Alleen met de hulp van God
Ouderling Timothy J. Dyches
van de Zeventig
Als we inzien dat we afhankelijk van God zijn, gaan we ook beseffen dat Hij ons graag wil helpen.
In mijn laatste jaar in het voortgezet onderwijs kreeg ik met iets te maken wat ik niet had verwacht. In het begin van het schooljaar kreeg ik van mijn leraar spreekvaardigheid de opdracht om te debatteren. We studeerden, oefenden en hielden wedstrijden. Ik leerde talrijke waardevolle lessen.
Maanden later, vier weken voor de toespraakwedstrijd van de staat, meldde mijn leraar terloops dat hij mij had opgegeven voor het onderdeel improvisatiespreken. Hij legde uit dat ik op de eerste dag ten minste drie verschillende toespraakjes van zeven minuten zou moeten houden voor een jury.
En het werd nog erger: de onderwerpen zouden willekeurig gekozen hedendaagse kwesties zijn en ik zou maar een half uur voorbereidingstijd krijgen. Ik was stomverbaasd; ik had zelfs nog nooit een geïmproviseerde toespraak gezien.
In de komende weken las ik als voorbereiding zo veel mogelijk artikels over hedendaagse onderwerpen en toch voelde ik een overweldigende twijfel en angst. Toen de competitie begon, vroeg ik aan de organisators: ‘Ik heb al een onderwerp getrokken, mag ik naar binnen gaan om naar een toespraak te luisteren?’ Ze zeiden: ‘Je hebt nog dertig minuten. Als je die wilt gebruiken om naar iemand anders te luisteren, moet je dat zelf weten.’
Om hulp vragen
Die eerste keer ging ik naar binnen om even te luisteren. Ik wist dat ik het nodig had om alleen te zijn en tot mijn hemelse Vader te bidden. Ik had een rustig parkje gezien op de campus, vlakbij een vijver, waar ik alleen kon zijn en op mijn knieën kon gaan.
Ik smeekte mijn hemelse Vader om hulp. Het was geen gebed om te winnen, het was een eerlijk gebed om steun van de Heilige Geest, zodat ik zou kunnen doen wat ik nog nooit had gedaan en deze vuurproef kon doorstaan. Ik begreep dat ik hulp nodig had.
Mijn hemelse Vader verhoorde mijn gebed. Ik herinnerde me wat ik bestudeerd had, en ik was in staat om de nodige feiten en indrukken met elkaar te verbinden. Telkens wanneer ik een nieuw onderwerp trok, ging ik eerst even bidden. Dan ging ik aan de slag. De volgende dag bleek dat ik in de finale zat.
Mijn geloof in God groeide uit tot een getuigenis en mijn geloof werd sterker naarmate ik Hem dichterbij voelde. Ik bedankte mijn hemelse Vader voor de hulp die Hij mij had gegeven, want nadat ik zelf mijn uiterste best had gedaan, hielp Hij mij om het beter te doen dan ik ooit in mijn eentje had kunnen doen (zie 2 Nephi 25:23).
Mijn beroep was keel-, neus- en oorarts. Toen ik in Reno (Nevada, VS) woonde, werd ik een keer opgeroepen om op intensive care een te vroeg geboren baby te behandelen. Het jongetje overwon enkele moeilijke obstakels in de eerste paar maanden van zijn leven en ontwikkelde genoeg kracht om met zijn ouders mee naar huis te gaan.
Helaas werd hij na twee maanden weer in het ziekenhuis opgenomen met een ernstige infectie aan zijn linkerlong en hij reageerde niet goed op de hoge dosis medicijnen.
De artsen van de afdeling intensive care hadden het vermoeden dat de baby iets ingeademd had dat nu klem zat in zijn long, hoewel er op de röntgenfoto’s niets te zien was. Omdat zijn toestand verslechterde, werd aan mij gevraagd om zijn longen te onderzoeken terwijl hij onder narcose was.
In die tijd beschikten we niet over de middelen om ver in de luchtwegen van kleine kinderen te kijken. Terwijl we er alles aan deden om de infectie aan zijn linkerlong te bestrijden, zag ik plots wat hij had ingeademd: een felgeel piepklein stukje krijt, ver buiten het bereik van de instrumenten die we in dergelijke situaties zouden gebruiken.
Eén van de operatieassistenten besefte de ernst van de situatie en zei dat ze een lang, smal instrument kende dat gebruikt wordt om nierstenen uit nauwe plekjes te verwijderen. Ze haalde het snel tevoorschijn, een smalle, flexibele spiraal met een korf die precies rond een kleine niersteen past zonder het omliggende weefsel te beschadigen. Maar hoe zouden we dat in de juiste positie krijgen?
‘Ik kan dit niet alleen’
Ik vroeg de anesthesist om zich nog even over onze kleine patiënt te bekommeren terwijl ik naar een hoek van de operatiekamer ging. ‘Hemelse Vader, ik kan dit niet alleen.’ Toen kwam er een gedachte bij me op: ‘Doe je best. Samen moet het ons lukken.’
Ik oefende een tijdje op het openen en sluiten van het metalen korfje in verschillende posities. Heel voorzichtig werd het smalle metalen korfje ingebracht tot bij het krijtje. Met precieze bewegingen ging het voorbij het krijtje, ging het open en daarna langzaam weer dicht. De luchtweg was nu vrij en schoon.
Toen het krijtje was verwijderd, herstelde het kind snel en volledig. In minder dan een week mocht hij naar huis met een felgeel souvenir in een potje.
Ik weet dat ik toen goddelijke hulp heb gekregen, alsof een wonderbaarlijke hand de mijne leidde.
Ik getuig nederig van de raad en leiding die onze hemelse Vader biedt. Er zijn momenten waarop we alleen met de hulp van God kunnen doen wat er nodig is. Op die momenten en altijd geldt: ‘Ken Hem in al je wegen, dan zal Hij je paden rechtmaken’ (Spreuken 3:6).