ការតាមរកសេចក្តីពោរពេញនៃព្រះគ្រីស្ទ
ដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ដកស្រង់ចេញសុន្ទរកថាពីការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានយុវមជ្ឈមវ័យពហុតំបន់ « The Measure of the Stature of the Fulness of Christ » ដែលបានធ្វើឡើងនៅទីក្រុងស្ទែនហ្វដ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា. នៅថ្ងៃទី ៩ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០២០ ។
នៅរដូវបុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះ សូមដើរទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ហើយស្វែងរកសំឡេងនៃភាពសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ ។
កុំឲ្យភ័យឡើយ ដោយ ម៉ៃឃល ម៉ម
ខ្ញុំសូមផ្ដល់គំនិតមួយចំនួន អំពីដំណើរស្វែងរកផ្ទាល់ខ្លួន ដែលបងប្អូនម្នាក់ៗនឹងធ្វើនៅក្នុងការស្វែងរក « សេចក្តីពោរពេញ » នៃខ្នាតកម្ពស់ផងព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល អេភេសូរ ៤:១៣ ) ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា គំនិតទាំងនេះនឹងមានប្រយោជន៍ខ្លះចំពោះបងប្អូន នៅក្នុងគ្រានៃការលូតលាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់បងប្អូន និងនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលបងប្អូនជួបប្រទះ ។
បងប្អូនមួយចំនួនស្ថិតនៅចំណុចដែលបងប្អូនចង់បាន ឬយ៉ាងហោចណាស់បងប្អូនដឹងពីចំណុចដែលបងប្អូនចង់ទៅនៅក្នុងជីវិតបងប្អូន ។ បងប្អូនមួយចំនួនហាក់ដូចជាមានពរជ័យជាច្រើន និងមានជម្រើសល្អៗនៅពេលខាងមុខ ។ នៅពេលខ្លះ និងដោយហេតុផលអ្វីក៏ដោយ បងប្អូនរាល់គ្នាខ្លះទៀតមានអារម្មណ៍ថាឥតសំណាង ហើយមានផ្លូវល្អៗតិចតួចដែលមាននៅចំពោះមុខ ។
ប៉ុន្តែ ទោះបងប្អូនទៅទីណាក៏ដោយ ហើយបងប្អូនខិតខំឆ្លងកាត់ឧបសគ្គរបស់បងប្អូនក្នុងការទៅដល់ទីនោះក្ដី ខ្ញុំសូមឲ្យបងប្អូនមកឯព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាជំហានទីមួយដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងការទៅដល់ទិសដៅផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បងប្អូន នៅក្នុងការស្វែងរកសុភមង្គល និងកម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បងប្អូន និងនៅក្នុងការសម្រេចជោគវាសនា និងជោគជ័យដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់បងប្អូន ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១០:១៨; នីហ្វៃទី២ ២៦:៣៣; អោមណៃ ១:២៦; គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៨:១១ ) ។
អ្វីទាំងអស់នោះអាចជារបស់បងប្អូន ប្រសិនបើចម្លើយចំពោះសំណួរ « អ្នក ទៅឯណា ? » ( ម៉ូសេ ៤:១៥ ) គឺជា « នៅទីណាដែលទ្រង់គង់នៅ ព្រះអម្ចាស់ » ។
ជីវិតអាចមានឧបសគ្គ ។ យើងមានការឈឺចាប់ និងការសោកស្ដាយ និងបញ្ហាពិតៗដើម្បីដោះស្រាយ ។ យើងមានការខកចិត្ត និងទុក្ខព្រួយ ភាពឡើងចុះគ្រប់បែបយ៉ាង ។ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូល ហើយពួកព្យាការីបានមានប្រសាសន៍នូវពាក្យពេចន៍លើកទឹកចិត្តគ្រប់គ្រាន់អំពីរបៀបដើម្បីប្រឈមនឹងបញ្ហាទាំងនោះ ដើម្បីបំពេញការធ្វើដំណើរមួយដ៏ធំធេងនៅក្នុងចក្រវាឡ ។
« ខ្ញុំទុកសេចក្តីសុខនៅនឹងអ្នករាល់គ្នា »
សូម្បីតែនៅពេលដែលទ្រង់បានយាងឆ្ពោះទៅទទួលការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងបំផុតនៅច្បារគែតសេម៉ានី និងនៅលើភ្នំលលាដ៏ក្បាល ក៏ការប្រសិទ្ធិពររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ជាព្រះបន្ទូលដ៏រំជួលចិត្តបំផុតដែរ ។ នៅយប់នោះ ជាយប់នៃការរងទុក្ខដ៏ធំធេងបំផុត ដែលមិនធ្លាប់កើតមាននៅក្នុងពិភពលោកនេះ ឬដែលនឹងកើតឡើង ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានព្រះបន្ទូលថា ៖ « ខ្ញុំទុកសេចក្តីសុខនៅនឹងអ្នករាល់គ្នា ។ … កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភ ឬភ័យឡើយ » ( យ៉ូហាន ១៤:២៧ ) ។
នេះជាទស្សនៈដ៏អស្ចារ្យនៃជីវិតនៅគ្រាដ៏សែនឈឺចាប់បំផុត ! តើទ្រង់អាចមានព្រះបន្ទូលយ៉ាងដូច្នោះដោយរបៀបណាទៅ កាលដែលទ្រង់កំពុងតែប្រឈមនឹងអ្វី ដែលទ្រង់ដឹងថាទ្រង់កំពុងប្រឈមនោះ ? ទ្រង់អាចមានព្រះបន្ទូលនោះបាន ដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់គឺជាសាសនាចក្រ និងជាដំណឹងល្អនៃទីបញ្ចប់ដ៏រីករាយ ! សម្រាប់យើង ជ័យជម្នះបានឈ្នះរួចហើយ ។ ទ្រង់ទតឃើញវែងឆ្ងាយ ទ្រង់កំពុងចែកចាយទិដ្ឋភាពទូលំទូលាយ ។
ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំគិតថា ពួកយើងខ្លះប្រាកដជានៅតែមានលក្ខណៈនិស្ស័យដែលទាក់ទងនឹងកេរ្តិ៍តំណែលភូរីថាន ដែលនិយាយថា វាខុសដើម្បីបានការលួងលោម ឬត្រូវបានគេជួយនោះ ថាយើងត្រូវបានសន្មត់ថារងទុក្ខវេទនាដោយសារអ្វីមួយគ្រប់ពេលវេលា ។ ខ្ញុំទទួលថា ដើម្បី « សង្ឃឹមឡើង » ( យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ) នៅក្នុងដំណើរស្វែងរក « ខ្នាតកម្ពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ » ( អេភេសូរ ៤:១៣ ) អាចជាបទបញ្ញត្តដែលស្ទើរតែមិនគោរពជាសកល សូម្បីតែនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដ៏ស្មោះត្រង់ ហើយប្រាកដជានៅតែគ្មានអ្វីដែលអាចធ្វើទុក្ខដល់ព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណារបស់ព្រះអម្ចាស់បានឡើយ ។
ដូចខ្ញុំបានបារម្ភ ប្រសិនបើនៅចំណុចណាមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់កូនខ្ញុំណាម្នាក់ មានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ ឬមិនសប្បាយចិត្ត ឬមិនគោរពប្រតិបត្តិនោះ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំនឹងកាន់តែខ្ទេចខ្ទាំចិត្តជាងនេះទៅទៀត ប្រសិនបើខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នៅពេលនោះកូននោះមិនអាចទុកចិត្តខ្ញុំឲ្យជួយ ឬគិតថា ចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់មិនសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំ ឬមិនមានសុវត្ថិភាពនៅក្នុងការថែរក្សារបស់ខ្ញុំនោះ ។
នៅក្នុងស្មារតីដូចគ្នានេះ ខ្ញុំជឿថា គ្មានយើងណាម្នាក់អាចដឹងថា វាធ្វើឲ្យព្រះហឫទ័យដ៏ពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក មានរបួសជ្រៅប៉ុណ្ណានោះទេ នៅពេលដែលពួកទ្រង់ឃើញថា មនុស្សមិនមានអារម្មណ៍សុខស្រួលក្នុងការថែទាំរបស់ពួកទ្រង់ ឬមិនមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាពនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ពួកទ្រង់ ឬមិនទុកចិត្តលើបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ពួកទ្រង់នោះ ។ មិត្តរបស់ខ្ញុំអើយ ដោយសារហេតុផលនោះតែម្យ៉ាង យើងមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីមានសង្ឃឹមឡើង !
ព្រះគុណរបស់ទ្រង់គឺមានល្មមគ្រប់គ្រាន់
ដំបូន្មានមួយទៀតអំពីការស្វែងរកព្រះគ្រីស្ទ និងខ្នាតកម្ពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងទ្រង់ បានកើតឡើងបន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអព្ភូតហេតុផ្ដល់អាហារដល់មនុស្ស ៥០០០នាក់ ជាមួយនឹងនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៤:១៣–២១ ) ។ ( និយាយអញ្ចឹង សូមកុំបារម្ភថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងអស់អព្ភូតហេតុដើម្បីជួយបងប្អូននោះឡើយ ។ ព្រះគុណរបស់ទ្រង់គឺមានល្មមគ្រប់គ្រាន់ [ កូរិនថូសទី២ ១២:៩ ] ។ នោះជាមេរៀនខាងវិញ្ញាណដ៏អស់កល្បមួយនៃអព្ភូតហេតុនេះ ។ ទ្រង់មានពរជ័យយ៉ាងបរិបូរ ដើម្បីប្រទានឲ្យគ្រប់គ្នា ហើយពរជ័យជាច្រើនកន្ត្រកទៀតដែលនៅសល់ផងដែរ ! ចូរជឿ ហើយរីករាយនឹងការប្រទានឲ្យនៃ « នំបុ័ងជីវិត » របស់ទ្រង់ ! [ យ៉ាកុប ៦:៣៥ ] ) ។
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអាហារដល់បណ្ដាជនហើយ ទ្រង់បានឲ្យពួកគេចេញទៅ ហើយឲ្យពួកសិស្សទ្រង់ចុះទៅក្នុងទូកនេសាទ ដើម្បីឆ្លងទៅត្រើយម្ខាងទៀតនៃសមុទ្រកាលីឡេ ។ បន្ទាប់មកទ្រង់ « យាងឡើងលើភ្នំដោយឡែក ដើម្បីនឹងអធិស្ឋាន » ( ម៉ាថាយ ១៤:២៣ ) ។
កាលដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានរៀបចំទូករបស់ពួកគេ វាជិតដល់ពេលល្ងាចទៅហើយ ហើយយប់នោះមានព្យុះទៀត ។ ខ្យល់ប្រាកដជាបក់បោកយ៉ាងគំហុកណាស់តាំងពីពេលចាប់ផ្ដើម ។ ដោយសារតែខ្យល់នោះ បុរសទាំងនេះប្រហែលជាមិនអាចទាំងលើកក្ដោងផង ប៉ុន្តែខិតខំចែវដោយចង្វារ—ហើយខិតខំចែវខ្លាំងណាស់ ។
យើងដឹងការណ៍នេះ ដោយសារ ដល់ពេល « យាម៤យប់ » ( ម៉ាថាយ ១៤:២៥ )—ប្រហែលជារវាងម៉ោង ៣ និងម៉ោង ៦ ព្រឹក—នោះពួកគេបានធ្វើដំណើរប្រហែលជា៥ ឬ ៦គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ( សូមមើល យ៉ូហាន ៦:១៩ ) ។ មកទល់នឹងពេលនោះ ទូកនោះបានជួបនឹងព្យុះបោកបក់យ៉ាងខ្លាំង ។
ប៉ុន្តែ ដូចជានិច្ចកាល ព្រះគ្រីស្ទបានមើលថែពួកគេ ។ ដោយឃើញការលំបាករបស់ពួកគេ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រើវិធីត្រង់បំផុតទៅកាន់ទូករបស់ពួកគេ ដោយយាងឆ្លងកាត់រលកដើម្បីជួយពួកគេ ។
មេសម្រេចសេចក្តីជំនឿ ដោយ ជេ. អាលេន បារែត
« កុំឲ្យភ័យឡើយ »
ក្នុងគ្រាភ័យរន្ធត់ដ៏ក្រៃលែងរបស់ពួកគេ ពួកសិស្សបានសម្លឹង ហើយបានឃើញនៅក្នុងភាពងងឹតនូវការអស្ចារ្យនេះ ដោយឃើញអាវផាយបក់រវិចឆ្ពោះមកកាន់ពួកគេនៅលើសមុទ្រ ។ ពួកគេបានស្រែកយំទាំងភ័យខ្លាច ដោយគិតថា នោះជាខ្មោចនៅលើទឹករលក ។ បន្ទាប់មក កាត់ព្យុះ និងភាពងងឹត—នៅពេលដែលសមុទ្រហាក់ដូចជាធំល្វឹងល្វើយ ហើយទូករបស់ពួកគេវិញហាក់ដូចជាតូចខ្លាំងណាស់—នោះមានសំឡេងនៃភាពសុខសាន្តដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ និងដែលធ្វើឲ្យមានការទុកចិត្តពីលោកគ្រូរបស់ពួកគេ ៖ « គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ » ( ម៉ាថាយ ១៤:២៧ ) ។
ដំណើររឿងនៃព្រះគម្ពីរនេះរំឭកយើងថា ក្នុងការមកឯព្រះគ្រីស្ទ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពោរពេញរបស់ទ្រង់ ឬក្នុងការយាងមករបស់ទ្រង់មករកយើងដើម្បីនាំមកឲ្យយើងនូវសេចក្ដីពោរពេញនោះ ជំហានទីមួយប្រហែលជាអាចធ្វើឲ្យយើងភ័យតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ។ វាមិនគួរដូច្នោះទេ ប៉ុន្តែពេលខ្លះវាដូច្នោះ ។ ការចំអកដ៏ធំមួយដល់ដំណឹងល្អ គឺថាគ្រប់ប្រភពនៃជំនួយ និងសុវត្ថិភាពដែលត្រូវបានផ្ដល់ដល់យើង គឺជាអ្វីដែលយើងអាចនឹងរត់គេចចេញពីវាទៅវិញ ដោយសារការគិតខ្លីក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង ។
សម្រាប់ហេតុផលអ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញសាសនាគន់ការីរត់ចេញពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញពួកអែលឌើររត់ចេញពីការហៅបម្រើបេសកកម្មមួយ ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញសា្វមី ឬភរិយារត់ចេញពីចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញសមាជិករត់ចេញពីការហៅបម្រើដ៏ពិបាក ។ ហើយខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញមនុស្សរត់ចេញពីសមាជិកភាពក្នុងសាសនាចក្ររបស់ពួកគេ ។
ញឹកញាប់ណាស់ យើងរត់ចេញពីអ្វីទាំងនោះ ដែលនឹងសង្គ្រោះយើង និងធ្វើអោយយើងធូរស្បើយ ។ ញឹកញាប់ណាស់ យើងឃើញការតាំងចិត្តចំពោះដំណឹងល្អជាអ្វីដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាច ហើយបន្ទាប់មកក៏បោះបង់ចោល ។
អែលឌើរ ជេម អ៊ី ថាល់មេហ្គ ( ១៨៦២–១៩៣៣ ) បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « នៅក្នុងជីវិតមនុស្សលោកដែលជាមជ្ឈិមវ័យ គឺមានបទពិសោធន៍ទាំងឡាយដូចជាការតស៊ូរបស់អ្នកធ្វើដំណើរដ៏ឆ្ងាយឆ្លងកាត់ព្យុះភ្លៀង ដែលធ្វើដំណើរបញ្ច្រាស់នឹងខ្យល់ និងសមុទ្រដ៏គំរាមកំហែង ជាញឹកញាប់ យប់នៃការតស៊ូ និងគ្រោះថ្នាក់គឺកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងយ៉ាងខ្លាំងមុនពេលអ្នកសង្គ្រោះមកដល់ ហើយបន្ទាប់មក ជាញឹកញាប់ណាស់ជំនួយសង្គ្រោះត្រូវបានយល់ច្រឡំថាជាអ្វីដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាចកាន់តែខ្លាំងទៅវិញ ។ [ ប៉ុន្តែ ] ដូចបានកើតមានឡើងដល់ [ ពួកសិស្សទាំងនេះ ] នៅកណ្ដាលទឹកកួចយ៉ាងវឹកវរ ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលខិតខំយ៉ាងនឿយហត់នៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿ គឺជាព្រះសូរសៀងនៃអ្នករំដោះ—‹ គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ › » ។១
សូមមករកទ្រង់
អ្វីដែលប្រពៃអំពីការអញ្ជើញឲ្យទទួលព្រះអង្គសង្គ្រោះ ឲ្យមករកទ្រង់ និងឲ្យតាមរកខ្នាតកម្ពស់នៃសេចក្តីពោរពេញរបស់ទ្រង់នេះ គឺថាអ្នកណាក៏អាចធ្វើវាបានដែរ ។ នោះមិនមែនមានន័យថា មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបងប្អូនស្គាល់ ចង់រក្សាបទបញ្ញត្តិ ឬថាមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបងប្អូនជួបនឹងរក្សាបទបញ្ញត្តិនោះដែរ ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលជាអត្ថន័យពិតរបស់វាគឺថា វាអាចធ្វើទៅបានដើម្បីរក្សាបទបញ្ញត្តិដោយមិនចាំបាច់មានអំណោយពិសេសណា ឬការទទួលមរតកដើម្បីធ្វើដូច្នោះទេ ។
ខ្ញុំសូមអង្វរយ៉ាងទទូចសុំនូវសេចក្ដីជំនឿដែល « ភ្លឺហើយចែងចាំង និងបរិសុទ្ធហើយរឹងមាំ » ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទ « ត្រូវបាននាំមកចូលក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃវប្បធម៌ [ របស់យើង ] »២ និងដើម្បីឲ្យខ្នាតកម្ពស់ផងព្រះគ្រីស្ទបានដល់ចំណុះពោរពេញនៅក្នុងជីវិតយើង ( សូមមើល អេភេសូរ ៤:១៣ ) ។
ជីវិតអ្នកនឹងមានឧបសគ្គ ។ ការលំបាកនឹងកើតមានឡើង ។ ការខូចចិត្តនឹងកើតមាន ។ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់នឹងទទួលមរណភាព ។ ដូច្នេះ មិនថាបងប្អូនទៅទីណានោះទេ សូមដើរទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាមុនសិន ។ សូមចងចាំថា ការរងទុក្ខ និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ធ្វើឲ្យយើងទទួលជ័យជម្នះលើការលំបាក និងសេចក្ដីស្លាប់របស់យើង ។ សូមធ្វើសេចក្ដីសញ្ញារបស់បងប្អូនជាមួយទ្រង់ ហើយរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាទាំងនោះកាលដែលបងប្អូនបន្តធ្វើដំណើរទៅមុខ ។
ក្នុងភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ដែលខ្ញុំទទួលស្គាល់យ៉ាងងាយនោះ ខ្ញុំពិតជាចង់ឲ្យយើងបាន « ដល់ខ្នាតកម្ពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ » ។ ខ្ញុំចង់មកឯទ្រង់ ។ បើអាច ខ្ញុំចង់ឲ្យទ្រង់មកឯខ្ញុំ ។ ហើយខ្ញុំពិតជាចង់បានពរជ័យនោះសម្រាប់បងប្អូនទាំងអស់គ្នា ។