Op zoek naar een tempel
De auteur woont in Auvergne-Rhône-Alpes (Frankrijk).
Op zoek naar een heilige plaats vond ik een manier om deel van een eeuwig gezin uit te gaan maken.
Illustratie Andrea Cobb
Het was 1973. Ik had wat problemen en een diep verlangen om God te kennen. Ik besloot om de Bijbel te lezen. Op een dag las ik in 2 Kronieken 2–5 over de tempel van Salomo. Ik kreeg het gevoel dat er op aarde zo’n heilige plek bestond. En dus vastte en bad ik opdat de Heilige Geest me naar die plek zou leiden. Ik dacht dat als ik een tempel kon vinden, ik een van de dienstknechten van de Heer daar over mijn problemen kon vertellen, en dat hij me dan zou helpen om die op te lossen.
En dus ging ik op zoek naar een tempel. Ik woonde toen in Fontenay-sous-Bois, een voorstad van Parijs. Ik besloot om op zoek naar een tempel naar de stad toe te rijden. Ik zag veel gebouwen, waaronder kerken en synagogen, maar geen tempel. Toen ik thuiskwam, bad ik en vroeg ik me af waarom ik er geen kon vinden. Was ik niet rein genoeg? Of was ik gewoonweg onvoorbereid?
Ik dacht niet meer aan mijn mislukte zoektocht totdat zendelingzusters van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen in februari 1980 bij me aanklopten. Ze vertelden me dat de dichtstbijzijnde tempel, de Berntempel, in Zollikofen (Zwitserland) stond.
Op 12 april 1980 liet ik me dopen en ongeveer een jaar later, op 5 mei 1981, ging ik voor het eerst naar de tempel. Ik deed er tempelwerk voor een aantal vrouwen in mijn familie, onder wie mijn grootmoeders, tantes en nichten.
De enige van hen die ik gekend had, was mijn nicht Olga.
Olga, die uit Italië afkomstig was, was op zeer jonge leeftijd getrouwd, maar haar man was helaas gewelddadig en ontrouw. Met de hulp van haar vader en broer kon Olga ontsnappen toen ze haar vijfde kind verwachtte.
Ze ging bij haar ouders en broer wonen. Na de geboorte van haar kind overleed Olga. Olga’s ouders zijn haar onverwachte dood nooit te boven gekomen.
Toen ik in de tempel de verordeningen voor Olga verrichtte, bleef er één woord in mijn gedachten ronddwalen: zending. Maar ik begreep het niet: ik had het druk met de opvoeding van mijn drie kinderen en kon onmogelijk op zending gaan.
Een aantal maanden later werd alles duidelijk. Op zekere dag vertelde mijn neef Renzo dat Olga’s moeder, tante Anita, gestorven was. Ik besefte opeens dat ik Olga’s tempelwerk op een dinsdag verricht had en dat haar moeder de daaropvolgende vrijdag gestorven was. Ik voelde geëmotioneerd dat Olga graag haar tempelverordeningen had willen ontvangen, zodat ze haar moeder in de geestenwereld kon verwelkomen en onderwijzen. Misschien was dat Olga’s zending.
Maar ik had ook een zending: mijn eigen ouders helpen. Ik had ze verschillende keren over de kerk willen vertellen, maar ze hadden geen interesse gehad. Dus na de dood van mijn moeder en vader deed ik het tempelwerk voor mijn ouders zo spoedig mogelijk.
Tijdens de verzegeling van mijn ouders klopte mijn hart in mijn keel en welden tranen van liefde in mijn ogen op. Vervolgens werd ik aan mijn ouders verzegeld. Ik bleef maar aan mijn moeder denken en wilde de zuster die in haar plaats optrad, omhelzen. Ik bedankte haar om in mijn moeders plaats op te treden. De zuster had ook tranen in haar ogen en bedankte mij voor de ervaring. Hoewel ik haar niet kende, voelde het alsof we familieleden waren.
Vervolgens werden mijn ouders aan hun ouders verzegeld, en Olga, voor wie ik plaatsvervangend optrad, werd aan haar ouders, oom Marino en tante Anita, verzegeld.
Telkens als ik aan die ervaringen terugdenk, raakt dat me diep. Ik denk dan aan Olga en hoop dat ze haar zending aan de andere kant van de sluier vervult. Dankzij de tempelverordeningen ben ik niet meer het enige lid van de kerk in mijn familie. Ik geloof dat mijn ouders de verordeningen die voor hen verricht zijn, aanvaard hebben. Ik ben zo blij en dank de Heer voor de mogelijkheid om door de zegeningen van zijn heilige tempel een eeuwig gezin te stichten.