Dienen in de kerk
Een veel groter geschenk
De auteur woont in Californië (VS).
Broeder Reynolds onderwees ons niet alleen — hij had ons lief.
Illustratie Janice Kun
In mijn laatste jaar van het jeugdwerk kregen wij een nieuwe leraar: broeder Reynolds. Hij had grijze haren en rimpels, en hij vertelde verhalen over de grote economische crisis en zijn diensttijd in het Amerikaanse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog. In het begin gaf ik niet veel om zijn verhalen — ze waren saai en waren lang geleden gebeurd.
Op een dag gedroegen mijn vrienden en ik ons slecht in de les. Broeder Reynolds nam mij even terzijde en sprak mij rechtstreeks aan. Hij vroeg mij gewoonweg om me beter te gedragen en zei mij dat hij het beste met mij voorhad. Tot dan toe hadden mijn vrienden en ik niet erg veel aandacht getoond. Maar al snel leerden we iets bijzonders over broeder Reynolds — hij gaf erg veel om ons en wilde ons enkel liefhebben.
Broeder Reynolds gaf voortdurend zijn getuigenis van de Heiland Jezus Christus. Hij kreeg een licht in zijn ogen toen hij ons vertelde over de krachtige uitwerking van een levenswijze die op Christus gericht was. Zijn verhalen werden echte avonturen die onze verbeelding aanspraken en waardoor wij de Heer wilden dienen.
Ik herinner mij nog steeds een les die hij gaf over de profeet Joseph Smith en hoe broeder Reynolds getuigde dat Joseph Smith ooit ook een jonge kerel was zoals wij. Met tranen in de ogen vertelde hij ons dat de Heer hoge verwachtingen van ons had, net zoals Hij die had gehad van Joseph. Broeder Reynolds zei dat ieder van ons grote prestaties zou leveren, zelfs de wereld zou veranderen, als wij maar zoals Joseph zouden zijn en dicht bij de Heiland zouden blijven.
Enkele jaren later, toen mijn vrienden en ik op de middelbare school zaten, hoorden wij dat de abrikozenbomen van broeder Reynolds gesnoeid moesten worden. Wij wilden graag de bomen snoeien, wat meerdere uren op ladders klimmen en takken afzagen inhield. Het was zwaar werk, maar wij wisten dat broeder Reynolds het belangrijk vond.
Datzelfde jaar ontdekten wij ook dat broeder Reynolds een nieuw stel Schriften nodig had. De zijne waren oud, gekreukt en begonnen uit elkaar te vallen. Wij legden ons geld bijeen en kochten een mooie set in leer gebonden Schriften met zijn naam erop. Wij gaven die aan hem op het kerstfeest van de wijk. Ik zal nooit vergeten hoe zijn gezicht oplichtte en zijn betraande ogen twinkelden van opwinding omdat hij ons, jongens, iets zag doen dat erg veel voor hem betekende.
Enkele jaren later, toen ik ging studeren, hoorde ik dat broeder Reynolds was gestorven. Ik bezocht zijn vrouw en zijn familie om mijn grote respect en waardering voor hem te uiten. Toen ik al zijn gelukkige kinderen en kleinkinderen zag, besefte ik wat een zegen het was geweest deze grootse man te kennen.
‘Hij had jullie jongens lief,’ zei zuster Reynolds al glimlachend tussen de tranen door. ‘Hij had jullie echt lief.’
In een wereld waarin het moeilijk is zich te concentreren op de juiste zaken, toonde broeder Reynolds ons dat onze relatie met onze hemelse Vader en zijn Zoon van het grootste belang zijn. Wij hebben dan wel de bomen van broeder Reynolds gesnoeid en hem een nieuw stel Schriften gegeven, maar hij gaf ons een veel groter geschenk: een blijvende liefde voor de Heiland, Jezus Christus.