Jongeren
Bidden om vrede
De auteur woont in Arizona (VS).
Mijn ouders hadden vaak nog een vergadering na de kerk. Ik paste dan op mijn drie broertjes en hielp ze hun lunch klaarmaken, omdat ze vaak honger hadden en opvliegend waren. Als ze begonnen te ruziën, wist ik het probleempje meestal wel snel op te lossen. Maar soms was het lastig om de lieve vrede te bewaren als ik geïrriteerd raakte.
Op een middag zaten mijn broertjes elkaar heel erg in de haren. Het lukte me niet om de boel te sussen. Ik deed eerder olie op het vuur omdat ik overstuur was. Ik heb toen maar mijn eigen lunch klaargemaakt en deed er verder het zwijgen toe. Uiteindelijk zei ik: ‘Ik ga bidden. Kunnen we even stil zijn alsjeblieft?’ Toen ze eenmaal tot bedaren gekomen waren, vroeg ik om een zegen over het eten. Voordat ik het gebed eindigde, zei ik er nog bij: ‘En help ons alstublieft om vredestichters te zijn.’
Ze leken het eerst niet te horen en begonnen weer te ruziën. Ik was boos, maar wist dat ik zo liefdevol en kalm mogelijk moest blijven omdat ik net om vrede gebeden had. Al snel voelde ik me heel rustig. Ik at zonder iets te zeggen en de jongens hielden uiteindelijk op met ruziën. Ik besefte dat de vrede die ik voelde een antwoord op mijn eenvoudige gebed was. Ik had erom gebeden een vredestichter te zijn, en mijn hemelse Vader had me geholpen mijn kalmte te bewaren terwijl het zo verleidelijk was om te gaan schreeuwen. Ik weet dat Hij ons echte vrede kan schenken.