การเดินทางของอิซาเบลลา
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐเทกซัส สหรัฐอเมริกา
การเดินทางจะยาวนานและอันตราย แต่การไปพระวิหารจะคุ้มค่าแน่นอน
บราซิล ค.ศ. 1992
อิซาเบลลาหรี่ตาแหงนมองฟ้าสีคราม ไม่เห็นเมฆสักก้อน เธอเลียริมฝีปากแห้งผากของเธอ
พ่อแม่กำลังพูดคุยเบาๆ กับประธานซานติอาโก ประธานสเตค เครื่องยนต์เรือเสียงดังมากจนเธอไม่ได้ยินพวกท่าน แต่เธอรู้ว่าพวกท่านกำลังคุยกันเรื่องอะไร น้ำดื่มหมดแล้ว
อิซาเบลลาพยายามจดจ่อกับเหตุผลของการเดินทางครั้งนี้ พวกเขากำลังจะไปพระวิหารเพื่อรับการผนึกเป็นครอบครัว! เธอจำได้ว่าได้ยินพ่อแม่คุยกันเกี่ยวกับพระวิหารที่สวยงามในเซาเปาลูตั้งแต่เธอยังเล็ก การไปที่นั่นแทบจะเหมือนนิทานหลอกเด็ก ครอบครัวของอิซาเบลลาอาศัยอยู่ในเมืองมาเนาส์ ลึกเข้าไปในป่าฝนแอมะซอน พระวิหารอยู่ห่างออกไปกว่า 2,000 ไมล์ (3,219 กิโลเมตร)
เวลานั้นประธานซานติอาโกวางแผนเดินทางหกวันไปที่นั่น สมาชิกกว่า 100 คนตัดสินใจไป “นั่นจะเป็นการเสียสละ” มามี บอกเธอ “แต่การเสียสละนำมาซึ่งพร”
ตอนแรก การเดินทางน่าตื่นเต้น พวกเขานอนหลับในเปลญวณบนดาดฟ้าเรือ ร้องเพลงสวด และอ่านพระคัมภีร์
แต่จากนั้นน้ำดื่มก็หมด และน้ำในแม่น้ำสกปรกเกินกว่าจะดื่ม
อิซาเบลลารู้สึกว่า มามี แตะแขนเธอ “ประธานซานติอาโกขอให้เราทุกคนไปรวมกัน” ท่านบอก “เราจะสวดอ้อนวอนขอฝน”
อิซาเบลลาไปเข้ากลุ่ม และพวกเขาเริ่มสวดอ้อนวอน หลังจากสวดอ้อนวอนจบ เธอรู้สึกว่าลมเย็นปะทะคอเธอ เธอรีบวิ่งไปข้างเรือและอ้าปากค้าง เมฆฝนสีเทากำลังเคลื่อนตัวเข้ามาหาพวกเขา ไม่นานฝนก็เริ่มเทลงมา! เธออ้าปากให้ลิ้นโดนเม็ดฝน
“เร็ว!” มามีร้องบอก “ไปเอาถังน้ำ กระทะ—อะไรก็ได้มารองน้ำฝน!”
อิซาเบลลาคว้ากระทะใบหนึ่งมารองน้ำฝน เธอต้องการรองน้ำให้ได้มากที่สุด ทุกคนช่วยกัน พลางหัวเราะและชื่นชมยินดี พวกเขามีปาร์ตี้เปียกฝนทันที! พายุพัดมา 15 นาที นานพอให้พวกเขาได้น้ำทั้งหมดที่ต้องการ นั่นคือปาฏิหาริย์
ไม่นานเรือก็ถึงฝั่ง แต่พวกเขายังต้องไปอีก 1,500 ไมล์ (2,414 กิโลเมตร) ทุกคนขึ้นรถโดยสารเพื่อเดินทางต่อ รถโดยสารโคลงเคลงไปมาบนถนนขรุขระอยู่หลายวัน ครั้งหนึ่งรถโดยสารกระดอนแรงมากจนกระจกหน้ารถแตก! บางครั้งพวกเขานั่งรถผ่านเมืองที่ร้อนอบอ้าวและจอแจ แต่อย่างน้อยถนนของเมืองเหล่านั้นไม่เป็นหลุมเป็นบ่อ!
ทุกคนดีใจทุกครั้งที่ได้แวะหมู่บ้านหรือเมืองหนึ่งเพื่อรับประทานอาหาร พวกเขารับประทานอาหารที่โบสถ์หรือกับสมาชิกศาสนจักรระหว่างทาง คืนแรกพวกเขามาถึงดึกจนอิซาเบลลาเกรงว่าจะไม่มีใครรอพวกเขา “อย่าห่วงเลย” มามี พูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนล้า “ดูนั่นสิ!”
ประธานสาขากับสมาชิกศาสนจักรยืนต่อแถวอยู่ฝั่งตรงข้าม พวกเขาชูธงที่อ่านว่า “การเสียสละนำมาซึ่งพร” อิซาเบลลายิ้ม มามี พูดถูก!
หลังจากเดินทางอย่างทุลักทุเลสามวัน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเซาเปาลู อิซาเบลลายืนบนที่นั่งเพื่อให้มองเห็นชัดขึ้นขณะรถโดยสารอ้อมทางโค้ง ฉับพลันนั้นทุกคนบนรถโดยสารร้องออกมาด้วยความยินดีว่า “พระวิหาร! พระวิหาร!” พวกเขามองเห็นยอดเรียวแหลมของพระวิหารโผล่เหนือต้นปาล์มที่เรียงเป็นทิวแถว
ทุกคนหมดแรง แต่ไม่มีใครอยากพัก พวกเขาต้องการผนึกเดี๋ยวนั้น เมื่อถึงเวลาที่ครอบครัวเธอจะรับการผนึก อิซาเบลลาสวมชุดขาวอย่างระมัดระวัง ขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องผนึก เธอเห็นคุณพ่อยิ้มกว้าง น้ำตาแห่งปีติไหลอาบแก้มของ มามี การเดินทางของพวกเขายาวนานและอันตราย “แต่การเสียสละคุ้มค่า” อิซาเบลลาคิด เธอยิ้มขณะเธอเข้าประจำที่เพื่อรับการผนึกกับครอบครัวเธอชั่วนิรันดร์