ontvangen.
Ik wist niet waarom, maar ik had het gevoel dat ik moest blijven staan.