Αποκτώντας την πίστη μου ένα βήμα τη φορά
Η απόκτηση μαρτυρίας απαιτεί χρόνο. Συχνά χρειάζονται μικρές εμπειρίες που έρχονται όλες μαζί.
Μία από τις καθοριστικές στιγμές στη ζωή μου ήταν σε ηλικία 10 ετών, όταν πέρασα δύο εβδομάδες μαθαίνοντας την καθολική διδαχή στη ρωμαιοκαθολική Ιεραποστολή του Λορέτο, περίπου 32 χιλιόμετρα μακριά από την αγροτική περιοχή από όπου καταγόμουν στη Σιλομπέλα της Ζιμπάμπουε. Γνώρισα και αγάπησα τον Σωτήρα Ιησού Χριστό και έμαθα να κοιτάζω προς τον Κύριο μέσω αυτών των πρώτων μαθημάτων και εντυπώσεων.
Ενόσω βρισκόμουν στην καθολική εκκλησία, είδα έργα ζωγραφικής με σκηνές από τη ζωή του Σωτήρος στον τοίχο: σκηνές από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, Εκείνον να διδάσκει στον ναό, να προσεύχεται στον Κήπο της Γεθσημανή, να φέρει τον σταυρό στον Γολγοθά, να σταυρώνεται στον Γολγοθά και την Ανάστασή Του. Πραγματικά ένιωσα θλίψη βλέποντας εκείνα τα καρφιά και τα αγκάθια. Φθάνοντας στο έργο ζωγραφικής της Σταύρωσης, τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα. Και κάθε φορά έκλαιγα και έλεγα: «Ω πραγματικά Εκείνος υπέφερε πολλά, μόνον για εμένα».
Κατά την τελετή επικύρωσης, ένας από τους ιερείς με κοίταξε στα μάτια και είπε: «Eσείς είστε το φως τού κόσμου» (βλέπε Κατά Ματθαίον 5:14). Κατόπιν, δείχνοντας ένα κερί που έκαιγε, παρέθεσε από τα λόγια του Σωτήρος: «Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας, που είναι στους ουρανούς» (Κατά Ματθαίον 5:16).
Καθώς μάθαινα περισσότερα για τον Ιησού, άρχισα να θέλω να είμαι στην υπηρέτηση των άλλων. Για παράδειγμα, έπρεπε να φέρνουμε το νερό μας από απόσταση 8 χιλιομέτρων από το χωριό μας. Συχνά οι γυναίκες του χωριού, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας μου, μετάφεραν ένα δοχείο 20 λίτρων γεμάτο νερό στο κεφάλι τους. Μετά την εμπειρία μου στο καθολικό σεμινάριο, συχνά έσπρωχνα ένα δοχείο με νερό 200 λίτρων για να βοηθήσω τη μητέρα μου και επίσης βοηθούσα δύο άλλες χήρες γειτόνισσές μας. Θυμάμαι το ωραίο συναίσθημα που είχα κάθε φορά που βοηθούσα άλλους.
Οι εμπειρίες αυτές βοήθησαν να αναπτύξω την πίστη μου στον Επουράνιο Πατέρα και τον Ιησού Χριστό και έμμεσα με προετοίμασαν να αποδεχθώ το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, όταν ήμουν 22 ετών.
Λαμβάνοντας το Βιβλίο του Μόρμον
Μεγάλωσα στη διάρκεια μιας εποχής αλλαγών στη χώρα μου. Η μειονότητα των λευκών υπό τον Ίαν Σμιθ διακήρυξε την ανεξαρτησία από τη Βρετανία το 1965. Αυτό πυροδότησε οικονομικές κυρώσεις από τα Ηνωμένα Έθνη και ήταν το έναυσμα ετών εμφυλίου πολέμου, ο οποίος διήρκεσε έως το 1980, το έτος κατά το οποίο απέκτησε την ανεξαρτησία της η Ζιμπάμπουε. Όταν τελείωσα το σχολείο, μετακόμισα σε μία πόλη για να εργαστώ και επί αρκετά χρόνια δεν παρευρισκόμουν σε καμία εκκλησία.
Μία ημέρα έπαιζα με τους γιους του αφεντικού μου. Ήταν εννέα και επτά ετών. Είπαν: «Ξέρεις ότι ο πατέρας μας είναι πρόεδρος κλάδου στην Εκκλησία μας;» Εξήγησαν τι είναι ένας πρόεδρος κλάδου και χωρίς να σκεφθώ, είπα: «Ο πατέρας σας δεν θα πάει στον παράδεισο». Συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος και προσπαθούσα απελπισμένα να σκεφθώ τι θα μπορούσα να πω για να ξεχάσουν το σχόλιό μου. Στο τέλος της ημέρας, όταν είδαν τον πατέρα τους, έτρεξαν κοντά του και επανέλαβαν αυτά που είχα πει. Σκέφτηκα ότι θα έχανα τη δουλειά μου.
Το αφεντικό μου μού είχε νωρίτερα δείξει ένα τζάκετ από τότε που ήταν στον στρατό που έδειχνε ότι είχε σκοτώσει ανθρώπους. Γι’ αυτό είχα πει ό,τι είπα. Με πολύ ήρεμο τρόπο, με ρώτησε γιατί είπα αυτά. Είπα: «Αφεντικό, θυμήσου, μου είπες ότι σκότωσες ανθρώπους στον πόλεμο. Στη Βίβλο λέει “ου φονεύσεις”».
Με ρώτησε σε ποια εκκλησία παρευρισκόμουν. Του είπα ότι συνήθιζα να παρευρίσκομαι στην καθολική Εκκλησία, όμως είχα να πάω επτά χρόνια. Ανέφερε εμπειρίες στην Παλαιά Διαθήκη σχετικά με πολέμους και εχθρότητες και κατόπιν μου έδωσε ένα αντίτυπο από το Βιβλίο του Μόρμον. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δεν έχασα τη δουλειά μου.
Μου έδωσε το Βιβλίο του Μόρμον το 1981, όμως έκανα δύο χρόνια για να το διαβάσω ή έστω να το ανοίξω. Μία Κυριακή βαριόμουν καθώς οι φίλοι μου ήταν εκτός πόλης, έτσι πήρα το βιβλίο και πήγα σε έναν κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό και διάβασα. Όταν διάβασα εκείνη την ημέρα, ένιωσα την παρακίνηση να κάνω καλό, όμως εκείνο που πραγματικά με άγγιξε αργότερα στη διάρκεια του διαβάσματος ήταν το Νεφί Γ΄ 11. Διάβασα για τους επιζήσαντες Νεφίτες, οι οποίοι είχαν περάσει πόλεμο και αναταραχές και τότε ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός παρουσιάστηκε σε αυτούς.
Η χώρα μου είχε εμπλακεί στον πόλεμό μας 15 χρόνια. Μερικοί από τους ανθρώπους με τους οποίους είχα μεγαλώσει στο χωριό μου είχαν πάει στον πόλεμο και δεν επέστρεψαν. Άλλοι έμειναν ανάπηροι σε όλη τη ζωή τους.
Έτσι όσο διάβαζα για τους Νεφίτες, ένιωσα σαν να με προσέγγιζε ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός, όταν είπε: «Σηκωθείτε και ελάτε προς εμένα, για να… ψηλαφίσετε τα αποτυπώματα των καρφιών στα χέρια μου και στα πόδια μου, για να ξέρετε ότι είμαι ο Θεός τού Ισραήλ, και ο Θεός όλης τής γης, και θανατώθηκα για τις αμαρτίες τού κόσμου» (Νεφί Γ΄ 11:14).
Ένιωσα σαν να με προσέγγιζε Εκείνος προσωπικά προσκαλώντας με να έλθω προς Αυτόν. Συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να το κάνω. Άλλαξε τα πάντα.
Απόκτηση της μαρτυρίας μου
Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες για να πάρω θάρρος να πάω στην εκκλησία. Ήξερα πού ήταν η εκκλησία, όμως δεν υπήρχαν ιεραπόστολοι στον μικρό μας κλάδο. Τον Φεβρουάριο του 1984, πήγα στην κυρίως εκκλησία του Κβέκβε. Ήθελα να γυρίσω και να φύγω. Δεν ήμουν σίγουρος ότι ανήκα εκεί και κάθισα πίσω-πίσω, έτοιμος να φύγω. Μετά τον ύμνο, την προσευχή και τις ανακοινώσεις, ο πρόεδρος κλάδου, Μάικ Άλλεν, έδωσε τη μαρτυρία του για τον Σωτήρα Ιησού Χριστό και το Βιβλίο του Μόρμον. Ένιωσα ότι συμμετείχα. Το επόμενο άτομο έδωσε κι αυτό τη μαρτυρία του για τον Σωτήρα και το Βιβλίο του Μόρμον, το ίδιο και το τρίτο άτομο. Ένιωθα μία ευφορία. Δεν έβρισκα το θάρρος να πάω στον άμβωνα, έτσι στάθηκε εκεί που ήμουν και είπα: «Αγαπώ τον Ιησού. Διαβάζω το Βιβλίο του Μόρμον». Και κάθισα. Αυτή ήταν η αρχή της μαρτυρίας μου.
Εκείνες οι μαρτυρίες ήταν ο τρόπος του Κυρίου να με προσεγγίσει, διότι με βοήθησε να αισθανθώ ότι ανήκα εκεί. Αισθάνθηκα ότι αυτοί ήταν οι αδελφοί και αδελφές μου. Τις επόμενες ημέρες προσευχήθηκα για αυτούς και για αποδοχή. Συνάντησα μέλη εκεί που ήταν τόσο καλοσυνάτα και που με βοήθησαν.
Πολλά συνέβησαν εκείνη την ημέρα, όταν μπήκα μέσα στην εκκλησία. Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί, αν εκείνα τα μέλη δεν είχαν δώσει τις μαρτυρίες τους. Ποτέ δεν ξέρεις αν υπάρχει κάποιος που προσπαθεί σκληρά. Όταν σηκώνεστε και λέτε αυτό που αισθάνεστε, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που κάποιος χρειάζεται να ακούσει.
Καταθέτετε συχνά τις μαρτυρίες σας. Όταν το κάνετε, ενδυναμώνετε τον εαυτό σας και άλλους γύρω σας. Υπερασπιστείτε αυτό που γνωρίζετε. Καθώς ακολουθείτε τη συμβουλή από το Βιβλίο του Μόρμον, θα έρθετε πιο κοντά στον Σωτήρα.
Πλησιάστε τον Σωτήρα
Το διάστημα που πέρασα στη ρωμαιοκαθολική Ιεραποστολή στο Λορέτο με έβαλε στον δρόμο να γίνω μαθητής του Σωτήρος Ιησού Χριστού. Από τότε έχω μάθει ότι το να είμαστε μαθητές είναι μία διαδικασία και πρέπει να εξακολουθούμε να προχωρούμε μπροστά άσχετα με τις αδυναμίες και τους περιορισμούς μας. Όταν ασπαζόμαστε την πρόσκληση: «Nα είστε, λοιπόν, εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος» (Κατά Ματθαίον 5:48), θα προοδεύσουμε προς την αιώνια ζωή «γραμμή επάνω στη γραμμή και δίδαγμα επάνω στο δίδαγμα» (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 98:12).
Ξέρουμε ότι ο δρόμος δεν θα είναι πάντοτε εύκολος και θα βιώσουμε κάποιες ταλαιπωρίες και ψυχικό άλγος στη διαδικασία, όμως ατενίζοντας προς τα επάνω στον Κύριο είναι ο μόνος τρόπος να βρούμε ειρήνη στη ζωή μας.
Η Εξιλέωση του Σωτήρος Ιησού Χριστού είναι τα πάντα για εμένα. Ξέρω ότι ο Σωτήρας μας προσεγγίζει. Πρέπει να κοιτάζουμε επάνω, να Τον ακολουθούμε και να προσεγγίσουμε για να ανυψώσουμε άλλους, όπως Εκείνος προσεγγίζει και ανυψώνει εμάς.
Έχω μάθει ότι το να είμαστε μαθητές είναι μία διαδικασία και πρέπει να εξακολουθούμε να προχωρούμε μπροστά.
Εικονογράφηση υπό Greg Newbold