จรรโลง ศรัทธา ใน ความโดดเดี่ยว
เมื่อสงคราม โรคภัยไข้เจ็บ หรือสภาวการณ์อื่นปล่อยสมาชิกศาสนจักรเหล่านี้ไว้ตามลำพังในประเทศของพวกเขา ต่อไปนี้เป็นวิธีที่พวกเขาจรรโลงศรัทธา
วิสุทธิชนส่วนใหญ่ในปัจจุบันนมัสการในวอร์ดและสาขาต่างๆ ที่พวกเขาสามารถ “ประชุมกันบ่อย, เพื่ออดอาหารและเพื่อสวดอ้อนวอน, และพูดกันเกี่ยวกับความผาสุกของจิตวิญญาณพวกเขา” (โมโรไน 6:5) แต่โมโรไน ศาสดาพยากรณ์ผู้เขียนถ้อยคำเหล่านั้น ทำงานยั่งยืนที่สุดบางอย่างเมื่อเหลือเขาเป็นสานุศิษย์คนเดียวหลังจากความพินาศของผู้คนของเขา
ตลอดประวัติศาสนจักร วิสุทธิชนยุคสุดท้ายจำนวนมากจรรโลงศรัทธาตามลำพังเมื่อสภาวการณ์ทิ้งให้พวกเขาโดดเดี่ยว บางคนใช้วันเวลาของพวกเขาเหมือนโมโรไนในการเป็นพยานและแบบอย่างสำหรับคนรุ่นต่อๆ ไป อีกหลายคนมีชีวิตอยู่จนถึงวันที่พวกเขาสามารถแบ่งปันศรัทธาของพวกเขาได้อีกครั้ง
การสวดอ้อนวอนหลายปีเพื่อขอให้มีวันนี้
ภาพประกอบโดย เคน สเป็นเซอร์
ฟรานทิสกา โบรดิโลวาเข้าร่วมศาสนจักรในเวียนนาปี 1913—หนึ่งปีก่อนเริ่มสงครามโลกครั้งที่ 1—และไม่ได้ติดต่อกับสมาชิกศาสนจักรคนอื่นๆ จนถึงปี 1929
ภาพเหมือนของฟรานทิสกา เวเซลา โบรดิโลวา เอื้อเฟื้อโดย Visual Resources Library
ฟรานทิสกา โบรดิโลวาแทบมองไม่เห็นบทบาทที่เธอจะมีในประวัติศาสนจักรเมื่อผู้สอนศาสนาเคาะประตูบ้านของเธอในเวียนนาปี 1913 ปีหลังจากเธอเปลี่ยนใจเลื่อมใส สงครามโลกครั้งที่ 1 กระทบทั่วจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี ผู้สอนศาสนากลับบ้าน และสมาชิกชายหลายคนถูกเรียกไปเป็นทหาร ปล่อยให้ฟรานทิสกากับสตรีอีกไม่กี่คนต้องเผชิญชีวิตตามลำพัง
หลายปีนั้นฟรานทิสกาติดต่อกับสมาชิกศาสนจักรมากที่สุด หลังสงคราม ฟรานทิสเชกสามีของฟรานทิสกาได้รับสัญญาว่าจะดำรงตำแหน่งในรัฐบาลใหม่ของเชโกสโลวะเกีย หลังจากพวกเขาย้ายไปปราก ฟรานทิสกาจึงเป็นสมาชิกศาสนจักรเพียงคนเดียวในประเทศ ฟรานทิสเชกสิ้นชีวิตในอีกไม่กี่เดือนต่อมา และฟรานทิสกาถูกทิ้งให้ดูแลลูกสาวยังเล็กสองคน—คือฟรานเซสและเจน
ฟรานทิสกาสอนพระกิตติคุณให้ลูกสาวด้วยตนเอง “ดิฉันเติบใหญ่ในศาสนจักร” ฟรานเซสจำได้ “ศาสนจักรเป็นบ้านของเรา!”1 ฟรานทิสกาเขียนถึงผู้นำศาสนจักรในออสเตรียเพื่อขอให้ส่งผู้สอนศาสนามาเชโกสโลวะเกีย ผู้นำศาสนจักรลังเลเพราะผู้สอนศาสนาคนสุดท้ายในปราก ประมาณ 40 ปีก่อนถูกจำคุกเพราะสั่งสอน จากนั้นจึงถูกเนรเทศออกจากเมือง แม้จะมีรัฐบาลใหม่ แต่ผู้นำศาสนจักรเกรงว่าไม่มีอะไรเปลี่ยน
ฟรานทิสกาไม่ย่อท้อ เธอยังคงเขียนจดหมายและสวดอ้อนวอนขอให้มีการจัดตั้งคณะเผยแผ่ ในปี 1928 หลังจากฟรานทิสกาทำส่วนของเธอมาสิบปี โธมัส บีซิงเกอร์วัย 83 ปี—ผู้สอนศาสนาคนเดียวกับที่สั่งสอนในปรากเมื่อหลายปีก่อน—กลับมา ดูเหมือนความโดดเดี่ยวของครอบครัวเธอสิ้นสุดลงแล้ว แต่ต่อมาไม่นาน สุขภาพที่ทรุดโทรมของเอ็ลเดอร์บีซิงเกอร์ทำให้เขาต้องจากประเทศนี้ไป
ฟรานทิสกาท้อแท้แต่ตัดสินใจเขียนจดหมายถึงสมาชิกและผู้นำศาสนจักรที่อยู่ต่างแดนต่อไปเรื่อยๆ ความไม่ย่อท้อของเธอเกิดผล วันที่ 24 กรกฎาคม ปี 1929 เอ็ลเดอร์จอห์น เอ. วิดท์โซ (1872–1952) แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองมาถึงปรากพร้อมผู้สอนศาสนากลุ่มหนึ่ง เย็นวันนั้น ฟรานทิสกากับกลุ่มดังกล่าวเดินขึ้นเนินเขาใกล้ปราสาทคาร์ลสเตน ที่ซึ่งเอ็ลเดอร์วิดท์โซอุทิศเชโกสโลวะเกียเพื่อการสั่งสอนพระกิตติคุณและจัดตั้งคณะเผยแผ่อย่างเป็นทางการ “มีไม่กี่คนรู้ซึ้งถึงปีติที่เรารู้สึก” ฟรานทิสกาเขียนในเวลาต่อมา “เราสวดอ้อนวอนมานานหลายปีเพื่อให้มีวันนี้”2
ฟรานทิสกาอยู่ในเหตุการณ์ขณะเอ็ลเดอร์จอห์น เอ. วิดท์โซ (ทั้งสองคนอยู่แถวกลาง) อุทิศเชโกสโลวะเกียเพื่อการสั่งสอนพระกิตติคุณในปี 1929
สาขาประชุมกันในบ้านของฟรานทิสกาเกือบหกเดือน ฟรานทิสกาช่วยลูกสาวของเธอแปลพระคัมภีร์มอรมอนเป็นภาษาเช็กและวางรากฐานสำหรับศาสนจักรในที่ซึ่งเวลานี้คือสาธารณรัฐเช็ก
วิสุทธิชนยุคสุดท้ายจำนวนมากอดทนต่อความโดดเดี่ยวเช่นเดียวกับฟรานทิสกา ชายหญิงต่อไปนี้อยู่ในคนกลุ่มแรกที่แบ่งปันพระกิตติคุณและวางรากฐานของศาสนจักรในแผ่นดินเกิดของตน ซึ่งต่อมาเอื้ออำนวยให้คนอื่นๆ ได้มีส่วนในความเป็นมิตรของวิสุทธิชน
ของประทานอันยั่งยืนแห่งศรัทธาที่แท้จริง
ในฐานะเอ็ลเดอร์ควบคุม ฟูจิยะ นาระ (ในชุดสูทสีเข้ม) รับผิดชอบเรื่องการติดต่อกับสมาชิกหลังจากปิดคณะเผยแผ่ญี่ปุ่นในปี 1924
เมื่อปิดคณะเผยแผ่ญี่ปุ่นในปี 1924 สมาชิกจำนวนมากรู้สึกสิ้นหวังและถูกทอดทิ้ง การเป็นผู้นำของสมาชิกประมาณ 160 คนในญี่ปุ่นตกอยู่กับฟูจิยะ นาระ เอ็ลเดอร์ควบคุมในประเทศ งานที่เขาทำกับบริษัททางรถไฟเอื้ออำนวยให้เขาไปเยี่ยมสมาชิกที่อยู่กระจัดกระจายได้ เมื่อไม่สามารถไปเยี่ยมได้ ฟูจิยะติดต่อโดยจัดพิมพ์นิตยสารชื่อ Shuro (ใบปาล์ม) ซึ่งเขาใช้แบ่งปันข่าวสารพระกิตติคุณและให้กำลังใจวิสุทธิชนที่เหลือตลอดหลายปีที่สับสนวุ่นวายหลังจากนั้น
หลังจากงานอาชีพย้ายฟูจิยะไปแมนจูเรียและการทำหน้าที่เอ็ลเดอร์ควบคุมของเขาสิ้นสุดลงในปี 1937 การติดต่อกับสมาชิกในญี่ปุ่นจึงขาดหายไป “ถึงแม้เราไม่ได้ติดต่อกันทางจดหมายกับซอลท์เลคซิตี้” ฟูจิยะกล่าว “… แต่เรามีความเชื่อมั่นว่าศาสนจักรจะเปิดอีกครั้ง [ที่นี่]”3
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ฟูจิยะกลับมาโตเกียว ที่นั่นเขาสั่งสอนเพื่อนบ้านและจัดการประชุมโรงเรียนวันอาทิตย์สัปดาห์ละครั้ง หลังสงคราม ฟูจิยะพบประกาศจากเอ็ดเวิร์ด แอล. คริสโซลด์—วิสุทธิชนยุคสุดท้ายที่เป็นทหารอเมริกัน—เชิญชวนสมาชิกศาสนจักรในประเทศให้ติดต่อเขา ฟูจิยะไปเยี่ยมเอ็ดเวิร์ดในห้องพักที่โรงแรมทันที เมื่อเอ็ดเวิร์ดเข้าร่วมการประชุมของวิสุทธิชนยุคสุดท้ายในโตเกียว เขาประหลาดใจที่พบผู้เข้าร่วมการประชุมราว 100 คน
“ในบรรดาทั้งหมดนั้น” ฟูจิยะกล่าวในเวลาต่อมา “ของประทานยิ่งใหญ่ที่สุด และของประทานอันมั่นคงถาวร คือการรู้และน้อมรับศรัทธาที่แท้จริง—นั่นหมายถึงการรู้จักพระบิดาบนสวรรค์ พระเยซูคริสต์ และพระวิญญาณบริสุทธิ์”4
การสร้างศาสนจักรในฮาวาย
วิลเฮล์ม ฟริดริชส์ (คนที่สองจากซ้าย) และเอมิล โฮปเป (กลาง แถวหลัง) เข้าร่วมพิธีบัพติศมาครั้งแรกในอาร์เจนตินา
ภาพเหมือนของโจนาธาน นาเปลา เอื้อเฟื้อโดยหอจดหมายเหตุและหอสมุดประวัติศาสนจักร
โจนาธาน เอช. นาเปลาเป็นผู้พิพากษาที่คนเคารพนับถือบนเกาะเมาอีก่อนเขากับคิติภรรยารับบัพติศมาในปี 1851 หลังจากโจนาธานจำต้องลาออกจากการเป็นผู้พิพากษาเพื่อเข้าร่วมศาสนจักร เขาทุ่มเทพลังงานเพื่อสร้างศาสนจักรในบรรดาคนที่พูดภาษาฮาวาย โจนาธานสอนภาษาให้ผู้สอนศาสนาชื่อจอร์จ คิว. แคนนอน ช่วยแปลพระคัมภีร์มอรมอน และพัฒนาโปรแกรมแรกสำหรับอบรมภาษาต่างประเทศให้ผู้สอนศาสนา
ด้วยเหตุนี้ ชาวฮาวายโดยกำเนิดกว่า 3,000 คนจึงเข้าร่วมศาสนจักรภายในสามปี “ทำให้เราเห็นชัดเจนว่านี่คือศาสนจักรของพระผู้เป็นเจ้า” โจนาธานเขียน “มีคนจำนวนมากบนเกาะเหล่านี้ผู้มีศรัทธาแรงกล้าเพราะพระคุณของพระผู้เป็นเจ้า ผ่านพระเยซูคริสต์พระเจ้าว่าเราจะได้รับพระวิญญาณบริสุทธิ์”5
ในปี 1872 คิติ นาเปลาติดโรคเรื้อนและต้องย้ายไปอยู่นิคมโรคเรื้อนบนเกาะโมโลไก แทนที่จะอยู่ท่ามกลางวิสุทธิชน โจนาธานกลับขอให้นิคมรับเขาไว้ด้วย “ช่วงเวลาสั้นๆ ที่เหลือ” เขาเขียนถึงคณะกรรมการสุขภาพ “ผมอยากอยู่กับภรรยาผม”6 คำขอได้รับอนุมัติ และโจนาธานกลายเป็นประธานสาขาในโมโลไก โจนาธานทำงานใกล้ชิดกับบาทหลวงคาทอลิกในท้องที่ชื่อคุณพ่อดาเมียนเพื่อดูแลช่วยเหลือทุกคนที่เป็นโรคนี้ โจนาธานสิ้นชีวิตในบั้นปลายจากโรคเรื้อนที่เขาติดในนิคมแห่งนี้
“ผมยินดีเป็นเครื่องมือในพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้า”
วิลเฮล์ม ฟริดริชส์ (คนที่สองจากซ้าย) และเอมิล โฮปเป (กลาง แถวหลัง) เข้าร่วมพิธีบัพติศมาครั้งแรกในอาร์เจนตินา
ครอบครัวของเฟรดริชส์กับโฮปเปเป็นวิสุทธิชนยุคสุดท้ายเพียงสองครอบครัวในอาร์เจนตินาเมื่อพวกเขาย้ายจากเยอรมนีไปอยู่ที่นั่นเมื่อต้นทศวรรษ 1920 วิลเฮล์ม เฟรดริชส์กับเอมิล โฮปเปพยายามแบ่งปันพระกิตติคุณในประเทศใหม่ของพวกเขา โดยแจกจุลสารและชวนคนอื่นๆ มาร่วมการประชุม “ผมมีความไว้วางใจเต็มที่ในพระบิดาบนสวรรค์ว่าพระองค์จะทรงส่งเพื่อนที่จริงใจผู้จะยอมรับพระกิตติคุณมาให้ผม” วิลเฮล์มเขียน “เพราะผมยินดีเป็นเครื่องมือในพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้า”7
แต่มีความท้าทายอย่างมาก สองครอบครัวอาศัยอยู่ไกลกันและต้องเดินทางสองชั่วโมงมาประชุมร่วมกัน เพราะเอมิลเป็นมัคนายกและวิลเฮล์มเป็นผู้สอนในฐานะปุโรหิตแห่งอาโรน พวกเขาจึงไม่สามารถปฏิบัติศาสนพิธีเช่นศีลระลึกหรือให้พรฐานะปุโรหิตได้
ในปี 1924 ฮิลเดอการ์เด โฮปเปให้กำเนิดลูกสาวที่สิ้นชีวิตในอีกสองเดือนต่อมา ขณะที่ฮิลเดอการ์เดโศกเศร้า เธอถามว่าเราจะรวมชื่อลูกสาวไว้ในบันทึกของศาสนจักรอย่างไร ด้วยเหตุนี้ วิลเฮล์มจึงเริ่มเขียนจดหมายสอบถามผู้นำศาสนจักรในซอลท์เลคซิตี้
หนึ่งปีครึ่งต่อมา ศาสนจักรส่งเอ็ลเดอร์เมลวิน เจ. บัลลาร์ด (1873–1939) แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองมาพร้อมผู้สอนศาสนาคนอื่นๆ เพื่อพบกับกลุ่มผู้เปลี่ยนใจเลื่อมใสที่เพิ่มขึ้นในบัวโนสไอเรส เมื่อพวกเขามาถึงในเดือนธันวาคม ปี 1925 เอ็ลเดอร์บัลลาร์ดให้บัพติศมาผู้เปลี่ยนใจเลื่อมใสหลายคนและจัดตั้งสาขา ในวันคริสต์มาส เอ็ลเดอร์บัลลาร์ดอุทิศอเมริกาใต้เพื่องานเผยแผ่ศาสนาและจัดตั้งคณะเผยแผ่แห่งแรกบนทวีปนี้
การนำพระกิตติคุณกลับมาให้ผู้คนของเขา
เมื่อฟิลิปเปกับอนาลิส อัสซาร์ด (ซ้าย) พบลูเซียนกับอกาเฟ อัฟโฟเอในโคทดิลวัวร์ ทั้งสองคู่ดีใจที่รู้ว่าพวกเขาไม่โดดเดี่ยวในศาสนจักรที่นั่น
ฟิลลิปเปกับอนาลิส อัสซาร์ดมีชีวิตที่สุขสบายแล้วเมื่อผู้สอนศาสนามาเคาะประตูบ้านของพวกเขาในเมืองเคิล์น เยอรมนี ในปี 1980 พวกเขาน้อมรับพระกิตติคุณอย่างรวดเร็ว และรู้สึกถึง “พรล้นเหลือ” ไม่นานนักฟิลลิปเปรู้สึกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะกลับไปประเทศบ้านเกิดที่โคทดิวัวร์เพื่อแบ่งปันพระกิตติคุณที่ได้รับการฟื้นฟู “ด้วยเหตุนี้ในปี 1986 หลังจากสวดอ้อนวอนและอดอาหารกับภรรยาหลายครั้ง” ฟิลลิปเปจำได้ “ผมตัดสินใจกลับไปที่ไอวอรีโคสต์เพื่อให้สิ่งที่ผมได้รับ เพื่อทำให้หลายคนในครอบครัวผมและคนของผมดีขึ้น”8
ก่อนออกจากเยอรมนี ฟิลลิปเปหารือกับผู้นำศาสนจักร แม้ไม่มีหน่วยศาสนจักรในโคทดิวัวร์แต่มีสมาชิกจำนวนหนึ่งที่นั่นผู้เข้าร่วมศาสนจักรขณะอยู่ในประเทศอื่น ครอบครัวอัสซาร์ดได้รับรายชื่อเหล่านั้นและปีต่อมาพวกเขาหมั่นเขียนถึงกัน ครอบครัวอัสซาร์ดจุดประกายศรัทธาในผู้อื่นทีละเล็กทีละน้อยและได้รับอนุญาตให้เริ่มจัดการประชุมวันอาทิตย์ในบ้านของพวกเขา วอร์ดและสาขาต่างๆ ตามมา และในปี 1997 ศาสนจักรจัดตั้งสเตคแรกในโคทดิวัวร์