Krok 5.

Wyznanie Winy

Kluczowa Zasada: Przyznaj przed sobą samym, przed swoim Ojcem Niebieskim, w imię Jezusa Chrystusa, przed właściwymi władzami kapłańskimi i przed inną osobą, jaka jest istota twoich błędów.

Wspólną cechą charakterystyczną tych, którzy cierpią z powodu uzależnienia, jest poczucie izolacji. Nawet pośród tłumu lub podczas angażowania się w coś, gdzie inni mogli cieszyć się poczuciem przynależności, my czuliśmy się tak, jakbyśmy nie pasowali do tych ludzi. Kiedy przychodziliśmy na spotkania mające na celu wyleczenie, zaczęliśmy wydobywać się z emocjonalnej izolacji, w której rozwijało się uzależnienie. Na początku wielu z nas po prostu siedziało i słuchało, lecz w końcu poczuliśmy się na tyle bezpieczni, że zaczęliśmy mówić i dzielić się doświadczeniami. Nadal zachowywaliśmy dla siebie wiele spraw — ukrywaliśmy to, co wstydliwe, żenujące, rozdzierające serce, to, co sprawiało, że czuliśmy się bezbronni.

Zrobiliśmy uczciwy i dokładny obrachunek podczas kroku 4., lecz było to doświadczenie osobiste. Nadal pozostawaliśmy samotni ze wstydem z przeszłości. Aż do czasu podjęcia kroku 5. nie byliśmy w stanie odrzucić pęt własnych izolujących nas sekretów i zyskać pewnej perspektywy na temat samych siebie i przeszłości. Wyznanie winy rozpoczęło proces ujawnienia się, kiedy dzieliliśmy się z przyjaciółmi, rodziną i innymi ludźmi własnymi wyrzutami sumienia. Było to częścią trwającego wysiłku zmierzającego do naprawienia i ponownego zbudowania zerwanych relacji. Wyznanie winy obejmowało również szukanie wybaczenia u Pana dzięki modlitwie i dzięki odpowiednim władzom kapłańskim.

Dowiedzieliśmy się, że krok 5. najlepiej jest podjąć tak szybko, jak jest to możliwe po ukończeniu kroku 4. Odwlekanie go byłoby jak zauważenie zainfekowanej rany i nieoczyszczenie jej. Wydawało się, że krok 5. jest przytłaczający, ale kiedy poprosiliśmy Pana o pomoc, dodał On nam odwagi i siły Po przejrzeniu naszego obrachunku, wyznaliśmy naszym biskupom wszystko to, co było niezgodne z prawem lub było grzechem czy występkiem, co powstrzymywałoby nas od uzyskania rekomendacji świątynnej. Owo przyznanie się właściwym władzom kapłańskim było konieczną częścią procesu wyleczenia i uzdrowienia.

Wybraliśmy też pewną zaufaną osobę, której mogliśmy przyznać się do tego, jaka jest dokładna natura naszych złych uczynków. Próbowaliśmy wybrać kogoś, kto przeszedł przez krok 4. i 5., i kto był mocno zakorzeniony w ewangelii. Zaczęliśmy spotkanie od modlitwy, by zaprosić Ducha, a następnie na głos przeczytaliśmy nasz obrachunek. Osoby, które słuchały naszych obrachunków, często pomagały nam dostrzec ciągle żywe obszary samooszukiwania się. Pomogły nam spojrzeć na nasze życie z właściwej perspektywy i unikać wyolbrzymiania czy minimalizowania naszej odpowiedzialności.

Spisanie naszych obrachunków było jak zapisywanie setek odrębnych scen naszego życia. Podczas kroku 5. mieliśmy szansę spojrzenia na nasze życie, które rozpościerało się przed nami, scena po scenie, w płynnej narracji. Kiedy to uczyniliśmy, zaczęliśmy rozpoznawać pewne wzorce słabości, które wpływały na nasze wybory. Zaczęliśmy rozumieć nasze skłonności ku negatywnym myślom i emocjom (upór, strach, duma, użalanie się nad sobą, zazdrość, przekonanie o własnej nieomylności, złość, odczuwanie urazy, nieposkromione pasje i pragnienia itd.). Owe myśli i emocje naprawdę były prawdziwą naturą naszych złych uczynków.

Robiąc krok 5., pokazaliśmy Bogu, samym sobie i innym świadkom swoje zobowiązanie do tego, by wieść nowe życie oparte na mówieniu prawdy i życiu według niej. Choć krok 5. był jednym z najtrudniejszych kroków, zachęcała nas rada Prezydenta Spencera W. Kimballa: „Nigdy nie będzie miała miejsce pokuta, jeśli dana osoba nie obnaży swej duszy i nie przyzna się do swoich uczynków bez jakichkolwiek wymówek czy usprawiedliwień. […] Te osoby, które zdecydują się podjąć tę kwestię i odmienić swoje życie, mogą przekonać się, że na początku pokuta okaże się trudną drogą, lecz dowiedzą się też, że jest ona nieskończenie bardziej pożądaną ścieżką, kiedy posmakują jej owoców” („The Gospel of Repentance”, Ensign, paźdz. 1982, 4).

Doświadczyliśmy tego, czego nauczał Prezydent Kimball. Kiedy uczciwie i w pełni ukończyliśmy krok 5., nie mieliśmy nic do ukrycia. Otwarcie pokazaliśmy nasze pragnienie, by „[wyzbyć] się wszystkich [naszych] grzechów” (Alma 22:18), abyśmy mogli otrzymać większą wiedzę o miłości Bożej oraz miłość i wsparcie wielu dobrych ludzi, którzy byli wokół nas.

Kroki działania

Zacznij od uzyskania wybaczenia; naradź się z biskupem, jeśli jest taka potrzeba; bądź uczciwy wobec Boga, siebie i innych ludzi

„Obowiązkiem wszystkich ludzi [jest] wyznać przed Panem swoje grzechy” (Bible Dictionary, „Confession”, 649). Najpoważniejsze występki muszą być wyznane właściwym przywódcom kapłańskim, zazwyczaj biskupowi. „Chociaż jedynie Pan może wybaczyć grzechy, ci przywódcy kapłańscy odgrywają niezmiernie ważną rolę w procesie pokuty. Twoje wyznanie potraktują jako poufne i pomogą ci przejść przez proces pokuty. Bądź z nimi całkowicie uczciwy. Jeśli twoje wyznanie będzie częściowe, gdy wspomnisz jedynie o mniejszych błędach, nie będziesz mógł rozwiązać problemu spowodowanego poważniejszym, nieujawnionym grzechem. Im szybciej rozpoczniesz ten proces, tym szybciej odnajdziesz pokój i radość, które przychodzą wraz z cudem wybaczenia” (Oddani wierze: Leksykon ewangelii [2004], 110).

Z ogromną uwagą i mądrością wybierz osobę inną niż przywódca kapłański, której wyjawisz swoje złe postępki. Nie opowiadaj o tego typu delikatnych sprawach osobom, po których spodziewasz się niewłaściwych wskazówek, wprowadzenia w błąd czy problemów z zachowaniem poufności. Ci, którym mówisz o swoim obrachunku, muszą być w najwyższym stopniu godni zaufania zarówno słowem, jak i uczynkiem.

Niech pokój zapanuje w twoim życiu

Prezydent Brigham Young ostrzegał członków, aby niepotrzebnie nie ujawniali swoich grzechów: „Kiedy prosimy braci, jak to często bywa, aby przemawiali podczas spotkania sakramentalnego, chcemy, by wyznali swe błędy, jeśli zraniły one bliźnich; lecz nie mówcie o swoim bezsensownym zachowaniu, o którym nie wie nikt oprócz was. Mówcie publicznie to, co przynależy do zebranych. Jeśli zgrzeszyliście przeciwko ludziom, wyznajcie to im. Jeśli zgrzeszyliście przeciwko rodzinie lub sąsiadom, idźcie do nich i im to wyznajcie. Jeśli zgrzeszyliście przeciwko swemu Okręgowi, wyznajcie to Okręgowi. Jeśli zgrzeszyliście przeciwko jednej osobie, weźcie tę osobę na bok i wyznajcie to jej. A jeśli zgrzeszyliście przeciwko waszemu Bogu lub przeciwko sobie, wyznajcie to Bogu, a sprawę zachowajcie dla siebie, ponieważ nie chcę wiedzieć o niczym takim” (Discourses of Brigham Young, wyb. John A. Widtsoe [1954], 158).

Czasami możesz zaobserwować ludzi podczas spotkań mających na celu uzdrowienie lub w innych sytuacjach, którzy, jak się wydaje, wciąż od nowa wyliczają swoje grzechy i wady lub grzechy, jakie inni popełnili wobec nich. Zawsze wyznają winy, ale nigdy nie znajdują pokoju.

Nie pomyl kroku 5. z obsesyjnym pragnieniem rozpamiętywania kwestii negatywnych. Zamysł kroku 5. jest dokładnie odwrotny. Robimy krok 5. nie po to, by trzymać się tego, co wyznajemy, lecz abyśmy zaczęli odróżniać dobro od zła i wybierali dobro.

Studiuj i zrozum

Poniższe fragmenty z pism świętych oraz wypowiedzi przywódców Kościoła mogą pomóc ci w zrobieniu kroku 5. Korzystaj z nich podczas medytacji, studiowania i sporządzania notatek. Pamiętaj, abyś był uczciwy i konkretny w swoich zapiskach.

Wyznanie win Bogu

„Ja, Pan, darowuję grzechy tym, co je wyznają przede mną i proszą o przebaczenie” (NiP 64:7).

• W jaki sposób wyznanie twoich grzechów Bogu pomogło ci w dokonaniu pozytywnych zmian w swoim życiu?

• Większość z nas czuje strach i niechęć przed podjęciem kroku 5. W jaki sposób wyznanie grzechów Bogu może w końcu dać ci odwagę i siłę do wyznania ich innej osobie?

Wyznanie win innym

„Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni” (List Jakuba 5:16).

• Być może obawiasz się, że ktoś, kto naprawdę pozna wszystkie twoje słabości i wady, odrzuci cię. Jednakże przywódca kapłański lub zaufany przyjaciel, który rozumie proces zdrowienia, zazwyczaj reaguje ze zrozumieniem i współczuciem. W jaki sposób taka reakcja mogłaby pomóc ci w uzdrowieniu?

Próba wyglądania dobrze w oczach innych

„Nie pozwólcie, aby jakikolwiek człowiek mówił publicznie o swojej prawości […]; wcześniej niech wyzna swoje grzechy, a potem niech uzyska przebaczenie i wyda więcej owoców” (Józef Smith, w: History of the Church, 4:479).

• Jedną z głównych obsesji tych, którzy zmagają się z uzależnieniem, jest wielkie pragnienie, by dobrze wyglądać w oczach innych. W jaki sposób takie pragnienie powstrzyma cię przed doskonaleniem się i wydaniem „więcej owoców” (czyli dobrych uczynków)?

• Jak zmieniłoby się twoje zachowanie, gdybyś troszczył się jedynie o to, by dobrze wyglądać w oczach Boga?

Szczerość

„Tego, kto zgrzeszy przeciwko Mnie, osądzisz według grzechów, które popełnił, jeśli wyzna swe grzechy przed tobą i przede Mną, i nawróci się w szczerości serca, przebaczysz mu, i Ja mu także przebaczę” (Mosjasz 26:29).

• Kiedy wyznajesz swoje grzechy, musisz być szczery Zastanów się, w jaki sposób zachowywanie w tajemnicy części swoich win podważa szczerość twych wysiłków. Którą część swojego obrachunku chciałeś ukryć, jeśli miała miejsce taka sytuacja?

• Co chcesz zyskać przez ciągłe ukrywanie tej części swojego obrachunku? Co możesz stracić?

Wyznaj grzechy, gdy tylko je rozpoznasz

„I tego samego roku wykazano im ich błąd i przyznali, że byli w błędzie” (3 Nefi 1:25).

• Ten werset podaje przykład ludzi, którzy nie okładali na później wyznania swych win, kiedy wykazano im ich błąd. Jakie są korzyści z wykonania kroku 5., gdy tylko ukończy się krok 4.?

• Jakie szkody może wyrządzić odkładanie na później kroku 5.?

Uwolnienie się od stresu i odnalezienie pokoju

„I nie rozwodziłbym się nad twymi wykroczeniami, dręcząc twą duszę, jeśli nie byłoby to dla twego dobra” (Alma 39:7).

• Niektórzy ludzie będą twierdzić, że zbyt długo zatrzymujemy się przy negatywnych aspektach życia podczas robienia kroku 4. i 5. i że to może jedynie przysporzyć nam dodatkowego stresu. W tym wersecie jesteśmy nauczani, że zmierzenie się z wadami może być dla nas dobre, a nie jedynie być czymś, co „dręczy” (czy martwi) nasze dusze. W jaki sposób kroki 4. i 5. mogą uwolnić cię od stresu i wnieść w twoje życie więcej pokoju?

Wyrzeczenie się grzechu

„Przez to możecie wiedzieć, czy człowiek odpokutował za swe grzechy — oto wyzna je i wyrzeknie się ich” (NiP 58:43).

• Wyrzeczenie się czegoś oznacza porzucenie lub całkowite zrezygnowanie z tego. W jaki sposób okazujesz swoje pragnienie wyrzeczenia się starego sposobu postępowania poprzez ukończenie kroku 5.?