«Βλέπετε τι μπορεί να κάνει λίγη πίστη;»
Γκόντφρυ Έλλις
Ουάσινγκτον, Η.Π.Α.
Εικονογράφηση © Gary Alphonso, i2iart.com
Πριν από αρκετό καιρό η σύζυγός μου και εγώ πήγαμε τους δύο νεότερους γιους μας στη Γαλλία για να περιοδεύσουμε στις περιοχές που είχα υπηρετήσει ως πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολος. Επισκεφθήκαμε τους κλάδους της Εκκλησίας που είχα υπηρετήσει και χαρήκαμε με τα μέλη που είχα διδάξει. Επισκεφθήκαμε επίσης και ιστορικές τοποθεσίες.
Μία τοποθεσία ήταν τα ερείπια του Château de Châlucet. Αυτό το τεράστιο μεσαιωνικό κάστρο δέχθηκε επίθεση και καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό πριν από αιώνες. Η βλάστηση είχε αναπτυχθεί γύρω από τα ερείπια και το μονοπάτι για να πάμε εκεί ήταν στενό και απότομο. Είχαμε μία δύσκολη αναρρίχηση, αλλά άξιζε την προσπάθεια μόλις φτάσαμε.
Στα αγόρια άρεσε που κατέβαιναν σε αυτό που ήταν κάποτε το μπουντρούμι και που ανέβαιναν σε αυτό το λίγο που έμεινε από τα τείχη του κάστρου. Το κάστρο αιχμαλώτισε τη φαντασία τους ακριβώς όπως είχε αιχμαλωτίσει τη δική μου 24 χρόνια νωρίτερα.
Ενώ ήμασταν εκεί, μία καλοκαιρινή καταιγίδα εμφανίστηκε μακριά. Κινείτο γρήγορα. Μαύρα σύννεφα και αστραπές γέμισαν τον ουρανό, ακολουθούμενες από δυνατές βροντές.
Σκαρφαλώσαμε στο μονοπάτι και τρέξαμε γρήγορα προς το αυτοκίνητο καθώς η καταιγίδα πλησίαζε προς το μέρος μας γρήγορα. Σύντομα, καταρρακτώδης βροχή μας μούσκεψε και το βρόμικο μονοπάτι μετατράπηκε σε λάσπη. Ανησυχούσαμε ότι δεν θα είχαμε σταθερό μέρος να πατήσουμε και θα πέφταμε από το απότομο, βραχώδες μονοπάτι.
Εντοπίσαμε κάποιο καταφύγιο ανάμεσα στα δένδρα στην άκρη του μονοπατιού. Στριμωχτήκαμε μαζί κάτω από το καταφύγιο και αναρωτηθήκαμε πόσο χρόνο θα έπρεπε να περιμένουμε για να συνεχίσουμε το μονοπάτι.
«Ας πούμε μία προσευχή» είπε ο νεότερος γιος μας.
Ζήτησε να την προσφέρει και προσευχήθηκε να σταματήσει η βροχή, έτσι ώστε να μπορέσουμε να κατέβουμε τον λόφο με ασφάλεια. Μας κοίταξε και είπε: «Τώρα το μόνο που χρειαζόμαστε είναι αρκετή πίστη».
Εξήγησα ότι οι προσευχές δεν λειτουργούν πάντοτε έτσι.
«Όχι» είπε «θα σταματήσει σε 10 λεπτά!»
Μετά από περίπου 10 λεπτά η βροχή σταμάτησε.
«Εντάξει, ας πάμε!» είπε.
«Εάν φύγουμε τώρα, η βροχή θα αρχίσει πάλι και θα παγιδευτούμε» είπε ο μεγαλύτερος γιος μας.
«Δεν πρόκειται!» απάντησε ο νεότερός μας. «Ας πάμε!»
Περάσαμε μέσα από τα πιο στεγνά μέρη του μονοπατιού, κρατώντας πίσω τους θάμνους και τα κλαδιά καθώς περνούσαμε. Πίσω στο αυτοκίνητο προσφέραμε μία προσευχή ευγνωμοσύνης. Σύντομα η βροχή άρχισε πάλι.
«Βλέπετε τι μπορεί να κάνει λίγη πίστη;» είπε ο γιος μας ταπεινά.
Μας δίδαξε όλους ένα μεγάλο μάθημα εκείνη την ημέρα.