Ένα πουλάκι μού υπενθύμισε

Λώρα Λίντον

Γιούτα, Η.Π.Α.

Ήμουν 26 όταν ο σύζυγός μου και εγώ χάσαμε το πρώτο μας παιδί. Η Κέννεντυ διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο, όταν ήταν μόλις 13 μηνών. Μετά από τρεις επεμβάσεις, πέντε κύκλους χημειοθεραπείας και πολλά φάρμακα και θεραπείες, πέθανε στην αγκαλιά μας όταν ήταν 20 μηνών.

Ήμουν συντετριμμένη που έχασα το όμορφο, περίεργο και όλο ενέργεια κοριτσάκι μου. Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό; Πώς θα μπορούσα να προχωρήσω; Είχα τόσες πολλές ερωτήσεις, αλλά δεν είχα καθόλου απαντήσεις. Λίγες ημέρες μετά την κηδεία, ο σύζυγός μου και εγώ επισκεφθήκαμε τον τάφο, που ακόμα ήταν καλυμμένος με όμορφα ροζ λουλούδια και κορδέλες από την κηδεία.

Καθώς σκεφτόμουν την κόρη μου, είδα ένα μικροσκοπικό πουλάκι, πολύ μικρό για να πετάξει, να χοροπηδά στο γρασίδι. Αυτό το πουλί μου θύμισε την Κέννεντυ, επειδή αγαπούσε τα ζώα. Το πουλί χοροπηδούσε επάνω στον τάφο και έπαιζε με τις κορδέλες και τα λουλούδια. Χαμογέλασα, ξέροντας ότι ακριβώς αυτό ήταν που θα ήθελε η Κέννεντυ. Το πουλί κατόπιν χοροπήδησε προς το μέρος μου. Δεν τόλμησα να κινηθώ. Το πουλάκι χοροπήδησε ακριβώς δίπλα μου, έγειρε στο πόδι μου, έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε.

Μετά βίας μπορώ να εξηγήσω τα συναισθήματα που είχα εκείνη τη στιγμή. Αισθάνθηκα σαν να με αγκάλιαζε η Κέννεντύ μου. Δεν μπορούσα να κρατήσω την κόρη μου, αλλά αυτό το πουλάκι –ένα δημιούργημα του Πατέρα μας στους Ουρανούς– μπορούσε να έλθει και να ακουμπήσει το κεφαλάκι του επάνω μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι ο Επουράνιος Πατέρας καταλάβαινε τον πόνο μου και θα ήταν πάντα εκεί για να με παρηγορεί και να με βοηθά μέσω αυτής της δοκιμασίας.

Ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων είπε: «Όταν τα λόγια δεν μπορούν να παράσχουν την παρηγοριά που χρειαζόμαστε…, όταν η λογική και ο λόγος δεν μπορούν να αποφέρουν επαρκή κατανόηση για τις αδικίες και τις ανισότητες της ζωής… και όταν φαίνεται ότι ίσως είμαστε τόσο τελείως μόνοι, αληθινά είμαστε ευλογημένοι από τα πολυεύσπλαχνα ελέη του Κυρίου» (“The Tender Mercies of the Lord”, Λιαχόνα, Μάιος 2005, 100).

Ακόμη δεν έχω όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, αλλά αυτό το πολυεύσπλαχνο έλεος με διαβεβαίωσε ότι ο Επουράνιος Πατέρας αγαπά την Κέννεντυ και εμένα και ότι μέσω της εξιλεωτικής θυσίας του Υιού Του, Ιησού Χριστού, έχω την ελπίδα ότι η Κέννεντυ, ο σύζυγός μου και εγώ μία ημέρα θα είμαστε μαζί πάλι ως οικογένεια.