Προσειλκυσμένοι στον Ναό
Για πολλούς καλούς ανθρώπους, ο ναός εμπνέει συναισθήματα τα οποία μπορούν αμέσως να διεισδύσουν στην καρδιά.
Προτού κληθώ ως μέλος τής Δεύτερης Απαρτίας των Εβδομήκοντα, η σύζυγός μου κι εγώ περάσαμε μερικά χρόνια υπηρετώντας στους Ναούς Καμπίνας και Σάο Πάολο τής Βραζιλίας. Και στους δύο ναούς με εξέπληττε συχνά το γεγονός ότι άνθρωποι που ταξίδευαν κοντά στον ναό αισθάνονταν να προσελκύονται τόσο από αυτόν, ώστε σταματούσαν, εισέρχονταν και ρωτούσαν να μάθουν γι’ αυτόν.
Όταν εισέρχονταν, τους πληροφορούσαμε ότι δεν μπορούσαν να προχωρήσουν περισσότερο χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία. Κατόπιν τους εξηγούσαμε τον σκοπό τού ναού, τους μιλούσαμε για ορισμένες βασικές διδαχές τού Ευαγγελίου και τους καλούσαμε να συναντηθούν με τους ιεραπόστολους. Για πολλούς καλούς ανθρώπους, ο ίδιος ο ναός είναι ένας καταπληκτικός ιεραπόστολος, διότι εμπνέει συναισθήματα τα οποία μπορούν αμέσως να διεισδύσουν στην καρδιά.
Η σύζυγός μου, Ελίζαμπεθ, κι εγώ γνωρίζουμε τη δύναμη αυτών των συναισθημάτων από προσωπική εμπειρία. Πριν από 40 σχεδόν χρόνια, ένας καλός φίλος και συνάδελφος, ένα μέλος τής Εκκλησίας, άρχισε να μιλά για το Ευαγγέλιο μαζί μας, σε μια φιλική κουβεντούλα. Σε κάποιες περιστάσεις, έστειλε τους ιεραπόστολους να μας επισκεφθούν. Συμπαθήσαμε τους ιεραπόστολους και συμφωνήσαμε να κάνουμε τις συζητήσεις, όμως δεν μας ενδιέφεραν πραγματικά αυτά που είχαν να διδάξουν.
Αυτό άλλαξε τον Οκτώβριο τού 1978, όταν ο συνάδελφός μου προσκάλεσε μερικούς φίλους, μαζί και εμάς, στα θυρανοίξια τού Ναού Σάο Πάολο τής Βραζιλίας. Νοίκιασε με δικά του έξοδα μερικά λεωφορεία, ώστε να μπορέσουν οι φίλοι του να έρθουν μαζί του στον ναό, περίπου 80 χιλιόμετρα μακριά.
Όταν η Ελίζαμπεθ εισήλθε στο βαπτιστήριο, αισθάνθηκε κάτι που δεν είχε βιώσει ποτέ πριν, κάτι που αργότερα αναγνώρισε ως το Άγιο Πνεύμα. Το συναίσθημα ήταν μια μεγάλη χαρά στην καρδιά της. Ήξερε εκείνη τη στιγμή ότι η Εκκλησία ήταν αληθινή και ότι ήταν η Εκκλησία στην οποία ήθελε να προσχωρήσει.
Ένα παρόμοιο συναίσθημα ένιωσα κι εγώ στο τέλος των θυρανοιξίων, όταν μας συνόδευσαν στην αίθουσα επισφράγισης και μας δίδαξαν τη διδαχή των παντοτινών οικογενειών. Η διδαχή εκείνη με συγκίνησε. Ήμουν επιτυχημένος στην επαγγελματική ζωή μου, όμως επί καιρό ένιωθα ένα κενό στην ψυχή μου. Δεν ήξερα τι θα μπορούσε να γεμίσει εκείνο το κενό, όμως αισθανόμουν ότι είχε κάποια σχέση με την οικογένεια. Εκεί, στην αίθουσα επισφράγισης, τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους στον νου και στην καρδιά μου.
Μέσα σε λίγες ημέρες, οι ιεραπόστολοι επικοινώνησαν ξανά μαζί μας. Αυτή τη φορά ενδιαφερόμασταν πολύ να ακούσουμε το μήνυμά τους.
Οι πρεσβύτεροι μάς ενθάρρυναν να προσευχηθούμε ένθερμα για να γνωρίσουμε την αλήθεια. Έκρινα ότι ήταν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να προσευχηθώ. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να δεσμευθώ να προσχωρήσω στην Εκκλησία χωρίς να έχω μια αληθινή μαρτυρία. Ανυπομονούσα να προσεγγίσω τον Επουράνιο Πατέρα για να ζητήσω μία επιβεβαίωση από Εκείνον, όμως ταυτόχρονα ήμουν βέβαιος ότι Εκείνος θα μου απαντούσε. Μοιράστηκα με Εκείνον τις βαθιές επιθυμίες τής καρδιάς μου και ζήτησα από Αυτόν να μου δώσει μια απάντηση, η οποία θα με διαβεβαίωνε ότι η προσχώρησή μου στην Εκκλησία ήταν ο σωστός δρόμος.
Την επόμενη εβδομάδα στο Σχολείο Κυριακής, ο φίλος μας που μας είχε προσκαλέσει στα θυρανοίξια τού ναού, καθόταν πίσω μου. Έσκυψε μπροστά και άρχισε να μου μιλά. Τα λόγια του ήταν ακριβώς η απάντηση σε όσα είχα προσευχηθεί να μάθω. Δεν είχα αμφιβολία ότι ο Επουράνιος Πατέρας μιλούσε σε μένα μέσω εκείνου. Την εποχή εκείνη ήμουν ένας άτεγκτος, σκληρόκαρδος άνθρωπος, όμως η καρδιά μου μαλάκωσε και άρχισα να κλαίω γοερά. Όταν τελείωσε ο φίλος μου, προσκάλεσε τη σύζυγό μου και εμένα να βαπτιστούμε. Δεχτήκαμε.
Στις 31 Οκτωβρίου 1978, λιγότερο από έναν μήνα μετά την εμπειρία μας στον Ναό Σάο Πάολο, βαπτισθήκαμε και επικυρωθήκαμε. Την επόμενη ημέρα συμμετείχαμε στη δεύτερη συγκέντρωση αφιέρωσης στον Ναό Σάο Πάολο Βραζιλίας. Έναν χρόνο αργότερα, επιστρέψαμε στον ναό με τους δύο γιους μας για να επισφραγιστούμε ως οικογένεια. Και οι τρεις περιστάσεις ήταν όμορφες, αλησμόνητες εμπειρίες. Εξακολουθήσαμε να αναπτύσσουμε εκείνα τα συναισθήματα με την τακτική λατρεία στον ναό στη διάρκεια των ετών.
Είκοσι οκτώ χρόνια από την ημέρα μετά τη βάπτισή μας, η σύζυγός μου κι εγώ σταθήκαμε ξανά στον Ναό Σάο Πάολο τής Βραζιλίας. Μόλις είχα κληθεί ως πρόεδρος ναού. Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία για εμάς, να περπατάμε στις αίθουσες τού οίκου τού Κυρίου και να νιώθουμε ξανά τα τρυφερά συναισθήματα που υπήρξαν ο καταλύτης τής μεταστροφής μας.
Ο ναός εξακολουθεί να φέρνει στη σύζυγό μου και σε εμένα μεγάλη ευτυχία. Όταν βλέπουμε ένα νέο ζευγάρι να εισέρχεται στον ναό για να επισφραγιστεί ως παντοτινή οικογένεια, αισθανόμαστε μεγάλη ελπίδα.
Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι προετοιμασμένοι να ακούσουν το μήνυμα τού Ευαγγελίου. Αισθάνονται μία δίψα όμοια με εκείνη που ένιωσα πριν περισσότερο από 30 χρόνια. Ο ναός και οι διατάξεις του είναι αρκετά ισχυρές, ώστε να καταστείλουν εκείνη τη δίψα και να γεμίσουν τα κενά τους.
Φωτογραφία υπό Laureni Fochetto