Maak ons huis onzichtbaar
Alice W. Flade (Utah, VS)
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen ik negentien was, kwamen vijandige troepen mijn woonplaats in Europa bezetten. Op een avond zaten mijn ouders en ik aan tafel en hoorden we een hoop kabaal. We gluurden door de verduisteringsgordijnen, die zo hingen dat bommenwerpers ons huis in de nacht niet konden zien, en zagen vijandige troepen — met hun motorfietsen, vrachtwagens en tanks — uit twee verschillende richtingen ons dorp binnentrekken. Ik was erg bang.
Mijn vader, altijd een gelovig man, zei simpelweg: ‘Wees maar niet bang.’ In het licht van wat zich vlak bij ons huis afspeelde, was dat een ongewone uitspraak. We wisten allemaal vrijwel zeker dat de soldaten de buurt zouden binnenvallen en de huizen van de mensen plunderen. Vader stelde voor naast de bank op onze knieën te gaan en onze hemelse Vader om bescherming te vragen. Hij bad: ‘Vader in de hemel, ontneem die soldaten alstublieft het zicht. Maak ons huis onzichtbaar zodat ze het niet zien.’
Na zijn gebed bad mijn moeder. Vervolgens bad ik. Daarna gingen we weer aan tafel zitten en keken we voorzichtig door het raam. We zagen de soldaten alle huizen in onze straat binnenstormen. Wij woonden helemaal achter in de straat. Ze kwamen in de richting van ons huis maar gingen ons tuinhek voorbij en trokken de volgende straat in. Zover we door het raam konden kijken, zagen we ze alle huizen binnengaan.
Na een invasie van circa twee uur blies iemand hard op een fluit en keerden de soldaten naar hun voertuigen terug. We waren enorm opgelucht toen ze langzaam wegtrokken. We knielden opnieuw neer en dankten onze hemelse Vader voor zijn goedheid en bescherming.
De volgende dag hoorde ik van een ongeruste vriendin dat de soldaten verschrikkelijke dingen hadden gedaan in alle huizen waarvan ze weet had. Toen ik haar vertelde dat ze ons huis hadden overgeslagen, was ze geschokt. Ze zei dat ze had gezien dat ze onze kant op gingen en dat ze volgens haar alle huizen in onze buurt waren binnengegaan. Ons huis was het enige dat de soldaten ongemoeid hadden gelaten.
Ik weet dat onze hemelse Vader onze smeekbeden hoort en verhoort. Soms lijkt het wel of we nooit antwoord krijgen, en worden we ongeduldig. Maar ik weet dat Hij ons gebed 65 jaar geleden thuis direct heeft beantwoord.