De Heer is mijn lied

Tom Sullivan (Arizona, VS)

Ik woonde in een stadje in Arizona waar overwegend heiligen der laatste dagen woonden, en werd dan ook vaak door zendelingen en kerkleden over de kerk aangesproken. Ze nodigden mijn kinderen en mij regelmatig uit om naar de kerk te komen, de Schriften te lezen, of allebei. Ik had geen belangstelling om op hun uitnodigingen in te gaan, maar bedankte hen altijd voor hun attentheid jegens mijn gezin.

Toen ik kennismaakte met de vrouw die later mijn echtgenote zou worden, zei ze dat ze lid van de kerk was. Ik bewonderde haar geestelijke instelling en stemde er mee in om mee naar de kerk te gaan als we eenmaal getrouwd waren. Ik hield me aan mijn woord en begon regelmatig mee te gaan. Ik genoot zelfs van de sfeer en onderlinge band die ik er aantrof. Maar hoewel ik de Schriften bestudeerde, naar de kerk ging en alleen en met mijn gezin bad, twijfelde ik toch aan het bestaan van God. Hoe hard ik ook mijn best deed, ik leek me maar niet van mijn agnostische afkomst te kunnen losmaken. Omdat ik me niet dichter bij God voelde dan daarvoor, sloeg ik alle uitnodigingen om me te laten dopen af.

Nadat ik zes jaar lang de kerk had bezocht, overleed mijn vader, die in het Amerikaanse leger had gediend, plotseling. Als familie wilden we graag dat er een taptoe werd gespeeld bij het graf. Ik werd ervoor gevraagd, omdat ik beroepsmuzikant ben. Ik had al bij honderden grafceremonies muziek gespeeld, maar ik wist dat ik deze uitvaartdienst van mijn vader anders zou beleven. Ik had ook tijdens de uitvaart van mijn moeder ervaren dat ik door de sterke emoties minder goed kon spelen. Ik nam me stellig voor dat mijn emoties deze keer niet weer de muziek zouden overschaduwen.

Enkele minuten voor de ceremonie begon, probeerde ik nerveus in te spelen. Na een paar oefennoten besefte ik al dat het net als de vorige keer weer mis ging. Ik begon te huilen. Door het snikken kon ik niet goed ademhalen. Hoe kon ik het lied ooit spelen?

Het ging me niet om de lof en eer voor mezelf, maar ik wilde mijn vader eer betonen. Toen ik begon te spelen, merkte ik dat ik niet helemaal kon inademen. Ik vroeg niet gauw om hulp, maar op dat moment zag ik geen andere uitweg. De eerste noot klonk nogal zwak. Van binnen smeekte ik mijn hemelse Vader: ‘Alstublieft.’ Bij het spelen van de tweede noot stroomden mijn longen vol lucht en kwam er een verbluffende, prachtige toon uit mijn hoorn. Het hele verdere stuk speelde ik ver boven mijn kunnen. Na de laatste noot was ik opeens buiten adem en snakte ik door mijn tranen heen naar lucht.

Als musicus weet ik waar ik wel en niet goed in ben. Eenvoudig gezegd had ik zelfs onder de gunstigste omstandigheden nooit zo goed kunnen spelen. Ik wist zeker dat mijn hemelse Vader mijn smeekbede had verhoord en me gezegend had met de kracht en het vermogen om mijn aardse vader te eren. Ik had een bijzonder getuigenis ontvangen dat onze hemelse Vader ons antwoordt op een manier die we kunnen begrijpen. Zijn antwoord in tijd van nood heeft me doen beseffen dat Hij altijd al klaarstond om met mij te communiceren.

Enkele maanden later wist ik mijn agnostische verleden van me af te schudden en ben ik lid van de kerk geworden. Hoewel de doop voor mij een geloofssprong was, wist ik dat mijn hemelse Vader me zou zegenen. Door mijn ervaring met de taptoe spelen weet ik dat Hij mijn gebeden zal beantwoorden op basis van mijn behoeften en begrip.