Πίνοντας από την πηγή

Από τον Ααρών Γουέστ

Συντάκτης των Υπηρεσιών Έκδοσης τής Εκκλησίας

Ο Ιησούς Χριστός είναι η πηγή ζωντανού νερού.

Όταν μιλάμε για την ομορφιά των ναών, συνήθως αναφέρουμε τους οβελούς, τα παράθυρα και τις τοιχογραφίες. Μιλάμε ευλαβικά για τα βαπτιστήρια, τις αίθουσες προικοδότησης, τις αίθουσες επισφράγισης και τις σελέστιες αίθουσες.

Αλλά όταν ένας προφήτης αφιερώνει έναν ναό στον Κύριο, αφιερώνει ολόκληρο το κτήριο, όχι μόνο τα όμορφα μέρη που όλοι παρατηρούν. Στην προσευχή αφιέρωσης τού ναού τής Κάνσας Σίτυ στο Μιζούρι, ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον είπε: «Αφιερώνουμε το έδαφος στο οποίο στέκεται ο ναός. Αφιερώνουμε κάθε μέρος αυτού τού όμορφου οικοδομήματος, από τα αόρατα θεμέλια μέχρι τη μεγαλειώδη φιγούρα τού Μορόνι που στέφει το υψηλότερο σημείο του».¹ Όταν ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ πρόφερε την προσευχή αφιέρωσης τού ναού τού Όγντεν στη Γιούτα, αφιέρωσε «τα θεμέλια, τους τοίχους, τα πατώματα, τις οροφές, τον πύργο και όλα τα μέρη τού κτηρίου», και προσευχήθηκε για προστασία σε «όλα τα μηχανικά μέρη, στους αγωγούς φωτισμού και τις εγκαταστάσεις, το σύστημα εξαερισμού και τους ανελκυστήρες και όλα τα πράγματα που σχετίζονται με αυτό το κτήριο». ²

Είμαι ευγνώμων που ο Κύριος εμπνέει τους προφήτες Του να αφιερώσουν κάθε μέρος κάθε ναού. Παρόλο που ο μεντεσές μιας πόρτας ή ένα φωτιστικό ασφαλώς έχει λιγότερη σημασία από τον βωμό τής αίθουσας επισφραγίσεων, τέτοια λιγότερης σημασίας κομμάτια συμβάλλουν στον τελικό και εξυψωτικό σκοπό τού ναού.

Ένα από αυτά τα λιγότερης σημασίας κομμάτια με έχουν βοηθήσει να μάθω ένα παντοτινό μάθημα. Μια μέρα ήμουν στον ναό τής Σωλτ Λέηκ, ετοιμαζόμουν να φύγω από τα αποδυτήρια, αφού είχα συμμετάσχει σε μια διάταξη για τους νεκρούς. Παρατηρώντας μια κρήνη, συνειδητοποίησα ότι διψούσα κι έτσι έσκυψα γρήγορα να πιω. Ένα μήνυμα ήρθε στο μυαλό μου:

Πίνεις αυτό το νερό στον ναό, αλλά πραγματικά πίνεις το ζωντανό νερό που είναι διαθέσιμο εδώ;

Δεν ήταν μια δυνατή καταδίκη—μόνο μια ήπια επίπληξη και μια ερώτηση που διαπέρασε την ψυχή μου.

Η απάντηση μου σε αυτήν την ερώτηση ήταν όχι. Δεν έπινα εξολοκλήρου το ζωντανό νερό τού ναού. Πρέπει να ομολογήσω ότι το μυαλό μου περιπλανιόταν λίγα λεπτά πριν, όταν ελάμβανα τη διάταξη για τους νεκρούς. Παρόλο που είχα κάνει ένα καλό έργο για ανθρώπους που χρειάζονταν τη βοήθειά μου, δεν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να λάβει όλη την βοήθεια που χρειαζόμουν.

Τώρα, κάθε φορά που πάω στον ναό, αναζητώ μια κρήνη για να σταματήσω να πιω. Αναρωτιέμαι πόσο βαθιά πίνω από την πηγή τού ζωντανού νερού. Η απάντησή μου: Ακόμη όχι αρκετά βαθιά. Αλλά η δίψα μου αυξάνεται.