Κεφάλαιο 9

Το πολύτιμο δώρο της μαρτυρίας

«Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ζούμε κάτω από διάφορες περιστάσεις. Όμως στην καρδιά του καθενός μας χτυπά μία κοινή μαρτυρία».

Από τη ζωή του Γκόρντον Χίνκλυ

«Η πρώτη φορά που θυμάμαι να έχω πνευματικά συναισθήματα» είπε ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ «ήταν όταν ήμουν περίπου πέντε ετών, ένα πολύ μικρό αγόρι. Έκλαιγα από τον πόνο στο αφτί μου. …Η μητέρα μου ετοίμασε ένα σακούλι αλάτι και το ακούμπησε στη σόμπα να ζεσταθεί. Ο πατέρας μου, έβαλε απαλά τα χέρια του στο κεφάλι μου και μου έδωσε μια ευλογία, επιπλήττοντας τον πόνο και την ασθένεια με την εξουσία της άγιας ιεροσύνης και στο όνομα του Ιησού Χριστού. Κατόπιν με πήρε στοργικά στα μπράτσα του και ακούμπησε το σακούλι με το ζεστό αλάτι στο αφτί μου. Ο πόνος υποχώρησε και έφυγε. Αποκοιμήθηκα στην ασφαλή αγκαλιά του πατέρα μου. Καθώς αποκοιμόμουν, τα λόγια της ευλογίας του πλανήθηκαν στον νου μου. Αυτή είναι η πιο πρώιμη ανάμνηση που έχω για την άσκηση της εξουσίας της ιεροσύνης στο όνομα του Κυρίου.

«Αργότερα στη νεαρή ηλικία μου, ο αδελφός μου και εγώ κοιμόμασταν σε ένα υπνοδωμάτιο χωρίς θέρμανση τον χειμώνα. …Προτού πέσουμε στο ζεστό κρεβάτι, γονατίσαμε να πούμε τις προσευχές μας. Ήταν εκφράσεις απλής ευγνωμοσύνης. …Θυμάμαι να πέφτω γρήγορα στο κρεβάτι μόλις είχα πει αμήν, να τραβάω τα σκεπάσματα γύρω από το λαιμό μου και να σκέπτομαι τι είχα μόλις κάνει, μιλώντας στον Πατέρα μου στους Ουρανούς, στο όνομα του Υιού Του. Δεν είχα μεγάλη γνώση του Ευαγγελίου. Όμως υπήρχε κάποια ειρήνη και ασφάλεια που διαρκούσε, από την επικοινωνία με τους ουρανούς, στο όνομα και μέσω του Κυρίου Ιησού …

»Η μαρτυρία εκείνη μεγάλωσε στην καρδιά μου όταν ήμουν ιεραπόστολος και διάβασα το Βιβλίο του Μόρμον, το οποίο έδινε επιπλέον μαρτυρία για Εκείνον. Εκείνη η γνώση έγινε το θεμέλιο της ζωής μου, μια γνώση που στηριζόταν στις προσευχές οι οποίες είχαν απαντηθεί στην παιδική ηλικία μου. Από τότε η πίστη μου αυξήθηκε ακόμα περαιτέρω. Έγινα Απόστολός Του, ανατεθειμένος να πράττω το θέλημά Του και να διδάσκω τον λόγο Του. Έγινα ο μάρτυς Του στον κόσμο»¹.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός — Ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών είμαστε ενωμένοι στη μαρτυρία μας για τον Ιησού Χριστό.

Διδασκαλίες του Γκόρντον Χίνκλυ

Η μαρτυρία είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας και η πηγή της πίστης και της δραστηριότητας.

Έχουμε γίνει σαν μία μεγάλη οικογένεια, εξαπλωμένη σε όλον αυτόν τον απέραντο κόσμο. Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες. Ζούμε κάτω από διάφορες περιστάσεις. Όμως στην καρδιά του καθενός μας χτυπά μία κοινή μαρτυρία: Εσείς και εγώ γνωρίζουμε ότι ο Θεός ζει και είναι στο πηδάλιο του άγιου έργου Του. Γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Λυτρωτής μας, ο οποίος στέκεται στην κεφαλή αυτής της Εκκλησίας η οποία φέρει το όνομά Του. Γνωρίζουμε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν ένας προφήτης και είναι ένας προφήτης ο οποίος στέκεται στην κεφαλή αυτής της θεϊκής νομής της πληρότητας των καιρών. Γνωρίζουμε ότι η ιεροσύνη αποκαταστάθηκε επί της κεφαλής του και ότι έχει έρθει σε εμάς ετούτη την εποχή σε μία αδιάσπαστη γραμμή. Γνωρίζουμε ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι μία αληθινή μαρτυρία για την πραγματικότητα και θειότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού².

Αυτό το οποίο αποκαλούμε μαρτυρία, είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας. Είναι η πηγή της πίστης και της δραστηριότητας. …Είναι τόσο αληθινή και ισχυρή, όσο καμία άλλη δύναμη στη γη. Ο Κύριος το περιέγραψε όταν μίλησε στον Νικόδημο και είπε: «Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει· έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα» (Κατά Ιωάννην 3:8). Αυτό το οποίο αποκαλούμε μαρτυρία είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε, όμως οι καρποί της είναι απόλυτα εμφανείς. Είναι το Άγιο Πνεύμα το οποίο καταθέτει μαρτυρία μέσω υμών³.

Η μαρτυρία είναι μία ήρεμη ενθαρρυντική φωνή η οποία μας στηρίζει καθώς περπατάμε με πίστη και μας ωθεί να ενεργούμε.

Η προσωπική μαρτυρία είναι ο παράγοντας ο οποίος αλλάζει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων όταν έρχονται σε αυτή την Εκκλησία. Είναι το στοιχείο το οποίο παρακινεί τα μέλη να τα ξεχάσουν όλα στην υπηρεσία του Κυρίου. Είναι η ήρεμη, ενθαρρυντική φωνή η οποία στηρίζει ακατάπαυστα εκείνους που περπατούν με πίστη έως τις τελευταίες ημέρες της ζωής τους.

Είναι ένα μυστηριώδες και υπέροχο πράγμα, ένα δώρο από τον Θεό στον άνθρωπο. Υπερισχύει του πλούτου ή της φτώχιας όταν κάποιος καλείται να υπηρετήσει. Αυτή η μαρτυρία η οποία φέρεται στις καρδιές των ανθρώπων μας, δραστηριοποιεί προς ένα προτρεπτικό καθήκον. Βρίσκεται σε νέους και ηλικιωμένους. Βρίσκεται στον φοιτητή σεμιναρίου, στον ιεραπόστολο, στον επίσκοπο και τον πρόεδρο πασσάλου, στον πρόεδρο ιεραποστολής, στην αδελφή της Ανακουφιστικής Εταιρείας, σε κάθε μέλος της Γενικής Εξουσίας. Ακούγεται από εκείνους που δεν φέρουν κάποιο βαθμό στην εκκλησία, εκτός από εκείνον της ιδιότητας του μέλους. Είναι η πεμπτουσία αυτού του έργου. Είναι εκείνο που κινεί το έργο του Κυρίου εμπρός, σε όλον τον κόσμο. Ωθεί σε δράση. Απαιτεί να κάνουμε αυτό που μας ζητείται. Φέρει τη βεβαιότητα ότι η ζωή έχει σκοπό, ότι κάποια πράγματα έχουν πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από άλλα, ότι βρισκόμαστε σε ένα παντοτινό ταξίδι, ότι είμαστε υπόλογοι προς τον Θεό…

Είναι αυτό το στοιχείο, αδύναμο και κάπως αναποφάσιστο αρχικά, το οποίο κινεί κάθε ερευνητή προς την κατεύθυνση της μεταστροφής. Σπρώχνει κάθε νεοφώτιστο προς τη σιγουριά στην πίστη…

Όπου είναι οργανωμένη η Εκκλησία, γίνεται αισθητή η δύναμή της. Στεκόμαστε στα πόδια μας και λέμε ότι ξέρουμε. …Το απλό γεγονός είναι ότι ξέρουμε ότι ο Θεός ζει, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και πως αυτός είναι ο σκοπός τους και το βασίλειό τους. Τα λόγια είναι απλά. Η έκφραση έρχεται από την καρδιά. Δραστηριοποιείται όπου οργανώνεται η Εκκλησία, όπου υπάρχουν ιεραπόστολοι που διδάσκουν το Ευαγγέλιο, όπου υπάρχουν μέλη που μοιράζονται την πίστη τους.

Είναι κάτι που δεν μπορεί να ανατραπεί. Οι πολέμιοι μπορεί να παραθέτουν γραφές και να φιλονικούν ατελείωτα για τη διδαχή. Μπορεί να είναι έξυπνοι και πειστικοί. Όμως όταν κάποιος λέει «ξέρω» δεν υπάρχει περαιτέρω αμφισβήτηση. Ίσως να μην υπάρξει αποδοχή, όμως ποιος μπορεί να αντικρούσει ή να αρνηθεί την ήρεμη φωνή μέσα στην ψυχή που μιλά με προσωπική πεποίθηση;⁴

«Φως μέσα στη ζωή μας»

[Ο Ντέιβιντ Καστανιέδα], η σύζυγός του, Τομάσα, και τα παιδιά τους ζούσαν σε ένα άνυδρο, μισοκατεστραμμένο αγρόκτημα κοντά στο Τορεόν [στο Μεξικό]. Είχαν 30 κότες, 2 χοίρους και ένα αδύνατο άλογο. Από τις κότες έπαιρναν λίγα αυγά για να συντηρηθούν στη ζωή και τον τρόπο, ώστε να κερδίζουν κατά καιρούς ένα πέσο. Ζούσαν μέσα στη φτώχια. Τότε πήγαν να τους επισκεφθούν ιεραπόστολοι. Η αδελφή Καστανιέδα είπε: «Οι πρεσβύτεροι πήραν την τυφλότητα από τα μάτια μας και έφεραν φως στη ζωή μας. Δεν γνωρίζαμε τίποτα για τον Ιησού Χριστό. Δεν γνωρίζαμε τίποτα για τον Θεό, μέχρι τη στιγμή που ήρθαν εκείνοι».

Εκείνη είχε πάει δύο χρόνια σχολείο, ο σύζυγός της καθόλου. Οι πρεσβύτεροι τους δίδαξαν και τελικά βαπτίστηκαν. …Σιγά-σιγά έχτισαν μία υγιή επιχείρηση, όπου εργάζονταν ο πατέρας και οι πέντε γιοι του. Με την πίστη τους πλήρωναν τα δέκατά τους. Εμπιστεύονταν τον Κύριο. Ζούσαν το ευαγγέλιο. Υπηρετούσαν όπου καλούνταν να το πράξουν. Τέσσερις από τους γιους και τρεις από τις κόρες τους υπηρέτησαν σε ιεραποστολές. …Οι επικριτές τους, τους γελοιοποίησαν. Η απάντησή τους είναι μία μαρτυρία για τη δύναμη του Κυρίου στη ζωή τους.

Περίπου 200 από την οικογένεια και τους φίλους τους προσχώρησαν στην Εκκλησία, χάρη στην επιρροή τους. Περισσότεροι από 30 υιοί και κόρες της οικογένειας και των φίλων έχουν υπηρετήσει ιεραποστολές. Πρόσφεραν τη γη επάνω στην οποία βρίσκεται τώρα μία κυρίως εκκλησία.

Τα παιδιά που τώρα έχουν μεγαλώσει και οι γονείς πηγαίνουν με τη σειρά στην Πόλη του Μεξικού κάθε μήνα, για να εργαστούν στο ναό εκεί. Στέκουν ως μία ζωντανή μαρτυρία για τη μεγάλη δύναμη αυτού του έργου του Κυρίου, να εξυψώσει και να αλλάξει τους ανθρώπους. Αποτελούν τυπικό παράδειγμα χιλιάδων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, οι οποίοι βιώνουν το θαύμα του μορμονισμού καθώς μία μαρτυρία της ουράνιας φύσης του έργου έρχεται στη ζωή τους⁵.

«Είναι αληθινό, δεν είναι έτσι; Τότε τι άλλο έχει σημασία;»

Γνώρισα έναν αξιωματικό του ναυτικού από ένα μακρινό κράτος, έναν λαμπρό νέο άνδρα τον οποίο είχαν στείλει στις Ηνωμένες Πολιτείες για ανώτερη εκπαίδευση. Μερικοί από τους συναδέλφους του στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών, η συμπεριφορά των οποίων είχε ελκύσει την προσοχή του, συζήτησαν μαζί του, μετά από αίτημά του, τα θρησκευτικά πιστεύω τους. Δεν ήταν χριστιανός, αλλά ενδιαφερόταν. Του μίλησαν για τον Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την ανθρωπότητα. Του μίλησαν για την εμφάνιση του Θεού, του Αιώνιου Πατέρα, και του ανεστημένου Κυρίου στον νεαρό Τζόζεφ Σμιθ. Μίλησαν για σύγχρονους προφήτες. Του δίδαξαν το Ευαγγέλιο του Διδασκάλου. Το Πνεύμα άγγιξε την καρδιά του και βαπτίστηκε.

Τον σύστησαν σε εμένα λίγο πριν επιστρέψει στην πατρίδα του. Μιλήσαμε για αυτά τα πράγματα και τότε είπα: «Ο λαός σας δεν είναι χριστιανοί. Τι θα συμβεί όταν επιστρέψετε στην πατρίδα ως χριστιανός και, κυρίως, μορμόνος χριστιανός;»

Το πρόσωπό του συννέφιασε και αποκρίθηκε: «Η οικογένειά μου θα απογοητευθεί. Μπορεί να με αποκηρύξουν και να με θεωρήσουν νεκρό. Όσο για το μέλλον και τη σταδιοδρομία μου, κάθε ευκαιρία ίσως να αποκλειστεί από εμένα».

Ρώτησα: «Είστε πρόθυμος να πληρώσετε ένα τόσο μεγάλο τίμημα για το Ευαγγέλιο;»

Τα σκούρα μάτια του, υγρά από τα δάκρυα, έλαμψαν στο όμορφο μελαχρινό πρόσωπό του καθώς απαντούσε: «Είναι αληθινό, δεν είναι έτσι;»

Νιώθοντας ντροπή που έκανα την ερώτηση, αποκρίθηκα: «Ναι, είναι αληθινό».

Σε αυτό απάντησε: «Τότε τι άλλο έχει σημασία;»

Αυτές είναι ερωτήσεις που θα ήθελα να σας αφήσω: «Είναι αληθινό, δεν είναι έτσι; Τότε τι άλλο έχει πραγματικά σημασία;»⁶

Μία νέα αντίληψη για τη ζωή

Άκουσα κάποτε για την εμπειρία ενός μηχανικού ο οποίος είχε πρόσφατα προσχωρήσει στην Εκκλησία. Οι ιεραπόστολοι επισκέφθηκαν το σπίτι του και η σύζυγός του τους είχε καλέσει να περάσουν μέσα. Εκείνη είχε ανταποκριθεί πρόθυμα στο μήνυμά τους, ενώ εκείνος ένιωθε να τον σύρουν ενάντια στη θέλησή του. Ένα βράδυ εκείνη έκανε κάποια νύξη ότι επιθυμούσε να βαπτιστεί. Εκείνος εξοργίστηκε. Δεν καταλάβαινε τι θα σήμαινε αυτό; Θα σήμαινε να θυσιάζουν από τον χρόνο τους. Θα σήμαινε πληρωμή των δεκάτων. Θα σήμαινε να απομακρυνθούν από τους φίλους τους. Θα σήμαινε να μην καπνίζουν. Έριξε επάνω του το πανωφόρι του και έφυγε μέσα στη νύχτα, βροντώντας την πόρτα πίσω του. Περπατούσε στους δρόμους, βλαστημώντας τη σύζυγό του, βλαστημώντας τους ιεραποστόλους, βλαστημώντας τον εαυτό του που τους επέτρεψε να τους διδάξουν. Με την ώρα κουράστηκε, ο θυμός του καταλάγιασε και ένα πνεύμα προσευχής ήρθε με κάποιον τρόπο στην καρδιά του. Προσευχόταν, περπατώντας. Παρακάλεσε τον Θεό για μία απάντηση στις ερωτήσεις του. Και τότε, μία ζωηρή αίσθηση, ξεκάθαρη και κατηγορηματική, ήρθε σαν μια φωνή που είχε μιλήσει με λόγια τα οποία έλεγαν: «Είναι αληθινό».

«Είναι αληθινό» είπε στον εαυτό του ξανά και ξανά. «Είναι αληθινό». Γαλήνη ήρθε στην καρδιά του. Περπατώντας προς το σπίτι, οι περιορισμοί, οι αξιώσεις, τα απαιτούμενα για τα οποία είχε τόσο εξοργιστεί, άρχισαν να φαίνονται σαν ευκαιρίες. Όταν άνοιξε την πόρτα, βρήκε τη σύζυγό του γονατιστή, να προσεύχεται.

…Μπροστά στο εκκλησίασμα στο οποίο είπε για αυτό, μίλησε για τη χαρά που είχε έρθει στη ζωή τους. Τα δέκατα δεν ήταν πρόβλημα. Το να μοιραστούν από τον πλούτο τους με τον Θεό ο οποίος τους είχε δώσει τα πάντα, έδειχνε πολύ λίγο. Ο χρόνος για υπηρέτηση δεν ήταν πρόβλημα. Αυτό απλώς απαιτούσε να υπολογίσουν λίγο προσεκτικά τις ώρες της εβδομάδας. Η ευθύνη δεν ήταν πρόβλημα. Από αυτήν ερχόταν πνευματική ανάπτυξη και μία νέα προοπτική της ζωής. Και τότε αυτός ο άνδρας με την ευφυΐα του και την εκπαίδευση που είχε, αυτός ο μηχανικός συνηθισμένος να διαχειρίζεται περιστατικά του φυσικού κόσμου στον οποίο ζούμε, έδωσε επίσημη μαρτυρία με υγρά από δάκρυα μάτια για το θαύμα που είχε συμβεί στη ζωή του⁷.

άνδρας που προσεύχεται — «Ποιος μπορεί να αντικρούσει ή να αρνηθεί την ήρεμη φωνή μέσα στην ψυχή που μιλά με προσωπική πεποίθηση;»

«Το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή μου»

Πριν από μερικά χρόνια μία ευφυής και εξαιρετικά μορφωμένη νέα γυναίκα μίλησε στο Μπερχτεσγκάντεν στη Γερμανία, σε μία συνέλευση στρατιωτικού προσωπικού που ήταν μέλη της Εκκλησίας. Βρισκόμουν εκεί και την άκουσα. Ήταν ταγματάρχης στον στρατό, γιατρός, ιδιαίτερα εκτιμούμενη ειδικός στον τομέα της. Είπε:

«Περισσότερο από καθετί άλλο στον κόσμο ήθελα να υπηρετήσω τον Θεό. Όμως όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να τον βρω. Το θαύμα όλου αυτού είναι ότι με βρήκε εκείνος. Ένα Σάββατο απόγευμα τον Σεπτέμβριο του 1969, βρισκόμουν στο σπίτι μου στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας και άκουσα το κουδούνι της πόρτας. Δύο νέοι άνδρες στέκονταν εκεί, ντυμένοι με κοστούμια, με λευκά πουκάμισα και γραβάτες. Τα μαλλιά τους ήταν προσεκτικά χτενισμένα. Εντυπωσιάστηκα τόσο, ώστε είπα: “Δεν ξέρω τι πουλάτε, όμως θα το αγοράσω”. Ο ένας από τους νέους άνδρες είπε: “Δεν πουλάμε κάτι. Είμαστε ιεραπόστολοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και θα θέλαμε να σας μιλήσουμε”. Τους προσκάλεσα να έρθουν μέσα και μίλησαν για την πίστη τους.

«Αυτή ήταν η αρχή της μαρτυρίας μου. Είμαι ευγνώμων πέρα από λόγια για το προνόμιο και την τιμή να είμαι μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Η χαρά και η ειρήνη που έχει φέρει στην καρδιά μου αυτό το χαρμόσυνο Ευαγγέλιο, είναι παράδεισος επάνω στη γη. Η μαρτυρία μου για το έργο αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή μου, ένα δώρο από τον Επουράνιο Πατέρα μου, για το οποίο θα είμαι αιωνίως ευγνώμων»⁸.

Το ίδιο συμβαίνει με εκατοντάδες χιλιάδες σε πολλές χώρες – άνδρες και γυναίκες με ικανότητες και εκπαίδευση, στους χώρους των επιχειρήσεων και στα επαγγέλματα, πείσμονες, πρακτικούς [ανθρώπους] οι οποίοι κάνουν πράγματα στο έργο του κόσμου, στις καρδιές των οποίων καίει μία σιωπηλή μαρτυρία ότι ο Θεός ζει, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ότι αυτό το έργο είναι ουράνιο, ότι αποκαταστάθηκε στη γη για την ευλογία όλων όσοι θα συμμετάσχουν στις ευκαιρίες του⁹.

Ο καθένας μας μπορεί να λάβει μία μαρτυρία για την πραγματικότητα του Θεού και του Αγαπημένου Υιού Του και για την αποκατάσταση του έργου Τους.

Αυτή η μαρτυρία μπορεί να είναι το πολυτιμότερο από όλα τα δώρα του Θεού. Είναι μία ουράνια απονομή, όταν υπάρχει η σωστή προσπάθεια. Είναι η ευκαιρία, είναι η ευθύνη κάθε άνδρα και γυναίκας σ’ αυτή την Εκκλησία να αποκτήσει μέσα του/της μία πεποίθηση της αλήθειας αυτού του μεγάλου έργου των τελευταίων ημερών και εκείνων οι οποίοι ίστανται στην κεφαλή του, δηλαδή του ζώντος Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς έδειξε τον δρόμο για την απόκτηση μιας τέτοιας μαρτυρίας, όταν είπε: «Η δική μου διδαχή δεν είναι δική μου, αλλά εκείνου που με απέστειλε.

»Αν κάποιος θέλει να κάνει το θέλημά του, θα γνωρίσει για τη διδασκαλία, αν είναι από τον Θεό ή αν εγώ μιλάω από τον εαυτό μου» (Κατά Ιωάννην 7:16-17).

Αυξανόμαστε πνευματικά σε πίστη και γνώση καθώς υπηρετούμε, μελετάμε, προσευχόμαστε.

Όταν ο Ιησούς σίτισε τους 5.000, εκείνοι αναγνώρισαν και αισθάνθηκαν δέος για το θαύμα που Εκείνος είχε κάνει. Κάποιοι ξαναγύρισαν. Σε αυτούς Εκείνος δίδαξε για τη διδαχή της ουράνιας φύσης Του, για τον Εαυτό Του ως ο άρτος της ζωής. Τους κατηγόρησε ότι δεν ενδιαφέρονταν για τη διδαχή, αλλά για την ικανοποίηση της πείνας στο σώμα τους. Κάποιοι, ακούγοντας τον ίδιο και τη διδαχή Του, είπαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος· ποιος μπορεί να τον ακούει;» (Κατά Ιωάννην 6:60). Ποιος μπορεί να πιστέψει αυτά που διδάσκει αυτός ο άνθρωπος;

«Από τότε, πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του.

»Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στους δώδεκα [νομίζω με κάποιο συναίσθημα αποθάρρυνσης]: Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;

»Του αποκρίθηκε, λοιπόν, ο Σίμωνας Πέτρος: Κύριε, σε ποιον θα πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής·

»κι εμείς πιστέψαμε και γνωρίσαμε ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του ζωντανού Θεού» (Κατά Ιωάννην 6:66-69).

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα και η απάντηση σ’ αυτό, την οποία πρέπει όλοι να αποδεχθούμε. Εάν όχι προς Εσένα, τότε «Κύριε, σε ποιον θα πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής· κι εμείς πιστέψαμε και γνωρίσαμε ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού».

Είναι αυτή η πεποίθηση, αυτή η ήρεμη εσώτερη βεβαιότητα για την πραγματικότητα του ζώντος Θεού, για τη θειότητα του Αγαπημένου Υιού Του, για την αποκατάσταση του έργου τους ετούτη την εποχή και για τις ένδοξες θεϊκές εκδηλώσεις οι οποίες έχουν ακολουθήσει, τα οποία γίνονται για τον καθέναν μας το θεμέλιο της πίστης μας. Αυτό γίνεται η μαρτυρία μας.

…Βρέθηκα πρόσφατα στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης [εκεί κοντά όπου ο Τζόζεφ Σμιθ έλαβε το Πρώτο Όραμα]. Σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή εκείνη, οδηγείται κάποιος να πει: «Είτε συνέβησαν είτε όχι. Δεν μπορεί να υπάρχει γκρίζο ή μέση κατάσταση».

Και τότε η φωνή της πίστης ψιθυρίζει: «Όλα συνέβησαν. Συνέβησαν όπως ακριβώς είπε εκείνος ότι συνέβησαν».

Εκεί κοντά είναι ο λόφος Κουμώρα. Από εκεί ήλθε το αρχαίο χρονικό από το οποίο μεταφράστηκε το Βιβλίο του Μόρμον. Κάποιος θα πρέπει να αποδεχθεί ή να απορρίψει την ουράνια προέλευσή του. Ζυγίζοντας τη μαρτυρία του, κάθε άνδρας και γυναίκα που έχει διαβάσει με πίστη, θα πρέπει να οδηγηθεί να πει: «Είναι αληθινό».

Και το ίδιο ισχύει για άλλα στοιχεία αυτού του θαυμαστού πράγματος που αποκαλούμε η αποκατάσταση του αρχαίου Ευαγγελίου, της αρχαίας ιεροσύνης και της αρχαίας Εκκλησίας.

Αυτή η μαρτυρία είναι τώρα, όπως υπήρξε πάντοτε, μία διακήρυξη, μία ευθεία βεβαίωση της αλήθειας, όπως την γνωρίζουμε¹⁰.

Θα πρέπει να ζούμε με βάση τη μαρτυρία μας και να την μοιραζόμαστε με άλλους.

Είπε ο Παύλος στον Τιμόθεο: «Πρόσεχε στον εαυτό σου και στη διδασκαλία· επίμενε σ’ αυτά. Επειδή, κάνοντας αυτό, θα σώσεις και τον εαυτό σου κι εκείνους που σε ακούν» (Προς Τιμόθεον Α΄ 4:16). Πόσο υπέροχη κατεύθυνση έδωσε ο Παύλος στον νεαρό Τιμόθεο.

Συνέχισε να λέει: «Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» (Προς Τιμόθεον Β΄ 1:7). Ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας αλλά δύναμης –τη δύναμη του μηνύματος και της αγάπης– αγάπης για τους ανθρώπους, αγάπης για αυτό που έχουμε να προσφέρουμε· έναν σώφρονα νου – τις απλές κατανοητές αρχές του αποκατεστημένου Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.

«Μη ντραπείς, λοιπόν, για τη μαρτυρία του Κυρίου μας» (Προς Τιμόθεον Β΄ 1:8). Ποτέ, αδελφοί και αδελφές μου, να μην ντρέπεστε για τη μαρτυρία του Κυρίου μας. …Εδώ υπάρχει ένα σπουδαίο καθήκον, μία εξουσιοδότηση που τέθηκε επάνω μας: «Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού. Μη ντραπείς, λοιπόν, για τη μαρτυρία του Κυρίου μας»¹¹.

Αυτό είναι το άγιο έργο του Θεού. Αυτή είναι η Εκκλησία Του και το βασίλειό Του. Το όραμα που εκδηλώθηκε στο Ιερό Δάσος, ήταν όπως ακριβώς είπε ο Τζόζεφ ότι ήταν. Υπάρχει μέσα στην καρδιά μου μία αληθινή κατανόηση για τη σπουδαιότητα αυτού που συνέβη εκεί. Το Βιβλίο του Μόρμον είναι αληθινό. Δίνει μαρτυρία για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η ιεροσύνη Του έχει αποκατασταθεί και είναι ανάμεσά μας. Τα κλειδιά εκείνης της ιεροσύνης, τα οποία έχουν έλθει από ουράνια άτομα, ασκούνται για την αιώνια ευλογία μας. Αυτή είναι η μαρτυρία μας –η δική σας και η δική μου– μία μαρτυρία με βάση την οποία πρέπει να ζούμε και την οποία πρέπει να μοιραζόμαστε με άλλους. Αφήνω αυτήν τη μαρτυρία, την ευλογία μου και την αγάπη μου στον καθέναν από εσάς και την πρόσκλησή μου να εξακολουθήσουμε να αποτελούμε μέρος αυτού του μεγάλου θαύματος των τελευταίων ημερών, που είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών¹².

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Με ποιους τρόπους συνεισφέρει η προσωπική μαρτυρία σας στη δύναμη της Εκκλησίας; (Βλέπε τμήμα 1.)
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ τονίζει ότι η μαρτυρία μάς στηρίζει και μας «ωθεί σε δράση» (τμήμα 2). Πώς σας έχει στηρίξει η μαρτυρία σας; Πώς έχει επηρεάσει τις πράξεις σας η μαρτυρία σας; Τι μπορείτε να εφαρμόσετε εσείς προσωπικά από τις ιστορίες στο τμήμα 2;
Τι μπορούμε να μάθουμε από τις διδασκαλίες του Προέδρου Χίνκλυ σχετικά με τη λήψη μιας μαρτυρίας; (Βλέπε τμήμα 3.) Ποιες εμπειρίες σάς έχουν βοηθήσει να αποκτήσετε τη μαρτυρία σας; Τι μπορούμε να κάνουμε για να ενδυναμώσουμε τις μαρτυρίες μας;
Γιατί νομίζετε ότι οι μαρτυρίες μας γίνονται δυνατότερες όταν τις μοιραζόμαστε; Πώς έχετε υπερνικήσει συναισθήματα φόβου σχετικά με το να μιλήσετε για τη μαρτυρία σας; Πώς έχετε ευλογηθεί μέσω των ευλογιών των άλλων; (Βλέπε τμήμα 4.)

Σχετικές γραφές

Προς Κορινθίους Α΄ 12:3, Πέτρου Α΄ 3:15, Άλμα 5:43-46, 32:26-30, Μορόνι 10:3-5, Δ&Δ 8:2-3, 80:3-5

Βοήθεια διδασκαλίας

«Καθώς γνωρίζετε και κατανοείτε κάθε άτομο, θα είστε καλύτερα προετοιμασμένοι να διδάξετε μαθήματα που θα απευθύνονται στις ατομικές περιστάσεις τους. Αυτή η κατανόηση θα σας βοηθήσει να βρείτε τρόπους να βοηθήσετε κάθε άτομο να συμμετάσχει σε συζητήσεις και άλλες δραστηριότητες μάθησης» (Teaching, No Greater Call [1999], 34).