De tempel was dicht!
Chinedu Enwereuzo (Lagos, Nigeria)
De datum van ons huwelijk zou 7 juli 2009 zijn — een datum waarnaar we vol spanning uitzagen. Omdat we dichtbij de Abatempel (Nigeria) waren opgegroeid, waren we heel blij dat, hoewel we ergens anders waren gaan wonen, veel vrienden en familie die nog in dat gebied woonden zich in de tempel of later tijdens de receptie bij ons konden voegen.
We kwamen na meer dan zes uur reizen vanaf Lagos in Aba aan en troffen de laatste voorbereidingen voor onze verzegeling en receptie. Maar drie dagen voor onze trouwdag hoorden we dat de tempel onverwachts tot nader order was gesloten. We waren radeloos en verward. Niemand kon ons zeggen wanneer de tempel, die gesloten was vanwege onrust in dat gebied, weer open zou gaan. Teleurgesteld meldden we vrienden en familieleden dat onze verzegeling uitgesteld werd, en we keerden verdrietig terug naar Lagos, niet wetende wanneer we weer een afspraak voor de verzegeling in de tempel zouden kunnen maken.
Terug in Lagos baden we vurig dat de tempel weer open zou gaan. Er ging een week voorbij zonder nieuws over een openingsdatum. Die ene week leek ons wel een jaar. We keken er naar uit om zo spoedig mogelijk in de tempel te trouwen en dat met vrienden en familie te vieren.
Naarmate de tijd verstreek zonder nieuws over een openingsdatum meenden we alternatieven te moeten overwegen. Omdat de Abatempel tempel de enige tempel in Nigeria is, beseften we dat we naar de Accratempel in Ghana moesten reizen als we binnenkort verzegeld wilden worden. Helaas zou die reis een hoeveelheid geld kosten die we niet hadden. Maar we hadden altijd een tempelhuwelijk gepland en wisten dat het door moest gaan.
We leenden geld van familie en vrienden, regelden een paspoort, belden de Accratempel om een datum af te spreken en kochten vliegtickets om naar Ghana te vliegen.
We kwamen op 14 augustus 2009 in Accra aan en gingen de volgende dag naar de tempel. In de verzegelkamer voegden zich een verzegelaar en twee getuigen bij ons. Geen vrienden, geen familie, niemand die we kenden. Maar in een onbekend land, in een gebied ver van ons huis, wisten we waar we moesten zijn en deden we wat we moesten doen. Op dat moment voelden wij de machten der eeuwigheid en begrepen de liefde die onze hemelse Vader voor ons en voor al zijn kinderen heeft beter.
Helaas stierf mijn vrouw in 2010 na de geboorte van ons eerste kind. Ik mis haar hevig, maar vind veel troost in de wetenschap dat we in de tempel aan elkaar verzegeld zijn. Ik ben eeuwig dankbaar dat we ons tempelhuwelijk niet hebben uitgesteld tot een moment waarop het gemakkelijker zou zijn. Ik zal ons huwelijk altijd koesteren, en het is een verhaal dat ik nooit zal vergeten.