We moeten nú naar de tempel!
Mary Holmes Ewen (Californië, VS)
Illustraties Bradley H. Clark
Op een zondagochtend werd er een pasgedoopt lid aan de wijk voorgesteld. Ze heette Lydia. Ze veroverde meteen ons hart.
Lydia was wat ouder, en ze was blind geworden door een jarenlange strijd met diabetes. Ze leerde al snel wijkleden herkennen aan het geluid van hun stem en hun voetstappen. Ze noemde dan onze naam en schudde ons de hand, en we hadden het nooit over het feit dat ze blind was.
Na de vereiste wachttijd van een jaar sprak Lydia met haar bisschop en ringpresident en kreeg een tempelaanbeveling. Op een zondag nam ze me in de ZHV terzijde en zei opgewonden: ‘De ringpresident zei dat ik zo snel mogelijk naar de tempel moet. Kun jij me brengen?’
Het was de eerste week van december, dus het was voor iedereen een drukke tijd. Ik probeerde gebruikelijke smoezen aan te voeren, en zei: ‘Kunnen we niet tot januari wachten?’
‘Nee, we moeten nú gaan!’
Een groep vrouwen uit de wijk ging elke maand naar de tempel, dus ik benaderde hen met de vraag of zij Lydia mee konden nemen. Zij hadden het echter ook druk. Maar Lydia zei nogmaals met tranen in haar ogen dat de ringpresident had gezegd dat ze zo spoedig mogelijk moest gaan.
Daarop stemden we er allemaal mee in om de volgende week de reis van ruim 240 kilometer te ondernemen. Onderweg heerste er met het geklets van acht vrouwen een geest van vriendschap in het busje. Lydia was in de zevende hemel met haar tempelervaring en voelde zich gezegend door haar eigen begiftiging.
Begin januari verslechterde Lydia’s gezondheid. Ze werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Een week later overleed ze. Maar Lydia ging heen met de eeuwige zegeningen die ze slechts enkele weken daarvoor in de tempel had ontvangen.
Later vertelde ik de ringpresident over onze reis en zei ik dat ik erg onder de indruk was dat hij de ingeving had gehad om Lydia te zeggen dat ze meteen naar de tempel moest gaan.
‘Ik bedoelde helemaal niet dat ze meteen moest gaan’, antwoordde hij. ‘Ik zeg altijd tegen mensen die voor het eerst een aanbeveling krijgen dat ze niet te lang moeten wachten met naar de tempel gaan. Het was de Geest die tot Lydia sprak, en niet ik!’
Lydia leerde ons allemaal dat we naar de Geest moeten luisteren en meteen naar onze ingevingen handelen. Ik ben dankbaar dat ze me eraan herinnerde om naar de stille, zachte stem te luisteren.