600 jongeren bij de Special Olympics Wereldspelen in Berlijn
Van 17 tot 25 juni hebben 600 jongeren van de kerk uit de hele wereld deelgenomen aan een dienstverleningsconferentie waarbij ze meegeholpen hebben bij de Wereldspelen van de Special Olympics in Berlijn. Tijdens dit evenement strijden atleten uit 174 verschillende landen in 26 verschillende sporten zoals wielrennen, atletiek, basketbal en judo. Atleten die meedoen hebben een verstandelijke beperking, bijvoorbeeld het downsyndroom of een mate van autisme.
Hoewel de verstandelijke beperkingen in het dagelijks leven ongetwijfeld effect hebben op de atleten, leverden ze geen beperking op het enthousiasme en de toewijding die deze mooie kinderen van God hebben laten zien op de Wereldspelen. Integendeel zelfs. Ik had niet eerder een sportevenement met zoveel begrip, enthousiasme en plezier gezien als hier. Bijvoorbeeld tijdens de finale van het turnen. Hier deelde een atleet uit de Verenigde Staten met het downsyndroom haar enthousiasme door tussen de opdrachten door dansjes te doen en naar het publiek te zwaaien. De hele tribune juichte haar toe en genoot van het plezier dat deze atleet toonde.
Als vrijwilligers hadden we verschillende taken. We mochten bijvoorbeeld de atleten bijstaan tijdens hun wedstrijden of we hielpen mee met de catering of het transport tijdens het evenement. Op mijn laatste werkdag hielp ik bij de catering toen het plotseling erg hard ging regenen. Samen met andere vrijwilligers hebben we door de regen gerend en regenponcho’s gehaald voor de teams in de lunchruimte. De coaches en de atleten van de teams waren zo dankbaar dat dit leidde tot een grappig vreugdedansje van het basketbalteam uit Oeganda. Het team van Mauritius gaf ons allemaal een zelfgemaakte button. Het Spaanse team klapte en juichte hard, waarna we samen een foto hebben gemaakt. Het was mooi en leuk om te zien hoe elk team ons naar hun eigen cultuur en gewoonten wilde bedanken.
Naast de gewone teams zijn er op de Special Olympics ook de zogeheten ‘unified teams’, oftewel, verenigde teams. Deze teams zijn een combinatie van sporters die wel en niet een verstandelijke beperking hebben. In deze teams staat samenwerking en begrip centraal en wordt elke vorm van succes in het team samen gevierd. De teams gaven een mooi voorbeeld van hoe we heel goed samen kunnen werken als we geduld hebben met elkaar en een groepsgevoel ontwikkelen. Niet gek dan ook dat de mascotte van de special olympics ‘Unity’ heet, oftewel ‘eenheid’.
Na de dagshift als vrijwilliger was er tijd om met de jongeren van de kerk samen te eten in een nabijgelegen kerkgebouw. Hier konden we medejongeren van de kerk uit de hele wereld ontmoeten. Verder was er elke avond een activiteit gepland, zoals een dansavond of een filmavond. De laatste avond heb ik samen met vrienden uit Nederland en nieuwe vrienden de longen uit ons lijf gezongen met karaoke. De vriendschappen die hier zijn ontstaan, zetten zich nog voort.
Alle jongeren die ik heb gesproken, hebben een goede tijd gehad en de vreugde en het enthousiasme van de atleten is onvergetelijk. Een volgende ervaring komt van Sanna Brandenburg, een medevrijwilligster uit Nederland.
‘Ik was bij het wielrennen ingedeeld en op mijn tweede vrijwilligersdag mocht ik met anderen (o.a. Amerikanen, een Schot, een Oostenrijkse en een Duitse) de atleten bij de finish naar buiten de baan begeleiden. Ze waren immers gefinisht en hoefden niet meer te racen. We moesten het proces stroomlijnen aangezien de initiële instructies niet helemaal werkten. Sommige atleten zagen niet duidelijk dat ze bij de finish van de baan moesten en reden soms bijna over ons heen of gingen gerust nog een rondje fietsen. De zon brandde en er was geen schaduw, maar toch hadden we met onze groep die middag de tijd van ons leven.
We kwamen op het idee om elkaars taken wat uit te werken en een beetje van positie te veranderen. We hielden elkaar bezig met dansjes, gezelligheid en water bij de finish tot de fietsers kwamen. Het was een zware middag, maar met willekeurige mensen samenzijn die allemaal volledig met hun hart anderen willen dienen, was een onvergetelijke ervaring die ik voor geen goud had willen missen.’