Πού μπορώ να βρω ένα περιοδικό σαν κι αυτό;
Σάρον Ράδερ, Νεβάδα, Η.Π.Α.
Στη διάρκεια ενός ταξιδιού με την οικογένειά μου από τη Νεβάδα των Η.Π.Α., στην Αλάσκα των Η.Π.Α., έπιασα συζήτηση με μία ψηλή, ελκυστική, φιλική κυρία στην άλλη μεριά τού διαδρόμου.
Με ρώτησε πού πήγαινα και τής είπα ότι κατευθυνόμασταν προς την Τζούνο τής Αλάσκας για να επισκεφθούμε τον γιο μας και την οικογένειά του. Μου είπε ότι ήταν από το Λας Βέγκας. Μετά, συγκινημένη, πρόσθεσε ότι πήγαινε στην Τζούνο να επισκεφθεί τα πεθερικά της για μια επιμνημόσυνη λειτουργία για τον σύζυγό της, με τον οποίο ήταν παντρεμένη 20 χρόνια. Είχε πεθάνει πρόσφατα από καρκίνο.
Κοίταξα στην άλλη μεριά τού διαδρόμου και σκέφθηκα πόσο τυχερή ήμουν που γνώριζα το σχέδιο σωτηρίας και εργαζόμουν στον ναό, τον Ναό Λας Βέγκας τής Νεβάδας. Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να κάνω για τη γυναίκα αυτή, να ανυψώσω το ηθικό της.
Ξαφνικά, ξεκάθαρα σαν ένα κουδούνι που ηχεί, θυμήθηκα ένα παράθεμα από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ που είχα μοιράσει στην Ανακουφιστική Εταιρεία. Όταν οργάνωσε την Ανακουφιστική Εταιρεία, παρατήρησε ότι οι αδελφές «θα προστρέξουν στην ανακούφιση τού αγνώστου· θα ρίξουν λάδι και κρασί στην πληγωμένη καρδιά τού απελπισμένου· θα στεγνώσουν τα δάκρυα τού ορφανού και θα κάνουν να αγαλλιάσει η καρδιά τής χήρας» (Διδασκαλίες των Προέδρων τής Εκκλησίας: Τζόζεφ Σμιθ [2007], 452).
Κοίταξα ξανά στην άλλη μεριά τού διαδρόμου. Είδα μια απελπισμένη άγνωστη, μια χήρα με πληγωμένη καρδιά. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει το τεύχος Ιουλίου 2011 τού Ensign νωρίτερα εκείνη την ημέρα. Περιείχε κάποια εξυψωτικά άρθρα που σκέφθηκα ότι θα τής έδιναν λίγη ενθάρρυνση και παρηγοριά.
Πήρα κουράγιο, άνοιξα το περιοδικό σε ένα άρθρο και τής ζήτησα να το διαβάσει. Την παρακολούθησα προσεκτικά και είδα με έκπληξη ότι διάβαζε κάθε γραμμή—με προσήλωση. Όταν τελείωσε, διάβασε άλλο ένα άρθρο.
Προφανώς, κάτι που είχε διαβάσει άγγιξε την καρδιά της. Κράτησε το περιοδικό σφιχτά στο θώρακα και ύστερα σκούπισε ένα δάκρυ από το μάτι της.
«Πού μπορώ να βρω ένα περιοδικό σαν κι αυτό;» με ρώτησε. Τής είπα ότι μπορούσε να το κρατήσει. Έπειτα διάβασε λίγο ακόμα.
Όταν φθάσαμε στην Τζούνο, έσφιξε το χέρι μου, με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και είπε: «Ευχαριστώ».
Έμαθα ένα σπουδαίο μάθημα από εκείνη την εμπειρία. Περιβαλλόμαστε από ξένους με πληγωμένη καρδιά, οι οποίοι χρειάζονται έναν καλοσυνάτο λόγο ενθάρρυνσης και χρειάζεται να ξέρουν αυτά που εμείς ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών ξέρουμε.