De Heer is mijn Licht
Ouderling Quentin L. Cook
van het Quorum der Twaalf Apostelen
Ons vermogen om, ondanks de wisselvalligheden van het leven, sterk te staan, trouw te zijn en de Heiland te volgen, wordt in de hand gewerkt door een rechtschapen gezin en een op Christus gebaseerde eensgezindheid in onze wijk of gemeente.
In deze paastijd denken we na over en verheugen ons in de verlossing die ons door onze Heiland, Jezus Christus, is gegeven.1
De onrust die overal op aarde ten gevolge van wereldsgezindheid toeneemt, legt onze kwetsbaarheid bloot. Onze moderne communicatiemiddelen brengen zoveel kwaad, ongelijkheid en onrechtvaardigheid in beeld dat veel mensen het idee hebben dat het leven in wezen oneerlijk is. Hoeveel gewicht die problemen ook in de schaal leggen, ze mogen ons er niet toe brengen dat we de vreugde vergeten die Christus’ goddelijke bemiddeling ons schenkt. De Heiland heeft letterlijk ‘de overwinning op de dood behaald’. Hij heeft onze zonden en overtredingen met barmhartigheid en mededogen op Zich genomen, zodat Hij ons kon verlossen en de eisen van de gerechtigheid kon bevredigen voor allen die zich bekeren en in zijn naam geloven.2
Zijn magistrale zoenoffer is van zo’n verregaande betekenis dat de mens het niet kan bevatten. Die daad van genade brengt de vrede die alle begrip te boven gaat.3
Hoe moeten we dan omgaan met de harde werkelijkheid om ons heen?
Mijn vrouw, Mary, is dol op zonnebloemen. Ze geniet ervan als ze op de meest onwaarschijnlijke plekken langs de weg verschijnen. Er is een zandweg die naar het huis leidt waar mijn grootouders woonden. Als we die weg insloegen, riep Mary vaak uit: ‘Denk je dat we die prachtige zonnebloemen vandaag weer zullen zien?’ We waren verbaasd dat zonnebloemen gedijden in grond die te lijden had gehad onder landbouwmachines en sneeuwschuivers en een arsenaal aan stoffen die niet als ideale grond voor wilde bloemen kunnen worden beschouwd.
Een van de opmerkelijke kenmerken van jonge wilde zonnebloemen, naast het feit dat ze groeien op ongastvrije grond, is hoe de jonge knop de zon aan de hemel volgt. Op die manier krijgt ze vitale energie, voordat ze in haar roemrijke gele kleur openbarst.
Net zoals de jonge zonnebloem zullen wij, als we de Heiland van de wereld volgen, bloeien en roemrijk worden, ondanks de vreselijke toestanden om ons heen. Hij is waarlijk ons licht en ons leven.
In de gelijkenis van de tarwe en het onkruid maakte de Heiland zijn discipelen duidelijk dat zij die kwetsen en kwaad doen uit zijn koninkrijk verwijderd zullen worden.4 Maar sprekend over de getrouwen zei Hij: ‘Dan zullen de rechtvaardigen stralen als de zon, in het Koninkrijk van hun Vader.’5 Als persoon, als discipel van Christus, kunnen wij, in een vijandige wereld die letterlijk in beroering is, gedijen en bloeien als we geworteld zijn in onze liefde voor de Heiland en zijn leringen nederig volgen.
Ons vermogen om, ondanks de wisselvalligheden van het leven, sterk te staan, trouw te zijn en de Heiland te volgen, wordt in de hand gewerkt door een rechtschapen gezin en een op Christus gebaseerde eensgezindheid in onze wijk of gemeente.6
De juiste tijd thuis
God heeft het gezin ingesteld ‘met ons geluk voor ogen, zodat we in een liefdevolle sfeer juiste beginselen leren en ons op het eeuwige leven voorbereiden.’7 De mooie tradities van godsdienstbeleving thuis moeten in het hart van onze kinderen worden geplant.
Mijn oom Vaughn Roberts Kimball was een goede student, een gepassioneerd schrijver en een quarterback in het BYU football team. De dag na Pearl Harbor, op 8 december 1941, nam hij dienst bij de Amerikaanse marine. Toen hij in Albany (New York) was om mannen te rekruteren, stuurde hij een kort artikel naar Reader’s Digest. Het tijdschrift betaalde hem 200 dollar en publiceerde zijn stuk in de uitgave van mei 1944 onder de titel ‘De juiste tijd thuis’.
In deze bijdrage voor de Reader’s Digest voert hij zichzelf als zeeman op. Hij schrijft onder andere:
‘De juiste tijd thuis:
‘Op een avond in Albany (New York) vroeg ik een zeeman hoe laat het was. Hij haalde een enorm horloge tevoorschijn en antwoordde: “Het is tien voor half acht.” Ik wist dat het later was. “Uw horloge staat stil, nietwaar?” vroeg ik.
“Nee,” zei hij, “het staat nog op de standaard tijdzone gebergte. Ik kom namelijk uit het zuiden van Utah. Toen ik de marine inging, gaf pa mij dit horloge. Hij zei dat ik zo ons thuis niet zou vergeten.
“Als mijn horloge vijf uur ’s ochtends aangeeft, dan weet ik dat pa de koeien gaat melken. En iedere avond als het half acht aangeeft, weet ik dat het hele gezin rond een rijkelijk gedekte tafel zit en dat pa God ervoor dankt en Hem vraagt om over mij te waken. Ik kan makkelijk te weten komen hoe laat het is op de plek waar ik ben. Maar ik wil weten hoe laat het in Utah is.”’8
Kort nadat hij zijn artikel had opgestuurd, werd Vaughn naar de Stille Oceaan uitgezonden. Terwijl hij op 11 mei 1945 dienst deed op het vliegdekschip USS Bunker Hill bij Okinawa, werd het schip door twee kamikazevliegtuigen gebombardeerd.9 Bijna 400 bemanningsleden, waaronder mijn oom Vaughn, kwamen om.
Ouderling Spencer W. Kimball bracht zijn innige deelneming aan Vaughns vader over, waarbij hij Vaughns waardigheid en de belofte van de Heer memoreerde ‘dat zij die in Mij sterven, de dood niet zullen smaken, want die zal zoet voor hen zijn.’10 Vaughns vader zei vertederd dat Vaughn, hoewel hij op zee begraven was, door de hand van God naar zijn hemelse huis zou worden gebracht.11
President Spencer W. Kimball sprak 28 jaar later in een algemene conferentie over Vaughn. Onder andere zei hij: ‘Ik kende dit gezin goed. […] Ik heb in gebed met [hen] geknield. […] De opvoeding thuis heeft geleid tot de eeuwige zegeningen van dit grote gezin.’ President Kimball riep ieder gezin op ‘tweemaal daags op hun knieën te gaan […] om voor hun zoons en dochters te bidden.’12
Broeders en zusters, als we getrouw zijn in gezinsgebed, Schriftstudie, gezinsavond, priesterschapszegens en sabbatheiliging zullen onze kinderen weten hoe laat het thuis is. Ze zullen voorbereid zijn op een eeuwig thuis in de hemel, ongeacht wat hun in deze moeilijke wereld zal overkomen. Het is van essentieel belang dat onze kinderen weten dat ze thuis geliefd en veilig zijn.
Man en vrouw zijn gelijkwaardige partners.13 Zij hebben verschillende, aanvullende taken. De vrouw kan kinderen baren; een zegen voor het hele gezin. De man kan het priesterschap ontvangen; een zegen voor het hele gezin. Maar man en vrouw nemen de voornaamste beslissingen als gelijkwaardige partners in de gezinsraad. Ze beslissen hoe de kinderen onderwezen en tot de orde geroepen worden, waar geld aan wordt besteed, waar ze wonen en veel andere beslissingen. Die nemen ze samen nadat ze om leiding van de Heer hebben gebeden. Het doel is een eeuwig gezin.
Het licht van Christus plant het eeuwige karakter van het gezin in het hart van alle kinderen van God. Een van mijn favoriete auteurs, niet van ons geloof, heeft het zo gezegd: ‘Zoveel in het leven is niet van belang, [maar] het gezin is wel van belang, substantieel van belang, eeuwig van belang. Daar moeten we over waken en voor zorgen en trouw aan zijn.’14
Door de kerk kunnen we ons als een vereend gezin op de Heiland richten
Naast het gezin is de rol van de kerk ook van belang. ‘De kerk biedt de organisatie en de middelen om alle kinderen van God in het evangelie van Jezus Christus te onderwijzen. De kerk beschikt ook over het priesterschapsgezag om de verordeningen van heil en verhoging te bedienen aan allen die waardig en bereid zijn die te ontvangen.’15
In de wereld heerst steeds meer tweestrijd, ongerechtigheid en een sterke nadruk op verschillende culturen en ongelijkheid. In de kerk zijn de wijken en gemeenten geografisch ingedeeld, met uitzondering van units met een specifieke taal. We delen niet in naar klasse of status.16 We verheugen ons in het feit dat alle rassen en culturen in een rechtschapen gemeenschap met elkaar omgaan. Ons wijkgezin is van belang voor onze vooruitgang, ons geluk en ons persoonlijk streven om op Christus te lijken.
Culturen verdelen mensen vaak en zijn soms een bron van geweld en discriminatie.17 In het Boek van Mormon wordt de meest verontrustende taal gebruikt om de tradities van slechte vaders te beschrijven die tot geweld, oorlog, slecht gedrag, onrechtvaardigheid en zelfs de vernietiging van volken en naties leidden.18
Er is geen beter beginpunt in de Schriften dan 4 Nephi voor een beschrijving van de kerkcultuur die essentieel voor ons is. In vers 2 staat onder andere: ‘Het gehele volk op het gehele oppervlak van het land [was] tot de Heer bekeerd, zowel de Nephieten als de Lamanieten, en er was geen twist of woordenstrijd onder hen, en eenieder behandelde de ander rechtvaardig.’ In vers 16 lezen we: ‘Er kon stellig geen gelukkiger volk zijn onder alle volken die door de hand Gods waren geschapen.’ Het feit dat er geen twist was, wordt toegeschreven aan ‘de liefde voor God die de mensen in hun hart koesterden.’19 Dat is de cultuur die we nastreven.
Diepe culturele waarden en overtuigingen liggen ten grondslag aan wie we zijn. We moeten tradities van opoffering, dankbaarheid, geloof en rechtschapenheid koesteren en in stand houden. Gezinnen moeten genieten van geloofsopbouwende tradities en die beschermen.20
Een van de belangrijkste kenmerken van elke cultuur is zijn taal. In het gebied San Francisco in Californië waar ik toen woonde, waren zeven units voor anderstaligen. Onze leer met betrekking tot talen staat in afdeling 90, vers 11 van de Leer en Verbonden: ‘Want te dien dage zal het geschieden dat eenieder de volheid van het evangelie zal horen in zijn eigen tong, en in zijn eigen taal.’
Als Gods kinderen in hun moedertaal tot Hem bidden is dat de taal van hun hart. Het is duidelijk dat de taal van hun hart alle mensen dierbaar is.
Mijn oudere broer, Joseph, is dokter en heeft jarenlang een praktijk in het gebied rond San Francisco Bay gehad. Een bejaard Samoaans lid van de kerk, een nieuwe patiënt, kwam naar zijn praktijk. Hij leed onder hevige, slopende pijn. Er werd vastgesteld dat hij nierstenen had. De gebruikelijke behandeling werd gestart. Dit getrouwe lid zei dat het aanvankelijk alleen zijn doel was om te weten wat er mis met hem was, zodat hij in het Samoaans tot zijn hemelse Vader over zijn gezondheidsprobleem kon bidden.
Het is belangrijk voor de kerkleden om het evangelie in de taal van hun hart te begrijpen, zodat ze kunnen bidden en handelen in overeenstemming met de evangeliebeginselen.21
Zelfs met de verscheidenheid aan talen en prachtige, opbouwende culturele tradities in de kerk moeten we in ons hart in eenheid en liefde verbonden zijn.22 De Heer heeft nadrukkelijk gezegd: ‘Laat ieder mens zijn broeder achten als zichzelf. […] zijt één; en indien gij niet één zijt, zijt gij de mijnen niet.’23 Terwijl we gepaste culturele verscheidenheid waarderen, is het ons doel om in ieder opzicht in de cultuur, gewoonten en tradities van het evangelie van Jezus Christus verenigd te worden.
De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is nog nooit zo sterk geweest
We beseffen dat sommige leden die hun geloof en getuigenis proberen te versterken vragen en twijfels hebben. We doen er verstandig aan geen kritiek op leden met twijfels te hebben, of het nu om grote of geringe twijfel gaat. Evenzo moeten twijfelende leden al het mogelijke doen om hun geloof en getuigenis op te bouwen. Geduldige en nederige studie, nadenken, bidden, het evangelie naleven en met de juiste leiders overleggen, zijn de beste manieren om antwoord te krijgen of twijfels weg te nemen.
Sommigen beweren dat er nu meer mensen de kerk verlaten en dat er nu meer twijfel en ongeloof is dan in het verleden. Dat is eenvoudigweg niet waar. De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is nog nooit zo sterk geweest. Het aantal leden dat zich uit de boeken van de kerk laat uitschrijven is altijd heel klein geweest en is de laatste jaren aanzienlijk kleiner dan in het verleden.24 Er is een enorme toename op vlakken die duidelijk te meten zijn, zoals begiftigde leden met een tempelaanbeveling, volwassenen die een volledige tiende betalen en het aantal zendelingen. Laat mij het nog eens herhalen: de kerk is nog nooit zo sterk geweest. Maar ‘bedenkt dat de waarde van zielen groot is in de ogen van God.’25 Wij reiken iedereen de hand.
Als de harde werkelijkheid die u momenteel in het gezicht staart er donker, zwaar en bijna ondraaglijk uitziet, bedenk dan dat de Heiland in het hartverscheurende duister van Gethsémané en de onbegrijpelijke foltering van Golgota de verzoening teweeg heeft gebracht die de verschrikkelijkste lasten van dit leven wegneemt. Hij heeft dat voor u gedaan en Hij heeft dat voor mij gedaan. Hij heeft het gedaan omdat Hij van ons houdt en omdat Hij zijn Vader gehoorzaamt en liefheeft. Wij zullen van de dood gered worden — zelfs uit de diepten van de zee.
Onze bescherming in dit leven en voor eeuwig ligt in rechtschapenheid, individueel en in het gezin, in de verordeningen van de kerk, en in het volgen van de Heiland. Die vormen een veilige haven tegen de storm. Voor hen die het gevoel hebben dat ze er alleen voor staan: u kunt vastberaden rechtschapen leven in de zekerheid dat de verzoening u zal beschermen en u tot zegen zal zijn, ook al begrijpt u die niet ten volle.
We moeten de Heiland gedenken, onze verbonden nakomen en de Zoon van God volgen zoals de jonge zonnebloem het zonlicht volgt. Als we zijn licht en voorbeeld volgen, vinden we vreugde, geluk en vrede. In psalm 27 en in een geliefde lofzang staat: ‘De Heer is mijn Licht.’26
Tijdens dit paasweekend getuig ik als een van de apostelen van de Heiland plechtig van de opstanding van Jezus Christus. Ik weet dat Hij leeft. Ik ken zijn stem. Ik getuig dat Hij de Zoon van God is en dat Hij ons met God verzoend heeft. In de naam van Jezus Christus. Amen.