Krok 7.

Pokora

Kluczowa Zasada: Zwróć się w pokorze do Ojca Niebieskiego, aby usunął twoje braki.

Wszystkie kroki wymagają pokory, lecz jest to najbardziej widoczne w kroku 7.: „Zwróć się w pokorze do Ojca Niebieskiego, aby usunął twoje braki”. Pokora serca, którą rozwijaliśmy w kroku 6., doprowadziła nas do tego, że padliśmy na kolana podczas wykonywania kroku 7., by prosić Pana, aby usunął nasze braki. Kiedy doszliśmy do tego punktu, byliśmy gotowi modlić się bez żadnej innej motywacji, jak tylko z pragnieniem, by zjednoczyć nasze serce i umysł z Ojcem Niebieskim i Panem Jezusem Chrystusem. Nie byliśmy już usatysfakcjonowani zmianą zwyczajów czy nawet stylu życia. W końcu byliśmy gotowi na to, aby Bóg zmienił istotę naszej natury.

Krok 7. dla każdego z nas był tak równoznaczny z całkowitym podporządkowaniem się Zbawicielowi, że wielu, podobnie jak Alma, nie mogło powstrzymać płynącego z serca wołania: „Jezusie, Synu Boży, zmiłuj się nade mną” (Alma 36:18). Szczere wyrzuty sumienia przepełniły nasze serca, nie tylko z tego powodu, że cierpieliśmy lub zadaliśmy cierpienie innym ludziom, lecz również dlatego, że żałowaliśmy, że nawet podczas zdrowienia nie mogliśmy usunąć naszych braków.

Odczuwając część miłości Bożej, pragnęliśmy oddać wszystkie nasze grzechy, a nawet wszystkie nasze skłonności do grzechu, abyśmy mogli lepiej Go poznać. Ostatecznie, dobrowolnie i całym sercem ofiarowaliśmy całą duszę Bogu, prosząc Go o wybaczenie i stworzenie nas na Swój obraz. W końcu zdaliśmy sobie sprawę z tego, że żadne inne imię, żaden inny sposób i żadna inna droga nie mogą przynieść nam całkowitego odpuszczenia grzechów. Niczego nie ukrywając, błagaliśmy Ojca, aby w Swym nieskończonym miłosierdziu wybaczył nam naszą dumę, grzechy i braki. Prosiliśmy, żeby zesłał nam łaskę, abyśmy poprzez Niego mogli zachować ten nowy sposób życia.

Pan nie rozpoczął rewolucyjnej przemiany całego naszego charakteru, dopóki Jemu na to nie pozwoliliśmy. Krok 7. był naszą decyzją. Musieliśmy rozmyślnie się ukorzyć. Musieliśmy zrzec się każdej cząstki dumy, która mówiła, że jesteśmy pod tym względem samowystarczalni, i przyznać, że nasze wysiłki zmierzające do wybawienia nas są niewystarczające. Musieliśmy poczuć prawdę nauczaną przez króla Beniamina i żyć zgodnie z nią — że wszyscy jesteśmy żebrakami przed Bogiem i nie mamy nadziei na zbawienie o własnych siłach, lecz tylko dzięki miłosierdziu i łasce Jezusa Chrystusa (zob. Mosjasz 2:21; 4:19–20).

Krok 7. oznaczał dla każdego z nas chwilę, w której ostatecznie ulegliśmy bez zastrzeżeń wiecznej prawdzie nauczanej w księdze Mosjasza 16:4: „I tak cała ludzkość była zgubiona, i pozostałaby zgubiona na zawsze, jeśli Bóg nie wykupiłby swego ludu z tego stanu zguby i upadku”. Nasze doświadczenie nauczyło nas, że podejmując krok 7., nie jesteśmy zwolnieni z pracy, którą mieliśmy wykonywać. Nadal musieliśmy być cierpliwi i „dążyć naprzód mając nieugiętą wiarę w Chrystusa” (2 Nefi 31:20).

Nie byliśmy całkowicie wolni od pragnienia, by grzeszyć. Musieliśmy nauczyć się akceptowania życia na warunkach Boga i czekać zgodnie z Jego celami i Jego czasem — nawet w kwestii usunięcia naszych wad. Kiedy podejmowaliśmy krok 7., nauczyliśmy się żyć, podporządkowując się Bogu z taką samą pokorą i cierpliwością, jaką wykazali się Alma i jego bracia, gdy ich brzemiona zostały zmniejszone, lecz nie były usunięte: ,We wszystkim poddawali się oni woli Pana cierpliwie i z pogodą ducha” (Mosjasz 24:15). W końcu porzuciliśmy myśl, że o własnych siłach możemy stać się doskonali, i zaakceptowaliśmy prawdę, że Bóg pragnie, abyśmy pokonali własne słabości w tym życiu, przychodząc do Chrystusa i stając się w Nim doskonali. Dowiedzieliśmy się, że dzięki Swej łasce umożliwił nam wyrzeczenie się wszelkiej bezbożności i zrozumienie, że zbawienie przychodzi nie dzięki naszej, lecz dzięki Jego mocy (zob. Moroni 10:32).

Każdy krok związany jest z ostrzeżeniem i krok 7. nie jest wyjątkiem. My, którzy przyjęliśmy te zasady, musimy cię ostrzec, że nie możesz się spodziewać, iż przejdziesz ten krok bez żadnych ofiar — i zupełnie słusznie. W Naukach i Przymierzach 59:8 Pan nakazuje: „Ofiarujesz Panu, twemu Bogu, ofiarę w prawości, ofiarę skruszonego serca i kornego ducha”. Ta ofiara jest kwintesencją kroku 7. Nawet kiedy odczuwasz ból swoich ponownych narodzin, pamiętaj, że to Jego cierpienie, nie twoje, zapewnia ci odkupienie od grzechu. Twoja ofiara stanowi jedynie pokorne przypomnienie o Jego „[wielkiej] i [ostatecznej ofierze]” złożonej w twoim imieniu (Alma 34:14).

Kiedy składasz wszystko w ręce Boga, robisz ostatecznie wszystko, co w twej mocy, aby przyjąć Jego jednoznaczne świadectwo, że twoje grzechy zostały wybaczone, że twoja przeszłość naprawdę należy do przeszłości. Podobnie jak ludzie z Księgi Mormona, którzy się nawrócili, możesz świadczyć, że „[zostałeś nawiedzony] mocą i Duchem Bożym świadczącym o Jezusie Chrystusie” (3 Nefi 7:21). Wraz z Almą możesz wołać: „Nie pamiętałem więcej o bólu, ani nie dręczyło mnie więcej wspomnienie moich grzechów. Jak wielka była moja radość i jak cudowne światło, które zobaczyłem! Duszę moją przepełniła radość tak silna, jak silny był mój ból!” (Alma 36:19–20).

Kroki działania

Staraj się o moc Zadośćuczynienia Zbawiciela, aby być skutecznym w życiu osobistym poprzez medytowanie nad modlitwami sakramentalnymi

Jedną ze skutecznych form medytacji jest zastanawianie się nad wersetem lub wyrażeniem z pism świętych, kiedy modlisz się, by zrozumieć jego znaczenie i zastosować je we własnym życiu. Ponieważ każdy z nas musi zawrzeć przymierze, które powtarzane jest w modlitwach sakramentalnych, mógłbyś medytować właśnie nad nimi.

Postępując zgodnie z zachętą proroków, aby stosować pisma święte w swoim życiu, możesz przeczytać fragmenty z księgi Moroniego 4:3 i 5:2 i pokornie zastanowić się nad świętymi słowami wypowiedzianymi w swoim imieniu. Na przykład: „O Boże, Wieczny Ojcze, [proszę] Cię w imię Twego Syna, Jezusa Chrystusa, o pobłogosławienie i uświęcenie tego chleba dla [mojej duszy, która] go [spożywa], [abym] […] [przestrzegał] przykazań, które [mi dałeś]; [abym] zawsze [mógł] mieć z sobą Jego Ducha”.

Módl się pokornie, aby Bóg uczynił dla ciebie to, czego sam nie możesz uczynić dla siebie

Poprzez noszenie w sercu prostej modlitwy, takiej jak ta: „Panie, co chcesz, abym uczynił?” lub: „Niech się stanie Twoja wola”, będziesz ciągle pamięta! o tym, że jesteś całkowicie zależny od Pana. Miłość Boża — twoja do Niego i Jego do ciebie — pomoże ci stworzyć relację, której będziesz mógł poddać się bez zastrzeżeń. Szukałeś tej miłości przez wszystkie te lata, kiedy byłeś uwięziony w pułapce uzależnienia. Podczas kroku 7. znajdziesz sposób na uzyskanie pokoju, kiedy wejdziesz „do odpoczynku Pana” (Moroni 7:3; zob. także Alma 58:11; Ezra Taft Benson, „Jesus Christ — Gifts and Expectations”, Ensign, grudz. 1988, 2).

Studiuj i zrozum

Poniższe fragmenty z pism świętych oraz wypowiedzi przywódców Kościoła mogą pomóc ci w zrobieniu kroku 7. Korzystaj z tych fragmentów i pytań podczas medytacji, studiowania i sporządzania notatek. Bądź uczciwy i konkretny w swoich zapiskach.

Postanowienie, aby być pokornym

„I jeśli jesteście błogosławieni, ponieważ zmuszono was do pokory, czy nie uważacie, że jeszcze bardziej błogosławieni są ci, którzy się prawdziwie ukorzą ze względu na Słowo?” (Alma 32:14).

• Większość z nas przyszła na spotkania mające na celu wyleczenie, będąc w desperacji, popychana konsekwencjami swych uzależnień. Zostaliśmy zmuszeni, by się ukorzyć. Jednakże pokora opisana w kroku 7. ma inną przyczynę. Jest dobrowolna. Jest wynikiem twojego wyboru, by się ukorzyć. W jaki sposób zmieniło się odczuwanie przez ciebie pokory, odkąd zacząłeś proces zdrowienia?

Napełniony radością

„Uznali, że w swym cielesnym stanie znaczyli nawet mniej niż proch ziemi. I wszyscy jednym głosem zawołali: Zlituj się nad nami, Panie, abyśmy mogli otrzymać przebaczenie naszych grzechów i aby nasze serca mogły stać się czyste przez zadośćuczynienie krwią Chrystusa, albowiem wierzymy w Jezusa Chrystusa, Syna Boga, który stworzył niebo, ziemię i wszystko, co w nich jest, i który przyjdzie między ludzi.

I stało się, że gdy wypowiedzieli te słowa, Duch Pana zstąpił na nich i zostali napełnieni radością, otrzymawszy odpuszczenie grzechów i spokój sumienia z racji ich wielkiej wiary w Jezusa Chrystusa, który ma przyjść” (Mosjasz 4:2–3).

• Lud króla Beniamina ofiarował taką modlitwę, którą my składamy podczas kroku 7. Odczuli spokój i radość, kiedy spoczął na nich Duch Pana i dał im odpuszczenie grzechów. Zastanów się nad swoimi doświadczeniami związanymi z takimi uczuciami. Napisz o tym, jak by to było, gdyby takie uczucia stały się twoim sposobem na życie.

Wierz w Boga

„Wierzcie w Boga, wierzcie, że żyje, że stworzył wszystko zarówno w niebie jak i na ziemi, wierzcie, że ma wszelką mądrość i moc zarówno w niebie jak i na ziemi i że człowiek nie pojmuje wszystkiego, co Pan może pojąć.

Powtarzam, wierzcie, że potrzebujecie się nawrócić, odstępując na zawsze od swych grzechów, że potrzebujecie ukorzyć się przed Bogiem i prosić w szczerości serca, aby wam przebaczył. A teraz, jeśli wierzycie w to wszystko, strzeżcie się, abyście tego przestrzegali.

I powtarzam, co wam uprzednio powiedziałem, że jak zaznaliście chwały Boga, innymi słowy doznaliście Jego dobroci, zakosztowali Jego miłości i otrzymali odpuszczenie waszych grzechów, co wywołuje tak wielką radość w waszych sercach, pragnę abyście zawsze pamiętali wielkość Boga i waszą własną nicość, Jego dobroć i wyrozumiałość wobec was, niegodnych istot, i abyście w głębokiej pokorze wzywali codziennie imienia Pana wytrwale wierząc, że nastąpi, co zostało zapowiedziane przez anioła.

[…] Jeśli będziecie tak czynić, będziecie się zawsze radować, będziecie napełnieni miłością Boga, a wasze grzechy pozostaną wam na zawsze odpuszczone, i będziecie poznawać chwałę Tego, który was stworzył, innymi słowy sprawiedliwość i prawdę” (Mosjasz 4:9–12).

• Z modlitwą w sercu zrób listę zaleceń króla Beniamina na temat tego, co musimy zrobić. W jaki sposób te rzeczy odnoszą się do kroku 7.?

• Jakie obietnice płyną z podporządkowania się wskazówkom króla Beniamina? (Zob. ostatni werset).

• Co byś zmienił w swoim życiu, gdybyś otrzymał takie obietnice?

Przestrzeganie prawa i przykazań

„Albowiem w tym celu zostało ono dane. Wtedy nastąpi dla nas kres tego prawa, i ożyjemy w Chrystusie dzięki naszej wierze, mimo to do tego czasu przestrzegamy tego prawa, ponieważ zostało nam to nakazane” (2 Nefi 25:25).

• Jesteśmy „[ożywieni] w Chrystusie dzięki naszej wierze” w Niego. Co to znaczy, że następuje dla nas kres prawa? Dlaczego nadal stosujemy się do prawa, czyli przestrzegamy przykazań?

• Co dzisiaj myślisz na temat przestrzegania prawa?

• W jaki sposób przestrzeganie przykazań jest wyrazem twojej miłości do Boga?

Miłość Boga

„Kiedy stawiamy Boga na pierwszym miejscu, wszystko inne ustawia się na właściwej pozycji lub wypada z naszego życia. Nasza miłość do Pana będzie kierować roszczeniami względem naszych uczuć, wymogami co do naszego czasu, naszymi zainteresowaniami oraz porządkiem naszych priorytetów” (Ezra Taft Benson, w: Conference Report, kwiec. 1988, 3 lub Ensign, maj 1988, 4).

• Doszedłszy w poznaniu miłosierdzia i dobroci Boga tak daleko, zapewne zacząłeś odczuwać miłość Bożą — miłość do Niego i Jego miłość do ciebie. Zastanów się nad wzrastaniem miłości, jaką odczuwałeś podczas pracy nad tym krokiem, i zapisz to.

• Na czym to polega, że krok 7. jest jak dotąd największym aktem miłości z twojej strony?

Wzięcie na siebie imienia Chrystusa

„Ktokolwiek to czyni, znajdzie się po prawicy Boga, gdyż będzie znał imię, którym będzie przywołany, a będzie przywołany na imię Chrystusa” (Mosjasz 5:9).

• Większość z nas myśli o wzięciu na siebie imienia Chrystusa w kontekście chrztu i sakramentu — i jest to właściwe. Zastanów się przez chwilę nad tym, co by to znaczyło, być przywołanym imieniem Chrystusa i cieszyć się Jego reputacją.

• Co musisz zrobić, aby znaleźć się po prawicy Boga? Co przyrzekłeś, zawierając przymierze, kiedy zostałeś ochrzczony i kiedy przyjmujesz sakrament?

• Napisz o uczuciach, jakich doświadczasz, kiedy myślisz o Jego chęci nadania ci Swojego imienia bądź reputacji w zamian za twoje braki.

Wyrzeknij się własnych słabości

„Religia, która nie wymaga poświęcenia wszystkiego, nigdy nie posiada wystarczającej mocy, aby wydać wiarę konieczną do życia i zbawienia” (Józef Smith, zebr., Lectures on Faith [1985], 69).

• Niektórzy ludzie, którzy czytają te słowa, myślą, że słowo „wszystko” odnosi się tu do całego dobytku. W jaki sposób oddanie własnych słabości Panu zwiększa zrozumienie tego, co oznacza poświęcić wszystko?