Ons thuis, ons gezin
Vasten en bidden voor Emma
De auteur woont in de regio Hovedstaden (Denemarken).
Toen mijn dochtertje uit het raam viel, dacht ik dat onze grootste angst bewaarheid was geworden.
Afbeelding © iStock/Thinkstock
We waren net met het gezin van een heerlijke vakantie thuisgekomen. Na het avondeten liet ik onze twee kinderen, Markus van vier en Emma van drie, in de kamer boven in ons appartement op de derde verdieping spelen. In Denemarken hebben we openslaande ramen. De ramen zijn meestal vergrendeld, maar we hadden ze tijdens onze vakantie op een kier laten staan om het huis te ventileren.
Onder het afwassen voelde ik plotseling dat er iets ergs aan de hand was. Ik rende de woonkamer in terwijl Markus de trap af snelde. Hij schreeuwde van angst en zei dat Emma uit het raam was gevallen — een raam dat zich twaalf meter boven de betonnen stoep bevond. Ik rende de trap af en riep herhaaldelijk ‘Emma!’ Ik zag mijn dochtertje bewegingloos op de harde stoep liggen. Ze was helemaal slap toen ik haar oppakte en ik dacht dat mijn ergste nachtmerrie uitgekomen was. Mijn man, die me naar buiten gevolgd was, nam haar in zijn armen en gaf haar direct een priesterschapszegen.
De ambulance was er snel. Markus en ik spraken een gebed uit terwijl de hulpverleners met Emma bezig waren. We zaten al vlug in de ambulance, op weg naar het ziekenhuis.
Op de intensive care werden we weldra door familieleden en hun steun omringd. Markus ging met zijn neefjes en nichtjes mee naar huis, terwijl mijn man en ik achterbleven, nog onkundig hoe Emma eraan toe was.
Na lang wachten, zo leek het in elk geval, kwam eindelijk een van de artsen naar ons toe met de vraag hoe het ongeluk precies gebeurd was. Ze zeiden dat een val van een dergelijke hoogte gewoonlijk inwendig letsel en maar een kleine kans op overleving tot gevolg heeft. Emma had een gebroken bekken, een hersenschudding en wat schaafwonden. De arts zei dat een engel haar val gebroken moest hebben.
Hoewel Emma wonderbaarlijk genoeg nog leefde, was ze wel buiten bewustzijn, omdat ze hard op haar hoofd terecht was gekomen. Mijn man en twee goede vrienden gaven Emma nog een zalving en een zegen. In die zegen kreeg ze de belofte dat ze volledig en zonder blijvende problemen zou herstellen en dat dit een positieve ervaring in haar leven zou zijn. Ik was intens dankbaar voor de macht van het priesterschap. Al mijn smeekbeden gedurende die hele nacht waren verhoord.
Emma kwam vier dagen later uit haar coma bij. Vrienden, leden van de kerk en anderen hadden die vier dagen voor haar gevast en gebeden. Ik voelde me van alle kanten door de gebeden van getrouwe heiligen gesteund, wat ons gezin veel kracht schonk. Het was alsof mijn hemelse Vader zijn armen om me heen geslagen had en me met troost vervulde.
Onze ring had de dag voordat ze bijkwam speciaal voor haar gevast. Wij geloven dat onze hemelse Vader onze gebeden hoorde en dat Emma als direct gevolg van het vasten bijgekomen is. Daarna herstelde Emma snel. Vijf dagen later zei ze haar eerste woordje sinds het ongeluk en negen dagen later werd ze uit het ziekenhuis ontslagen. Ze bracht vijf weken in een rolstoel door en begon daarna met fysiotherapie.
Ongeveer een maand na het ongeluk ging ik bij het optillen van Emma door mijn rug. Er kwam niet alleen een gevoel van lichamelijke maar ook van geestelijke machteloosheid over mij. Hoe kon ik zo voor haar blijven zorgen?
Op een avond kregen mijn schuldgevoelens en onmacht de overhand. Ik zocht een bankje in het park op, waar ik een uur of zo tot mijn hemelse Vader bad. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik de wonderbaarlijke kracht van de verzoening van de Heiland over mij komen. Alle pijn en verdriet die ik bij me gedragen had, werden van me weggenomen; al mijn lasten gleden na dat gebed van mijn schouders. Emma zat nog steeds in een rolstoel en ik werd regelmatig voor mijn rug behandeld, maar ik kreeg de kracht om door te gaan.
Een jaar later kon Emma rennen, lachen, verhalen vertellen en denken zoals een vierjarige dat hoort te doen.
Wij weten dat er een liefhebbende Vader in de hemel is die om ons geeft en ons persoonlijk kent. Hij weet welke moeilijkheden we doormaken. Ik zal de wonderen die Hij ons door gebed, vasten en priesterschapszegens schenkt nooit in twijfel trekken.