« ស្រឡាញ់អស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀន » ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ សម្រាប់អ្នកទាំងអស់ដែលបង្រៀននៅគេហដ្ឋាន និងសាសនាចក្រ ( ឆ្នាំ ២០២២ )
« ស្រឡាញ់អស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀន » ការបង្រៀនតាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ
ស្រឡាញ់អស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀន
កិច្ចការគ្រប់បែបយ៉ាងដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើពេញទាំងការងារបម្រើនៅលើផែនដីរបស់ទ្រង់គឺត្រូវបានជំរុញចិត្តមកពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ។ នៅពេលយើងព្យាយាមធ្វើជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងអាចបានពោរពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចគ្នានោះ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៣:៣៤–៣៥; មរ៉ូណៃ ៧:៤៧–៤៨; ៨:២៦ ) ។ នៅពេលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកយើង នោះយើងព្យាយាមគ្រប់យ៉ាងដែលអាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយអ្នកដទៃរៀនអំពីព្រះគ្រីស្ទ ហើយមករកទ្រង់ ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ក្លាយជាការជំរុញចិត្តសម្រាប់ការបង្រៀនរបស់យើង ។
ស្រឡាញ់អស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀន
-
សូមមើលសិស្សតាមរបៀបដែលព្រះទតទៅលើពួកគេ ។
-
ព្យាយាមស្គាល់ពួកគេ—យល់អំពីកាលៈទេសៈ តម្រូវការ និងកម្លាំងរបស់ពួកគេ
-
អធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេដោយប្រើឈ្មោះរបស់ពួកគេ ។
-
បង្កើតបរិយាកាសសុវត្ថិភាពមួយ ជាកន្លែងដែលមនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានគេគោរព ហើយដឹងថា ការរួមចំណែករបស់ពួកគេត្រូវបានឲ្យតម្លៃ ។
-
ស្វែងរករបៀបសមរម្យនានាដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នក ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទតឃើញសក្តានុពលដ៏ទេវភាពនៅក្នុងបុគ្គលគ្រប់រូបដែលទ្រង់បានបង្រៀន
មនុស្សភាគច្រើននៅក្នុងទីក្រុង យេរីខូរ បានគិតថា ពួកគេបានស្គាល់សព្វគ្រប់អស់ ហើយនូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវស្គាល់អំពី សាខេ ។ គាត់គឺជាអ្នកយកពន្ធ និងជាអ្នកប្រមូលពន្ធ—ពិតណាស់ ជាមេលើអ្នកយកពន្ធ—ហើយគាត់ជាអ្នកមាន ។ ប្រាកដណាស់ពួកគេបានគិតថា គាត់ពិតជាមនុស្សគ្មានភាពស្មោះត្រង់ និងពុករលួយ ។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានទតមើលចិត្តរបស់សាខេ ហើយបានឃើញថា គាត់ជា « ពូជលោកអ័ប្រាហាំ » ដ៏សុចរិតទៀងត្រង់ម្នាក់ ( សូមមើល លូកា ១៩:១–១០ ) ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមិនទតមើលមនុស្សតែសម្បកក្រៅនោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ទតមើលពីភាពពិតប្រាកដរបស់ពួកគេ—និងអ្វីដែលពួកគេអាចប្រែក្លាយ ។ ចំពោះពួកអ្នកនេសាទត្រីដែលដូចពេជ្រមិនទាន់ច្នៃមានដូចជា ស៊ីម៉ូន, អនទ្រេ, យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន នោះទ្រង់បានទតឃើញពួកគេថា ជាអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រនាពេលអនាគតទៅវិញ ។ ចំពោះប៉ុលដែលជាអ្នកបៀតបៀនដ៏គួរឲ្យខ្លាចរអា នោះទ្រង់បានទតឃើញថា ជា « ប្រដាប់រើសតាំង » ដែលនឹងផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់នៅចំពោះពួកស្តេច និងប្រជាជាតិជាច្រើនវិញ ( សូមមើល កិច្ចការ ៩:១០–១៥ ) ។ ចំណែកឯអ្នក និងមនុស្សម្នាក់ៗដែលអ្នកបង្រៀនវិញ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះទតឃើញថា ជាបុត្រា ឬបុត្រីម្នាក់របស់ព្រះដែលមានសក្ដានុពលគ្មានដែនកំណត់ ។
នៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន អ្នកទំនងជាមានបុគ្គលខ្លះដែលហាក់ដូចជាស្មោះត្រង់ និងបានប្រែចិត្តជឿ ហើយមានបុគ្គលខ្លះទៀតហាក់ដូចជាពុំចាប់អារម្មណ៍ ឬថែមទាំងបះបោរទៀតផង ។ សូមប្រុងប្រយ័ត្នកុំធ្វើការប៉ាន់ស្មានដោយផ្អែកលើអ្វីដែលអ្នកបានឃើញឡើយ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយអ្នកឲ្យមើលឃើញនៅក្នុងមនុស្សម្នាក់ៗនូវអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទតឃើញ—ហើយជួយអ្នកឲ្យចាប់ផ្តើមស្រឡាញ់ពួកគេដូចទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកគេដែរ ។
សំណួរពិចារណា ៖ សូមគិតអំពីបុគ្គលម្នាក់ៗដែលអ្នកបង្រៀន ហើយជញ្ជឹងគិតថា ព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវមានចំពោះពួកគេម្នាក់ៗបែបណា ។ តើទ្រង់ទាំងទ្វេអាចទតឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងពួកគេ ? តើគំនិតទាំងនេះនឹងជះឥទ្ធិពលមកលើរបៀបដែលអ្នកបង្រៀនពួកគេយ៉ាងដូចម្តេច ?
ចេញមកពីព្រះគម្ពីរ ៖ សាំយូអែលទី១ ១៦:៧; ទំនុកតម្កើង ៨:៤–៥; រ៉ូម ៨:១៦–១៧; គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១៨:១០–១៤
ព្រះអង្គសង្គ្រោះស្គាល់ពួកយើង ហើយយល់ពីកាលៈទេសៈ តម្រូវការ និងកម្លាំងរបស់ពួកយើង
ស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីពុំបានមកឯអណ្តូងទឹកដើម្បីស្តាប់សារលិខិតនៃដំណឹងល្អនោះទេ ។ គាត់គ្រាន់តែមកដងទឹកប៉ុណ្ណោះ ។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចជ្រាបដឹងថា ស្ត្រីនោះស្រេកទឹកលើសពីការស្រេកទឹកខាងរូបកាយទៅទៀត ។ ទ្រង់បានជ្រាបដឹងថា ស្ត្រីនោះមានអតីតកាលដ៏អំពល់ចិត្តមួយគឺទំនាក់ទំនងមិនឋិតថេរ ។ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូវបានយកតម្រូវការខាងសាច់ឈាម—គឺទឹកដែលទ្រទ្រង់ជីវិតឲ្យរស់—ដែលបានធ្វើឲ្យស្ត្រីនោះចាប់អារម្មណ៍ភ្លាម ហើយបានផ្សារភ្ជាប់វាទៅនឹងតម្រូវការខាងវិញ្ញាណដ៏ស៊ីជម្រៅរបស់គាត់គឺ « ទឹករស់ » និង « ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច » ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការសន្ទនា ស្ត្រីនោះបានមានទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនមួយថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានបំផុសគំនិតដល់នាងដោយរបៀបដែល ទ្រង់ស្គាល់គាត់ច្បាស់ ។ គាត់បានថ្លែងថា « [ ទ្រង់ ] ប្រាប់ខ្ញុំពីគ្រប់អំពើទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានប្រព្រឹត្ត » ។ « តើអ្នកនោះមិនមែនជាព្រះគ្រីស្ទទេឬអី ? » ( សូមមើល យ៉ូហាន ៤:៦–២៩ ) ។
ការធ្វើជាគ្រូបង្រៀនដូចជាព្រះគ្រីស្ទ រួមមានការស្គាល់មនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន និងការព្យាយាមស្វែងយល់ពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ។ អ្នកអាចចាប់អារម្មណ៍លើជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយបង្ហាញសេចក្តីអាណិតអាសូរ ។ អ្នកអាចស្វែងរកវិធីនានាដើម្បីស្វែងយល់ពីប្រវត្តិ ទេពកោសល្យ ចំណាប់អារម្មណ៍ និងតម្រូវការរបស់ពួកគេ ។ អ្នកអាចឈ្វេងយល់ពីរបៀបដែលពួកគេរៀនបានល្អបំផុត ។ អ្នកអាចសួរសំណួរ ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងអង្កេត ។ សំខាន់ជាងអ្វីៗទាំងអស់គឺអ្នកអាចអធិស្ឋានសូមការយល់ដឹងដែល មានតែព្រះវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រទានការណ៍នេះបាន ។ កាលណាអ្នកស្គាល់មនុស្សម្នាក់បានច្បាស់ នោះអ្នកអាចជួយពួកគាត់ឲ្យរកឃើញអត្ថន័យ និងអំណាចផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់តែប្រសើរឡើង ។ នៅពេលអ្នកយល់ពីការស្រេកឃ្លានរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះព្រះវិញ្ញាណអាចបង្រៀនអ្នកនូវរបៀបជួយបំបាត់ការស្រេកឃ្លាននោះ ជាមួយនឹងទឹករស់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
សំណួរពិចារណា ៖ តើអ្នកបានស្គាល់អ្វីខ្លះហើយអំពីមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ? តើអ្វីដែលសំខាន់ចំពោះពួកគេ ? តើអ្វីជាភាពខ្លាំងរបស់ពួកគេ ? តើពួកគេជួបបញ្ហាលំបាកអ្វីខ្លះ ? តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីយល់ពីពួកគេឲ្យបានកាន់តែច្បាស់ ?
ចេញមកពីព្រះគម្ពីរ ៖ ទំនុកតម្កើង ១៣៩:១–៥; ម៉ាថាយ ៦:២៥–៣២; ម៉ាកុស ១០:១៧–២១; យ៉ូហាន ១០:១៤; នីហ្វៃទី ៣ ១៧:១–៩
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានអធិស្ឋានសម្រាប់អស់អ្នកដែលទ្រង់បានបង្រៀន
សូមគិតស្រមៃអំពីអារម្មណ៍ដែល ស៊ីម៉ូន ពេត្រុស មានពេលលោកបានស្តាប់ឮព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលមកកាន់លោកថា « ស៊ីម៉ូនៗអើយ មើលសាតាំងបានសូមចង់បានអ្នករាល់គ្នា … ប៉ុន្តែខ្ញុំបានអធិស្ឋានឲ្យអ្នក ដើម្បីមិនឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកវិនាសបាត់ឡើយ » ( លូកា ២២:៣១–៣២ ) ។ តើវានឹងជះឥទ្ធិពលដល់អ្នកដូចម្តេច នៅពេលដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាសម្រាប់អ្នកនោះ ? ប្រជាជននៅអាមេរិកកាលពីបុរាណបានមានបទពិសោធន៍មួយដូចនេះ ហើយពួកគេបានពិពណ៌នាពីបទពិសោធន៍នោះបែបនេះថា « ហើយគ្មានអ្នកណាមួយអាចយល់នូវសេចក្ដីអំណរដែលពោរពេញនៅក្នុងព្រលឹងនៃយើង នៅពេលយើងបានឮ [ ព្រះយេស៊ូវ ] អធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាសម្រាប់យើងនោះទេ » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:១៧ ) ។
អ្នកក៏អាចគិតផងដែរអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក ពេល អ្នក អធិស្ឋានសម្រាប់នរណាម្នាក់—ដោយខ្ជាប់ខ្ជួនដោយប្រើឈ្មោះរបស់ពួកគេ ។ តើការអធិស្ឋានរបស់អ្នកជះឥទ្ធិពលលើរបៀបដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ចំពោះបុគ្គលនោះដូចម្តេច ? តើវាជះឥទ្ធិពលដល់សកម្មភាពរបស់អ្នកដូចម្តេច ? ប្រាកដណាស់ព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ព្រះសណ្តាប់ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះសររបស់គ្រូបង្រៀនមួយរូប ដែលមានបំណងជួយសិស្ស ។ ហើយនៅក្នុងការណ៍ជាច្រើន របៀបមួយដែលទ្រង់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានទាំងនោះ គឺតាមរយៈការធ្វើឲ្យមានការរំជួលចិត្តដល់គ្រូបង្រៀន ហើយបំផុសគំនិតគាត់ឲ្យធ្វើ ឬនិយាយអ្វីដែលនឹងជួយសិស្សឲ្យទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។
សំណួរពិចារណា ៖ នៅពេលអ្នកគិតពីមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន តើមាននរណាម្នាក់ដែលអ្នកទទួលអារម្មណ៍ថា មានតម្រូវការពិសេសមួយដែលត្រូវការការអធិស្ឋានរបស់អ្នកដែរឬទេ ? តើអ្នកទទួលអារម្មណ៍បំផុសគំនិតឲ្យអធិស្ឋានអ្វីខ្លះជំនួសពួកគេ ? តើមានពរជ័យអ្វីខ្លះដែលកើតមាន ពេលអ្នកអញ្ជើញសិស្សឲ្យអធិស្ឋានសម្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះ ?
ចេញមកពីព្រះគម្ពីរ ៖ យ៉ូហាន ១៧; អាលម៉ា ៣១:២៤–៣៦; នីហ្វៃទី ៣ ១៨:១៥–២៤; ១៩:១៩–២៣, ២៧–៣៤
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើឲ្យប្រាកដថា មនុស្សទាំងអស់ទទួលអារម្មណ៍ថា ពួកគេត្រូវបានគេគោរព និងផ្តល់តម្លៃឲ្យ
ឥរិយាបថទូទៅក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំសាសនានៅសម័យព្រះយេស៊ូវគឺថា ត្រូវចៀសចេញពីមនុស្សមានបាប ។ ដោយសាររឿងនេះ ពេលអ្នកដឹកនាំទាំងនេះបានឃើញព្រះយេស៊ូវទាក់ទងមនុស្សមានបាប នោះពួកគេបានស្រឡាំងកាំង ។ តើបុគ្គលម្នាក់ដែលជាប់ទាក់ទងជាមួយមនុស្សបែបនេះ អាចធ្វើជាគ្រូបង្រៀនខាងវិញ្ញាណបានដូចម្តេច ?
ប្រាកដណាស់ព្រះយេស៊ូវបានប្រើវិធីសាស្ត្រមួយផ្សេង ។ ទ្រង់បានព្យាយាមព្យាបាលអស់អ្នកដែលឈឺខាងវិញ្ញាណ ( សូមមើល ម៉ាកុស ២:១៥–១៧; លូកា ៤:១៧–១៨ ) ។ ទ្រង់បានឈោងទៅជួយអស់អ្នកដែលមានលក្ខណៈខុសពីអស់អ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួន ឬអ្នកដែលមានអតីតកាលដ៏អំពល់ចិត្ត ហើយទ្រង់បានទាក់ទងជាមួយអស់អ្នកដែលមានអំពើបាបជាប្រចាំ ។ ទ្រង់បានស្ងើចសរសើរដល់សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកទាហានរ៉ូម ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៨:៥–១៣ ) ។ ទ្រង់បានហៅអ្នកប្រមូលពន្ធដែលគ្មានទំនុកចិត្ត ឲ្យធ្វើជាសិស្សដ៏មានទំនុកចិត្តម្នាក់របស់ទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ាកុស ២:១៤ ) ។ នៅពេលស្ត្រីម្នាក់ត្រូវបានចោទប្រកាន់អំពីការសាហយស្មន់ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព ហើយបានបំផុសគំនិតនាងឲ្យប្រែចិត្ត និងរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ប្រសើរឡើង ( សូមមើល យ៉ូហាន ៨:១–១១ ) ។
ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើច្រើនលើសពីនោះទៅទៀត ។ ទ្រង់បានបណ្តុះឥរិយាបថនៃការទទួលយក និងសេចក្តីស្រឡាញ់នេះនៅក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ ។ គំរូរបស់ទ្រង់បានចាក់ឫសយ៉ាងមាំនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកសាវករបស់ទ្រង់ នៅពេលដល់គ្រាដែលពួកលោកត្រូវយកដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សទាំងអស់ ។ ការណ៍នេះឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងពាក្យសម្តីរបស់ពេត្រុស ៖ « ប្រាកដមែន ខ្ញុំយល់ឃើញថា ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ » ( កិច្ចការ ១០:៣៤ ) ។
មានឱកាសដ៏ល្អមួយដែលមនុស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នាដែលអ្នកត្រូវបានហៅឲ្យបង្រៀន កំពុងជួបបញ្ហាតាមរបៀបណាមួយ ដើម្បីទទួលអារម្មណ៍ថា មានគេគោរព និងផ្តល់តម្លៃឲ្យ ។ តាមរយៈរបៀបដែលអ្នកស្រឡាញ់ និងគោរពពួកគេ នោះអ្នកអាចទាក់ទងនឹងពួកគេ ដែលធ្វើឲ្យពួកគេទទួលអារម្មណ៍ថា យើងមិនគ្រាន់តែស្វាគមន៍ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ គឺត្រូវការពួកគេទៀតផង ។ អ្នកអាចឈោងទៅជួយអស់អ្នកដែលពុំបានចូលរៀន អ្នកដែលជួបបញ្ហា ឬអ្នកដែលហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ សូមមានចិត្តអត់ធ្មត់ ប្រសិនបើកិច្ចការនោះមិនសូវមានការរីកចម្រើន ។ អ្នកអាចជួយឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាទទួលអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាព និងឥតភ័យបារម្ភក្នុងការចែកចាយកង្វល់របស់ពួកគេជាមួយអ្នកដែលជឿដូចគ្នា ។ ហើយអ្នកអាចធ្វើច្រើនលើសពីនេះទៀត ។ អ្នកអាចបំផុសគំនិតដល់សិស្សទាំងអស់ឲ្យជួយអ្នកបង្កើតបរិយាកាសមួយ ជាកន្លែងដែលគោលលទ្ធិត្រូវបានបង្រៀនក្នុងស្មារតីមួយនៃការគោរព ការរួមចំណែក និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ។
សំណួរពិចារណា ៖ តើមានអ្វីដែលជួយឲ្យបុគ្គលម្នាក់ទទួលអារម្មណ៍ថាត្រូវបាន គេគោរព និងផ្តល់តម្លៃឲ្យ ? តើមានអ្វីដែលបំផុសគំនិតបុគ្គលម្នាក់ឲ្យគោរព និងផ្តល់តម្លៃដល់អ្នកដទៃ ? នៅពេលអ្នកគិតប្រកបដោយការអធិស្ឋានអំពីមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន តើមានការបំផុសគំនិតឲ្យអ្នកធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីពួកគេទាំងអស់គ្នាអាចទទួលអារម្មណ៍ស្វាគមន៍ និងត្រូវការ ?
ចេញមកពីព្រះគម្ពីរ ៖ យ៉ូហាន ៤; នីហ្វៃទី ២ ២៦:២៧–២៨, ៣៣; អាលម៉ា ១:២៦; នីហ្វៃទី ៣ ១៨:២២–២៥
គ្រូបង្រៀនអាចជួយអស់អ្នកដែលពួកគេបង្រៀនទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់អស់អ្នកដែលទ្រង់បានបង្រៀន
នៅចុងបញ្ចប់នៃការបង្រៀន និងការផ្តល់ការងារបម្រើដ៏អស្ចារ្យ និងលើកស្ទួយនៅក្នុងចំណោមសាសន៍នីហ្វៃ នោះព្រះយេស៊ូវបានអង្កេតឃើញថា វាដល់ពេលដែលទ្រង់ត្រូវយាងទៅហើយ ។ មានមនុស្សផ្សេងទៀតដែលទ្រង់ត្រូវទៅជួប ។ ទ្រង់បានព្រះបន្ទូលថា « ចូរអ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះអ្នកវិញចុះ ហើយប្រុងប្រៀបចិត្តគំនិតរបស់អ្នកចាំថ្ងៃស្អែក ។ » ប៉ុន្តែប្រជាជននៅតែអង្គុយនៅទីនោះ « ស្រក់ទឹកភ្នែក » សម្លឹង « ព្រះអង្គយ៉ាងខ្ជាប់ ហាក់បីដូចជាពួកគេសូមឲ្យទ្រង់ទ្រាំនៅជាមួយនឹងគេបន្តិចទៀត ។ » ដោយដឹងពីតម្រូវការដែលពុំបាននិយាយរបស់ពួកគេ និង « ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអាណិតមេត្តា » នោះព្រះយេស៊ូវបានគង់នៅយូរបន្តិចទៀត ( នីហ្វៃទី ៣ ១៧:៣, ៥–៦ ) ។ ទ្រង់ប្រសិទ្ធពរអ្នកឈឺ និងអ្នករងទុក្ខរបស់ពួកគេ ។ ទ្រង់បានលុតជង្គង់ ហើយអធិស្ឋានជាមួយពួកគេ ។ ទ្រង់បានព្រះកន្សែងជាមួយពួកគេ ហើយទ្រង់បានអររីករាយជាមួយពួកគេ ។
សូមពិចារណាពីការសិក្សាប្រកបដោយការអធិស្ឋានអំពីព្រះបន្ទូល និងសកម្មភាពរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុង នីហ្វៃទី ៣ ១៧ ។ សូមត្រិះរិះគិតពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់បានបង្ហាញដល់អស់អ្នកដែលទ្រង់បានបង្រៀន ។ សូមរកមើលការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅកន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ បន្ទាប់មកសូមគិតពីមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ។ តើអ្នកបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយសមរម្យចំពោះពួកគេតាមរបៀបណា ? សូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំអ្នក ។ ប្រសិនបើអ្នកឃើញថា វាពិបាកដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់អស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀន នោះសូមចាប់ផ្តើមដោយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ។ បន្ទាប់មក « អធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតា ដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញដោយ [ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ ] ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់អស់អ្នកណាដែលជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិត នៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៨ ) ។ ហើយសូមចងចាំថា កង្វល់របស់អ្នកចំពោះការបង្រៀនមេរៀនគួរតែពុំមែនជាការរំខានដល់អ្នកក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់តាមរយៈពាក្យសម្តី និងសកម្មភាពរបស់អ្នកនោះទេ ។ ជារឿយៗ របៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្តនឹងមនុស្សគឺសំខាន់ដូចជាអ្វីដែលអ្នកបង្រៀនដល់ពួកគេដែរ ។
សំណួរពិចារណា ៖ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានជួយអ្នកឲ្យដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើមាតាបិតា ឬគ្រូបង្រៀនផ្សេងទៀតបានជួយអ្នកឲ្យទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដូចម្តេច ? តើមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនដឹងថា អ្នកស្រឡាញ់ពួកគេដែរឬទេ ? តើពួកគេដឹងថាព្រះអង្គសង្គ្រោះស្រឡាញ់ពួកគេដែរឬទេ ?
ចេញមកពីព្រះគម្ពីរ ៖ ម៉ាកុស ៦:៣១–៤២; យ៉ូហាន ១៣:៣–១៦, ៣៤–៣៥; ១៥:១២–១៣; កូរិនថូសទី ១ ១៣:១–៧; យ៉ូហានទី ១ ៤:៧–១១
របៀបមួយចំនួនដើម្បីអនុវត្តអ្វីដែលអ្នកកំពុងរៀន
-
ប្រសិនបើអ្នកកំពុងបង្រៀនថ្នាក់មួយ សូមរៀនស្គាល់ឈ្មោះសិស្ស ហើយហៅឈ្មោះទាំងនោះពេលអ្នកបង្រៀន ។
-
សូមបង្ហាញអំណរគុណរបស់អ្នក ពេលសិស្សចូលរួមចំណែក ។
-
សូមប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយសិស្សពីមុន និងក្រោយពេលអ្នកបង្រៀន ។
-
សូមជួយសិស្សឲ្យបង្កើតបរិយាកាសនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរពចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ។
-
សូមស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់—ពេលអ្នកកំពុងបង្រៀន និងពេលផ្សេងៗទៀត ។
-
សូមផ្តល់ការបម្រើដល់អស់អ្នកទាំងឡាយដែលអ្នកបង្រៀន ។
-
សូមមានឆន្ទៈក្នុងការកែសម្រួលផែនការបង្រៀនរបស់អ្នក ដើម្បីចំណាយពេលឲ្យកាន់តែច្រើនលើគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលមានអត្ថន័យចំពោះអស់អ្នកដែលអ្នកបង្រៀន ។