Tot we elkaar weerzien
Tempelzegeningen nu en voor eeuwig
Mijn begrip van tempelzegeningen is gegroeid naarmate mijn behoefte aan die zegeningen toenam.
Ik herinner me dat ik van kleins af aan foto’s van de tempel zag. Hoewel ik te jong was om de zegeningen van de tempel te begrijpen, wist ik wel dat ik daar ooit naartoe wilde. Bij de jongevrouwen begon ik de zegeningen te begrijpen die we door de tempel kunnen genieten. In die tijd was het gezin waartoe ik behoorde minderactief en ik bad iedere dag dat we als eeuwig gezin verzegeld konden worden.
In de herfst van 1993, twee weken voor mijn achttiende verjaardag, gingen we inderdaad naar de tempel. Ik herinner me het gevoel dat ik in de Provotempel (Utah) had toen we allemaal een eeuwig gezin werden. Toen ik die dag de tempel verliet, dacht ik dat ik begreep welke zegeningen ik door de tempel kon ontvangen.
Twee jaar later, in de zomer van 1995, was ik verloofd en ging bijna trouwen, dus ging ik naar de tempel voor mijn begiftiging. Het was fantastisch om nog een tempelzegening te ontvangen! Drie dagen na het ontvangen van mijn begiftiging werd ik voor tijd en alle eeuwigheid aan mijn man verzegeld in de Mantitempel (Utah). Ik kreeg een besef van een zegening die ik nog niet eerder had meegemaakt: mijn man en ik konden een eeuwig gezin vormen. Weer dacht ik dat ik alle zegeningen van de tempel had ervaren.
Na zes jaar huwelijk ontdekten we dat ik zwanger was. We waren erg enthousiast om onze zoon groot te brengen en hem in het evangelie te onderrichten. Maar na 24 weken zwangerschap werd onze zoon al geboren en moest vechten voor zijn leven. Na slechts acht weken keerde hij terug naar onze hemelse Vader. Toen ik hem voor de laatste keer in mijn armen hield, ontdekte ik nog een prachtige zegening van de tempel: onze zoon was in het verbond geboren en kon voor eeuwig bij ons horen.
Anderhalf jaar na het overlijden van onze zoon, kregen we een telefoontje van LDS Family Services met de boodschap dat een jonge vrouw had besloten haar baby aan ons te geven. Daar we wisten dat we geen eigen kinderen meer konden krijgen, waren we natuurlijk erg enthousiast.
Toen ons kleine meisje zes maanden was, werd de adoptie definitief en namen we haar mee naar de tempel om haar aan ons te laten verzegelen. Vier jaar nadat ons dochtertje een deel van ons gezin was geworden, besloot een andere jonge vrouw om ons de ouders van haar zoontje te laten worden. Opnieuw ervoeren we de zegen dat we een kindje van zes maanden mee naar de tempel konden nemen. Ik zal nooit vergeten hoe ik me voelde toen ik mijn kinderen, helemaal in het wit, met mijn man en mij in de tempel zag om voor eeuwig aan ons verzegeld te worden.
Nu besef ik dat ik niet kon begrijpen welke zegeningen de tempel allemaal voor ons had toen ik een jongevrouw was of toen ik aan mijn man verzegeld werd of zelfs toen onze zoon overleed. En hoewel ik nu meer zegeningen zie dan in het verleden, begrijp ik dat de tempel een plek is van eeuwige zegeningen; zegeningen die ons in dit leven en in de eeuwigheid ten deel vallen. Sommige daarvan herkennen we nu gemakkelijk, andere zijn bedoeld om ons iets te leren, ons getuigenis te versterken en ons te helpen om naar ons eeuwige thuis terug te keren.
De tempel is een plek van vrede en troost, vreugde en vernieuwing. Ik ben dankbaarder dan ooit voor de tempel en bid dat ik, als ik daar iedere keer weer kom, mag blijven leren en de zegeningen van de tempel steeds mag waarderen.