Η αποστολή και η διακονία τού Ιησού Χριστού

Από τον Πρεσβύτερο Ράσελ Νέλσον

Τής Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Από μία ομιλία πνευματικής συγκεντρώσεως δοθείσα στις 18 Αυγούστου 1998 στο Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ. Για όλο το κείμενο στα Αγγλικά, πηγαίνετε στο speeches.byu.edu.

Η καλύτερη απόδειξη τής λατρείας μας για τον Ιησού είναι η μίμηση από μέρους μας Αυτού.

Ως ένας ανάμεσα στους «ειδικο[ύς] μάρτυρες τού ονόματος τού Χριστού σε όλον τον κόσμο» (Δ&Δ 107:23), πιστεύω ότι εξυπηρετώ καλύτερα, αν διδάσκω και καταθέτω μαρτυρία για Εκείνον. Πρώτα, θα μπορούσα να κάνω τις ίδιες ερωτήσεις που έθεσε κι Εκείνος στους Φαρισαίους: «Ποια γνώμη έχετε για τον Χριστό; Τίνος γιος είναι;» (Κατά Ματθαίον 22:42).

Αυτές οι ερωτήσεις συχνά έρχονται στον νου καθώς συναντώ ηγέτες κυβερνήσεων και διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων. Ορισμένοι αναγνωρίζουν ότι ο «ο Ιησούς ήταν ένας μέγας διδάσκαλος». Άλλοι λένε: «Ήταν προφήτης». Άλλοι απλώς δεν γνωρίζουν τίποτε για Εκείνον. Δεν θα πρέπει να εκπλησσόμεθα εντελώς. Εξάλλου, σχετικώς λίγοι άνθρωποι έχουν τις αποκατεστημένες ευαγγελικές αλήθειες που έχουμε εμείς. Μέλη τής Εκκλησίας τού Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών δεν είναι παρά μια μικρή μειονότητα ανάμεσα σε όσους ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανοί.

Οι συνθήκες μας σήμερα προβλέφθηκαν πριν από αιώνες από τον Νεφί:

«Και έγινε ώστε είδα την εκκλησία τού Αμνού τού Θεού, και οι αριθμοί τους ήταν λιγοστοί… Όμως, είδα ότι η εκκλησία τού Αρνίου, που ήταν οι άγιοι τού Θεού, ήταν επίσης επάνω σε όλο το πρόσωπο τής γης. Και οι κυριαρχίες τους επάνω στο πρόσωπο τής γης ήταν μικρές… 

»Και έγινε ώστε εγώ, ο Νεφί, είδα τη δύναμη τού Αμνού τού Θεού, ότι κατέβηκε επάνω στους αγίους τής εκκλησίας τού Αρνίου, και επάνω στο λαό τής διαθήκης τού Κυρίου, οι οποίοι ήταν διασκορπισμένοι επάνω σε όλο το πρόσωπο τής γης. Και ήταν οπλισμένοι με χρηστότητα και με τη δύναμη τού Θεού με μεγάλη δόξα» (Νεφί Α΄ 14:12, 14).

Αυτή η χρηστότητα, αυτή η δύναμη και αυτή η δόξα—πράγματι, όλες από τις πολλές ευλογίες μας—προέρχονται από τη γνώση μας, την υπακοή μας, την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μας για τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Κατά τη διάρκεια τής σχετικώς σύντομης διαμονής του στη θνητότητα, ο Σωτήρας επέτυχε δύο κορυφαίους αντικειμενικούς στόχους. Ένας ήταν το «έργο και η δόξα [Του]—να πραγματοποιήσ[ει] την αθανασία και αιώνια ζωή τού ανθρώπου» (Μωυσή 1:39). Τον άλλον τον δήλωσε με απλότητα: «Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας» (Κατά Ιωάννην 13:15).

Τον πρώτο του αντικειμενικό στόχο τον γνωρίζουμε ως εξιλέωση. Αυτή ήταν η μεγαλοπρεπής Του αποστολή στη θνητότητα. Προς τον λαό τής αρχαίας αμερικανικής ηπείρου, ο ανεστημένος Κύριος έκανε τη δήλωση τής αποστολής Του:

«Ήλθα στον κόσμο για να κάνω το θέλημα τού Πατέρα μου, επειδή ο Πατέρας μου με έστειλε.

»Και ο Πατέρας μου με έστειλε για να μπορέσω να υψωθώ επάνω στο σταυρό. Και ύστερα, μετά την ύψωσή μου επάνω στο σταυρό, να μπορέσω να τραβήξω όλους τους ανθρώπους προς εμένα» (Νεφί Γ΄ 27:13–14).

Συνεχίζοντας την ομιλία Του, απεκάλυψε τον δεύτερο αντικειμενικό στόχο Του—να είναι το παράδειγμά μας: «Γνωρίζετε αυτά που πρέπει να κάνετε… Γιατί τα έργα που είδατε εμένα να κάνω, αυτά θα κάνετε επίσης κι εσείς» (Νεφί Γ΄ 27:21).

Τον πρώτο αντικειμενικό στόχο Του τον έχω ορίσει ως την αποστολή Του. Τον δεύτερο αντικειμενικό στόχο θα ήθελα να τον αποκαλέσω ως διακονία Του. Ας επανεξετάσουμε αυτά τα δύο τμήμα τής ζωής Του—την αποστολή και τη διακονία Του.

Η αποστολή τού Ιησού Χριστού—η εξιλέωση

Αποστολή Του ήταν η εξιλέωση. Αυτή η αποστολή ήταν μοναδικά δική Του. Γεννηθείς από θνητή μητέρα και αθάνατο πατέρα, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε εθελουσίως να θυσιάσει τη ζωή Του και να την πάρει ξανά (βλέπε Κατά Ιωάννην 10:14–18). Οι ένδοξες συνέπειες τής εξιλεώσεώς Του ήσαν τεράστιες και αιώνιες. Αφήρεσε το κεντρί τού θανάτου και κατέστησε παροδική τη θλίψη τού τάφου (βλέπε Προς Κορινθίους Α΄ 15:54–55). Η ευθύνη Του για την εξιλέωση ήταν γνωστή ακόμη και πριν από τη δημιουργία και την πτώση. Όχι μόνο έπρεπε να παράσχει την ανάσταση και την αθανασία όλης τής ανθρωπότητος, αλλά έπρεπε επίσης να μας καταστήσει ικανούς να συγχωρηθούμε για τις αμαρτίες μας—επάνω σε όρους που Εκείνος καθιέρωσε. Κατά συνέπεια, η εξιλέωσή Του άνοιξε τον δρόμο διά τού οποίου θα μπορούσαμε να ενωθούμε μαζί Του και μαζί με την οικογένειά μας αιωνίως. Αυτήν την προοπτική την θεωρούμε ως αιώνια ζωή—η μεγαλύτερη δωρεά τού Θεού προς τον άνθρωπο (βλέπε Δ&Δ 14:7).

Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να επιτελέσει την εξιλέωση. Κανένα άλλο άτομο, ακόμη και με τον μεγαλύτερο πλούτο και δύναμη, δεν θα μπορούσε ποτέ να σώσει μία ψυχή—ούτε καν τη δική του (βλέπε Κατά Ματθαίον 19:24–26). Και από κανένα άλλο άτομο δεν θα απαιτηθεί ούτε θα επιτραπεί να χύσει αίμα για την αιώνια σωτηρία ενός άλλου ανθρωπίνου όντος. Ο Ιησούς το έκανε «μια φορά για πάντα» (Προς Εβραίους 10:10).

Μολονότι η εξιλέωση συνετελέσθη κατά την εποχή τής Καινής Διαθήκης, γεγονότα από την εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης συχνά προείπαν τη σημασία της. Ο Αδάμ και η Εύα προστάχθηκαν να προσφέρουν θυσίες ως «παρομοίωση τής θυσίας τού Μονογενούς τού Πατέρα» (Μωυσή 5:7). Πώς; Με αιματοχυσία. Από τη δική τους εμπειρία, επιβεβαίωσαν τη γραφή ότι «η ζωή τής σάρκας είναι στο αίμα» (Λευιτικό 17:11).

Οι ιατροί γνωρίζουν ότι όποτε σταματά το αίμα να ρέει σε ένα όργανο, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Αν η ροή αίματος διακοπεί σε ένα πόδι, μπορεί να ακολουθήσει γάγγραινα. Αν σταματήσει η ροή στον εγκέφαλο, μπορεί να καταλήξει σε εγκεφαλικό. Αν το αίμα αποτύχει να ρέει κανονικά μέσω μίας στεφανιαίας αρτηρίας, μπορεί να παρουσιασθεί καρδιακή προσβολή. Και αν υπάρχει ακατάσχετος αιμορραγία, επέρχεται ο θάνατος.

Ο Αδάμ, η Εύα και οι γενεές που ακολούθησαν έμαθαν ότι όποτε έχυναν αίμα από ένα ζώο, η ζωή του τελείωνε. Για το τελετουργικόν τής θυσίας τους, δεν έκανε απλώς οιονδήποτε ζώο. Έπρεπε να είναι ένα πρωτογέννητο από το ποίμνιο και κάποιο χωρίς ελάττωμα (βλέπε, για παράδειγμα, Έξοδος 12:5). Αυτά τα απαιτούμενα ήσαν επίσης συμβολικά τής τελικής θυσίας τού ακηλίδωτου Αμνού τού Θεού.

Στον Αδάμ και την Εύα εδόθη μία εντολή: «Γι’ αυτό, πρέπει να κάνεις όλα όσα κάνεις στο όνομα τού Υιού, και πρέπει να μετανοείς και να επικαλείσαι το Θεό στο όνομα τού Υιού παντοτινά» (Μωυσή 5:8). Από εκείνη την ημέρα ώς το μεσουράνημα τού χρόνου, η θυσία ζώων εξακολούθησε να αποτελεί πρότυπο και σκιά τής τελικής εξιλεώσεως τού Υιού τού Θεού.

Όταν πραγματοποιήθηκε η εξιλέωση, αυτή η μεγάλη και τελευταία θυσία εκπλήρωσε τον νόμο τού Μωυσή (βλέπε Άλμα 34:13–14) και τερμάτισε την πρακτική τής θυσίας ζώων, που είχε διδάξει ότι «η ζωή τής σάρκας [ήταν] στο αίμα» (Λευιτικό 17:11). Ο Ιησούς εξήγησε πώς τα στοιχεία τής αρχαίας θυσίας δεν ήσαν πλέον απαραίτητα χάριν τής εξιλέωσης και ανανεώθηκαν συμβολικά από τη μετάληψη. Προσέξτε πάλι αναφορές στη ζωή, στη σάρκα και το αίμα:

«Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε σ’ αυτούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή.

»Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα» (Κατά Ιωάννην 6:53–54).

Χάριν τής εξιλεώσεως τού Ιησού Χριστού, όλη η ανθρωπότητα—δηλαδή όλοι όσοι θέλουν—θα λυτρωθούν. Ο Σωτήρας άρχισε να χύνει το αίμα Του για όλη την ανθρωπότητα όχι επί τού σταυρού αλλά στον Κήπο τής Γεθσημανή. Εκεί, πήρε επάνω Του το βάρος από τις αμαρτίες όλων όσων θα ζούσαν ποτέ. Κάτω από αυτό το βαρύ φορτίο, αιμορραγούσε από κάθε πόρο (βλέπε Δ&Δ 19:18). Η αγωνία τής εξιλεώσεως ολοκληρώθηκε επί τού σταυρού στον Γολγοθά.

Η σπουδαιότητα τής εξιλεώσεως συνοψίσθηκε από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ. Είπε: «Οι θεμελιώδεις αρχές για τη θρησκεία μας είναι η μαρτυρία των Αποστόλων και Προφητών, σχετικά με τον Ιησού Χριστό, ότι Εκείνος πέθανε, ετάφη, και ανεστήθη κατά την τρίτη ημέρα, και ανήλθε στους ουρανούς· και όλα τα άλλα που αναφέρονται στη θρησκεία μας, αποτελούν απλώς προσαρτήματα σ’ αυτό»¹.

Με αυτήν την εξουσία και με βαθεία ευγνωμοσύνη, αυτό διδάσκω και καταθέτω μαρτυρία για Εκείνον.

Η διακονία τού Ιησού Χριστού—το παράδειγμα

Ο δεύτερος εκτεταμένος αντικειμενικός στόχος τού Κυρίου στη θνητότητα ήταν να υπηρετεί ως παράδειγμα για εμάς. Η παραδειγματική ζωή Του αποτελούσε τη θνητή διακονία Του. Περιελάμβανε τις διδασκαλίες, τις παραβολές και τις ομιλίες Του. Συμπεριελάμβανε τα θαύματα, τη στοργική καλοσύνη και τη μακροθυμία Του απέναντι στα τέκνα των ανθρώπων (βλέπε Νεφί Α΄ 19:9). Περιελάμβανε τη συμπονετική χρήση από μέρους Του τής εξουσίας τής ιεροσύνης. Περιελάμβανε την ενάρετη αγανάκτησή Του, όταν καταδίκαζε την αμαρτία (βλέπε Προς Ρωμαίους 8:3) και όταν αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών (βλέπε Κατά Ματθαίον 21:12). Περιελάμβανε επίσης τα ψυχικά άλγη Του. Χλευάσθηκε, μαστιγώθηκε και αποκηρύχθηκε από τον ίδιο Του τον λαό (βλέπε Μωσία 15:5)—ακόμη και προδόθηκε από έναν μαθητή και ένας άλλος τον ηρνήθη (βλέπε Κατά Ιωάννην 18:2–3, 25–27).

Αν και οι πράξεις που έκανε κατά τη διάρκεια τής διακονίας Του ήσαν υπέροχες, δεν ήσαν και δεν είναι ακόμη μοναδικές για Εκείνον. Δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα τού Ιησού. Παρόμοιες πράξεις έχουν γίνει από τους προφήτες και τους αποστόλους Του και άλλους ανάμεσα στους εξουσιοδοτημένους υπηρέτες Του. Πολλοί έχουν υπομείνει καταδίωξη για χάρη Του (βλέπε Κατά Ματθαίον 5:10, Νεφί Γ΄ 12:10). Στην εποχή μας, γνωρίζετε αδελφούς και αδελφές οι οποίοι έχουν πασχίσει ενθέρμως—ακόμη και με τρομερό τίμημα—να μιμηθούν το παράδειγμα τού Κυρίου.

Έτσι πρέπει να είναι. Αυτή είναι η ελπίδα Του για εμάς. Ο Κύριος μάς ζήτησε να ακολουθούμε το παράδειγμά Του. Οι εκκλήσεις Του είναι ξεκάθαρες:

• «Τι είδους άνθρωποι πρέπει να είστε; …Όπως είμαι εγώ» (Νεφί Γ΄ 27:27. Βλέπε, επίσης, Νεφί Γ΄ 12:48).

• «Ελάτε πίσω μου, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων» (Κατά Ματθαίον 4:19).

• «Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας» (Κατά Ιωάννην 13:15. Βλέπε, επίσης, Κατά Ιωάννην 14:6).

Αυτές οι άλλες παρόμοιες γραφές δεν εγράφησαν ως προτάσεις. Είναι θείες προσταγές! Πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμά Του!

Για να διευκολύνουμε την επιθυμία μας να Τον ακολουθούμε, ίσως θα μπορούσαμε να συλλογισθούμε πέντε εκφάνσεις τής ζωής Του που μπορούμε να μιμηθούμε.

Αγάπη

Αν έπρεπε να ρωτήσω ποιο χαρακτηριστικό τής ζωής Του θα προσδιορίζατε πρώτο, νομίζω ότι θα μπορούσατε να ονοματίσετε το γνώρισμά Του τής αγάπης. Αυτό θα περιελάμβανε τη συμπόνια, την καλοσύνη, τη φιλανθρωπία, την αφοσίωση, τη συγχώρηση, την ευσπλαχνία, τη δικαιοσύνη Του και περισσότερα. Ο Ιησούς αγαπούσε τον πατέρα Του και τη μητέρα Του (βλέπε Κατά Ιωάννην 19:25–27). Αγαπούσε την οικογένειά Του και τους Αγίους (βλέπε Κατά Ιωάννην 13:1, Προς Θεσσαλονικείς Β΄ 2:16). Αγαπούσε τον αμαρτωλό χωρίς να δικαιολογεί την αμαρτία (βλέπε Κατά Ματθαίον 9:2, Δ&Δ 24:2). Και μας δίδαξε πώς μπορούμε να δείχνουμε την αγάπη μας για Εκείνον. Είπε: «Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου» (Κατά Ιωάννην 14:15). Έπειτα, για να υπογραμμίσει ότι η αγάπη Του δεν ήταν άνευ όρων, προσέθεσε: «Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην αγάπη μου· όπως εγώ φύλαξα τις εντολές τού Πατέρα μου, και μένω στην αγάπη του» (Κατά Ιωάννην 15:10. Βλέπε, επίσης, Δ&Δ 95:12, 124:87).

Μία άλλη έκφραση τής αγάπης τού Σωτήρος ήταν η υπηρέτησή Του. Υπηρετούσε τον Πατέρα Του και υπηρετούσε τους ανθρώπους με τους οποίους ζούσε και εργαζόταν. Και με τους δύο τρόπους πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμά Του. Πρέπει να υπηρετούμε τον Θεό, «να περπατά[με] σε όλους τους δρόμους του, και να τον αγαπά[με]» (Δευτερονόμιο 10:12. Βλέπε, επίσης, 11:13, Ιησούς τού Ναυή 22:5, Δ&Δ 20:31, 59:5). Και πρέπει να αγαπούμε τους πλησίον μας, υπηρετώντας τους (βλέπε Προς Γαλάτες 5:13, Μωσία 4:15–16). Ξεκινάμε με την οικογένειά μας. Η βαθιά αγάπη που δένει τους γονείς με τα παιδιά σφυρηλατείται με υπηρέτηση προς αυτά μέσα στην περίοδο τής πλήρους εξάρτησής τους. Αργότερα στη ζωή, ευσυνείδητα παιδιά μπορούν να έχουν την ευκαιρία να ανταποδώσουν αυτήν την αγάπη, όταν θα υπηρετούν τους γηρασμένους γονείς τους.

Διατάξεις

Μία δεύτερη έκφανση τής παραδειγματικής ζωής τού Σωτήρος ήταν η έμφασή Του σε ιερές διατάξεις. Κατά τη διάρκεια τής θνητής διακονίας Του, επέδειξε τη σπουδαιότητα των διατάξεων τής σωτηρίας. Βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό. Ακόμη και ο Ιωάννης ρώτησε: «Γιατί;»

Ο Ιησούς εξήγησε: «Έτσι είναι πρέπον σε μας, να εκπληρώσουμε κάθε δικαιοσύνη» (Κατά Ματθαίον 3:15. Η πλάγια γραφή προστέθηκε). Δεν ήταν μόνο ουσιώδης η διάταξη, αλλά το παράδειγμα που έθεσε ο Ιησούς και ο Ιωάννης ήταν επίσης ουσιώδες.

Αργότερα ο Κύριος καθιέρωσε τη διάταξη τής μεταλήψεως. Εξήγησε τον συμβολισμό τής μεταλήψεως και χορήγησε τα ιερά σύμβολά της στους μαθητές Του (βλέπε Κατά Ματθαίον 26:26–28, Κατά Μάρκον 14:22–24, Κατά Λουκάν 24:30).

Ο Επουράνιος Πατέρα μας έδωσε επίσης οδηγίες αναφορικώς προς τις διατάξεις. Είπε: «Πρέπει να ξαναγεννηθείτε μέσα στη βασιλεία των ουρανών, με νερό και με το Πνεύμα, και να καθαριστείτε μέσω τού αίματος, τού αίματος τού Μονογενούς μου. Ώστε να εξαγνιστείτε από κάθε αμαρτία, και να απολαύσετε τα λόγια τής αιώνιας ζωής σε τούτον τον κόσμο, και αιώνια ζωή στο μελλοντικό κόσμο, δηλαδή αθάνατη δόξα» (Μωυσή 6:59).

Κατά τη διάρκεια τής μετά θάνατον διακονίας τού Κυρίου, απεκαλύφθησαν οι ανώτερες διατάξεις τής υπερυψώσεως (Δ&Δ 124:40–42). Έχει προνοήσει ώστε να είναι διαθέσιμες αυτές οι διατάξεις στους αγίους ναούς Του. Στην εποχή μας, πλύσεις, χρίσματα και προικοδοτήσεις δίδονται σε άτομα που είναι καταλλήλως προετοιμασμένα (βλέπε Δ&Δ 105:12, 18, 33, 110:9, 124:39). Στον ναό, ένα άτομο μπορεί να επισφραγισθεί με τον/την σύζυγό του, με προγόνους και με απογόνους (βλέπε Δ&Δ 132:19). Ο Διδάσκαλός μας είναι Θεός νόμου και τάξεως (βλέπε Δ&Δ 132:18). Η επικέντρωσή Του στις διατάξεις αποτελεί δυνατό μέρος τού παραδείγματός Του για εμάς.

Προσευχή

Μία τρίτη έκφανση τής παραδειγματικής διακονίας τού Κυρίου είναι η προσευχή. Ο Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα Του στους Ουρανούς και μας δίδαξε επίσης πώς να προσευχόμαστε. Πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό, τον Αιώνιο Πατέρα, στο όνομα τού Υιού Του, Ιησού Χριστού, μέσω τής δύναμης τού Αγίου Πνεύματος (βλέπε Κατά Ματθαίον 6:9–13, Νεφί Γ΄ 13:9–13, Τζόζεφ Σμιθ Μετάφραση, Κατά Ματθαίον 6:9–15). Αγαπώ τη μεγάλη διαμεσολαβητική προσευχή που προσέφερε ο Κύριος, καταγεγραμμένη στο Κατά Ιωάννην, κεφάλαιο 17. Σε αυτήν ο Υιός επικοινωνεί ελεύθερα με τον Πατέρα Του για λογαριασμό των μαθητών Του, τους οποίους αγαπά. Είναι ένα πρότυπο αποτελεσματικής και συμπονετικής προσευχής.

Γνώση

Μία τέταρτη έκφανση τού παραδείγματος τού Κυρίου είναι η χρήση τής θείας γνώσεώς Του. Όπως ανεφέρθη νωρίτερα, πολλοί μη χριστιανοί αναγνωρίζουν ότι ο Ιησούς ήταν μέγας διδάσκαλος. Πράγματι ήταν. Όμως, αληθινά τι ξεχώριζε τις διδασκαλίες Του; Ήταν επιδέξιος διδάσκων στη μηχανολογία, τα μαθηματικά ή τη θετική επιστήμη; Στον ρόλο Του ως δημιουργού αυτού και άλλων κόσμων (βλέπε Μωυσή 1:33), ασφαλώς θα μπορούσε να είναι. Ή ως συγγραφέας των γραφών, θα μπορούσε να είχε διδάξει λογοτεχνική σύνθεση πολύ καλά.

Το χαρακτηριστικό που ξεχώριζε τη διδασκαλία Του από εκείνα όλων των άλλων διδασκάλων ήταν ότι δίδασκε αλήθειες αιώνιας σπουδαιότητας. Μόνον Εκείνος θα μπορούσε να αποκαλύψει τον σκοπό μας στη ζωή. Μόνον μέσω Εκείνου θα μπορούσαμε να μάθουμε για την προγήινη ύπαρξή μας και για τις μετά θάνατον δυνατότητές μας.

Σε μία περίσταση ο Μέγας Διδάσκαλος είπε στους δύσπιστους ακροατές Του ότι είχαν τρεις μάρτυρες για Εκείνον:

• Τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

• Τις πράξεις που είχε ολοκληρώσει ο Ιησούς.

• Τον λόγο τού Θεού, τού Αιώνιου Πατέρα (βλέπε Κατά Ιωάννην 5:33–37).

Κατόπιν παρείχε έναν τέταρτο μάρτυρα: «Ερευνάτε τις γραφές, επειδή εσείς νομίζετε ότι μέσα σ’ αυτές έχετε αιώνια ζωή· κι εκείνες είναι που δίνουν μαρτυρία για μένα» (Κατά Ιωάννην 5:39).

Η λέξη νομίζω σε εκείνη τη φράση μπορεί στην αρχή να φαίνεται εκτός τόπου. Όμως είναι ουσιώδες στο νόημα που προσπαθούσε να μεταδώσει ο Ιησούς. Ήξερε ότι πολλοί από τους ακροατές Του όντως νόμιζαν ότι η αιώνια ζωή ήταν στις γραφές. Όμως έκαναν λάθος. Οι γραφές από μόνες τους δεν μπορούν να δώσουν αιώνια ζωή. Βεβαίως υπάρχει δύναμη στις γραφές, αλλά αυτή η δύναμη προέρχεται από τον Ίδιο τον Ιησού. Εκείνος είναι ο Λόγος. Η δύναμη τής αιώνιας ζωής είναι σε Εκείνον, ο οποίος «στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος» (Κατά Ιωάννην 1:1. Βλέπε, επίσης, Νεφί Β΄ 31:20, 32:3). Κατόπιν, εξαιτίας τής πεισματώδους στάσεως των δύσπιστων, ο Ιησούς συνέχισε και τους επέπληξε: «Όμως, δεν θέλετε να έρθετε σε μένα, για να έχετε [αιώνια] ζωή» (Κατά Ιωάννην 5:40).

Ο Διδάσκαλος θα μπορούσε να μας κατακλύσει με τη θεία γνώση Του, αλλά δεν το κάνει. Τιμά την ελευθερία επιλογής μας. Μας επιτρέπει τη χαρά τής ανακάλυψης. Μας παροτρύνει να μετανοήσουμε για τα λάθη μας. Μας επιτρέπει να ασκούμε την ελευθερία που προέρχεται από την πρόθυμη υπακοή μας στον θείο νόμο Του. Ναι, ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη γνώση Του παρέχει ένα μέγα παράδειγμα για εμάς.

Αντοχή

Μία πέμπτη έκφανση τής διακονίας τού Κυρίου είναι η δέσμευσή Του να υπομένει μέχρι τέλους. Ποτέ δεν απεσύρθη από την ανάθεσή Του. Αν και βίωσε δεινά πέραν τής δικής μας κατανοήσεως, δεν παραιτήθηκε. Ακόμη και καθώς οι δοκιμασίες Του γίνονταν ολοένα και χειρότερες, υπέμεινε μέχρι τέλους τής αναθέσεώς Του: να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες όλης τής ανθρωπότητος. Τα τελικά λόγια Του καθώς κρεμόταν από τον σταυρό ήσαν: «Τετέλεσται» (Κατά Ιωάννην 19:30).

Εφαρμογή στη ζωή μας

Αυτές οι πέντε εκφάνσεις τής διακονίας Του μπορούν να εφαρμοσθούν στη δική μας ζωή. Ασφαλώς, η καλύτερη απόδειξη τής λατρείας μας για τον Ιησού είναι η μίμηση από μέρους μας Αυτού.

Όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ποιος είναι ο Ιησούς και τι έχει κάνει για εμάς, μπορούμε να καταλάβουμε, σε κάποιον βαθμό, τη λογική τής πρώτης και μεγάλης εντολής: «Και θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και με όλη τη δύναμή σου» (Κατά Μάρκον 12:30). Με άλλα λόγια, όλα όσα νομίζουμε και κάνουμε και λέμε, θα πρέπει να έρχονται ως αποτέλεσμα τής αγάπης μας για Εκείνον και τον Πατέρα Του.

Ρωτήστε τον εαυτό σας: «Υπάρχει κάποιος τον οποίον αγαπώ περισσότερο από τον Κύριο;» Έπειτα συγκρίνετε την απάντησή σας με αυτά τα πρότυπα τα οποία έθεσε ο Κύριος:

• «Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα».

• «Όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα» (Κατά Ματθαίον 10:37).

Η αγάπη για την οικογένεια και τους φίλους, όσο μεγάλη και αν είναι, είναι πολύ περισσότερο βαθιά, όταν είναι αγκυροβολημένη στην αγάπη τού Ιησού Χριστού. Η γονική αγάπη για τα παιδιά έχει περισσότερο νόημα εδώ και στη μέλλουσα ζωή χάριν Αυτού. Όλες οι στοργικές σχέσεις βελτιώνονται σε Εκείνον. Η αγάπη για τον Επουράνιο Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό παρέχει τη διαφώτιση, την έμπνευση και την κινητοποίηση να αγαπούμε άλλους με καλύτερο τρόπο.

Οι διατάξεις παρέχουν εστίαση για υπηρέτηση αιώνιας αξίας. Οι γονείς θα πρέπει να σκέπτονται ποια διάταξη χρειάζεται εν συνεχεία από κάθε παιδί. Οι οικογενειακοί διδάσκαλοι θα πρέπει να σκεφθούν μία κατάλληλη διάταξη που χρειάζεται εν συνεχεία σε κάθε οικογένεια που υπηρετούν.

Το παράδειγμα τού Σωτήρος για την προσευχή μάς υπενθυμίζει ότι η προσωπική προσευχή, η οικογενειακή προσευχή και η επιδίωξη με προσευχή των αναθέσεών μας στην Εκκλησία θα πρέπει να γίνει μέρος τής ζωής μας. Το να γνωρίζουμε και να κάνουμε το θέλημα τού Πατέρα παρέχει μεγάλη πνευματική δύναμη και πεποίθηση (βλέπε Δ&Δ 121:45). Εκεί όπου θέλουμε να είμαστε, είναι στο πλευρό τού Κυρίου.

Η γνώση «για πράγματα όπως πράγματι είναι, και για πράγματα όπως πράγματι θα είναι» (Ιακώβ 4:13) μάς επιτρέπει να ενεργούμε επάνω σε αληθινές αρχές και διδαχές. Αυτή η γνώση θα υψώσει το επίπεδο συμπεριφοράς μας. Οι πράξεις που άλλως θα μπορούσαν να προκληθούν από ιδιοτελείς επιθυμίες και πάθος θα εκτοπισθούν από πράξεις διαμορφωμένες από τη λογική και το σωστό.

Η δέσμευση να υπομείνουμε μέχρι τέλους σημαίνει ότι δεν θα ζητήσουμε να απαλλαγούμε από την κλήση να υπηρετούμε. Σημαίνει ότι θα εμμείνουμε στην επιδίωξη ενός άξιου στόχου. Σημαίνει ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ για ένα αγαπημένο άτομο που έχει παρεκκλίνει τής πορείας του. Και σημαίνει ότι πάντοτε θα αγαπούμε τις αιώνιες οικογενειακές σχέσεις μας, ακόμη και μέσα σε δύσκολες ημέρες ασθενειών, ανικανότητος ή θανάτου.

Με όλη μου την καρδιά προσεύχομαι ώστε η μεταμορφωτική επιρροή τού Κυρίου να μπορέσει να κάνει μία βαθιά διαφορά στη ζωή σας. Η αποστολή και η διακονία Του μπορεί να ευλογήσει τον καθέναν από εμάς τώρα και διά παντός.

Σημείωση

1. Διδασκαλίες των Προέδρων τής Εκκλησίας: Τζόζεφ Σμιθ (2007), 49.

Ο Σωτήρας άρχισε να χύνει το αίμα Του για όλη την ανθρωπότητα όχι επί τού σταυρού, όπου ολοκληρώθηκε η αγωνία τής εξιλεώσεως, αλλά στον Κήπο τής Γεθσημανή.

Το χαρακτηριστικό που ξεχώριζε τη διδασκαλία τού Σωτήρος από εκείνα όλων των άλλων διδασκάλων ήταν ότι δίδασκε αλήθειες αιώνιας σπουδαιότητας. Μόνον Εκείνος θα μπορούσε να αποκαλύψει τον σκοπό μας στη ζωή.

Η παραδειγματική ζωή τού Κυρίου αποτελούσε τη θνητή διακονία Του. Περιελάμβανε τις διδασκαλίες, τις παραβολές και τις ομιλίες Του. Περιελάμβανε τη συμπονετική χρήση από μέρους Του τής εξουσίας τής ιεροσύνης.

Ο Ιησούς βγαίνει έξω στη Βηθανία την εσπέρα, υπό James Tissot

Γυναίκα, να ο γιος σου (Stabat Mater), υπό James Tissot © Μουσείο Μπρούκλιν, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη. Ένθεμα: λεπτομέρεια από το Στον Κήπο τής Γεθσημανή, υπό Carl Heinrich Bloch

Η επί τού Όρους Ομιλία, υπό James Tissot. Ένθεμα: λεπτομέρεια από το Ο Χριστός και ο πλούσιος νέος άρχοντας, υπό Heinrich Hofmann, κατόπιν αδείας τού C. Harrison Conroy Co.

Ολόκληρη η πόλη ήταν συγκεντρωμένη, υπό James Tissot