Gered door mijn broer
De auteur woont in Idaho (VS).
Toen mijn broer Tanner twaalf werd, nodigde ik hem uit om met mij naar de tempel te gaan. Ik besefte echter niet hoezeer we elkaars steun in de daaropvolgende jaren nodig zouden hebben.
Ik was bijna twaalf jaar oud toen de Twin Fallstempel in Idaho (VS) werd ingewijd. Ik was zo opgewonden toen mijn oudere zus mij voor de eerste keer vroeg of ik voortaan haar en haar vriend wilde vergezellen naar de tempel.
Drie jaar later was ik blij dat mijn jongere broertje Tanner twaalf werd, zodat ik hem kon uitnodigen om met mij naar de tempel te gaan.
Telkens als we gingen, hielpen we elkaar met opstaan en klaarmaken, en als we moe waren, maakte Tanner grapjes om ons te helpen met wakker worden. Na ons tempelbezoek bespraken we onze gevoelens in de tempel en wat we ervan vonden.
Mijn tempelbezoek met Tanner werd het geestelijke hoogtepunt van mijn week. Dankzij onze geregelde tempelbezoekjes werden we goede vrienden, waardoor ik meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen gesterkt werd toen beproevingen mijn pad kruisten. Onze twee oudere zussen zaten op de universiteit en onze wijk was net opgesplitst, waardoor Tanner en ik vrijwel de enige actieve jongeren in onze wijk waren.
Tanner en ik belden urenlang naar minderactieve jongeren om hen uit te nodigen voor de kerk en de wekelijkse activiteitenavond. Het leek tevergeefse moeite omdat niemand ooit kwam, hoeveel meisjes ik ook trachtte te bereiken.
Onze ouders probeerden te helpen. Ze gaven ons hun getuigenis als we ontmoedigd raakten en ze lieten ons onze frustratie uiten als we overstuur thuiskwamen. Maar daardoor hadden we nog steeds geen vrienden in de kerk en het werd voor mij steeds moeilijker om als enige jongevrouw naar de kerk te blijven gaan. Onze bezoekjes aan de tempel werden schaarser vanwege ons drukke schoolprogramma.
Ik bracht veel tijd door met het lezen van de Schriften en smeekte mijn hemelse Vader om sterkte. Ik voelde me eenzaam en moe, ik was het beu om alleen te zijn, beu dat mijn inspanningen tot niets leidden, beu om geestelijk en emotioneel te worstelen.
In die periode werkte ik als badmeester in het stedelijke zwembad. Ik vond het leuker om daar te zijn dan in de kerk, omdat mijn collega’s mijn vrienden waren en ze altijd blij waren om me te zien. Op zekere dag besloot ik niet naar de wekelijkse activiteitenavond te gaan omdat mijn werk leuker en financieel aantrekkelijker was.
Ik dacht dat het niet zoveel verschil uitmaakte, tot ik merkte dat ik mijn normen verlaagde. Ik reageerde niet als mijn vrienden vloekten en op een dag hoorde ik mezelf tot mijn grote ontzetting vloeken, iets wat ik nog nooit had gedaan. Tijdens een feestje met de andere badmeesters keek ik zelfs naar een ongepaste film. Ik vond het verschrikkelijk en vroeg me af waar ik mee bezig was.
Ondertussen hadden mijn ouders me verteld hoe eenzaam Tanner zich voelde nu ik niet meer naar de activiteitenavond ging. Elke week vroeg hij, ‘Hé, ga je vanavond mee naar de activiteitenavond?’ Wanneer hij weer thuiskwam, ging hij rechtstreeks naar zijn kamer en ging hij lang in de Schriften lezen. Hij zei niet veel meer en als ik vroeg of alles in orde was, zei hij alleen, ‘Nee’ en liep hij weg.
Op een avond kwam hij huilend thuis omdat hij zich zo eenzaam had gevoeld.
Toen realiseerde ik me dat ik terug moest gaan. Het maakte niet uit dat ik het moeilijk had met alleen zijn, Tanner had me nodig.
Tanner volgde een cursus familiegeschiedenis in de kerk en ik besloot om samen met hem de lessen te volgen. We wilden opnieuw regelmatig naar de tempel gaan en nu zouden we onze eigen namen kunnen opzoeken.
We genoten ervan om samen de les te volgen op zondag. Na de kerkdiensten zochten we samen namen op. Het leukste aan tempelwerk met onze eigen namen doen, was dat we ze samen opzochten. En beter nog, we steunden elkaar in de kerk en genoten van de kerk omdat we bezig waren met het werk van de Heer.
Tanners toewijding aan de kerk en aan de activiteitenavond was een erg goed voorbeeld voor mij. Ik had een getuigenis van het evangelie, maar dankzij hem kreeg ik een getuigenis van het bijwonen van kerkbijeenkomsten en activiteiten.
We konden elkaar troosten en ons getuigenis van de tempel gebruiken om elkaar te helpen sterk in de kerk te zijn. Er kwamen nog steeds niet veel jongeren naar de kerk en naar de activiteitenavond, maar Tanner en ik werden sterker en konden onze lasten beter dragen naarmate we elkaar hielpen om vooruitgang te maken.
Ik ben zo blij dat ik hem had uitgenodigd om mee naar de tempel te gaan. Ik denk dat het hem heeft geholpen en ik weet zeker dat het mij heeft gered.