De Heer stond me bij
Ik had niet gedacht dat mijn man een heel jaar met het leger zou worden uitgezonden, maar die ervaring heeft ons wel geholpen om als gezin geestelijk te groeien.
Illustratie, Colby A. Sanford
We woonden als gezin ongeveer drie maanden in Texas (VS) toen mijn moeder me op een dag vanuit Engeland belde.
‘Ik weet het niet, mama,’ zei ik, ‘maar ik voel dat er vandaag iets gaat gebeuren en ik denk niet dat het iets leuks is.’
Toen mijn man, Matthias, die avond thuiskwam, zei hij: ‘Ik moet je iets vertellen.’ Ik wist meteen dat hij weg moest, maar ik had niet gedacht dat hij een heel jaar als militair zou worden uitgezonden. We hadden twee weken om ons op zijn vertrek voor te bereiden. Ik moest in die tijd veel huilen.
Het was een moeilijk jaar. Mijn man was niet in de buurt en mijn familie woonde in Engeland. Ik was bang en maakte me zorgen. Maar het was ook een belangrijke ervaring voor me als jonge moeder met een baby, en voor ons, omdat we leerden hoe we als gezin door konden gaan met onze geestelijke groei.
We hadden al de gewoonte om dagelijks als gezin te bidden en Schriftstudie te doen. Dus als Matthias en ik elkaar konden spreken, meestal via Skype, baden we en lazen we samen in de Schriften.
Telkens als ik in de Schriften las, alleen en met mijn man, moest ik denken aan een vers: ‘Welnu, wees welgemoed en vrees niet, want Ik, de Heer, ben met u en zal u bijstaan’ (Leer en Verbonden 68:6). Ik besefte dat ik altijd al op mijn hemelse Vader had kunnen vertrouwen.
Door mijn roeping als dirigente van het wijkkoor was mijn aandacht vaak op de woorden van de lofzangen en de Schriften gevestigd, en op de beloften daarin. Zingen en naar lofzangen luisteren gaf me een vredig gevoel.
Toen onze baby, Noah, longontsteking kreeg, gaven priesterschapsdragers hem een zalving, en mij een zegen voor kracht en troost. Ook mijn dienende zusters waren een geweldige hulp. Ik sprak ook af met de vrouwen van andere mannen die met het leger waren uitgezonden. Zij hielpen me meer dan ik hen hielp. Onze buurman maaide zelfs het gras voor ons.
Ik ben dankbaar voor alle kleine, eenvoudige dingen die voor ons gezin een zegen waren. Onze hemelse Vader leek ons steeds te zegenen door iemand die ons hielp wanneer we dat het meest nodig hadden.