Κεφάλαιο 4

Η κληρονομιά πίστης και θυσίας των πρωτοπόρων

«Είτε έχετε καταγωγή από πρωτοπόρους είτε ήλθατε στην Εκκλησία μόλις χθες, είστε μέρος όλης αυτής της μεγάλης εικόνας την οποία εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες ονειρεύτηκαν. …Έθεσαν το θεμέλιο. Δικό μας είναι το καθήκον να οικοδομήσουμε επάνω σε αυτό».

Από τη ζωή του Γκόρντον Χίνκλυ

Στην αφιέρωση του Ναού στο Κολόμπους του Οχάιο, ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ συλλογίσθηκε τους πρωτοπόρους προγόνους του. Ενθυμήθηκε αργότερα:

«Καθώς καθόμουν στη σελέστια αίθουσα, σκέφθηκα τον προπάππο μου. …Είχα επισκεφθεί προσφάτως τον τόπο ταφής του στον Καναδά, μόλις βόρεια της συνοριακής γραμμής της Νέας Υόρκης. …Πέθανε στη νεαρή ηλικία των 38 ετών».

Όταν πέθανε ο προπάππος του Προέδρου Χίνκλυ, ο υιός του, Άιρα, ο οποίος θα γινόταν ο παππούς του Προέδρου Χίνκλυ, δεν ήταν καν τριών ετών. Η μητέρα του Άιρα σύντομα παντρεύτηκε ξανά και μέσα σε λίγα χρόνια μετακόμισε στο Οχάιο και μετά στο Ιλλινόι. Πέθανε το 1842, αφήνοντας τον Άιρα ορφανό σε ηλικία 13 ετών. Συνεχίζοντας αυτήν την ιστορία, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε:

«Ο παππούς μου [Άιρα Χίνκλυ] βαπτίσθηκε στη Ναβού και… ακολούθως διέσχισε τις πεδιάδες με τη μετανάστευση των [πρωτοπόρων]». Κατά τη διάρκεια εκείνου του ταξιδιού το 1850, η «νεαρή σύζυγος του Άιρα και ο [ετεροθαλής αδελφός του] πέθαναν και οι δύο την ίδια ημέρα. Έφτειαξε πρόχειρα φέρετρα και τους έθαψε και πήρε στην αγκαλιά του το παιδί του που ήταν βρέφος και το μετέφερε στην κοιλάδα [της Σωλτ Λέηκ].

»Κατόπιν αιτήματος του Μπρίγκαμ Γιανγκ, οικοδόμησε το Cove Fort, ήταν ο πρώτος πρόεδρος του πασσάλου στο Φίλλμορ, [Γιούτα], και έκανε χίλια άλλα πράγματα για να προχωρήσει αυτό το έργο.

»Τότε ήλθε ο πατέρας μου. …Έγινε πρόεδρος του μεγαλύτερου πασσάλου στην Εκκλησία, με περισσότερα από 15.000 μέλη».

Οι σκέψεις του Προέδρου Χίνκλυ στράφηκαν σύντομα από τους προγόνους του στους απογόνους του. Συνέχισε:

«Σκεπτόμενος τη ζωή αυτών των τριών ανδρών, ενώ καθόμουν στον ναό, συλλογίσθηκα τη θυγατέρα μου, τη θυγατέρα της, που είναι εγγόνι μου, και τα παιδιά της, τα δισέγγονά μου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι στεκόμουν ακριβώς στη μέση αυτών των επτά γενεών – τρεις πριν από μένα και τρεις ύστερα από μένα.

»Σε εκείνον τον ιερό και αγιασμένο οίκο, εκεί πέρασε από τον νου μου μία αίσθηση της τρομακτικής υποχρέωσής μου να περάσω όλα όσα είχα λάβει ως κληρονομιά από τους προγόνους μου στις γενεές οι οποίες έχουν έλθει τώρα μετά από μένα»¹.

Εκτός από το γεγονός ότι εξέφραζε ευγνωμοσύνη για τους δικούς του πρωτοπόρους προγόνους και την κληρονομιά των πρώτων πρωτοπόρων Αγίων των Τελευταίων Ημερών, ο Πρόεδρος Χίνκλυ συχνά τόνιζε ότι τα μέλη της Εκκλησίας σε όλον τον κόσμο είναι πρωτοπόροι σήμερα. Το 1997 είπε στους Αγίους στη Γουατεμάλα: «Φέτος εορτάζουμε την 150η επέτειο από την άφιξη των μορμόνων πρωτοπόρων στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ. Ήλθαν από μακρύ δρόμο με άμαξες και χειράμαξες. Ήταν πρωτοπόροι. Όμως η πρωτοπορία εξακολουθεί. Σε όλον τον κόσμο έχουμε πρωτοπόρους και εσείς είστε ανάμεσα σε αυτούς τους πρωτοπόρους»². Προς τους Αγίους στην Ταϊλάνδη δήλωσε: «Είστε πρωτοπόροι στο ότι προωθείτε το έργο του Κυρίου σε αυτό το σπουδαίο έθνος»³. Ενώ επισκεπτόταν την Ουκρανία το 2002, είπε παρόμοια λόγια: «Η Εκκλησία είχε τους πρωτοπόρους της κατά τις αρχικές ημέρες και εσείς είστε πρωτοπόροι τώρα αυτήν την εποχή»⁴.

Όταν ο Πρόεδρος Χίνκλυ μίλησε για τους πρώτους πρωτοπόρους, ο σκοπός του ήταν πολύ μεγαλύτερος από το να επικεντρωθεί σε όσους ζούσαν κατά το παρελθόν. Κοίταξε προς το μέλλον, ελπίζοντας ότι η πίστη και οι θυσίες εκείνων των Αγίων θα «γίνονταν ένα συναρπαστικό κίνητρο για όλους μας, διότι καθένας μας είναι πρωτοπόρος στη δική του ζωή, συχνά στην οικογένειά του»⁵.

πρωτοπόροι φεύγουν από τη Ναβού — «Η δύναμη που κινητοποίησε τους προγόνους μας στο Ευαγγέλιο ήταν η δύναμη της πίστεως στον Θεό».

Διδασκαλίες του Γκόρντον Χίνκλυ

Με όραμα, μόχθο και πεποίθηση στη δύναμη του Θεού που λειτουργεί μέσω αυτών, οι πρώτοι πρωτοπόροι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών πραγματοποίησαν την πίστη τους.

Ήταν με την πίστη που μία μικρή ομάδα πρώτων νεοφώτιστων [στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες] μετακόμισε από τη Νέα Υόρκη στο Οχάιο και από το Οχάιο στο Μιζούρι και από το Μιζούρι στο Ιλλινόι αναζητώντας ειρήνη και ελευθερία να λατρεύουν τον Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνείδησης.

Χάρη στην πίστη τους προείδαν μία όμορφη πόλη [τη Ναβού], όταν για πρώτη φορά περπάτησαν μέσα από τους βάλτους του Κόμερς του Ιλλινόι. Με την πεποίθηση ότι η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή, αποξήραναν τον βαλτότοπο, σχεδίασαν μία πόλη, οικοδόμησαν ουσιαστικά σπίτι και οίκους λατρείας και μόρφωσης και, το πιο σημαντικό που έκτισαν, έναν μεγαλοπρεπή ναό, τότε το καλύτερο κτήριο σε όλο τον Ιλλινόι.

…[Σύντομα ακολούθησε] η καταδίωξη, με βλάσφημο και δολοφονικό όχλο. Ο προφήτης τους σκοτώθηκε. Τα όνειρά τους κατακερματίσθηκαν. Πάλι ήταν με την πίστη που πήραν θάρρος υπό το πρότυπο που είχε κατά το παρελθόν σχεδιάσει και οργανώθηκαν για μία άλλη έξοδο.

Με δάκρυα και την καρδιά τους να πονά, άφησαν τα άνετα σπίτια τους και καταστήματά τους. Κοίταξαν πίσω τον ιερό ναό τους και κατόπιν με πίστη έστρεψαν τα μάτια τους προς τη Δύση, προς το άγνωστο και το αχαρτογράφητο και, ενώ τα χιόνια του χειμώνα έπεφταν επάνω τους, διέσχισαν τον [ποταμό] Μισσισσιππή εκείνον τον Φεβρουάριο του 1846 και μετακινήθηκαν με ώθηση μέσα στη λάσπη πέρα από τον λειμώνα της Άιοβα.

Με πίστη ίδρυσαν το Ουίντερ Κουώρτερς στον [ποταμό] Μισσισσιππή. Εκατοντάδες πέθαναν καθώς ο λοιμός, η δυσεντερία και η διφθερίτιδα τους αποδεκάτισαν. Όμως η πίστη στήριξε όσους επέζησαν. Έθαψαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα εκεί σε μια απόκρημνη ακτή επάνω από τον ποταμό και την άνοιξη του 1847 ξεκίνησαν… προς τα βουνά της Δύσης.

Ήταν με την πίστη που ο Μπρίγκαμ Γιανγκ κοίταξε από επάνω την κοιλάδα [της Σωλτ Λέηκ], τότε καυτή και άγονη: «Αυτό είναι το μέρος». Ξανά με την πίστη, τέσσερεις ημέρες αργότερα, άγγιξε τη βακτηρία του στο έδαφος… και είπε: «Εδώ θα είναι ο ναός του Θεού μας». Ο μεγαλοπρεπής και ιερός [Ναός της Σωλτ Λέηκ] είναι μία μαρτυρία για την πίστη, όχι μόνο για την πίστη όσων τον έκτισαν αλλά για την πίστη όσων τον χρησιμοποιούν τώρα σε ένα σπουδαίο, ανιδιοτελές έργο αγάπης.

Έγραψε ο Παύλος προς τους Εβραίους: «Είναι δε η πίστη, πεποίθηση γιʼ αυτά που ελπίζονται, βεβαίωση για πράγματα που δεν βλέπονται». (Προς Εβραίους 11:1.) Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα για τα οποία έχω μιλήσει ήταν κάποτε μόνον «η ουσία πραγμάτων που ελπίζαμε, η απόδειξη πραγμάτων που δεν είναι ορατά». Όμως με όραμα, μόχθο και πεποίθηση στη δύναμη του Θεού που λειτουργεί μέσω αυτών, οι πρώτοι πρωτοπόροι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών πραγματοποίησαν την πίστη τους⁶.

Η δύναμη που κινητοποίησε τους προγόνους μας στο Ευαγγέλιο ήταν η δύναμη της πίστεως στον Θεό. Ήταν η ίδια δύναμη που έκανε δυνατή την έξοδο από την Αίγυπτο, το πέρασμα μέσω της Ερυθράς Θαλάσσης, το μακρύ ταξίδι μέσα στην έρημο και η εγκατάσταση του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας …

Χρειαζόμαστε τόσο πολύ μία δυνατή ζέση εκείνης της πίστεως στον ζώντα Θεό και στον ζώντα, ανεστημένο Υιό του, διότι αυτή ήταν η μεγάλη, κινητήριος πίστη των προγόνων μας στο Ευαγγέλιο.

Δικό τους ήταν ένα όραμα, πιο σημαντικό από όλους τους άλλους στοχασμούς. Όταν ήλθαν στη Δύση, ήταν 1.600 χιλιόμετρα, 1.600 κουραστικά χιλιόμετρα, από τους πιο κοντινούς αποικισμούς στην Ανατολή και 1.300 χιλιόμετρα από εκείνους στη Δύση. Η προσωπική και ατομική αναγνώριση του Θεού, του Αιώνιου Πατέρα τους, στον οποίον μπορούσαν να προσβλέπουν με πίστη απάρτιζε τον πυρήνα της δύναμής τους. Πίστευαν σε εκείνη τη μεγάλη προσταγή των γραφών: «Να κοιτάξεις στο Θεό και να ζήσεις». (Άλμα 37:47.) Με πίστη επεδίωξαν να κάνουν το θέλημά του. Με πίστη διάβασαν και αποδέχθηκαν θεία διδασκαλία. Με πίστη μόχθησαν έως ότου κατέρρευσαν, πάντοτε με την πεποίθηση ότι θα υπήρχε ένας απολογισμός προς εκείνον που ήταν ο Πατέρας τους και ο Θεός τους⁷.

Πίσω μας είναι μία ένδοξη ιστορία. Έχει σημαδευτεί με ηρωισμό, εμμονή σε αρχές και άοκνη πιστότητα. Είναι προϊόν πίστης. Εμπρός μας είναι ένα μεγάλο μέλλον. Αρχίζει σήμερα. Δεν μπορούμε να κάνουμε παύση. Δεν μπορούμε να επιβραδύνουμε. Δεν μπορούμε να μειώσουμε τους ρυθμούς μας ή να κόψουμε τα βήματά μας⁸.

Οι πρώτοι πρωτοπόροι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών κοίταζαν προς το μέλλον με το μέγα όραμα της Σιών.

Είναι κατάλληλο να κάνουμε μία παύση και να δείξουμε ευλαβικό σεβασμό σε όσους έθεσαν το θεμέλιο αυτού του μεγάλου έργου. …Ο μέγας αντικειμενικός σκοπός τους ήταν η Σιών [βλέπε Δ&Δ 97:21, Μωυσή 7:18]. Τραγουδούσαν γι’ αυτήν. Την ονειρεύονταν. Ήταν η μεγάλη τους ελπίδα. Το επικό ταξίδι τους πρέπει πάντοτε να είναι σαν ένα ασύγκριτο εγχείρημα. Η μετακίνηση δεκάδων χιλιάδων προς [τη] Δύση ήταν γεμάτη με κάθε νοητό κίνδυνο, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου, του οποίου η ζοφερή πραγματικότητα ήταν οικεία σε κάθε ομάδα αμάξης και χειραμάξης.

Κατέχομαι από ευλαβικό σεβασμό για τον Μπρίγκαμ Γιανγκ. Είδε την Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ σε όραμα πολύ καιρό πριν την δει με τα φυσικά του μάτια. Διαφορετικά αμφιβάλλω αν θα σταματούσε ποτέ εδώ. Υπήρχαν πιο πράσινες γαίες στην Καλιφόρνια και στο Όρεγκον. Υπήρχε βαθύτερο και πλουσιότερο χώμα αλλού. Υπήρχαν μεγάλοι αγροί με ξυλεία σε άλλα μέρη, πολύ περισσότερο νερό, και κλίμα πιο ήπιο και ευχάριστο.

Υπήρχαν ρυάκια εδώ, είναι αλήθεια, αλλά κανένα τους δεν ήταν πολύ μεγάλο. Το χώμα ήταν εντελώς αδοκίμαστο. Κανένα αλέτρι δεν είχε σπάσει ποτέ την ξεροψημένη επιφάνειά του. Θαυμάζω, απλώς θαυμάζω, που ο Πρόεδρος Γιανγκ θα οδηγούσε μία μεγάλη ομάδα… σε ένα μέρος όπου ποτέ πριν δεν είχε υπάρξει σπορά και θερισμός …

Ήταν αποκαμωμένοι από το ταξίδι, εκείνοι οι πρωτοπόροι. Είχε πάρει 111 ημέρες για να τους φέρουν από το Ουίντερ Κουώρτερς έως την Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ. Ήταν κουρασμένοι. Τα ρούχα τους είχαν φθαρεί. Τα ζώα τους ήταν εξαντλημένα. Ο καιρός ήταν καυτός και ξηρός – ο καυτός καιρός του Ιουλίου. Όμως ήταν εδώ, κοιτάζοντας προς το μέλλον και ονειρεύονταν τη Χιλιετία, το μέγα όνειρο της Σιών⁹.

Τις προάλλες στεκόμουν στις παλιές αποβάθρες του Λίβερπουλ της Αγγλίας. Ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία δραστηριότητα την Παρασκευή το πρωί, όταν ήμασταν εκεί. Όμως κάποτε ήταν κέντρο έντονης δραστηριότητας. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, δεκάδες εκατοντάδων ανθρώπων μας περπάτησαν στο ίδιο πλακόστρωτο στο οποίο περπατούσαμε εμείς. Προέρχονταν από κάθε μέρος των Βρετανικών Νήσων και από τις χώρες της Ευρώπης, μετεστραμμένοι στην Εκκλησία. Ήλθαν με μαρτυρία στα χείλη τους και με πίστη στην καρδιά τους. Ήταν δύσκολο να αφήσουν τις εστίες τους και να εισέλθουν στο άγνωστο ενός νέου κόσμου; Βεβαίως ήταν. Όμως το έκαναν με αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Επιβιβάσθηκαν σε ιστιοφόρα σκάφη. Ήξεραν ότι στην καλύτερη περίπτωση το ταξίδι μέσω του Ατλαντικού ήταν επικίνδυνο. Σύντομα ανεκάλυψαν ότι στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν άθλιο. Έζησαν σε μικρούς και συνωστισμένους χώρους βδομάδα τη βδομάδα. Υπέμειναν καταιγίδες και ασθένειες. Πολλοί πέθαναν στη διαδρομή και ετάφησαν στη θάλασσα. Ήταν ένα επίπονο και τρομερό ταξίδι. Είχαν αμφιβολίες, ναι. Όμως η πίστη τους υψώθηκε πάνω από αυτές τις αμφιβολίες. Η αισιοδοξία τους υψώθηκε πάνω από τους φόβους τους. Είχαν το όραμά τους για τη Σιών και ήταν καθ’ οδόν για να το εκπληρώσουν¹⁰.

Η διάσωση των πρωτοπόρων χειραμάξης Γουίλλι και Μάρτιν κάνει λόγο περί της ίδιας της ουσίας του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.

Σας πηγαίνω πίσω στον… Οκτώβριο του 1856. Το Σάββατο [4 Οκτωβρίου] ο Φράνκλιν Ρίτσαρντς και ένας μικρός αριθμός φίλων έφθασε στην κοιλάδα [της Σωλτ Λέηκ]. Είχαν ταξιδέψει από το Ουίντερ Κουώρτερς με δυνατά άλογα και ελαφρά κάρα και μπόρεσαν να κινηθούν γρήγορα. Ο αδελφός Ρίτσαρντς αμέσως αναζήτησε τον Πρόεδρο Γιανγκ. Ανέφερε ότι υπήρχαν εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά διασκορπισμένοι κατά μήκος της μακράς διαδρομής… προς την κοιλάδα [της Σωλτ Λέηκ]. Οι περισσότεροι έσερναν χειράμαξες. …Εμπρός τους ήταν μία διαδρομή που ήταν ανηφορική, ολόκληρη η απόσταση, έως τον Ηπειρωτικό Υδροκρίτη με πολλά, πολλά χιλιόμετρα πέρα από αυτόν. Βρίσκονταν σε απελπιστικά δυσάρεστη κατάσταση. …Όλοι τους θα χάνονταν αν δεν διασώζονταν.

Νομίζω ότι ο Πρόεδρος Γιανγκ δεν κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα. Νομίζω ότι οράματα αυτών των άπορων… περνούσαν από το μυαλό του.

Το επόμενο πρωί… είπε στους ανθρώπους:

«Θα δώσω τώρα σε αυτόν τον λαό το θέμα και το κείμενο για τους Πρεσβύτερους οι οποίοι μπορούν να μιλήσουν. …Είναι το ακόλουθο. …Πολλοί από τους αδελφούς και τις αδελφές μας είναι στις πεδιάδες με χειράμαξες και πιθανώς πολλοί είναι 1.100 χιλιόμετρα μακριά από αυτό το μέρος και πρέπει να τους φέρουμε εδώ, πρέπει να τους αποστείλουμε βοήθεια. Το θέμα συζήτησης θα είναι “να τους φέρουμε εδώ”.

»Αυτή είναι η έκφραση του θρησκευτικού μου συναισθήματος. Αυτή είναι η υπαγόρευση του Αγίου Πνεύματος που έχω. Είναι να σώσω αυτόν τον λαό.

»Θα καλέσω τους Επισκόπους σήμερα. Δεν θα περιμένω μέχρι αύριο ούτε μέχρι την επόμενη ημέρα, επειδή χρειάζομαι 60 καλές ομάδες υποζυγίων και 12 ή 15 κάρα. Δεν θέλω να στείλω βόδια. Θέλω καλά άλογα και ημίονους. Υπάρχουν σε αυτήν την επικράτεια και πρέπει να τα έχουμε. Επίσης 12 τόνους αλεύρι και 40 καλούς καραγωγείς εκτός από αυτούς που οδηγούν τα υποζύγια.

»Σας λέω ότι όλη σας η πίστη, η θρησκεία και ομολογία της θρησκείας δεν θα σώσει ούτε μία ψυχή από σας στο σελέστιο βασίλειο του Θεού μας, αν δεν εφαρμόζετε τέτοιες αρχές όπως αυτές τις οποίες σας διδάσκω τώρα. Πηγαίνετε και φέρτε αυτούς τους ανθρώπους από τις πεδιάδες» (στο LeRoy R. Hafen and Ann W. Hafen, Handcarts to Zion [1960], 120-21).

Εκείνο το απόγευμα οι γυναίκες συγκέντρωσαν τροφή, κλινοσκεπάσματα και ρουχισμό σε μεγάλες ποσότητες.

Το επόμενο πρωί τα άλογα πεταλώθηκαν και τα κάρα επισκευάστηκαν και φορτώθηκαν.

Το επόμενο πρωί, την Τρίτη, 16 ομάδες από ημίονους αναχώρησαν και κατευθύνθηκαν ανατολικά. Μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου υπήρχαν 250 ομάδες στον δρόμο για να παράσχουν ανακούφιση¹¹.

Όταν οι διασώστες συνάντησαν τους εξασθενημένους Αγίους, ήταν σαν άγγελοι από τον ουρανό. Ο κόσμος έκλαιγε από ευγνωμοσύνη. Μετέφεραν τους ανθρώπους των χειραμαξών μέσα σε άμαξες, ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν γρηγορότερα στην κοινότητα της Σωλτ Λέηκ.

Περίπου διακόσιοι πέθαναν, όμως χίλιοι σώθηκαν¹².

διάσωση χειραμάξης — «Όταν οι διασώστες συνάντησαν τους εξασθενημένους Αγίους, ήταν σαν άγγελοι από τον ουρανό».

Οι ιστορίες [εκείνων] των εξασθενημένων Αγίων, των δεινών και του θανάτου τους θα επαναλαμβάνονται πάλι. …Οι ιστορίες της διάσωσής τους πρέπει να επαναλαμβάνονται πάλι και πάλι. Κάνουν λόγο περί της ουσίας του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.

…Είμαι ευγνώμων που δεν έχουμε αδελφούς και αδελφές να περιπλανώνται στο χιόνι, να ξεπαγιάζουν και να πεθαίνουν, ενώ προσπαθούν να φθάσουν στη… Σιών τους στα βουνά. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι, όχι λίγοι, των οποίων οι συνθήκες ζωής είναι απελπιστικές και οι οποίοι αναφωνούν προς βοήθεια και ανακούφιση.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί που πεινούν και είναι άποροι σε όλον αυτόν τον κόσμο οι οποίοι χρειάζονται βοήθεια. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να πω ότι βοηθούμε πολλούς οι οποίοι δεν είναι του δόγματός μας, αλλά των οποίων οι ανάγκες είναι σοβαρές και για τους οποίους έχουμε τα μέσα να βοηθήσουμε. Όμως δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε τόσο μακριά. Έχουμε ορισμένους δικούς μας που κραυγάζουν με πόνο, δεινά, μοναξιά και φόβο. Δικό μας είναι το σπουδαίο και ιερό καθήκον να τους προσεγγίσουμε και να τους βοηθήσουμε, να τους ανυψώσουμε, να τους δώσουμε τροφή, αν πεινούν, να γαλουχήσουμε το πνεύμα τους, αν διψούν για αλήθεια και χρηστότητα.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί νέοι άνθρωποι που περιπλανώνται άστοχα και ζουν τραγικά μία ζωή με ναρκωτικά, συμμορίες, ανηθικότητα και όλα τα επιζήμια αποκυήματα αυτών των πραγμάτων. Υπάρχουν χήρες οι οποίες επιθυμούν φιλικές φωνές και εκείνο το πνεύμα της εναγώνιας ανησυχίας που μιλάει για αγάπη. Υπάρχουν αυτοί που κάποτε ήταν θερμοί στην πίστη τους, αλλά των οποίων η πίστη έχει κρυώσει. Πολλοί εξ αυτών επιθυμούν να επιστρέψουν, αλλά δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς να το κάνουν. Χρειάζονται χέρια φίλων για να τους προσεγγίσουν. Με μία μικρή προσπάθεια, πολλοί από αυτούς μπορούν να έλθουν πίσω για να ευωχούνται πάλι στο τραπέζι του Κυρίου.

Αδελφοί και αδελφές μου, θα ήλπιζα, θα προσευχόμουν ώστε ο καθένας από εμάς… να αποφάσιζε να αναζητήσει εκείνους που χρειάζονται βοήθεια, οι οποίοι είναι σε απελπιστικές και δύσκολες συνθήκες και να τους ανυψώσει με το πνεύμα της αγάπης στον εναγκαλισμό της Εκκλησίας, όπου δυνατά χέρια και στοργικές καρδιές θα τους ζεστάνουν, θα τους παρηγορήσουν, θα τους υποστηρίξουν και θα τους βάλουν στον δρόμο της ευτυχούς και παραγωγικής ζωής¹³.

Καθένας από εμάς είναι πρωτοπόρος.

Είναι καλό να κοιτάς στο παρελθόν για να εκτιμάς το παρόν και να αποκτάς προοπτική για το μέλλον. Είναι καλό να κοιτάς τις αρετές όσων έχουν ζήσει πριν από εμάς, να αποκτάς δύναμη για οτιδήποτε επιφυλάσσει το μέλλον. Είναι καλό να σκέφτεσαι το έργο όσων έχουν εργασθεί τόσο σκληρά και κέρδισαν τόσα λίγα σε αυτόν τον κόσμο, αλλά από τα όνειρα και τα πρώτα σχέδια εκείνων, τα οποία καλλιεργήθηκαν τόσο καλά, έχει προκύψει μία μεγάλη σοδειά της οποίας είμαστε οι δικαιούχοι. Το καταπληκτικό παράδειγμά τους μπορεί να γίνει ένα ακαταμάχητο κίνητρο για όλους εμάς, διότι καθένας μας είναι πρωτοπόρος στη δική του ζωή, συχνά στη δική του οικογένεια, και πολλοί από εμάς είναι πρωτοπόροι καθημερινώς προσπαθώντας να εδραιώσουν μία βάση του Ευαγγελίου σε μακρινά μέρη του κόσμου¹⁴.

Ακόμη είμαστε πρωτοπόροι. Ποτέ δεν έχουμε παύσει να είμαστε πρωτοπόροι από την εποχή… κατά την οποία οι άνθρωποί μας έφυγαν από την Ναβού και ήλθαν… τελικώς στην κοιλάδα της Μεγάλης Σωλτ Λέηκ. Υπήρχε περιπέτεια σε αυτό. Όμως ο σκοπός του ήταν να βρεθεί ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να εγκατασταθούν και να λατρεύουν τον Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνείδησης…

Τώρα, ακόμη προσεγγίζουμε σε όλον τον κόσμο, σε μέρη που [κάποτε] μόλις και μετά βίας φαινόταν δυνατόν να έχουμε πρόσβαση. …Έχω δει ως μάρτυρας προσωπικώς την ανάπτυξη της Εκκλησίας στις Φιλιππίνες. Ήταν προνόμιό μου να ανοίξω το ιεραποστολικό έργο εκεί το 1961, όταν μπορέσαμε να βρούμε ένα γηγενές μέλος της Εκκλησίας από τις Φιλιππίνες σε μία συγκέντρωση που είχαμε τον Μάιο του 1961. [Το 1996] ήμαστε στη Μανίλα και είχαμε ένα εκκλησίασμα… περίπου 35.000 σε εκείνο το μεγάλο Araneta Coliseum. …Για μένα είναι θαύμα [από] τότε που ανοίξαμε το έργο σε εκείνη τη σπουδαία χώρα των Φιλιππίνων [βλέπε σελίδες 29-30 για περισσότερα σχετικά με αυτήν την εμπειρία].

Προσεγγίζουμε παντού και αυτό απαιτεί να είμαστε πρωτοπόροι. Οι ιεραπόστολοί μας δεν ζουν κάτω από τις καλύτερες συνθήκες ζωής, όταν πηγαίνουν σε ορισμένες από αυτές τις περιοχές, αλλά προχωρούν και κάνουν το έργο τους και αποφέρει καρπούς. Λίγο αργότερα έχουμε έναν μικρό αριθμό μελών, κατόπιν εκατό μέλη και μετά πεντακόσια μέλη και μετά χίλια μέλη¹⁵.

Οι ημέρες των πρωτοπόρων στην Εκκλησία είναι ακόμη μαζί μας. Δεν τελείωσαν με καλυμμένα κάρα και χειράμαξες. …Οι πρωτοπόροι βρίσκονται ανάμεσα στους ιεραποστόλους που διδάσκουν το Ευαγγέλιο και βρίσκονται ανάμεσα στους νεοφώτιστους που έρχονται στην Εκκλησία. Συνήθως είναι δύσκολο για τον καθέναν τους. Χωρίς εξαίρεση ενέχει θυσίες. Ενδεχομένως να ενέχει διωγμό. Όμως αυτό είναι ένα κόστος που γίνεται αποδεκτό προθύμως και το τίμημα που πληρώνεται είναι τόσο αληθινό όσο ήταν το τίμημα εκείνων που διέσχισαν τις πεδιάδες στη μεγάλη προσπάθεια των πρωτοπόρων πριν από περισσότερο από έναν αιώνα¹⁶.

Είτε έχετε καταγωγή από πρωτοπόρους είτε ήλθατε στην Εκκλησία μόλις χθες, είστε μέρος όλης αυτής της μεγάλης εικόνας την οποία εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες ονειρεύτηκαν. Δικό τους ήταν ένα τεράστιο εγχείρημα. Δική μας είναι μία μεγάλη συνεχής ευθύνη. Έθεσαν το θεμέλιο. Δικό μας είναι το καθήκον να οικοδομήσουμε επάνω σε αυτό.

Σημάδευσαν το μονοπάτι και έδειξαν τον δρόμο. Δική μας είναι η υποχρέωση να διευρύνουμε και να επεκτείνουμε και να ενδυναμώσουμε εκείνο το μονοπάτι έως ότου συμπεριλάβει ολόκληρη τη γη. …Η πίστη ήταν η καθοδηγητική αρχή εκείνες τις δύσκολες ημέρες. Η πίστη είναι η καθοδηγητική αρχή που πρέπει να ακολουθούμε σήμερα¹⁷.

Ο Πρόεδρος Χίνκλυ με γυναίκες, παιδιά της Αφρικής — «Είτε έχετε καταγωγή από πρωτοπόρους είτε ήλθατε στην Εκκλησία μόλις χθες, είστε μέρος όλης αυτής της μεγάλης εικόνας».

Τιμούμε τις θυσίες και την κληρονομιά των πρωτοπόρων, ακολουθώντας το παράδειγμά τους οικοδομώντας επί του θεμελίου τους.

Τι θαυμάσιο είναι να έχουμε μία μεγάλη κληρονομιά, αδελφοί και αδελφές μου. Τι σπουδαίο είναι να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκείνοι που έζησαν πριν από εμάς και σημάδευσαν τον δρόμο που θα πρέπει να βαδίσουμε, διδάσκοντας αυτές τις σπουδαίες αιώνιες αρχές που πρέπει να είναι τα αστέρια που καθοδηγούν τη ζωή μας και αυτών που θα έλθουν μετά από εμάς. Μπορούμε σήμερα να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Οι πρωτοπόροι ήταν άνθρωποι με μεγάλη πίστη, με τρομακτική αφοσίωση, με αφάνταστη εργατικότητα και με απολύτως στέρεα και ακλόνητη ακεραιότητα¹⁸.

Σήμερα στεκόμαστε ως οι αποδέκτες της μεγάλης προσπάθειας [των πρωτοπόρων]. Ελπίζω ότι είμαστε ευγνώμονες. Ελπίζω ότι φέρουμε στην καρδιά μας τη βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης για όλα όσα έχουν κάνει για εμάς.

…Όσο αναμένονταν σπουδαία πράγματα από αυτούς, το ίδιο αναμένεται από μας. Παρατηρούμε αυτά που έκαναν με αυτά που είχαν. Έχουμε τόσο πιο πολλά, με μια συγκλονιστική πρόκληση να συνεχίσουμε και να οικοδομήσουμε τη βασιλεία του Θεού. Υπάρχουν τόσα πολλά να κάνουμε. Έχουμε μία θεία προσταγή να μεταδώσουμε το Ευαγγέλιο σε κάθε έθνος, φυλή, γλώσσα και λαό. Έχουμε την εντολή να διδάσκουμε και να βαπτίζουμε στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Είπε ο ανεστημένος Σωτήρας: «Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση» [Κατά Μάρκον 16:15]…

Οι πρόγονοί μας έθεσαν ένα στέρεο και θαυμάσιο θεμέλιο. Τώρα είναι δική μας η μεγάλη ευκαιρία να οικοδομήσουμε μία υπερκατασκευή, κατασκευασμένο όλο όπως πρέπει με τον Χριστό ως τον κύριο ακρογωνιαίο λίθο¹⁹.

Είστε ο καρπός όλου του σχεδιασμού [των πρωτοπόρων] και όλων των μόχθων τους. …Τι υπέροχος λαός ήταν. Δεν υπάρχει τίποτε σαν τη μεγάλη τους προσπάθεια σε όλη την ιστορία. …Ο Θεός να μας ευλογεί να τους θυμόμαστε για το καλό μας. Όταν η οδός φαίνεται δύσκολη, όταν είμαστε αποθαρρυμένοι σκεπτόμενοι ότι όλα χάθηκαν, μπορούμε να στρεφόμαστε σε αυτούς και να βλέπουμε πόσο πολύ χειρότερη ήταν η κατάστασή τους. Όταν αναρωτιόμαστε για το μέλλον, μπορούμε να προσφεύγουμε σε αυτούς και το μεγάλο παράδειγμα της πίστεώς τους…

Με μία τόσο σπουδαία κληρονομιά, πρέπει να προχωρήσουμε. Δεν πρέπει ποτέ να εφησυχάσουμε. Πρέπει να έχουμε το κεφάλι μας ψηλά. Πρέπει να βαδίζουμε με ακεραιότητα. Πρέπει να «[κάνουμε] το σωστό κι ό,τι θέλει ας γίνει» («Κάν’ το σωστό», Ύμνοι και παιδικά τραγούδια, 1985, σελ. 34)²⁰.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Γιατί ήταν απαραίτητη η πίστη για τους πρωτοπόρους που ήθελαν να συγκεντρωθούν στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ; (Βλέπε τμήμα 1.) Πώς έθεσαν σε εφαρμογή την πίστη τους; Πώς μπορούμε εμείς να θέσουμε σε εφαρμογή την πίστη μας, για να βοηθήσουμε ώστε να συμβεί το «σπουδαίο μέλλον» εμπρός μας;
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ δίδαξε ότι οι αρχικοί πρωτοπόροι κοίταζαν προς το μέλλον, με τη Σιών ως τον «μεγάλο αντικειμενικό σκοπό», «μεγάλη ελπίδα» και «όνειρό» τους (τμήμα 2). Γιατί νομίζετε ότι ήταν μία τέτοια κινητήριος δύναμη για τους αρχικούς πρωτοπόρους; Ποιες παρόμοιες ελπίδες μάς κινητοποιούν σήμερα;
Τι σας εντυπωσιάζει σχετικά με την ιστορία του Προέδρου Χίνκλυ για τη διάσωση των πρωτοπόρων χειραμάξης Γουίλλι και Μάρτιν; (Βλέπε τμήμα 3.) Πώς δείχνει η κλήση για διάσωση του Μπρίγκαμ Γιανγκ την προφητική του έμπνευση; Τι μπορούμε να μάθουμε από όσους ανταποκρίθηκαν στην κλήση του; Τι μπορούμε να κάνουμε για να διασώσουμε και να ανυψώσουμε όσους είναι σε ανάγκη σήμερα;
Πώς σας βοηθά το να κοιτάζουμε στο παρελθόν «για να εκτιμά[τε] το παρόν και να αποκτά[τε] προοπτική για το μέλλον»; (Βλέπε τμήμα 4.) Με ποιους τρόπους είναι καθένας μας πρωτοπόρος;
Γιατί είναι καλό για εμάς να τιμούμε τους αρχικούς πρωτοπόρους; (Βλέπε τμήμα 5.) Υπό ποία έννοια είναι όλα τα μέλη της Εκκλησίας ευλογημένα από την πίστη και τις θυσίες εκείνων των πρωτοπόρων; Πώς μπορούν τα παραδείγματα των αρχικών πρωτοπόρων να μας βοηθήσουν καθώς αντιμετωπίζουμε δυσκολίες;

Σχετικές γραφές

Κατά Ματθαίον 25:40, Εθέρ 12:6-9, Δ&Δ 64:33-34, 81:5, 97:8-9, 98:1-3

Βοήθεια διδασκαλίας

«Οι συζητήσεις μεστού νοήματος είναι θεμελιώδεις για τις περισσότερες διδασκαλίες του Ευαγγελίου. …Μέσω συζητήσεων που διευθύνονται καλώς, αυξάνονται το ενδιαφέρον και η προσοχή των μαθητευομένων. Κάθε άτομο παρόν μπορεί να παροτρύνεται να συμμετάσχει ενεργώς στη μαθησιακή διαδικασία. …Κάντε ερωτήσεις οι οποίες παρακινούν συλλογισμένα σχόλια και βοηθούν τα άτομα να συλλογίζονται πραγματικά το Ευαγγέλιο» (Teaching, No Greater Call [1999], 63).