Η ζωή και η διακονία του Γκόρντον Χίνκλυ
Στις 16 Φεβρουαρίου 1998, περίπου 6.700 Άγιοι των Τελευταίων Ημερών συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ανεξαρτησίας στην Άκκρα της Γκάνας. Ήλθαν να καλωσορίσουν τον προφήτη τους, τον Πρόεδρο Γκόρντον Χίνκλυ1. Στάθηκε εμπρός τους, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του και ανακοίνωσε τα από μακρού αναμενόμενα νέα ότι ένας ναός θα κτιζόταν στην πατρίδα τους. Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων είπε ότι όταν ο Πρόεδρος Χίνκλυ έκανε αυτήν την ανακοίνωση, οι άνθρωποι «σηκώθηκαν και επευφημούσαν, δάκρυσαν και χόρευαν, κρατούσε ο ένας τον άλλον και έκλαιγαν»2. Χρόνια αργότερα, αφού είχε κτισθεί και αφιερωθεί ο ναός, μία γυναίκα, η οποία ήταν παρούσα εκείνη την ημέρα, ενθυμήθηκε τα αισθήματα χαράς και εξέφρασε πώς ο ναός την είχε ευλογήσει:
«Ακόμη έχω μία έντονη εικόνα στον νου μου τής επίσκεψης του Προφήτη Γκόρντον Χίνκλυ στη Γκάνα και της ανακοίνωσής του για έναν ναό στην πατρίδα μας. Ο ενθουσιασμός στο πρόσωπο όλων, η ευτυχία, οι κραυγές χαράς είναι ακόμη όλα ξεκάθαρα στον νου μου…
»Σήμερα, χάρη στον ναό στη χώρα μας, είμαι παντρεμένη και επισφραγισμένη στον σύζυγό μου για τον παρόντα καιρό και για όλη την αιωνιότητα. Η ευλογία να ζω με την οικογένειά μου πέραν αυτής της θνητότητας μού δίνει μεγάλη ελπίδα καθώς προσπαθώ να κάνω όλα όσα μπορώ για να είμαι με την οικογένειά μου για πάντα»3.
Σε όλον τον κόσμο, ο Πρόεδρος Χίνκλυ βοηθούσε τους ανθρώπους να βρουν αυτήν τη «μεγάλη ελπίδα», προσπαθώντας να ζήσουν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Όπως καταδεικνύεται από το γεγονός στη Γκάνα, συχνά εκτελούσε διακονία σε χιλιάδες ταυτοχρόνως. Επίσης προσέγγιζε τους ανθρώπους έναν προς έναν. Ο Πρεσβύτερος Άντνυ Κομάτσου των Εβδομήκοντα μίλησε για τα συναισθήματά του ως προέδρου ιεραποστολής, όταν ο Πρόεδρος Χίνκλυ επισκέφθηκε την ιεραποστολή του:
«Ούτε μια φορά στα τρία μου χρόνια ως προέδρου δεν με επέκρινε, παρ’ όλες τις αδυναμίες μου. …Και αυτό με παρακινούσε να εξακολουθήσω να εργάζομαι. …Κάθε φορά που κατέβαινε από το αεροπλάνο, έπιανε το χέρι μου σαν να αντλούσε νερό από ένα πηγάδι με μεγάλο ενθουσιασμό. “Λοιπόν, Πρόεδρε Κομάτσου, πώς τα πας; …Κάνεις σπουδαίο έργο”. Με ενεθάρρυνε έτσι… και όταν ένιωθε ότι θα έπρεπε να δώσω 105 τοις εκατό, όχι απλώς 100 τοις εκατό»4.
Οι άνθρωποι ένιωθαν ενθάρρυνση από τον Πρόεδρο Χίνκλυ, όχι απλώς λόγω των εμπνευσμένων λόγων του αλλά λόγω του τρόπου που ζούσε. Ο Πρεσβύτερος Ράσσελ Νέλσον της Απαρτίας των Δώδεκα αφηγήθηκε:
«Ενώ [ο Πρόεδρος και η αδελφή Χίνκλυ] πήγαιναν από μία εκκλησία σε ένα αεροδρόμιο στην Κεντρική Αμερική, το όχημά τους ενεπλάκη σε ένα ατύχημα. Εγώ και η αδελφή Νέλσον ταξιδεύαμε πίσω τους και το είδαμε να συμβαίνει. Ένα φορτηγό [που ήταν] φορτωμένο με μεταλλικές ράβδους που δεν είχαν στερεωθεί, τούς πλησίασε σε μία διασταύρωση. Για να αποφύγει τη σύγκρουση, ο οδηγός του ξαφνικά σταμάτησε το φορτηγό, εκτοξεύοντας αυτές τις ράβδους σαν ακόντια να διατρυπήσουν το αυτοκίνητο των Χίνκλυ. Τα τζάμια θρυμματίσθηκαν· τα φτερά και οι πόρτες βούλιαξαν. Το ατύχημα θα μπορούσε να είχε αποβεί πολύ σοβαρό. Ενώ το θρυμματισμένο γυαλί απομακρυνόταν από τα ρούχα και το δέρμα τους, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε: “Δόξα τω Θεώ για την ευλογία Του. Ας συνεχίσουμε τώρα με ένα άλλο αυτοκίνητο”»5.
Αυτή η δήλωση, ειπωμένη αυθορμήτως σε μία στιγμή κρίσιμης κατάστασης, είναι αντιπροσωπευτική της ζωής και της διακονίας του Προέδρου Χίνκλυ ως μαθητού του Ιησού Χριστού. Όπως παρατήρησε ο Πρεσβύτερος Χόλλαντ, ήταν «πάντοτε γεμάτος πίστη στον Θεό και στο μέλλον»6.
Οικογενειακή κληρονομιά – Ένα θεμέλιο πίστης και επιμονής
Όταν ο Γκόρντον Μπίτνερ Χίνκλυ γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου του 1910, ήταν το πρώτο παιδί της μητέρας του, αλλά οκτώ μεγαλύτερα αδέλφια τον καλωσόρισαν στην οικογένεια. Ο πατέρας του Γκόρντον, Μπράιαντ Στρίνγκαμ Χίνκλυ, είχε παντρευτεί την Έιντα Μπίτνερ ύστερα από τον θάνατο της πρώτης του συζύγου, Κριστίν. Η Έιντα και ο Μπράιαντ απέκτησαν τέσσερα ακόμη παιδιά μετά τον Γκόρντον και μεγάλωσαν τη μεγάλη τους οικογένεια με αγάπη – και χωρίς διακρίσεις όπως ετεροθαλείς αδελφοί και ετεροθαλείς αδελφές. Από τις πρώτες ημέρες του, ο Γκόρντον έμαθε να υπεραγαπά την οικογένειά του.
Το επώνυμο και το μεσαίο όνομα αποτελούσαν υπενθυμίσεις της ευγενούς κληρονομιάς του. Οι πρόγονοί του, οι Χίνκλυ, περιελάμβαναν πρώτους αποίκους στη χώρα που θα γινόταν Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ορισμένοι είχαν εξορισθεί σε εκείνη τη χώρα τον 17ο αιώνα λόγω των χριστιανικών πιστεύω τους. Άλλοι ήταν ταξιδιώτες το 1620 στο Mayflower, ένα από τα πρώτα πλοία που μετέφερε μετανάστες από την Ευρώπη στη Βόρειο Αμερική. Περισσότερους από δύο αιώνες αργότερα, ο παππούς τού Γκόρντον, από την πλευρά του πατέρα του, Άιρα Ναθάνιελ Χίνκλυ, ήταν ένας από τους αρχικούς πρωτοπόρους Αγίους των Τελευταίων Ημερών. Το 1843, ως προσφάτως ορφανεμένος 14χρονος, ο Άιρα προσεχώρησε στην Εκκλησία στη Ναβού του Ιλλινόι, αφού είχε ακούσει τον Τζόζεφ και τον Χάυρουμ να κηρύττουν. Η προγιαγιά τού Γκόρντον, Άννα Μπαρ Μάσσερ Μπίτνερ Σταρ ήταν επίσης πρωτοπόρος. Ο υιός της, Μπρένεμαν Μπαρ Μπίτνερ, ο παππούς τού Γκόρντον από την πλευρά της μητέρας του, ενθυμήθηκε αργότερα το ταξίδι τους στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ το 1849: «Εγώ [σε ηλικία 11 ετών] οδηγούσα δύο υποζύγια βοοειδών και μία καταφορτωμένη άμαξα μέσα στη ζέστη και στο κρύο, μέσα στις ερήμους και τους ποταμούς και τα βουνά έως αυτήν την κοιλάδα»7.
Ο Μπράιαντ Χίνκλυ συχνά υπενθύμιζε στα παιδιά του και στα εγγόνια του την πλούσια κληρονομιά τους. Μιλώντας για το επικίνδυνο ταξίδι των αποίκων τού Mayflower και τον μακρύ, δριμύ χειμώνα που αντιμετώπισαν, όταν έφθασαν στον προορισμό τους, είπε κάποτε: «Όταν το Mayflower ήταν έτοιμο να επιστρέψει την άνοιξη, μόνον 49 [από τους 102] ανθρώπους είχαν επιζήσει. Κανείς δεν πήγε πίσω [στην Αγγλία]. Αυτό το συναίσθημα έχει γεννηθεί σε εσάς, φίλοι – το συναίσθημα να μην ξαναγυρίσετε ποτέ»8. Καθώς ο Γκόρντον έμεινε πιστός σε αυτήν την αρχή, έλαβε ευκαιρίες να μάθει, να υπηρετήσει και να καταθέσει μαρτυρία που δεν θα μπορούσε ποτέ να είχε φαντασθεί.
Παιδική ηλικία – Μαθαίνοντας να είναι αισιόδοξος, επιμελής και πιστός
Ως μικρό παιδί, ο Γκόρντον Χίνκλυ δεν ήταν το δραστήριο, εύρωστο άτομο που οι άνθρωποι έρχονταν να γνωρίσουν στα μετέπειτα χρόνια του. Ήταν «λεπτό, αδύναμο αγόρι»9. Όταν ο δύο ετών Γκόρντον «κόλλησε ένα σοβαρό κρούσμα κοκκύτη… ένας ιατρός είπε στην Έιντα ότι η μόνη γιατρειά ήταν καθαρός αέρας της εξοχής. Ο Μπράιαντ ανταποκρίθηκε, αγοράζοντας ένα αγρόκτημα δύο εκταρίων… και οικοδομώντας μία μικρή αγροικία»10. Το αγρόκτημα, που βρισκόταν στην περιοχή της Κοιλάδας της Σωλτ Λέηκ ονόματι Ηστ Μιλ Κρηκ, ήταν μία ευλογία για ολόκληρη την οικογένεια, παρέχοντας στα παιδιά ένα μέρος να περιφέρονται και να παίζουν και να μαθαίνουν πολύτιμα μαθήματα καθώς εργάζονταν μαζί.
Η Έιντα και ο Μπράιαντ Χίνκλυ ήταν αισιόδοξοι, επιμελείς γονείς οι οποίοι δημιουργούσαν ευκαιρίες για να αναπτυχθούν και να επιτύχουν τα παιδιά τους. Είχαν οικογενειακές βραδιές μόλις παρουσιάσθηκε το πρόγραμμα το 1915. Έλεγαν παραμύθια ο ένας στον άλλον, συχνά από τις γραφές. Καθόρισαν ένα δωμάτιο στο σπίτι τους ως βιβλιοθήκη, όπου τα παιδιά μπορούσαν να διαβάζουν καλά βιβλία. Ενέπνεαν πειθαρχία στα παιδιά τους, ενθαρρύνοντάς τους και αναμένοντας το καλύτερο από αυτά.
Καθώς μεγάλωνε ο Γκόρντον, η πίστη του αυξανόταν, γαλουχημένη από τη συνεχή επιρροή της πίστεως των γονέων του. Τότε μία ημέρα είχε μία εμπειρία που βοήθησε στη διαμόρφωση του θεμελίου της μαρτυρίας του για τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ:
«Όταν ήμουν μικρό αγόρι, δώδεκα ετών, ο πατέρας μου με πήγε σε μία συγκέντρωση της ιεροσύνης τού πασσάλου στον οποίο ζούσαμε. Κάθισα στην πίσω σειρά, ενώ εκείνος, ως πρόεδρος πασσάλου, κάθισε στο βήμα. Κατά την έναρξη εκείνης της συγκεντρώσεως, την πρώτη τέτοιου είδους στην οποία είχα παρευρεθεί ποτέ, τριακόσιοι ή τετρακόσιοι άνθρωποι στάθηκαν. Ήταν άνδρες από ποικίλα υπόβαθρα και πολλά επαγγέλματα, αλλά καθένας είχε στην καρδιά του την ίδια πεποίθηση, από την οποία μαζί τραγουδούσαν αυτά τα σπουδαία λόγια:
Δόξα στον άνδρα που ο Ιεχωβά,
Προφήτη έχρισε ο Ιησούς.
Ας τον υμνήσουμε που έφερε πάλι
το ευαγγέλιο απ’ τους ουρανούς.
»Κάτι συνέβη μέσα μου καθώς άκουγα εκείνους τους άνδρες με την πίστη να τραγουδούν. Κέρδισα τη γνώση βαθιά μέσα μου, η οποία τοποθετήθηκε εκεί από το Άγιο Πνεύμα, ότι ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν όντως προφήτης του Παντοδύναμου»11.
Ο Γκόρντον Χίνκλυ ως νεαρός άνδρας
Συνεχίζοντας τη μόρφωση και δύσκολες στιγμές
Στα πρώτα του παιδικά χρόνια, ο Γκόρντον δεν απολάμβανε το σχολείο, προτιμώντας το ύπαιθρο από τους τοίχους και τα θρανία μίας αίθουσας. Καθώς ωρίμαζε, ωστόσο, έμαθε να εκτιμά τα βιβλία, τα σχολεία και τη βιβλιοθήκη στο σπίτι τόσο πολύ όσο τους αγρούς όπου έτρεχε ξυπόλυτος ως μικρό αγόρι. Απεφοίτησε από το λύκειο το 1928 και άρχισε σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Γιούτας το ίδιο έτος.
Τα τέσσερα χρόνια του στο πανεπιστήμιο είχαν σχεδόν συγκλονιστικές δυσκολίες. Το 1929, το χρηματιστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών κατέρρευσε και το Μεγάλο Κραχ σάρωσε τη χώρα και τον κόσμο. Η ανεργία ήταν περίπου 35 τοις εκατό στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ, αλλά ο Γκόρντον ήταν τυχερός που είχε μία δουλειά ως συντηρητής για να πληρώνει τα δίδακτρά του και τις σχολικές προμήθειες. Ο Μπράιαντ, ο οποίος εργαζόταν ως διευθυντής στο Γυμναστήριο Δεζερέτ της Εκκλησίας, έκανε περικοπές στον δικό του μισθό, ούτως ώστε άλλοι εργαζόμενοι να διατηρήσουν τη δουλειά τους12.
Πολύ πιο σοβαρή από αυτές τις οικονομικές πιέσεις ήταν η ανακάλυψη ότι η μητέρα του Γκόρντον είχε καρκίνο. Πέθανε το 1930 σε ηλικία 50 ετών, όταν ο Γκόρντον ήταν 20. Οι πληγές από τον θάνατο της μητέρας του «ήταν βαθιές και οδυνηρές» είπε ο Γκόρντον13. Αυτή η προσωπική δοκιμασία, σε συνδυασμό με την επιρροή εγκόσμιων φιλοσοφιών και τον κυνισμό των καιρών, τον οδήγησαν να κάνει δύσκολες ερωτήσεις. «Ήταν μία περίοδος τρομερής αποθαρρύνσεως» ενθυμήθηκε ο Γκόρντον «και ήταν αισθητή σθεναρά στην πανεπιστημιούπολη. Κι εγώ ο ίδιος ένιωσα μέρος αυτής. Άρχισα να αμφισβητώ κάποια πράγματα, συμπεριλαμβανομένης ίσως σε μικρό βαθμό την πίστη των γονέων μου. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο για φοιτητές πανεπιστημίου, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα οξεία τότε»14.
Αν και οι ερωτήσεις τού Γκόρντον τον προβλημάτιζαν, δεν αποδυνάμωσαν την πίστη του. Ενθυμείτο: «Υπήρχε για μένα ένα βασικό θεμέλιο αγάπης που προερχόταν από σπουδαίους γονείς και μία καλή οικογένεια, έναν υπέροχο επίσκοπο, αφοσιωμένους και πιστούς διδασκάλους και τις γραφές για να διαβάζω και να συλλογίζομαι». Μιλώντας για τις δυσκολίες εκείνων των καιρών για τον ίδιο και άλλους στην ηλικία του, είπε: «Μολονότι στη νιότη μας δυσκολευόμασταν να καταλάβουμε πολλά πράγματα, υπήρχε στην καρδιά μας κάτι από την αγάπη για τον Θεό και το σπουδαίο έργο του που μας μετέφερε πάνω από οποιεσδήποτε αμφιβολίες και φόβους. Αγαπούσαμε τον Κύριο και αγαπούσαμε καλούς και αξιότιμους φίλους. Από τέτοια αγάπη αντλούσαμε μεγάλη δύναμη»15.
Ιεραποστολική υπηρέτηση και προσωπική μεταστροφή
Ο Γκόρντον απεφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Γιούτας τον Ιούνιο του 1932 με ειδίκευση στα Αγγλικά και δευτερεύον μάθημα στις αρχαίες γλώσσες. Έναν χρόνο αργότερα βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι. Προσδοκούσε να συνεχίσει τη μόρφωσή του, ούτως ώστε να μπορέσει να γίνει δημοσιογράφος. Ακόμη και μεσούντος του Κραχ, είχε καταφέρει να αποταμιεύσει ένα ταπεινό χρηματικό ποσόν για να υποστηρίξει τη μόρφωσή του. Σκεπτόταν επίσης τον γάμο. Εκείνος και η Μάρτζορυ Πέι, μία νέα γυναίκα η οποία έμενε απέναντι στον δρόμο, άρχισαν ολοένα να αναπτύσσουν αισθήματα αγάπης ο ένας για τον άλλον.
Τότε, μόλις λίγο από τα 23α γενέθλιά του, ο Γκόρντον συναντήθηκε με τον επίσκοπό του, Τζων Ντάνκαν, ο οποίος τον ρώτησε αν σκεπτόταν να υπηρετήσει μία ιεραποστολή. Αυτή ήταν «μία πρόταση που προκάλεσε κατάπληξη» στον Γκόρντον16, αφού λίγοι νέοι άνδρες καλούντο σε ιεραποστολές κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Κραχ. Οι οικογένειες απλώς δεν είχαν τα μέσα να τους υποστηρίξουν.
Ο Γκόρντον είπε στον επίσκοπο Ντάνκαν ότι θα υπηρετούσε, αλλά ανησυχούσε πώς η οικογένειά του θα τα κατάφερνε οικονομικώς. Οι ανησυχίες του αυξήθηκαν, όταν έμαθε ότι η τράπεζα που διατηρούσε τον λογαριασμό ταμιευτηρίου του είχε χρεοκοπήσει. «Παρά ταύτα» είπε «θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει: “Θα κάνουμε τα πάντα που μπορούμε για να φροντίσουμε την κάλυψη των αναγκών σου” και εκείνος και ο αδελφός μου δεσμεύθηκαν να με βοηθήσουν να ολοκληρώσω την ιεραποστολή μου. Τότε ήταν που ανακαλύψαμε έναν λογαριασμό ταμιευτηρίου που είχε αφήσει η μητέρα μου – ψιλά που είχε αποταμιεύσει από τις αγορές στο παντοπωλείο και άλλα ψώνια. Με αυτήν τη λίγη βοήθεια να προστίθεται, φάνηκε ότι μπορούσα να πάω στην ιεραποστολή μου». Θεωρούσε ιερά τα νομίσματα της μητέρας του. «Τα φυλούσα πολύ προσεκτικά» έλεγε17. Εκλήθη να υπηρετήσει στην Ευρωπαϊκή Ιεραποστολή.
Διαισθανόμενος ότι ο υιός του ακόμη ένιωθε προβληματισμένος, ο Μπράιαντ Χίνκλυ προετοίμασε μία απλή υπενθύμιση της αληθινής πηγής δύναμης. «Όταν έφυγα για ιεραποστολή» είπε αργότερα ο Γκόρντον «ο καλός μου πατέρας μού έδωσε μία κάρτα στην οποία ήταν γραμμένα τέσσερεις λέξεις…: “Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε” (Κατά Μάρκον 5:36)»18. Αυτά τα λόγια θα ενέπνεαν τον Πρεσβύτερο Γκόρντον Χίνκλυ να υπηρετήσει μία πιστή, αξιότιμη ιεραποστολή, ειδικώς όταν συνδυάσθηκαν με κάποιες ακόμη λέξεις από τον στυλό του πατέρα του αρκετές εβδομάδες αργότερα.
Οι επιπρόσθετες λέξεις ήλθαν έναν καιρό σοβαρής αποθαρρύνσεως, που είχε ξεκινήσει στις 29 Ιουνίου 1933, την πρώτη ημέρα του Πρεσβυτέρου Χίνκλυ στο Πρέστον της Αγγλίας. Όταν έφθασε στο διαμέρισμά του, ο συνάδελφός του τού είπε ότι θα μιλούσαν στην πλατεία της πόλης εκείνο το βράδυ. «Με λάθος άνθρωπο θα πας» απήντησε ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ και βρέθηκε να τραγουδά και να μιλά από ένα βήμα λίγες ώρες αργότερα, και να στέκεται εμπρός από ένα πλήθος θεατών που τον αγνοούσαν19.
Ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ ανεκάλυψε ότι πολλοί άνθρωποι δεν ήταν πρόθυμοι να ακούσουν το μήνυμα του αποκατεστημένου Ευαγγελίου. Η φτώχια, η οποία είχε προκληθεί από την παγκόσμια οικονομική ύφεση, φαινόταν ότι διαπερνούσε την ψυχή των ανθρώπων που τον στρίμωχναν στα αυτοκίνητα και εκείνος δεν έβρισκε λόγο να νιώθει κοντά σε αυτούς. Επιπροσθέτως, ένιωθε σωματικώς άρρωστος. Θυμόταν: «Στην Αγγλία το γρασίδι επικονιάζει και γίνεται καρπός τέλη Ιουνίου και αρχές Ιουλίου, δηλαδή τότε που έφθασα»20. Αυτό τον έκανε να έχει αλλεργική αντίδραση, πράγμα που έκανε να βλέπει τα πάντα χειρότερα. Του έλειπε η οικογένειά του. Του έλειπε η Μάρτζορυ. Του έλειπε η οικειότητα της χώρας του. Το έργο ήταν απογοητευτικό. Εκείνος και οι έτεροι ιεραπόστολοι είχαν πολύ λίγες ευκαιρίες να διδάξουν ερευνητές, μολονότι δίδασκαν και μιλούσαν στους μικρούς κλάδους κάθε Κυριακή.
Αισθανόμενος ότι σπαταλούσε τον χρόνο του και τα χρήματα της οικογένειάς του, ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ έγραψε ένα γράμμα προς τον πατέρα του, εξηγώντας την ατυχή κατάστασή του. Ο Μπράιαντ Χίνκλυ απήντησε με συμβουλή που ο υιός του θα ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή. «Αγαπητέ Γκόρντον» έγραψε «έχω το πρόσφατο γράμμα σου. Έχω μόνον μία πρόταση». Και κατόπιν τα επιπρόσθετα λόγια που προσέθεσαν βαρύτητα στα προηγούμενα που είχε γράψει νωρίτερα: «Ξέχνα τον εαυτό σου και πήγαινε να εργασθείς»21. Αυτή η συμβουλή αντηχούσε μία περικοπή από τις γραφές την οποία είχε διαβάσει ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ με τον συνάδελφό του νωρίτερα εκείνη την ημέρα: «Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας τού ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει» (Κατά Μάρκον 8:35).
Με το γράμμα του πατέρα του στο χέρι του, ο νεαρός Πρεσβύτερος Χίνκλυ γονάτισε και υποσχέθηκε ότι θα δινόταν στον Κύριο. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν άμεσο. «Ολόκληρος ο κόσμος άλλαξε» είπε. «Η ομίχλη διαλύθηκε. Ο ήλιος άρχισε να λάμπει στην ζωή μου. Είχα ένα νέο ενδιαφέρον. Είδα την ομορφιά αυτής της χώρας. Είδα το μεγαλείο των ανθρώπων. Άρχισα να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου, σε αυτήν την υπέροχη χώρα»22.
Ο Πρεσβύτερος Γκόρντον Χίνκλυ ως πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολος να κυρύττει στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου
Ενθυμούμενος εκείνες τις ημέρες, ο Γκόρντον εξήγησε ότι έλαβε επίσης βοήθεια από τη μητέρα του. Ένιωθε την παρηγορητική παρουσία της, ειδικώς κατά τη διάρκεια των σκοτεινών και αποθαρρυντικών στιγμών. «Προσπάθησα κατόπιν, όπως έχω προσπαθήσει έκτοτε, να διάγω έτσι τη ζωή μου και να τελώ το καθήκον μου με έναν τέτοιο τρόπο που θα έφερνε τιμή στο όνομά της» είπε. «Η σκέψη ότι ζούσα κάτω από τις προσδοκίες της μητέρας μου ήταν πολύ οδυνηρή και έχει προσφέρει μια πειθαρχία που διαφορετικά μπορεί να έλειπε»23.
Έγινε ιεραπόστολος με σκοπό και ζήλο. Αρχεία από τους πρώτους οκτώ μήνες της ιεραποστολής του δείχνουν ότι μολονότι δεν βάπτισε κανέναν, διένειμε 8.785 φυλλάδια, δαπάνησε περισσότερες από 440 ώρες με μέλη, παρευρέθηκε σε 191 συγκεντρώσεις, είχε 220 ευαγγελικές συζητήσεις και επικύρωσε ένα άτομο24.
Τον Μάρτιο του 1934, ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ μεταφέρθηκε από το Πρέστον στο Λονδίνο, προκειμένου να εργασθεί ως βοηθός του Πρεσβυτέρου Τζόζεφ Μέρριλ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, ο οποίος προήδρευε των Βρετανικών και Ευρωπαϊκών Ιεραποστολών25. Πέρασε το υπόλοιπο της ιεραποστολής του εκεί, εργαζόμενος στο γραφείο την ημέρα και διδάσκοντας το Ευαγγέλιο τα βράδια. Οι βαπτίσεις νεοφώτιστων ήταν λίγες, αλλά στην καρδιά του υιού του Μπράιαντ και της Έιντα Χίνκλυ η σπίθα της μεταστροφής έγινε ακατάλυτη φλόγα.
Μία νέα ευκαιρία να υπηρετήσει τον Κύριο
Όταν ο Γκόρντον επέστρεψε από την ιεραποστολή του, είπε: «Δεν θέλω να ταξιδέψω ξανά. Έχω ταξιδεύσει στο μέτρο που θέλω να ταξιδεύσω ποτέ»26. Εκείνος και δύο συνάδελφοι ιεραπόστολοι είχαν περιοδεύσει στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες καθ’ οδόν για το σπίτι τους, κοινή συνήθεια εκείνες τις ημέρες και ήταν κουρασμένος. Όταν η οικογένειά του πήγε διακοπές σύντομα μετά την επιστροφή του, εκείνος έμεινε πίσω. Παρά την εξάντλησή του, απόλαυσε κάποια ικανοποίηση καθώς σκεπτόταν τα ταξίδια του: ένιωσε ότι είχε δει την εκπλήρωση μέρους της πατριαρχικής ευλογίας του. Πολλά χρόνια αργότερα είπε:
«Έλαβα μία πατριαρχική ευλογία, όταν ήμουν μικρός. Σε εκείνη την ευλογία έλεγε ότι θα ύψωνα τη φωνή μου στη μαρτυρία για την αλήθεια στα έθνη της γης. Είχα εργασθεί στο Λονδίνο για πολύ καιρό και είχα δώσει τη μαρτυρία μου πολλές φορές εκεί. [Πήγαμε στο Άμστερνταμ] και είχα την ευκαιρία σε μία συγκέντρωση να πω λίγα λόγια και να προσφέρω τη μαρτυρία μου. Μετά πήγαμε στο Βερολίνο, όπου είχα παρόμοια ευκαιρία. Μετά πήγαμε στο Παρίσι, όπου είχα παρόμοια ευκαιρία. Μετά πήγαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ουάσινγκτον D.C. και μία Κυριακή εκεί είχα παρόμοια ευκαιρία. Όταν έφθασα σπίτι, ήμουν κουρασμένος. …Είπα: “…Έχω ολοκληρώσει [αυτήν] τη φάση της ευλογίας μου. Έχω υψώσει τη φωνή μου στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου…” Και πραγματικά αισθανόμουν έτσι»27.
Προτού μπορέσει να θεωρήσει ολοκληρωμένη την ιεραποστολή του ο Γκόρντον, έπρεπε να εκπληρώσει μία ακόμη ανάθεση. Ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Μέρριλ τού είχε ζητήσει να κανονίσει ένα ραντεβού με την Πρώτη Προεδρία της Εκκλησίας για να αναφέρει τις ανάγκες στις Βρετανικές και Ευρωπαϊκές Ιεραποστολές. Το πρωί της 20ής Αυγούστου 1935, λιγότερο από έναν μήνα μετά την επιστροφή του στο σπίτι, ο Γκόρντον οδηγήθηκε στην αίθουσα συμβουλίου στο Κτήριο Διοικήσεως της Εκκλησίας. Το να χαιρετά διά χειραψίας κάθε μέλος της Πρώτης Προεδρίας –τους Προέδρους Χήμπερ Γκραντ, τον Ρούμπεν Κλαρκ τον νεότερο και τον Ντέιβιντ ΜακΚέι– ξαφνικά τον κατέβαλε το έργο που του είχε δοθεί. Ο Πρόεδρος Γκραντ είπε: «Αδελφέ Χίνκλυ, θα σου δώσουμε δεκαπέντε λεπτά για να μας πεις αυτό που θέλει να ακούσουμε ο Πρεσβύτερος Μέρριλ»28.
Για τα επόμενα 15 λεπτά, ο προσφάτως επιστρέψας ιεραπόστολος παρουσίασε τις έγνοιες του Πρεσβυτέρου Μέρριλ – ότι οι ιεραπόστολοι χρειάζονταν καλύτερα εκτυπωμένο υλικό για να τους βοηθά στο έργο τους. Σε απάντηση, ο Πρόεδρος Γκραντ και οι σύμβουλοί του έκαναν τη μία μετά την άλλη ερώτηση και η συγκέντρωση παρατάθηκε μία ώρα περισσότερη απ’ όσο είχε σχεδιασθεί.
Καθ’ οδόν μετά τη συγκέντρωση, ο Γκόρντον δεν θα μπορούσε να έχει φαντασθεί πώς αυτά τα 75 λεπτά θα επηρέαζαν τη ζωή του. Δύο ημέρες αργότερα έλαβε μία κλήση από τον Πρόεδρο ΜακΚέι, ο οποίος του προσέφερε μία δουλειά ως εκτελεστικού γραμματέα της προσφάτως συγκροτημένης Επιτροπής Ραδιοφώνου, Δημοσιότητας και Ιεραποστολικών Εντύπων. Αυτή η επιτροπή, απαρτιζόμενη από έξι μέλη της Απαρτίας των Δώδεκα, θα εργαζόταν για να επιληφθεί των αναγκών που είχε σκιαγραφήσει ο Γκόρντον στη συγκέντρωσή του με την Πρώτη Προεδρία29.
Ο Γκόρντον Χίνκλυ ως υπάλληλος της Επιτροπής Ραδιοφώνου, Δημοσιότητας και Ιεραποστολικών Εντύπων
Για άλλη μια φορά, ο Γκόρντον ανέβαλε τα σχέδιά του για να αποφοιτήσει και την καριέρα του ως δημοσιογράφου. Πήγε να εργασθεί, δημιουργώντας σενάρια για ραδιοφωνικά προγράμματα και σύντομες κινηματογραφικές ταινίες, γράφοντας φυλλάδια για ιεραποστόλους, αναπτύσσοντας επαγγελματικές σχέσεις με πρωτοπόρους μέσων, και ερευνώντας και γράφοντας για την ιστορία της Εκκλησίας. Συνεισέφερε σε μηνύματα με σκοπό να οικοδομήσουν την πίστη μελών της Εκκλησίας και να συνδεθεί με άτομα εκτός Εκκλησίας. Ένας φίλος κάποτε του έστειλε ένα γράμμα που τον φιλοφρονούσε για ένα ραδιοφωνικό σενάριο και τον ρωτούσε πώς είχε αναπτύξει ένα τέτοιο χάρισμα να γράφει και να μιλά. Ο Γκόρντον απήντησε:
«Αν έχω κάποιο ταλέντο να μιλώ ή να γράφω, είμαι άκρως ευγνώμων στον Πατέρα μου στους Ουρανούς. Δεν πιστεύω ότι έχω πάρα πολύ φυσική ικανότητα. Αντιθέτως, οποιαδήποτε δύναμη που ενδεχομένως να έχω, έχει προέλθει μέσα από ευκαιρίες που μου έχουν παρασχεθεί»30.
Το έργο του Γκόρντον με την επιτροπή ανέπτυξε τις επιδεξιότητές του ως συγγραφέα. Προσέφερε επίσης την πολύτιμη ευκαιρία να μάθει από αποστόλους και προφήτες. Καθώς έβλεπε ο Γκόρντον τα έξι μέλη των Δώδεκα να ζυγίζουν αποφάσεις και να αλληλοδιδάσκονται, κατάλαβε καλύτερα την αγία κλήση αυτών των διαφορετικών ανδρών και τη σχετική διαδικασία που συνέβαινε, όταν συσκέπτονταν.
Ο Πρεσβύτερος Στήβεν Ρίτσαρντς, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε ως Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, ήταν πρόεδρος της επιτροπής. Ο Γκόρντον τον περιέγραφε ως «σύννουν, ενσυνείδητο, προσεκτικό και σοφό. Ποτέ δεν έσπευδε σε δράση, αλλά εξέταζε με περίσκεψη προτού προχωρήσει. Έμαθα ότι προχωρείς καλύτερα προσεκτικά σε αυτό το έργο, επειδή οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνεις, έχει συνέπειες και επηρεάζει τη ζωή πολλών ανθρώπων»31.
Τα άλλα πέντε μέλη της επιτροπής ήταν οι Πρεσβύτεροι Μέλβιν Μπάλλαρντ, Τζων Γουίντσοου, Τσαρλς Κάλλις, Αλόνζο Χίνκλυ (ο θείος του Γκόρντον) και ο Άλμπερτ Μπόουεν. Σχετικά με αυτούς, ο Γκόρντον είπε:
«Τα πήγαινα υπέροχα με εκείνους τους σπουδαίους άνδρες, οι οποίοι ήταν πολύ καλοί μαζί μου. Όμως έμαθα ότι ήταν ανθρώπινοι. Είχαν αδυναμίες και προβλήματα, αλλά αυτό δεν με ενοχλούσε. Στην πραγματικότητα, βελτίωσε την εκτίμησή μου γι’ αυτούς, επειδή είδα ότι υπήρχε ένα θείο στοιχείο που ήταν μεγαλύτερο από τον θνητό τους χαρακτήρα ή τουλάχιστον ήταν αφοσιωμένοι σε μία εξαιρετική προσπάθεια που ήταν η υψηλότερη προτεραιότητα στη ζωή τους. Είδα την έμπνευση που ήταν επί το έργον στη ζωή τους. Δεν είχα αμφιβολία σχετικά με την προφητική τους κλήση ή το γεγονός ότι ο Κύριος μιλούσε και ενεργούσε μέσω αυτών. Είδα την ανθρώπινη πλευρά τους, τις αδυναμίες τους – και όλοι είχαν λίγες. Όμως είδα επίσης την ανώτερη δύναμη της πίστης και της αγάπης τους για τον Κύριο και την απόλυτη αφοσίωσή τους στο έργο και στην εμπιστοσύνη που τους είχε τεθεί»32.
Γάμος, οικογένεια και υπηρέτηση στην Εκκλησία
Ασφαλώς, ο Γκόρντον δεν σκεπτόταν μόνον για το έργο. Ο δεσμός του με τη Μάρτζορυ Πέι συνεχίσθηκε, όταν εκείνος επέστρεψε από την Αγγλία. Η αναχώρησή του ήταν τόσο δύσκολη για τη Μάρτζορυ όσο και για εκείνον. «Όσο ανυπόμονη ήμουν να υπηρετήσει εκείνος μία ιεραποστολή» είπε αργότερα η Μάρτζορυ «δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα κενότητας και μοναξιάς που ένιωσα, όταν εκείνο το τρένο έφευγε από τον σταθμό»33.
Το φθινόπωρο του 1929, τέσσερα χρόνια προτού φύγει ο Γκόρντον για την Αγγλία, η Μάρτζορυ είχε εγγραφεί σε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Γιούτας, αλλά σύντομα ανεκάλυψε ότι ο πατέρας της είχε χάσει τη δουλειά του λόγω του Μεγάλου Κραχ. Άφησε αμέσως τα μαθήματά της και βρήκε μια δουλειά ως γραμματέας για να βοηθήσει τους γονείς της και τα πέντε μικρότερα αδέλφια της – μία προσπάθεια που συνεχίσθηκε αφού επέστρεψε ο Γκόρντον από την ιεραποστολή το 1935. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αποκτήσει επίσημη μόρφωση, αλλά ήταν αποφασισμένη να εξακολουθήσει να μαθαίνει, κι έτσι μορφώθηκε διαβάζοντας.
Η χαρούμενη διάθεση, η δεοντολογία και η βαθιά δέσμευση της Μάρτζορυ προς το Ευαγγέλιο την έκαναν αγαπητή στον Γκόρντον και εκείνη ήταν εντυπωσιασμένη με την καλοσύνη και την πίστη του. «Καθώς κοντεύαμε να παντρευτούμε» είπε εκείνη «αισθανόμουν τελείως πεπεισμένη ότι ο Γκόρντον με αγαπούσε. Όμως ήξερα επίσης κάπως ότι δεν θα ήμουν ποτέ η πρώτη του προτεραιότητα. Ήξερα ότι θα ήμουν δεύτερη στη ζωή του και ότι ο Κύριος θα ήταν πρώτος. Και αυτό ήταν εντάξει». Εξακολούθησε: «Μου φαινόταν ότι αν καταλάβαινες το Ευαγγέλιο και τον σκοπό που είμαστε εδώ, θα ήθελες έναν σύζυγο που βάζει πρώτον τον Κύριο. Ένιωθα ασφαλής που ήξερα ότι ήταν αυτό το είδος ανδρός»34.
Ο Γκόρντον και η Μάρτζορυ παντρεύτηκαν στον Ναό της Σωλτ Λέηκ στις 29 Απριλίου 1937 και μετακόμισαν στο εξοχικό σπίτι των Χίνκλυ στο Ηστ Μιλ Κρηκ. Εγκατέστησαν μία εστία, έκαναν άλλες βελτιώσεις απαραίτητες για να ζουν εκεί όλον τον χρόνο, φρόντισαν τους οπωρώνες και τους κήπους και άρχισαν να οικοδομούν το δικό τους σπίτι σε ένα γειτνιάζον οικόπεδο. Κι έτσι η αγροτική περιοχή που είχε αγαπήσει ο Γκόρντον κατά τη διάρκεια των καλοκαιριών της παιδικής του ηλικίας έγινε το μέρος όπου εκείνος και η Μάρτζορυ θα έφτειαχναν το σπίτι τους και θα ανέτρεφαν τα παιδιά τους – την Καθλήν, τον Ρίτσαρντ, τη Βιρτζίνια, τον Κλαρκ και την Τζέιν.
Μάρτζορυ Πέι
Ο Γκόρντον και η Μάρτζορυ εδραίωσαν ένα σπίτι αγάπης, αμοιβαίου σεβασμού, σκληρής δουλειάς και ζωής σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Η καθημερινή οικογενειακή προσευχή παρείχε ένα παράθυρο στα παιδιά για να βλέπουν την πίστη και την αγάπη των γονέων τους. Καθώς η οικογένεια προσευχόταν μαζί, τα παιδιά επίσης διαισθάνονταν την εγγύτητα του Πατέρα τους στους Ουρανούς.
Το σπίτι των Χίνκλυ ήταν ένα μέρος με λίγους κανόνες αλλά με μεγάλες προσδοκίες. Η Μάρτζορυ μιλούσε για πράγματα που δεν άξιζαν διαπληκτισμό. Περιγράφοντας μία γονική προσέγγιση που ανέφερε στον σύζυγό της, είπε: «Έμαθα ότι έπρεπε να εμπιστεύομαι τα παιδιά μου, κι έτσι προσπαθούσα να μη λέω ποτέ όχι, αν μπορούσα να λέω πιθανώς ναι. Όταν μεγαλώναμε την οικογένεια, ήταν ένα ζήτημα να περάσουμε κάθε ημέρα και να έχουμε λίγη πλάκα. Καθώς έβλεπα ότι δεν επρόκειτο να είμαι εις θέσιν να λάβω τις αποφάσεις όλων των παιδιών μου ούτως ή άλλως, προσπαθούσα να μην ανησυχώ για το παραμικρό»35. Ως αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης των γονέων τους, τα παιδιά ένιωθαν ότι τα σέβονταν και απέκτησαν εμπειρία και πεποίθηση. Και όταν η απάντηση ήταν όχι, τα παιδιά καταλάβαιναν ότι δεν ήταν ένας αυθαίρετος περιορισμός.
Το σπίτι των Χίνκλυ ήταν επίσης γεμάτο γέλια. Η Μάρτζορυ είπε κάποτε: «Ο μόνος τρόπος για να βγάλεις τη ζωή είναι να γελάς σε όλη τη διάρκειά της. Πρέπει είτε να γελάς είτε να κλαις. Προτιμώ να γελώ. Το κλάμα μού προκαλεί πονοκέφαλο»36. Με γονείς που μπορούσαν να γελούν με τον εαυτό τους και να βρίσκουν χιούμορ στην καθημερινή ζωή, τα παιδιά έβλεπαν το σπίτι τους ως ευχάριστο καταφύγιο.
Η υπηρέτηση στην Εκκλησία ήταν πάντοτε μέρος της ζωής για τον Γκόρντον και τη Μάρτζορυ. Ο Γκόρντον υπηρέτησε ως ο επόπτης του Σχολείου Κυριακής πασσάλου και μετά εκλήθη στο γενικό συμβούλιο του Σχολείου Κυριακής, όπου υπηρέτησε για εννέα χρόνια. Αργότερα υπηρέτησε ως σύμβουλος σε μία προεδρία πασσάλου και ως πρόεδρος πασσάλου, ενώ η Μάρτζορυ υπηρέτησε στην Προκαταρκτική, στις Νέες Γυναίκες και στην Ανακουφιστική Εταιρεία. Τα παιδιά τους βίωναν την υπηρέτηση στην Εκκλησία ως χαρμόσυνο προνόμιο – ένα πρότυπο που καθένα τους θα ακολουθούσε στα χρόνια τους ως ενήλικοι.
Προετοιμασία μέσω επαγγελματικών έντονων προσπαθειών
Για τα πρώτα έξι χρόνια του γάμου της Μάρτζορυ και του Γκόρντον, ο Γκόρντον εξακολουθούσε να εργάζεται με την Επιτροπή Ραδιοφώνου, Δημοσιότητας και Ιεραποστολικών Εντύπων της Εκκλησίας. Ήταν αφοσιωμένος στο έργο του και συχνά σχέδια και προθεσμίες απαιτούσαν τη μεγαλύτερη προσπάθεια –και περισσότερο– να χρησιμοποιεί τις ικανότητες και τις εμπειρίες του. Σε ένα γράμμα προς έναν φίλο, έγραψε:
«Υπάρχουν πολλά να κάνω. Το έργο αυτής της επιτροπής με το μακροσκελές όνομα γίνεται μεγαλύτερο και πιο περίπλοκο και πιο ενδιαφέρον …
»…Ραδιόφωνο, ταινίες και έντυπα διαφόρων ειδών… εξυπηρετούν στο να με διατηρούν να προσεύχομαι, να είμαι ταπεινός, απασχολημένος και στη δουλειά πολλές ώρες. …Όλα αυτά εξυπηρετούν στο να με κάνουν να εξαρτώμαι από τα γυαλιά… να έχω στρογγυλευμένους ώμους, να είμαι λίγο πιο υπομονετικός και να έχω περισσότερο θαυμασμό ως προς το σε τι θα καταλήξουν όλα αυτά»37.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε μία αλλαγή στην απασχόληση του Γκόρντον. Το ιεραποστολικό έργο σχεδόν έπαυσε εξαιτίας του πολέμου κι έτσι η δουλειά του να παράσχει ιεραποστολικό υλικό έγινε λιγότερο πιεστική. Αισθανόμενος την ευθύνη να βοηθήσει με την πολεμική προσπάθεια, έκανε αίτηση σε σχολή υποψηφίων αξιωματικών στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, η ιστορία του με τις αλλεργίες τον απέκλεισε. «Ήμουν τεθλιμμένος για την απόρριψη» παραδέχθηκε αργότερα. «Ο πόλεμος ήταν σε εξέλιξη και όλοι έκαναν κάτι για να βοηθήσουν. Ένιωθα ότι θα έπρεπε να συμμετάσχω κατά κάποιον τρόπο»38. Αυτή η επιθυμία τον οδήγησε να κάνει αίτηση για μία δουλειά ως βοηθός επόπτης για τον Σιδηρόδρομο Ντένβερ και Ρίο Γκράντε. Επειδή τα τρένα ήταν κρίσιμης σημασίας για τη μεταφορά στρατευμάτων και προμηθειών για τον πόλεμο, ο Γκόρντον ένιωσε ότι αυτή η δουλειά θα τον βοηθούσε να υπηρετήσει τη χώρα του. Η εταιρεία τον προσέλαβε το 1943 και εργάσθηκε στον σταθμό τους στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ έως ότου ο ίδιος και η οικογένειά του μετατέθηκαν στο Ντένβερ του Κολοράντο το 1944.
Οι επόπτες στον σιδηρόδρομο ήταν εντυπωσιασμένοι από την εργασία του Γκόρντον και όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1945, τού προσέφεραν μία μόνιμη θέση με ένα φαινομενικώς λαμπρό επαγγελματικό μέλλον. Ταυτοχρόνως, ο Πρεσβύτερος Στήβεν Ρίτσαρντς κάλεσε και ζήτησε από τον Γκόρντον να επιστρέψει σε πλήρους απασχολήσεως εργασία στην Εκκλησία. Μολονότι ο σιδηρόδρομος μπορούσε να προσφέρει έναν σημαντικά υψηλότερο μισθό από την Εκκλησία, ο Γκόρντον ακολούθησε την καρδιά του και επέστρεψε στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ39.
Γκόρντον Χίνκλυ, 1951
Η απασχόληση του Γκόρντον στην έδρα της Εκκλησίας σύντομα επεκτάθηκε από τις προηγούμενες ευθύνες του. Το 1951 διορίσθηκε εκτελεστικός γραμματέας της Γενικής Ιεραποστολικής Επιτροπής της Εκκλησίας και επιφορτίσθηκε με την εποπτεία των καθημερινών λειτουργιών του προσφάτως συγκροτημένου Ιεραποστολικού Τμήματος. Αυτό το τμήμα επέβλεπε τα πάντα που είχαν να κάνουν με τη διάδοση του Ευαγγελίου, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής, της μετάφρασης και της διανομής υλικού που χρησιμοποιούσαν οι ιεραπόστολοι· εκπαίδευσης για ιεραποστόλους και προέδρους ιεραποστολής και μέσα δημοσίων σχέσεων που χρησιμοποιούνταν για την οικοδόμηση γεφυρών και τη διάλυση μύθων για την Εκκλησία40.
Το φθινόπωρο του 1953, ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι κάλεσε τον Γκόρντον στο γραφείο του και του ζήτησε να σκεφθεί μία ερώτηση που δεν είχε άμεση σχέση με τα καθήκοντα στο Ιεραποστολικό Τμήμα. «Αδελφέ Χίνκλυ» άρχισε «όπως ξέρεις, οικοδομούμε έναν ναό στην Ελβετία και θα είναι διαφορετικός από τους άλλους μας ναούς στο ότι πρέπει να εξυπηρετεί μέλη τα οποία μιλούν πολλές γλώσσες. Θέλω να βρεις έναν τρόπο να παρουσιάσεις τη διδασκαλία του ναού στις διάφορες γλώσσες της Ευρώπης, ενώ χρησιμοποιούμε ελάχιστο αριθμό λειτουργών του ναού»41.
Ο Πρόεδρος ΜακΚέι παρείχε ένα μέρος όπου ο Γκόρντον θα μπορούσε να επιζητήσει έμπνευση και να ξεφύγει από τις απαιτήσεις του φόρτου εργασίας του στο Ιεραποστολικό Τμήμα. Τα βράδια των καθημερινών, τα Σάββατα και ορισμένες Κυριακές, ο Γκόρντον εργαζόταν σε ένα μικρό δωμάτιο στον πέμπτο όροφο του Ναού της Σωλτ Λέηκ. Πολλά κυριακάτικα πρωινά, ο Πρόεδρος ΜακΚέι πήγαινε μαζί του για να αναφέρει ιδέες, να δει από κοντά την παρουσίαση της προικοδότησης και να προσευχηθεί για καθοδήγηση.
Αφού συλλογιζόταν, προσευχόταν και επιζητούσε αποκάλυψη, ο Γκόρντον πρότεινε να μπει η παρουσίαση της προικοδότησης σε ταινία, με τα λόγια αυτής της ιερής διδασκαλίας μεταγλωττισμένα σε διάφορες γλώσσες. Ο Πρόεδρος ΜακΚέι και άλλοι ενέκριναν την πρότασή του και του ανέθεσαν να κάνει την παραγωγή της ταινίας. Ο Γκόρντον εργάσθηκε με μία ομάδα ταλαντούχων και επαγγελματιών, οι οποίοι ολοκλήρωσαν το σχέδιο τον Σεπτέμβριο του 1955. Κατόπιν μετέφερε προσωπικώς τις ταινίες στον Ναό της Βέρνης στην Ελβετία και επέβλεψε τις τεχνικές προετοιμασίες για τις αρχικές συνεδρίες της προικοδότησης42.
Ο Γκόρντον συγκινήθηκε που είδε να φέρνει χαρά το έργο του στους Αγίους της Ευρώπης: «Καθώς έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους να συγκεντρώνονται από δέκα χώρες, για να συμμετάσχουν στις διατάξεις του ναού, καθώς έβλεπα ηλικιωμένους από πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, οι οποίοι είχαν χάσει την οικογένειά τους στους πολέμους που είχαν εξαπλωθεί στη χώρα τους, και υπήρξα μάρτυς των εκφράσεων χαράς και δακρύων ευφροσύνης που προέρχονταν από την καρδιά τους ως αποτέλεσμα των ευκαιριών που τους είχαν δοθεί· καθώς έβλεπα νεαρούς συζύγους με την οικογένειά τους –τα ευτυχισμένα και όμορφα παιδιά τους– και έβλεπα εκείνες τις οικογένειες ενωμένες σε μία αιώνια σχέση, γνώριζα μετά βεβαιότητος ακόμη και πέρα από αυτό που γνώριζα πρωτύτερα ότι [ο Πρόεδρος ΜακΚέι] είχε εμπνευσθεί και κατευθυνθεί από τον Κύριο να φέρει αυτές τις πολύτιμες ευλογίες στη ζωή εκείνων των ανδρών και γυναικών πίστης συγκεντρωμένων από τα έθνη της Ευρώπης»43.
Είχαν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που ο Γκόρντον επέστρεψε από την ιεραποστολή του και δεν είχε εκπληρώσει το όνειρό του να λάβει ανώτατο πτυχίο και να γίνει δημοσιογράφος. Αντ’ αυτού, είχε μάθει να χρησιμοποιεί τη νέα τεχνολογία για να διαδίδει τον λόγο του Θεού, είχε αναπτύξει θετικές σχέσεις με άτομα άλλων δογμάτων, είχε μελετήσει και είχε γράψει έργα της ιστορίας της Εκκλησίας και είχε βοηθήσει να προετοιμάσει την οδό για να λάβουν χιλιάδες Άγιοι των Τελευταίων Ημερών την ευλογία του ναού. Αυτές οι εμπειρίες θα εξυπηρετούσαν ως θεμέλιο για την υπηρέτηση που θα έδινε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Υπηρέτηση ως Βοηθός των Δώδεκα
Το Σάββατο 5 Απριλίου 1958, ο υιός του Γκόρντον και της Μάρτζορυ, Ρίτσαρντ, απήντησε σε μία τηλεφωνική κλήση. Ο καλών δεν συστήθηκε, αλλά ο Ρίτσαρντ ανεγνώρισε τη φωνή του Προέδρου Ντέιβιντ ΜακΚέι και έσπευσε να πληροφορήσει τον πατέρα του. Αφού μίλησε εν συντομία με τον Πρόεδρο ΜακΚέι, ο Γκόρντον έκανε γρήγορα ένα ντους, άλλαξε ρούχα και πήγε οδηγώντας στο γραφείο του Προέδρου της Εκκλησίας. Επειδή είχε λάβει αναθέσεις από τον Πρόεδρο ΜακΚέι κατά το παρελθόν, ανέμενε να του ζητηθεί να βοηθήσει με κάτι για την προετοιμασία για τη γενική συγκέντρωση της συνελεύσεως την επομένη. Κατεπλάγη που ανεκάλυψε ότι ο Πρόεδρος ΜακΚέι είχε κάτι άλλο στον νου του. Ύστερα από έναν φιλικό χαιρετισμό, ο Πρόεδρος ΜακΚέι ζήτησε από τον Γκόρντον να υπηρετήσει ως Βοηθός των Δώδεκα. Οι αδελφοί που υπηρέτησαν σε αυτήν τη θέση, η οποία τερματίσθηκε το 1976, ήταν Μέλη της Γενικής Εξουσίας της Εκκλησίας. Ο Γκόρντον υπηρετούσε ως πρόεδρος του πασσάλου Ηστ Μιλ Κρηκ, όταν ο Πρόεδρος ΜακΚέι εξέδωσε αυτήν την κλήση.
Την επομένη, ο Πρεσβύτερος Γκόρντον Χίνκλυ έλαβε ψήφο υποστηρίξεως στη γενική συνέλευση. Μολονότι παραδέχθηκε στην πρώτη του ομιλία συνελεύσεως ότι είχε «κατακλυσθεί από μία αίσθηση ανεπάρκειας», απεδέχθη τη νέα του ευθύνη με χαρακτηριστική πίστη και ενέργεια44.
Ένα μείζον καθήκον που ανέλαβε ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ ως Βοηθός των Δώδεκα ήταν να επιβλέπει το έργο της Εκκλησίας σε όλη την Ασία. Ήξερε λίγα για τους ανθρώπους εκεί και δεν μιλούσε καμία από τις γλώσσες τους, αλλά γρήγορα τους αγάπησε και εκείνοι τον αγάπησαν. Ο Κέντζι Τανάκα, ένας Ιάπωνας Άγιος των Τελευταίων Ημερών, είπε για την πρώτη συγκέντρωση του Πρεσβυτέρου Χίνκλυ στην Ιαπωνία: «Ο ενθουσιασμός του Πρεσβυτέρου Χίνκλυ ήταν ορατός στα μάτια του που λαμποκοπούσαν. Η πρώτη του λέξη προς εμάς ήταν Subarashii! [“Υπέροχα!”] Η ατμόσφαιρα εκείνης της συγκέντρωσης άλλαξε από ψυχρή και επίσημη σε φιλικότητα και εγγύτητα προς εκείνον και ένα θερμό αίσθημα επικράτησε»45.
Αυτό ήταν το αίσθημα που είχε παντού όπου πήγαινε στην Ασία. Βοήθησε τους ανθρώπους να δουν ότι με την πίστη στον Κύριο, μπορούσαν να επιτύχουν σπουδαία πράγματα και να βοηθήσουν την Εκκλησία να μεγαλώσει στην πατρίδα τους. Έμεινε επίσης κοντά στους πλήρους απασχόλησης ιεραποστόλους, γνωρίζοντας ότι η επιμέλειά τους θα είχε άμεσο αντίκτυπο επάνω στους ανθρώπους που υπηρετούσαν.
Ειδικός μάρτυς του ονόματος του Χριστού
Ένα άλλο τηλεφώνημα που του άλλαξε τη ζωή ήλθε ένα άλλο Σάββατο – στις 30 Σεπτεμβρίου 1961. Αυτήν τη φορά ήταν η Μάρτζορυ που άκουσε την οικεία φωνή του Προέδρου ΜακΚέι στο τηλέφωνο. Ξανά ο Γκόρντον Χίνκλυ έσπευσε στο γραφείο του Προέδρου της Εκκλησίας. Ξανά εξεπλάγη και συγκλονίσθηκε, όταν έμαθε τον λόγο της επισκέψεως. Όταν έφθασε, ο Πρόεδρος ΜακΚέι τού είπε: «Έχω αισθανθεί την προτροπή να σε διορίσω για να πληρώσεις το κενό στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων και θα θέλαμε να σε υποστηρίξουμε σήμερα στη συνέλευση»46. Ξανά ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ προχώρησε με πίστη και ενθουσιασμό παρά τα αισθήματα ανεπάρκειας.
Ως Απόστολος, ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ έλαβε επιπρόσθετες ευθύνες. Περιστασιακώς συναντούσε κυβερνητικούς ηγέτες και άλλους αξιωματούχους. Συχνά του ζητείτο να μιλήσει δημοσίως για την Εκκλησία, προκειμένου να απαντήσει σε επικρίσεις και την πολιτιστική αναταραχή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν ηγέτης στις προσπάθειες να ενδυναμώσει τις ικανότητες μεταδόσεων της Εκκλησίας και να χρησιμοποιεί την τεχνολογία για τη διάδοση του Ευαγγελίου σε όλον τον κόσμο. Ακόμη και με αυτούς τους διευρυνόμενους ρόλους, ποτέ δεν έχασε την προοπτική της ευθύνης του να ενδυναμώνει την πίστη των ατόμων και των οικογενειών. Είτε μιλούσε σε ένα άτομο είτε σε δέκα χιλιάδες ανθρώπους, επηρέαζε προσωπικώς τους ανθρώπους, κάτι που έγινε χαρακτηριστικό γνώρισμα της διακονίας του: να φέρνει ανθρώπους, έναν προς έναν, στον Χριστό.
Ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ εξακολούθησε να επιβλέπει το έργο στην Ασία για τα επόμενα επτά χρόνια και αγαλλιούσε που έβλεπε την ανάπτυξη των φίλων του εκεί. Παρατήρησε: «Είναι μια εμπνευσμένη εμπειρία… να είσαι μάρτυς του τρόπου με τον οποίον ο Κύριος εκπληρώνει τις λεπτομέρειες του τέλειου σχεδίου του σε εκείνα… τα μέρη της γης»47.
Καθώς οι αναθέσεις άλλαξαν ανάμεσα στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων, ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ έλαβε ευκαιρίες για υπηρέτηση σε άλλα μέρη του κόσμου. Όπου πήγαινε, έδειχνε ενδιαφέρον για το άτομο. Το 1970, όταν επέβλεπε το έργο της Εκκλησίας στη Νότιο Αμερική, ταξίδευσε στη Χιλή, αφού προήδρευσε μίας συνελεύσεως πασσάλου στο Περού. Δύο ημέρες αφότου έφθασε στη Χιλή, έμαθε ότι ένας καταστρεπτικός σεισμός είχε πλήξει το Περού και ότι αγνοούντο τέσσερεις ιεραπόστολοι. Αμέσως σχεδίασε να επιστρέψει στο Περού μολονότι θα καθυστερούσε την επιστροφή του στο σπίτι. «Δεν μπορώ να πάω σπίτι με ήσυχη τη συνείδηση, ενώ υπάρχουν αγνοούμενοι ιεραπόστολοι» είπε48.
Έφθασε στη Λίμα του Περού το επόμενο πρωί. Όταν οι αγνοούμενοι ιεραπόστολοι βρήκαν έναν χειριστή ερασιτεχνικού ασυρμάτου, μπόρεσαν να τηλεφωνήσουν στη Λίμα και ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ τούς μίλησε. Οι ιεραπόστολοι ήταν σε ένα μικρό δωμάτιο με άλλους επιζώντες και οι συνομιλίες τους μεταδόθηκαν μέσω ενός μεγαφώνου. «Καθώς η φωνή του Πρεσβυτέρου Χίνκλυ κατέλαβε το μεγάφωνο σε εκείνο το δωμάτιο υπερπλήρες με ανθρώπους που προσπαθούσαν σθεναρώς να μιλήσουν στον ασύρματο, μία άμεση σιωπή έπεσε σε όλο το δωμάτιο. Μολονότι μιλούσε στα Αγγλικά και όλοι αυτοί οι άνθρωποι μιλούσαν Ισπανικά, άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους με ψιθύρους και να ρωτούν: “Ποιος είναι αυτός ο άνδρας;” Υπήρχε μία αίσθηση, ακόμη και ανάμεσα στο χάος, ότι εκείνη η φωνή δεν ανήκε σε κάποιον συνηθισμένο άνδρα»49.
Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων ετών της επίβλεψής του της Εκκλησίας στη Νότιο Αμερική, ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ έκανε περιοδεία σε κάθε ιεραποστολή· δημιούργησε νέες ιεραποστολές στην Κολομβία και στον Ισημερινό· βοήθησε στη δημιουργία νέων πασσάλων στη Λίμα του Περού και στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας· και βοήθησε στην επίλυση του προσκόμματος της βίζας για τους ιεραποστόλους που καλούνταν να υπηρετήσουν στην Αργεντινή. Ήταν στα μισά του να κάνει περισσότερα, όταν τον Μάιο του 1971, επιφορτίσθηκε να επιβλέπει οκτώ ιεραποστολές στην Ευρώπη50.
Ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ συχνά ένιωθε την κούραση του πυρετώδους προγράμματός του. Πάντοτε ήταν ευτυχισμένος να επιστρέφει σπίτι και να περνά χρόνο με τη Μάρτζορυ και τα παιδιά. Ωστόσο, η Μάρτζορυ μπορούσε να καταλάβει ότι όταν έλειπε από τη δουλειά πολύ καιρό, γινόταν ανήσυχος. Η κλήση του ως Αποστόλου – ενός από τους «ειδικο[ύς] μάρτυρες του ονόματος τού Χριστού» (Δ&Δ 107:23) – δεν έλειπε ποτέ από τον νου του.
Βαριές ευθύνες ως συμβούλου στην Πρώτη Προεδρία
Στις 15 Ιουλίου 1981, αφού υπηρέτησε στην Απαρτία των Δώδεκα για περίπου 20 χρόνια, ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ έλαβε μία άλλη εκπληκτική κλήση. Ο Πρόεδρος Σπένσερ Κίμπαλ, τότε Πρόεδρος της Εκκλησίας, τού ζήτησε να υπηρετήσει ως σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, εκτός από τους Προέδρους Έλντον Τάννερ και Μάριον Ρόμνυ. Αυτή ήταν μία ασυνήθης αλλά όχι άνευ προηγουμένου παρέκκλιση από το πρότυπο της ύπαρξης δύο συμβούλων. Ο Πρόεδρος Κίμπαλ και οι σύμβουλοί του δεν ήταν καλά σωματικώς και χρειάζονταν επιπλέον υποστήριξη στην Προεδρία51.
Στην πρώτη του γενική συνέλευση υπό τη νέα αυτή ιδιότητα, ο Πρόεδρος Χίνκλυ σχολίασε: «Η μόνη μου επιθυμία είναι να υπηρετώ με αφοσίωση όπου καλούμαι. …Αυτή η ιερή κλήση μού έχει δώσει επίγνωση των αδυναμιών μου. Αν έχω προσβάλει κάποια στιγμή, ζητώ συγγνώμη και ελπίζω ότι θα με συγχωρήσετε. Είτε αυτή η ανάθεση είναι μακρά είτε σύντομη, εγγυώμαι τις καλύτερες προσπάθειές μου, δοσμένες με αγάπη και πίστη»52.
Οι καλύτερες προσπάθειές του χρειάσθηκαν καθώς η υγεία των Προέδρων Κίμπαλ, Τάννερ και Ρόμνυ εξασθενούσε. Το περισσότερο μέρος του καθημερινού έργου της Πρώτης Προεδρίας έπεσε στον Πρόεδρο Χίνκλυ. Επωμίσθηκε επίσης μεγάλο μέρος της ευθύνης για μεγαλύτερες προσπάθειες, όπως η αφιέρωση του Ναού Ιορδάνη Ποταμού στη Γιούτα. Επιπροσθέτως, αντιμετώπισε κάποια δημόσια επίκριση για την Εκκλησία και τους ηγέτες της, τόσο τους παρελθόντες όσο και τους παρόντες. Στη γενική συνέλευση Απριλίου 1982, συμβούλευσε:
«Ζούμε σε μία κοινωνία που τροφοδοτείται από την επίκριση. …Σας παροτρύνω να δείτε την όλη εικόνα και να πάψετε να ανησυχείτε για τα μικρά ελαττώματα. …Αυτές είναι μόνον μικρές εκφάνσεις του μεγέθους της υπηρετήσεως των [ηγετών της Εκκλησίας] και του μεγαλείου της συνεισφοράς τους»53.
Ο Πρόεδρος Τάννερ απεβίωσε στις 27 Νοεμβρίου 1982 και η υγεία των Προέδρων Κίμπαλ και Ρόμνυ εξασθένησε μέχρι σημείου που στη γενική συνέλευση Απριλίου 1983, ο Πρόεδρος Χίνκλυ, ο οποίος μέχρι τότε είχε κληθεί ως Δεύτερος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, κάθισε δίπλα σε άδειες καρέκλες στο βήμα. Με έναν βαθύτατα προσωπικό τρόπο, ένιωσε αυτό που είχε κάποτε αποκαλέσει «μοναξιά της ηγεσίας»54.
Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ στη γενική συνέλευση, σε μία στιγμή κατά την οποία ήταν το μόνο μέλος της Πρώτης Προεδρίας που ήταν αρκετά υγιές για να παρευρεθεί.
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ προχώρησε με φροντίδα και προσευχή, χωρίς να θέλει να κάνει βήματα εμπρός από τον προφήτη. Κάλεσε τα γηραιότερα μέλη των Δώδεκα –συγκεκριμένα τον Πρεσβύτερο Έζρα Ταφτ Μπένσον, τον πρόεδρο απαρτίας– για βοήθεια στη διεύθυνση των καθημερινών υποθέσεων της Εκκλησίας. Ο Πρόεδρος Χίνκλυ εργάσθηκε χέρι-χέρι με την Απαρτία των Δώδεκα, πάντοτε καθοδηγούμενος από τις συμβουλές του Προέδρου Κίμπαλ. Παρά ταύτα, ένιωθε μεγάλο βάρος.
Μολονότι οι ευθύνες του Προέδρου Χίνκλυ στην Πρώτη Προεδρία τον κρατούσαν στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ πολύ καιρό, περιστασιακώς ταξίδευε για να εκτελέσει διακονία σε μέλη και ιεραποστόλους σε άλλα μέρη του κόσμου. Το 1984 επέστρεψε στις Φιλιππίνες. Δεκαοχτώ χρόνια νωρίτερα είχε αφιερώσει την πρώτη κυρίως εκκλησία εκεί· τώρα θα αφιέρωνε τον πρώτο ναό. Στην προσευχή αφιερώσεως είπε:
«Αυτό το έθνος των Φιλιππίνων είναι ένα έθνος πολλών νησιών των οποίων οι άνθρωποι αγαπούν την ελευθερία και την αλήθεια, των οποίων η καρδιά είναι ευαίσθητη στη μαρτυρία των υπηρετών σου και οι οποίοι ανταποκρίνονται στο μήνυμα του αιώνιου Ευαγγελίου. Σε ευχαριστούμε για την πίστη τους. Σε ευχαριστούμε για το πνεύμα θυσίας τους. Σε ευχαριστούμε για το θαύμα της προόδου του έργου σου σε αυτήν τη χώρα»55.
Η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας ήταν προφανής τον Ιούνιο του 1984, όταν εκ μέρους της Πρώτης Προεδρίας, ο Πρόεδρος Χίνκλυ ανακοίνωσε την κλήση των Προεδριών Περιοχής – μέλη των Εβδομήκοντα τα οποία θα ζούσαν σε όλον τον κόσμο για να επιβλέπουν το έργο της Εκκλησίας σε ανατεθειμένες γεωγραφικές περιοχές. Εργαζόμενοι υπό τη διεύθυνση τής Πρώτης Προεδρίας και της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, αυτοί οι αδελφοί θα παρείχαν μεγάλο μέρος της ηγεσίας και της εκπαίδευσής τους που χρειάζονταν στις περιοχές τους. «Δεν μπορούμε να λαμβάνουμε κάθε απόφαση στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ» έλεγε. «Πρέπει να κάνουμε κάτι για την αποκέντρωση της εξουσίας»56. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, μιλώντας σε ηγέτες της Εκκλησίας από όλον τον κόσμο, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε: «Είμαι πεπεισμένος ότι είναι ένα εμπνευσμένο και μεγάλο βήμα προς τα εμπρός που έχουμε κάνει αυτούς τους τελευταίους μήνες. Είμαι πεπεισμένος ότι η συχνή παρουσία αυτών των καλών ανδρών ανάμεσά σας σάς δίνει μεγάλη διαβεβαίωση. Οι αδελφοί αυτοί ενώνουν βασικά ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας»57.
Αφού ηγείτο της Εκκλησίας μέσα στα 12 χρόνια αξιοσημείωτης ανάπτυξης, ο Σπένσερ Κίμπαλ πέθανε στις 5 Νοεμβρίου 1985. Ο γηραιότερος Απόστολος, ο Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον ξεχωρίστηκε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας. Ζήτησε από τον Γκόρντον Χίνκλυ να υπηρετήσει ως Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία και από τον Τόμας Μόνσον να υπηρετήσει ως Δεύτερος Σύμβουλος. Με τρία υγιή μέλη της Πρώτης Προεδρίας, ο Πρόεδρος Χίνκλυ ένιωσε να ξαλαφρώνουν τα φορτία του και είχε περισσότερες ευκαιρίες να επισκεφθεί τους Αγίους σε όλον τον κόσμο.
Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον (κέντρο) με τους συμβούλους του, τον Πρόεδρο Γκόρντον Χίνκλυ (αριστερά) και τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον (δεξιά), στη γενική συνέλευση
Μέσα σε λίγα χρόνια, η υγεία του Προέδρου Μπένσον άρχισε να φθίνει και οι καθημερινές ευθύνες της διοικήσεως της Εκκλησίας έπεσαν ξανά στον Πρόεδρο Χίνκλυ. Αυτήν τη φορά, ωστόσο, δεν ήταν μόνος στην Πρώτη Προεδρία. Με ζωτικότητα και ενέργεια, οι Πρόεδροι Χίνκλυ και Μόνσον διατήρησαν την Εκκλησία σε σταθερή πορεία, πάντοτε σεβόμενοι την κλήση του Προέδρου Μπένσον ως προφήτου, βλέποντος και αποκαλυπτού. Ανέπτυξαν μία δυνατή, ακατάλυτη φιλία και συνεργασία.
Ο Πρόεδρος Μπένσον πέθανε στις 30 Μαΐου 1994 και ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ έγινε Πρόεδρος της Εκκλησίας. Για άλλη μια φορά, οι Πρόεδροι Χίνκλυ και Μόνσον υπηρέτησαν ως σύμβουλοι. Τον Ιούνιο, ο Πρόεδρος και η αδελφή Χίνκλυ συνόδευσαν τον Πρόεδρο Χάντερ και τη σύζυγό του Ίνις και τον Πρεσβύτερο Ράσσελ Μπάλλαρντ και τη σύζυγό του, Μπάρμπαρα, στη Ναβού του Ιλλινόι, για να παρακολουθήσουν τον εορτασμό 150 χρόνων από τον μαρτυρικό θάνατο του Τζόζεφ Σμιθ. Αυτό θα ήταν το μόνο ταξίδι που θα έκαναν μαζί ο Πρόεδρος Χάντερ και ο Πρόεδρος Χίνκλυ. Ο Πρόεδρος Χάντερ είχε παλέψει με προβλήματα υγείας για χρόνια και η υγεία του έφθινε ταχέως ύστερα από αυτό το ταξίδι. Στις 27 Φεβρουαρίου 1995 ζήτησε από τον Πρόεδρο Χίνκλυ μία ευλογία της ιεροσύνης. Στην ευλογία, ο Πρόεδρος Χίνκλυ παρακάλεσε για τη ζωή του Προέδρου Χάντερ, αλλά είπε επίσης ότι ήταν στα χέρια του Κυρίου58. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 3 Μαρτίου 1995, ο Πρόεδρος Χάντερ απεβίωσε.
Προφήτης, βλέπων, αποκαλυπτής και Πρόεδρος της Εκκλησίας
Ο θάνατος του Προέδρου Χάντερ, αν και δεν ήταν έκπληξη, έθεσε ένα βαρύ φορτίο επάνω στους Χίνκλυ. Ως ο γηραιότερος Απόστολος, ο Πρόεδρος Χίνκλυ ήταν επόμενος στη σειρά για να γίνει Πρόεδρος της Εκκλησίας. Η αδελφή Χίνκλυ ενθυμήθηκε τη στιγμή κατά την οποία έλαβαν τα νέα για τον θάνατο του Προέδρου Χάντερ: «Ο Πρόεδρος Χάντερ είχε πεθάνει και εμείς μείναμε για να συνεχίσουμε. Ένιωσα τόσο λυπημένη, τόσο μόνη. Και ο Γκόρντον το ίδιο. Ήταν συγκλονισμένος. Και ένιωθε πολύ, πολύ μόνος. Δεν έμεινε κανείς που θα μπορούσε να καταλάβει τι περνούσε εκείνος»59.
Ύστερα από την κηδεία του Προέδρου Χάντερ, ο Πρόεδρος Χίνκλυ βρήκε παρηγοριά στον ναό. Μόνος στην αίθουσα συγκέντρωσης της Πρώτης Προεδρίας και της Απαρτίας των Δώδεκα στον Ναό της Σωλτ Λέηκ, διάβασε προσεκτικά τις γραφές και στοχάσθηκε τι διάβασε. Συλλογίσθηκε τη ζωή, τη διακονία και την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού. Κατόπιν μελέτησε τις προσωπογραφίες στον τοίχο, που απεικόνιζαν όλους τους Προέδρους της Εκκλησίας από τον Τζόζεφ Σμιθ έως τον Χάουαρντ Χάντερ. Κατέγραψε αυτήν την εμπειρία στο ημερολόγιό του:
«Περπάτησα εμπρός από αυτές τις προσωπογραφίες και κοίταξα τα μάτια των ανδρών που αντιπροσώπευαν. Ένιωσα σχεδόν σαν να μπορούσα να τους μιλήσω. Ένιωσα σχεδόν σαν να μου μιλούσαν και να μου έδιναν διαβεβαίωση. …Κάθισα στην καρέκλα την οποία κατέχω ως πρώτος σύμβουλος του Προέδρου. Δαπάνησα πολύ χρόνο κοιτάζοντας αυτές τις προσωπογραφίες. Καθένας φαινόταν σχεδόν ότι ζωντάνευε. Τα μάτια τους φαίνονταν να είναι επάνω μου. Ένιωσα ότι με παρότρυναν και μου έδιναν την υποστήριξή τους. Φαινόταν ότι μου έλεγαν πως είχαν μιλήσει για λογαριασμό μου σε ένα συμβούλιο που διεξήχθη στους ουρανούς, πως δεν χρειαζόταν να φοβάμαι, πως θα ευλογούμην και υποστηριζόμουν στη διακονία μου.
»Γονάτισα και παρακάλεσα τον Κύριο. Του μίλησα διεξοδικά σε προσευχή. …Είμαι πεπεισμένος ότι με τη δύναμη του Πνεύματος, άκουσα τον λόγο του Κυρίου, όχι δυνατά, αλλά ως θέρμη που έγινε αισθητή μέσα στην καρδιά μου σχετικά με τα ερωτήματα που είχα ζητήσει στην προσευχή»60.
Ύστερα από αυτήν την εμπειρία, κατέγραψε ξανά τις σκέψεις του: «Νιώθω καλύτερα και έχω πολύ πιο γερή διαβεβαίωση στην καρδιά μου ότι ο Κύριος λειτουργεί το θέλημά Του όσον αφορά στον σκοπό και τη βασιλεία Του, ότι θα υποστηριχθώ ως Πρόεδρος της Εκκλησίας και προφήτης, βλέπων και αποκαλυπτής και έτσι θα υπηρετήσω για όσο διάστημα θέλει ο Κύριος. Με τη διαβεβαίωση του Πνεύματος στην καρδιά μου, είμαι τώρα έτοιμος να προχωρήσω για να κάνω το καλύτερο έργο που γνωρίζω να κάνω. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ο Κύριος με θέτει σε αυτήν την πιο υψηλή και ιερή ευθύνη. …Ελπίζω ότι ο Κύριος με έχει εκπαιδεύσει να κάνω αυτό που αναμένει Εκείνος από μένα. Θα Του δώσω πλήρη αφοσίωση και ασφαλώς θα επιζητώ τις οδηγίες Του»61.
Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ ξεχωρίστηκε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας στις 12 Μαρτίου 1995 και την επομένη μίλησε σε μία συνέντευξη Τύπου και απήντησε σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ ανέφερε ότι «κοντά στο τέλος αυτής της ζεστής, συχνά πνευματώδους, πάντοτε πειστικής συζήτησης σχετικά με έναν ευρέος φάσματος αριθμό ερωτήσεων που τέθηκαν σε αυτήν τη συνέντευξη Τύπου, ο Πρόεδρος Χίνκλυ ερωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο: “Σε τι θα εστιασθείτε; Ποιο θα είναι το θέμα της διοικήσεώς σας;”
»Εκείνος ενστικτωδώς απήντησε: “Να συνεχίσουμε. Ναι. Το θέμα μας θα είναι να συνεχίσουμε το σπουδαίο έργο, το οποίο προχώρησε από τους προκατόχους μας”»62.
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ ήταν πιστός σε αυτήν τη δεσμευτική υπόσχεση. Με σεβασμό για τους προφήτες που προϋπήρξαν εκείνου, συνέχισε το έργο που είχαν κάνει. Και με πίστη στον Θεό τον Πατέρα και τον Ιησού Χριστό, ακολούθησε την αποκάλυψη να εκτελέσει αυτό το έργο με νέους τρόπους.
Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ στον άμβωνα κατά τη γενική συνέλευση
Φέρνοντας την Εκκλησία «έξω από το σκοτάδι» (Δ&Δ 1:30)
Προς την αρχή της διακονίας του Προέδρου Χίνκλυ, ο Πρεσβύτερος Νιλ Μάξουελ της Απαρτίας των Δώδεκα παρατήρησε: «Ο Πρόεδρος Χίνκλυ βοηθά να οδηγήσει την Εκκλησία έξω από το σκοτάδι. Η Εκκλησία δεν μπορεί να προχωρήσει όπως χρειάζεται, αν είμαστε άγνωστοι. Κάποιος πρέπει να ενεργήσει τολμηρά και ο Πρόεδρος Χίνκλυ είναι πρόθυμος να το κάνει. Είναι ένας άνδρας που καταλαβαίνει το παρελθόν, αλλά επίσης καταλαβαίνει το παρόν και έχει θαυμάσια χαρίσματα έκφρασης που του δίνουν τη δυνατότητα να παρουσιάσει το μήνυμά μας με έναν τρόπο που ελκύει τους ανθρώπους παντού»63.
Το εκτεταμένο υπόβαθρο του Προέδρου Χίνκλυ στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στις εκπομπές τον βοήθησε στην προετοιμασία του γι’ αυτήν την προσπάθεια. Ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, συχνά συμφωνούσε να του παίρνουν συνέντευξη δημοσιογράφοι από όλον τον κόσμο, απαντώντας στις ερωτήσεις τους για τη διδαχή και την πολιτική της Εκκλησίας και καταθέτοντας τη μαρτυρία του για τον Σωτήρα και το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο. Κάθε φορά, αυξανόταν η κατανόηση και αναπτύσσονταν φιλίες.
Μία σημαντική περίσταση ήταν η συνέντευξη το 1996 με τον παλαίμαχο δημοσιογράφο Μάικ Γουάλλας του τηλεοπτικού προγράμματος 60 Minutes. Ο κύριος Γουάλλας ήταν γνωστός ως αδυσώπητος δημοσιογράφος και ο Πρόεδρος Χίνκλυ παραδέχθηκε κάποιες αρχικές επιφυλάξεις πριν από την προβολή του προγράμματος στην εθνική τηλεόραση στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Αν αποδειχθεί αίσιο, θα είμαι ευγνώμων» είπε. «Διαφορετικά, υπόσχομαι ότι δεν θα κάνω αυτού του είδους το λάθος ξανά»64.
Η συνέντευξη ήταν αίσια, δείχνοντας πολλές θετικές εκφάνσεις της Εκκλησίας. Ένα άλλο αποτέλεσμα ήταν ότι ο Μάικ Γουάλλας και ο Πρόεδρος Χίνκλυ έγιναν φίλοι.
Το 2002, η Σωλτ Λέηκ Σίτυ φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, βάζοντας την Εκκλησία στο επίκεντρο διεθνώς. Ζήτησαν τη συμβουλή για μέρος του σχεδιασμού από τον Πρόεδρο Χίνκλυ και τους συμβούλους του. «Λάβαμε τη συνειδητή απόφαση να μη χρησιμοποιήσουμε αυτό ως χρόνο ή μέρος για διδασκαλία» είπε «αλλά ήμαστε πεπεισμένοι ότι από αυτό το σημαντικό γεγονός θα κατέληγε κάτι υπέροχο για την Εκκλησία»65. Είχε δίκιο. Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων επισκέφθηκαν την Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ και έτυχαν υποδοχής από ευγενείς οικοδεσπότες – Άγιοι των Τελευταίων Ημερών και άλλοι που εργάζονταν μαζί για να δημιουργήσουν επιτυχημένους Ολυμπιακούς αγώνες. Αυτοί οι επισκέπτες περπάτησαν στην Τεμπλ Σκουέαρ, άκουσαν τη Χορωδία του Ταμπερνάκλ και επισκέφθηκαν τη Βιβλιοθήκη Οικογενειακής Ιστορίας. Δισεκατομμύρια άνθρωποι είδαν τον Ναό της Σωλτ Λέηκ στην τηλεόραση και είδαν την Εκκλησία να παρουσιάζεται ευνοϊκά από τους δημοσιογράφους. Ήταν, όπως έλεγε ο Πρόεδρος Χίνκλυ, «υπέροχο για την Εκκλησία».
Εκτός από τη χρήση από μακρού καθιερωμένων μέσων επικοινωνίας, ο Πρόεδρος Χίνκλυ ασπάσθηκε καινοτομίες. Για παράδειγμα, είδε το Διαδίκτυο ως μέσον για να φέρει την Εκκλησία πιο κοντά στα μέλη της και να διαδώσει το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο με άτομα άλλων δογμάτων. Κατά τη διάρκεια της διοικήσεώς του, η Εκκλησία παρουσίασε το LDS.org, το FamilySearch.org και το Mormon.org.
Στις 23 Ιουνίου 2004, την ημέρα που έγινε 94 ετών ο Πρόεδρος Χίνκλυ, του απενεμήθη το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, το ανώτατο βραβείο σε πολίτη που δίδεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε απάντηση, έλεγε: «Είναι μεγάλη μου τιμή που λαμβάνω αυτό το υψηλού κύρους βραβείο από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Είμαι βαθιά ευγνώμων. Υπό μία ευρύτερη έννοια, αναγνωρίζει και τιμά την Εκκλησία η οποία μου έχει δώσει τόσες πολλές ευκαιρίες και της οποίας τα συμφέροντα έχω προσπαθήσει να εκπληρώνω66. Είδε αυτό το βραβείο ως συμβολικό της αυξανόμενης θετικής φήμης της Εκκλησίας και αποδεικτικό στοιχείο ότι όντως έβγαινε από το σκοτάδι.
Ταξιδεύοντας ανάμεσα στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών
Στον Πρόεδρο Χίνκλυ δεν άρεσαν οι ταλαιπωρίες του ταξιδιού, αλλά η επιθυμία του να υπηρετεί ανάμεσα στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών ήταν πιο δυνατή από την επιθυμία του να παραμείνει σπίτι. Είπε ότι ήθελε να «βγει έξω ανάμεσα στους ανθρώπους μας για να δώσει εκτίμηση και ενθάρρυνση και για να καταθέσει τη μαρτυρία για τη θεϊκότητα του έργου του Κυρίου»67. Νωρίς κατά τη διοίκησή του σχολίασε: «Είμαι αποφασισμένος ότι ενώ έχω δύναμη, θα βγαίνω έξω ανάμεσα στους ανθρώπους στην πατρίδα και στο εξωτερικό. …Προτίθεμαι να συνεχίσω να κινούμαι με ενέργεια για όσο μπορώ. Επιθυμώ να συναντήσω και να αλληλεπιδράσω με τους ανθρώπους που αγαπώ»68.
Κατά τη διάρκεια της υπηρετήσεώς του ως Προέδρου της Εκκλησίας, ταξίδευσε εκτεταμένα εντός των Ηνωμένων Πολιτειών και έκανε περισσότερες από 90 επισκέψεις σε χώρες εκτός Ηνωμένων Πολιτειών. Στο σύνολο, ταξίδευσε περισσότερα από 1,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, συναντώντας Αγίους σε όλα τα μέρη του κόσμου69.
Στον Πρόεδρο Χίνκλυ άρεσε να «βγαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους στην πατρίδα και στο εξωτερικό».
Σε ορισμένες περιοχές, οι άνθρωποι έπρεπε να κάνουν μία ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια για να τον δουν απ’ ό,τι έκανε εκείνος για να τους δει. Για παράδειγμα, το 1996 η αδελφή Χίνκλυ και εκείνος επισκέφθηκαν τις Φιλιππίνες, όπου τα μέλη της Εκκλησίας είχαν φθάσει άνω των 375.000. Ήταν προγραμματισμένο για τον Πρόεδρο και την αδελφή Χίνκλυ να μιλήσουν ένα βράδυ σε μία συγκέντρωση στο Araneta Coliseum της Μανίλας. Μέχρι νωρίς το απόγευμα εκείνης της ημέρας, το στάδιο «ήταν γεμάτο πέραν της χωρητικότητάς του. Ουρές είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στις 7:00 π.μ. για μία συγκέντρωση που δεν είχε προγραμματισθεί να αρχίσει για δώδεκα ώρες. Η επίσημη καταμέτρηση αργότερα έδειξε ότι περίπου 35.000 μέλη είχαν συνωστισθεί στις 25.000 θέσεις του σταδίου καθώς επίσης και στους διαδρόμους και τους ανοικτούς χώρους. Πολλοί Άγιοι είχαν ταξιδεύσει είκοσι ώρες με πλοίο και λεωφορείο για να φθάσουν στη Μανίλα. Για ορισμένους, το κόστος του ταξιδιού ισοδυναμούσε με το μισθό αρκετών μηνών…
»Όταν ήλθαν τα νέα στον Πρόεδρο Χίνκλυ ότι το στάδιο ήταν γεμάτο και ότι ο διευθυντής του κτηρίου αναρωτιόταν αν υπήρχε κάποιος τρόπος να αρχίσουν τη συγκέντρωση νωρίς, αμέσως είπε: “Ας πάμε”. Η αδελφή Χίνκλυ κι εκείνος εισήλθαν στην τεράστια αρένα. …Σαν να είχε καθοδηγηθεί, το εκκλησίασμα σηκώθηκε αυθορμήτως, χειροκρότησε και μετά άρχισε να ψάλει μία συναισθηματική απόδοση του “Ευχαριστούμε, Θεέ, για τον προφήτη”»70.
Γνωρίζοντας ότι εκείνος και οι αδελφοί του δεν θα μπορούσαν να πάνε όπου ήθελαν να πάνε, ο Πρόεδρος Χίνκλυ παρότρυνε τη χρήση της τεχνολογίας για να διδάξει ηγέτες σε όλον τον κόσμο. Με τη χρήση της δορυφορικής τεχνολογίας, προήδρευσε εκπομπών παγκόσμιας εκπαιδεύσεως ηγεσίας, η πρώτη που διεξήχθη τον Ιανουάριο του 2003.
Προωθώντας τη σημασία της μάθησης και της διδασκαλίας πνευματικών και εγκόσμιων αληθειών
Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ δήλωσε: «Κανείς από εμάς… δεν γνωρίζει αρκετά. Η μαθησιακή διαδικασία είναι μία ατελείωτη διαδικασία. Πρέπει να διαβάζουμε, πρέπει να παρατηρούμε, πρέπει να αφομοιώνουμε και πρέπει να συλλογιζόμαστε αυτό στο οποίο εκθέτουμε τον νου μας»71. Είπε επίσης: «Η αποτελεσματική διδασκαλία είναι η πεμπτουσία της ηγεσίας στην Εκκλησία. Η αιωνία ζωή θα έλθει μόνον καθώς άνδρες και γυναίκες διδάσκονται με τέτοια αποτελεσματικότητα, που αλλάζουν και πειθαρχούν τη ζωή τους. Δεν μπορούν να εξαναγκάζονται στη χρηστότητα ή στους ουρανούς. Πρέπει να καθοδηγούνται και αυτό σημαίνει διδασκαλία»72.
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ επιθυμούσε να παράσχει περισσότερη πνευματική γαλούχηση στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών σε όλον τον κόσμο. Το 1995 με ενθουσιασμό ενέκρινε ένα σχέδιο να εκδοθεί μία νέα σειρά βιβλίων που θα παρείχε στα μέλη της Εκκλησίας μια βιβλιοθήκη του Ευαγγελίου. Η Εκκλησία σύντομα άρχισε να εκδίδει αυτήν τη σειρά, που λέγεται Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας, της οποίας αυτό το βιβλίο αποτελεί μέρος.
Η κοσμική μάθηση ήταν επίσης σημαντική για τον Πρόεδρο Χίνκλυ. Ανησυχούσε για τα μέλη της Εκκλησίας σε πληγείσες από τη φτώχια περιοχές του κόσμου, τα οποία δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για ανωτέρα μόρφωση ή επαγγελματική εκπαίδευση. Χωρίς μία τέτοια μόρφωση και εκπαίδευση, τα περισσότερα θα παρέμεναν σε φτώχια. Στη συγκέντρωση ιεροσύνης της γενικής συνέλευσης Απριλίου 2001, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε:
«Σε μία προσπάθεια να διορθωθεί αυτή η κατάσταση, προτείνουμε ένα σχέδιο – ένα σχέδιο που πιστεύουμε ότι είναι εμπνευσμένο από τον Κύριο. Η Εκκλησία καθιερώνει ένα ταμείο σε μεγάλο βαθμό από συνεισφορές πιστών Αγίων των Τελευταίων Ημερών που έχουν και θα συνεισφέρουν γι’ αυτόν τον σκοπό. Τους είμαστε βαθιά ευγνώμονες. …Θα το αποκαλέσουμε Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως»73.
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ εξήγησε ότι σε όσους επωφελούνται από το πρόγραμμα θα δίδονταν δάνεια, που λαμβάνονται από κεφάλαια δωρισμένα από μέλη της Εκκλησίας, για το σχολείο ή για επαγγελματική εκπαίδευση. Αφού ολοκληρώσουν τη μόρφωση ή την εκπαίδευσή τους, θα αναμενόταν από αυτούς να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, ούτως ώστε τα κεφάλαια να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν άλλους. Ο Πρόεδρος Χίνκλυ εξήγησε επίσης ότι το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως θα «βασιζόταν σε παρόμοιες αρχές με τις αρχές που καθιέρωσε το Ταμείο Συνεχούς Μεταναστεύσεως» το οποίο είχε καθιερώσει η Εκκλησία τον 19ο αιώνα για να βοηθήσει έχοντας ανάγκη Αγίους να μεταναστεύσουν στη Σιών74.
Μέσα σε έξι μήνες, οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών είχαν δωρίσει εκατομμύρια δολάρια στο Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως75. Έναν χρόνο μετά την παρουσίαση του σχεδίου, ο Πρόεδρος Χίνκλυ ανακοίνωσε: «Αυτό το εγχείρημα είναι τώρα επάνω σε γερό θεμέλιο. …Νέοι άνδρες και νέες γυναίκες σε μη προνομιούχες περιοχές του κόσμου, νέοι άνδρες και νέες γυναίκες που στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι επιστρέψαντες και επιστρέψασες ιεραπόστολοι, θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν καλή μόρφωση που θα τους υψώσει από το τέλμα της φτώχιας στην οποία οι πρόγονοί τους για γενεές έχουν παλέψει»76. Αυτό το πρόγραμμα εξακολουθεί να ευλογεί Αγίους των Τελευταίων Ημερών τόσο αποδέκτες όσο και δότες.
Καταθέτοντας μαρτυρία για την ιερότητα του γάμου και της οικογένειας
Στη γενική συγκέντρωση της Ανακουφιστικής Εταιρείας που διεξήχθη στις 23 Σεπτεμβρίου 1995, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε:
«Με τόση πολλή εγκόσμια φιλοσοφία η οποία θεωρείται ως η αλήθεια, με τόση πολλή παραπλάνηση σε ό,τι αφορά τα πρότυπα και τις αξίες, με τόση προσέλκυση και δελεαστική πρόσκληση να αποδεχτούμε σιγά-σιγά τη διαφθορά του κόσμου, αισθανθήκαμε την ανάγκη να σας ειδοποιήσουμε και να σας προειδοποιήσουμε. Για να επιτευχθεί αυτό, εμείς της Πρώτης Προεδρίας και του Συμβουλίου των Δώδεκα Αποστόλων τώρα εκδίδουμε μία επίσημη διακήρυξη προς την Εκκλησία και τον κόσμο ως δήλωση και επαναβεβαίωση προτύπων, διδαχών και πρακτικών σχετικών με την οικογένεια τα οποία οι προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές αυτής της Εκκλησίας έχουν δηλώσει επανειλημμένως καθ’ όλη την ιστορία της»77.
Με αυτήν την εισαγωγή, ο Πρόεδρος Χίνκλυ διάβασε, για πρώτη φορά δημοσίως το «Η Οικογένεια: Μία επίσημη διακήρυξη προς όλο τον κόσμο».
«Συμβουλεύουμε τους γονείς και τα παιδιά να δώσουν απόλυτη προτεραιότητα στην οικογενειακή προσευχή, την οικογενειακή βραδιά, τη μελέτη και διδασκαλία του ευαγγελίου και σε εποικοδομητικές οικογενειακές δραστηριότητες».
Η ιερότητα του γάμου και της οικογένειας ήταν συνεχές θέμα στις διδασκαλίες του Προέδρου Χίνκλυ. Καταδίκαζε την κακομεταχείριση οιουδήποτε είδους και παρότρυνε γονείς και παιδιά να έχουν υπομονή μεταξύ τους, να αγαπούν αλλήλους, να διδάσκουν αλλήλους και να υπηρετούν αλλήλους. Σε μία επιστολή με ημερομηνία 11 Φεβρουαρίου 1999, εκείνος και οι σύμβουλοί του στην Πρώτη Προεδρία είπαν:
«Καλούμε τους γονείς να αφιερώσουν τις καλύτερες των προσπαθειών τους στη διδασκαλία και ανατροφή των παιδιών τους σύμφωνα με τις αρχές του Ευαγγελίου, που θα τα κρατήσουν κοντά στην Εκκλησία. Το σπιτικό είναι η βάση ενάρετου βίου και κανένα άλλο μέσον δεν μπορεί να πάρει τη θέση του ούτε να εκπληρώσει τις ουσιώδεις λειτουργίες του, ώστε να φέρει εις πέρας αυτήν τη δοθείσα από τον Θεό ευθύνη.
»Συμβουλεύουμε τους γονείς και τα παιδιά να δώσουν απόλυτη προτεραιότητα στην οικογενειακή προσευχή, την οικογενειακή βραδιά, τη μελέτη και διδασκαλία του ευαγγελίου και σε εποικοδομητικές οικογενειακές δραστηριότητες. Όσο αντάξιες και κατάλληλες μπορεί να είναι άλλες απαιτήσεις ή δραστηριότητες, δεν πρέπει να τους επιτραπεί να εκτοπίσουν τα ουράνια καθορισμένα καθήκοντα που μόνον οι γονείς και οι οικογένειες μπορούν να επιτελέσουν επαρκώς»78.
Προσεγγίζοντας πρόσφατους νεοφώτιστους
Στον Πρόεδρο Χίνκλυ άρεσε να βλέπει μεγάλους αριθμούς ανθρώπων να προσχωρούν στην Εκκλησία, αλλά ανησυχούσε για τα άτομα που αντιπροσώπευαν αυτοί οι αριθμοί. Νωρίς κατά τη διοίκησή του, είπε:
«Με τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό νεοφώτιστων, πρέπει να καταβάλλουμε ολοένα μία σημαντική προσπάθεια να τους βοηθούμε καθώς βρίσκουν τον δρόμο τους. Καθένας τους χρειάζεται τρία πράγματα: έναν φίλο, μία ευθύνη και τη γαλούχηση με “τον καλό λόγο του Θεού” (Μορόνι 6:4). Είναι καθήκον και ευθύνη μας να παράσχουμε αυτά τα πράγματα»79.
Η ενδυνάμωση προσφάτων νεοφώτιστων ήταν διαρκές θέμα για τον Πρόεδρο Χίνκλυ. Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ ανέφερε την ακόλουθη διήγηση για εκείνον να τονίζει αυτό το θέμα: «Με ένα αστείο βλέμμα και ένα χτύπημα του χεριού στο τραπέζι μπροστά του είπε στους Δώδεκα προσφάτως: “Αδελφοί, όταν τελειώσει η ζωή μου και τελειώνουν οι λειτουργίες της κηδείας, θα σηκωθώ επάνω και θα κοιτάξω τον καθένα από σας στα μάτια και θα πω: ‘Πώς τα πάμε με το πρόγραμμα διατήρησης των νεοφώτιστων;’”»80
Οικοδόμηση ναών
Ο Πρόεδρος Χίνκλυ επιχρίει κονίαμα στην τελετή κάλυψης του ακρογωνιαίου λίθου πριν από την αφιέρωση του Ναού στη Ναβού του Ιλλινόι το 2002.
Το 1910, το έτος που γεννήθηκε ο Γκόρντον Χίνκλυ, υπήρχαν 4 εν λειτουργία ναοί στον κόσμο και ήταν όλοι στη Γιούτα. Μέχρι το 1961, όταν χειροτονήθηκε Απόστολος, ο αριθμός είχε αυξηθεί σε 12. Η πρόοδος αυτή ήταν σημαντική, αλλά ο Πρεσβύτερος Χίνκλυ συχνά εξέφραζε ανησυχία που πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο είχαν περιορισμένη πρόσβαση σε κτήρια ναού. Το 1973, ενώ υπηρετούσε ως πρόεδρος της Επιτροπής Ναού της Εκκλησίας, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Η Εκκλησία θα μπορούσε να οικοδομήσει [πολλούς μικρότερους] ναούς με το κόστος του Ναού της Ουάσιγκτον [τότε υπό κατασκευή]. Θα έκανε προσβάσιμους τους ναούς στους ανθρώπους παρά να ταξιδεύουν οι άνθρωποι μεγάλες αποστάσεις για να πάνε σε αυτούς»81.
Όταν υποστηρίχθηκε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας το 1995, ο αριθμός των εν λειτουργία ναών είχε αυξηθεί σε 47, αλλά η επιθυμία του για περισσότερους ναούς ήταν ακόμη δυνατή. Είπε: «Είναι κυρίαρχη επιθυμία μου να έχουμε έναν ναό οπουδήποτε χρειάζεται, ούτως ώστε οι άνθρωποί μας, όπου κι αν είναι, θα μπορούσαν, χωρίς μεγάλες θυσίες, να έλθουν στον Οίκο του Κυρίου για τις δικές τους διατάξεις και για την ευκαιρία να κάνουν έργο εξ υποκαταστάσεως για τους νεκρούς»82.
Στη γενική συνέλευση του Οκτωβρίου 1997, ο Πρόεδρος Χίνκλυ έκανε μία ιστορική ανακοίνωση: η Εκκλησία θα άρχιζε να οικοδομεί μικρότερους ναούς σε όλον τον κόσμο83. Είπε αργότερα: «Η έννοια των μικρότερων ναών ήλθε, πιστεύω, ως άμεση αποκάλυψη»84. Το 1998 ανακοίνωσε ότι 30 νέοι μικρότεροι ναοί, μαζί με άλλους ναούς ήδη σχεδιασμένους ή υπό κατασκευή, θα έκαναν «ένα σύνολο 47 νέων ναών συν τους 51 τώρα εν λειτουργία». Προς τέρψη όλων όσων άκουγαν, ο Πρόεδρος Χίνκλυ προσέθεσε κατόπιν: «Νομίζω ότι είναι καλύτερα να προσθέσουμε 2 περισσότερους για να το κάνουμε ένα στρογγυλό 100 μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα, που είναι 2.000 “από τον ερχομού τού Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού ενσαρκωμένου” (Δ&Δ 20:1)». Κατόπιν υποσχέθηκε: «Θα υπάρξουν περισσότεροι που θα έλθουν»85.
Την 1η Οκτωβρίου 2000, ο Πρόεδρος Χίνκλυ αφιέρωσε τον Ναό στη Βοστώνη της Μασσαχουσέτης τον 100ο ναό εν λειτουργία. Πριν από το τέλος του έτους 2000, αφιέρωσε δύο ακόμη ναούς. Όταν πέθανε το 2008, η Εκκλησία είχε 124 ναούς εν λειτουργία, με 13 ακόμη να έχουν ανακοινωθεί. Ο Πρόεδρος Χίνκλυ είχε συμμετάσχει στον σχεδιασμό και την κατασκευή των περισσοτέρων και είχε αφιερώσει προσωπικώς 85 από αυτούς και είχε αφιερώσει εκ νέου 13 (8 από τις εκ νέου αφιερώσεις ήταν ναοί που είχε αφιερώσει κατά το παρελθόν).
Το Κέντρο Συνελεύσεων
Το Κέντρο Συνελεύσεων, το οποίο αφιέρωσε ο Πρόεδρος Χίνκλυ στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου 2000
Στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου 1995, ο Πρόεδρος Χίνκλυ μίλησε λίγο για κάτι που σκεπτόταν. Μιλώντας από το Ταμπερνάκλ στην Τεμπλ Σκουέαρ, είπε: «Αυτό το σπουδαίο Ταμπερνάκλ φαίνεται ότι μικραίνει κάθε έτος. Τώρα συγκεντρωνόμαστε σε κατά πολύ μεγαλύτερες ομάδες που συναθροίζονται κάτω από μία στέγη σε κάποιες τοπικές συνελεύσεις»86. Στη γενική συνέλευση Απριλίου 1996, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε περισσότερα για την ιδέα του:
«Λυπάμαι που πολλοί οι οποίοι επιθυμούν να συναντηθούν μαζί μας στο Ταμπερνάκλ αυτό το πρωί δεν μπορούν να εισέλθουν. Υπάρχουν πολλοί έξω στον περιβάλλοντα χώρο. Αυτή η μοναδική και αξιοσημείωτη αίθουσα, οικοδομημένη από τους πρωτοπόρους προγόνους μας και αφιερωμένη για τη λατρεία του Κυρίου, χωρά με άνεση περίπου 6.000. Κάποιοι από εσάς που κάθεστε σε αυτούς τους σκληρούς πάγκους για δύο ώρες μπορεί να αμφισβητείτε τις λέξεις με άνεση.
»Εκφράζω την αγάπη μου σε όσους επιθυμούν να εισέλθουν και δεν μπορούσαν να χωρέσουν. Πριν από ένα έτος πρότεινα στους Αδελφούς ότι ίσως έχει έλθει ο καιρός κατά τον οποίο θα πρέπει να μελετήσουμε την εφικτότητα κατασκευής ενός άλλου αφιερωμένου οίκου λατρείας σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, που θα χωρούσε τρεις ή τέσσερεις φορές τον αριθμό που μπορεί να καθίσει σε αυτό το κτήριο»87.
Στις 24 Ιουλίου 1997, την 150η επέτειο επέτειος από την άφιξη των πρωτοπόρων στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ, έγινε τελετή σκαψίματος του εδάφους για το νέο κτήριο –που θα λεγόταν Κέντρο Συνελεύσεων– στο τετράγωνο αμέσως βορείως της Τεμπλ Σκουέαρ. Σε λιγότερο από τρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 2000, οι πρώτες συγκεντρώσεις γενικής συνελεύσεως διεξήχθησαν εκεί, μολονότι το κτήριο δεν εντελώς αποπερατωμένο. Ο Πρόεδρος Χίνκλυ αφιέρωσε το Κέντρο Συνελεύσεων στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου 2000. Προτού προσφέρει την προσευχή αφιερώσεως, σηκώθηκε στον άμβωνα, ο οποίος είχε φτειαχτεί από μαύρη καρυδιά που είχε μεγαλώσει στην ίδια του την αυλή, και είπε:
«Σήμερα θα το αφιερώσουμε ως οίκο στον οποίο να λατρεύουμε τον Θεό τον Αιώνιο Πατέρα και τον Μονογενή Του Υιό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε να εξακολουθήσουν να βγαίνουν προς τον κόσμο, από αυτόν τον άμβωνα, δηλώσεις μαρτυρίας και διδαχής, πίστης στον Ζώντα Θεό, και ευγνωμοσύνης για τη μεγάλη εξιλεωτική θυσία του Λυτρωτή μας»88.
Μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό
Την 1η Ιανουαρίου 2000, ο Πρόεδρος Χίνκλυ, οι σύμβουλοί του στην Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων εξέδωσαν μία επίσημη διακήρυξη με τίτλο: «Ο Ζωντανός Χριστός: Η μαρτυρία των Αποστόλων». Για τον Σωτήρα διακήρυξαν: «Κανένας άλλος δεν είχε μια τόσο βαθιά επιρροή πάνω σε όλους που έχουν ζήσει και που ακόμη θα ζήσουν επάνω στη γη»89.
Και κανείς άλλος δεν είχε τόσο βαθιά επιρροή στη ζωή του Προέδρου Γκόρντον Χίνκλυ. Για περισσότερα από 46 χρόνια υπηρέτησε ως ειδικός μάρτυς του ονόματος του Ιησού Χριστού. Λίγους μήνες αργότερα, αφού εκείνος και οι αδελφοί του εξέδωσαν το «Ο ζωντανός Χριστός», ο Πρόεδρος Χίνκλυ στάθηκε μπροστά από τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών και είπε: «Από όλα τα πράγματα για τα οποία νιώθω ευγνώμων αυτό το πρωί ένα ξεχωρίζει κυρίως. Αυτό είναι η ζωντανή μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Παντοδύναμου Θεού, τον Άρχοντα Ειρήνης, τον Άγιο»90.
Δοκιμασίες και ελπίδα
Στο τέλος της γενικής συνέλευσης Απριλίου 2004, ο Πρόεδρος Χίνκλυ είπε: «Απρόθυμα επιθυμώ να μιλήσω για κάτι προσωπικό για μια στιγμή. Ορισμένοι από εσάς έχετε παρατηρήσει την απουσία της αδελφής Χίνκλυ. Για πρώτη φορά στα 46 χρόνια, από τότε που έγινα Μέλος της Γενικής Εξουσίας, δεν έχει παρευρεθεί στη γενική συνέλευση. …Πηγαίναμε στο σπίτι [από την Αφρική τον Ιανουάριο] όταν κατέρρευσε από κόπωση. Είχε δύσκολες στιγμές από τότε. …Φαντάζομαι ότι η ζωή μας πλησιάζει στο τέλος και δεν γνωρίζουμε πώς να το αλλάξουμε αυτό.
»Είναι μία μελαγχολική εποχή για μένα. Θα είμαστε παντρεμένοι για 67 χρόνια αυτόν τον μήνα. Είναι η μητέρα των πέντε χαρισματικών και ικανών παιδιών μας, η γιαγιά 25 εγγονιών και ενός αυξανόμενου αριθμού δισεγγονιών. Έχουμε περπατήσει μαζί δίπλα-δίπλα όλα αυτά τα χρόνια, ίσοι και σύντροφοι μέσα στην καταιγίδα και στη λιακάδα. Έχει μιλήσει σε όλον τον κόσμο καταθέτοντας μαρτυρία για αυτό το έργο, μεταδίδοντας αγάπη, ενθάρρυνση και πίστη, όπου κι αν πήγαινε»91.
Δύο ημέρες αργότερα, στις 6 Απριλίου, η Μάρτζορυ Πέι Χίνκλυ απεβίωσε. Εκατομμύρια ανθρώπων, που την αγαπούσαν για τη στοργική της καρδιά, το οξύ πνεύμα της και τη σταθερή πίστης της, θρήνησαν με τον Πρόεδρο Χίνκλυ. Ήταν ευγνώμων για τα γράμματα υποστήριξης και αγάπης που ήλθαν μαζικώς από όλον τον κόσμο. Αυτές οι εκφράσεις, είπε «έριξαν μία αύρα παρηγοριάς στη στιγμή της θλίψης μας»92. Πολλοί άνθρωποι έκαναν συνεισφορές στο όνομα της αδελφής Χίνκλυ προς το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως.
Όσο δύσκολη ήταν η απώλεια της Μάρτζορυ για εκείνον, ο Πρόεδρος Χίνκλυ συνέχισε με το έργο της Εκκλησίας, μολονότι η δική του υγεία έφθινε ελαφρώς. Άρχισε να έχει βακτηρία. Ενίοτε την χρησιμοποιούσε για να στηρίζεται, αλλά πιο συχνά την χρησιμοποιούσε για να κάνει νεύμα προς τα μέλη της Εκκλησίας. Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον ενθυμήθηκε μία συνομιλία με τον ιατρό του Προέδρου Χίνκλυ, ο οποίος ανησυχούσε για τον τρόπο που χρησιμοποιούσε –και δεν χρησιμοποιούσε– τη βακτηρία του. Ο ιατρός είπε: «Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να πέσει και να σπάσει τον γοφό του ή κάτι χειρότερο. Αντ’ αυτού, το χρησιμοποιεί για να κάνει νοήματα και όχι όταν περιπατεί. Πες του ότι η βακτηρία του έχει συνταγογραφηθεί από τον ιατρό του και πρέπει να την χρησιμοποιεί κατά τον τρόπον που πρέπει να χρησιμοποιείται». Ο Πρόεδρος Μόνσον απήντησε: «Ιατρέ, είμαι ο σύμβουλος του Προέδρου Χίνκλυ. Εσείς είσθε ο ιατρός του. Εσείς πείτε του!»93
Στις αρχές του 2006, σε ηλικία 95 ετών, ο Πρόεδρος Χίνκλυ διεγνώσθη με καρκίνο. Στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου εκείνου του έτους, είπε: «Ο Κύριος μου επέτρεψε να ζήσω, δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα. Ωστόσο, όποιο κι αν είναι το χρονικό διάστημα, θα εξακολουθήσω να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου στα καθήκοντα που έχω αναλάβει. …Αισθάνομαι καλά· η υγεία μου είναι αρκετά καλή. Όμως όταν θα έρθει ο καιρός για τη διαδοχή, η μετάβαση θα είναι ομαλή και σύμφωνα με το θέλημα Εκείνου του οποίου είναι αυτή η Εκκλησία»94.
Έναν χρόνο αργότερα, τον Οκτώβριο του 2007, ο Πρόεδρος Χίνκλυ έκλεισε την τελική του γενική συνέλευση, λέγοντας: «Προσδοκώ να σας δω ξανά τον επόμενο Απρίλιο. Είμαι 97 ετών, αλλά ελπίζω να τα καταφέρω. Είθε οι ευλογίες των ουρανών να παραμείνουν μαζί σας μέχρι τότε, είναι η ταπεινή και ειλικρινής προσευχή μας στο όνομα του Λυτρωτή μας, δηλαδή του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν»95.
Η κόρη του Προέδρου και της αδελφής Χίνκλυ, Βιρτζίνια, περιέγραψε τα τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο της αδελφής Χίνκλυ ως «τα χρόνια του επιστεγάσματος» της ζωής του Προέδρου Χίνκλυ. Κατόπιν συλλογίσθηκε μία προσευχή που προσέφερε εκείνος στις 20 Ιανουαρίου 2008, μία εβδομάδα πριν από τον θάνατό του, όταν αφιέρωνε μία ανακαινισμένη κυρίως εκκλησία στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ:
«Σε εκείνη την προσευχή, με έναν πολύ ασυνήθιστο τρόπο, παρακάλεσε τον Κύριο για τον ίδιο ως προφήτη. Ομίλησε με ευγνωμοσύνη ότι “από τις ημέρες του Τζόζεφ Σμιθ μέχρι το παρόν έχεις επιλέξει και ορίσει έναν προφήτη για αυτόν τον λαό. Σε ευχαριστούμε και σε παρακαλούμε ώστε να τον παρηγορείς και να τον υποστηρίζεις και να τον ευλογείς σύμφωνα με τις ανάγκες του και τους μεγάλους σου σκοπούς”»96.
Την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008, ο Πρόεδρος Χίνκλυ έπεσε, για πρώτη φορά, ανίκανος να συμμετάσχει με τους αδελφούς του στην εβδομαδιαία συγκέντρωση ναού. Την επόμενη Κυριακή, στις 27 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Μόνσον του έδωσε μία ευλογία της ιεροσύνης, επικουρούμενος από τους Προέδρους Χένρυ Άιρινγκ και Μπόιντ Πάκερ. Αργότερα εκείνη την ημέρα ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ απεβίωσε ήρεμα στο σπίτι, περιβεβλημένος από τα πέντε του παιδιά και τους/τις συζύγους τους.
Λίγες ημέρες αργότερα, χιλιάδες απέτισαν φόρο τιμής καθώς περνούσαν από το φέρετρο του Προέδρου Χίνκλυ σε δημόσιο προσκύνημα στην Αίθουσα Προφητών του Κέντρου Συνελεύσεων. Ηγέτες άλλων εκκλησιών και ηγέτες στην κυβέρνηση και σε επιχειρήσεις επίσης έστειλαν τα συλλυπητήριά τους, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για την επιρροή και τις διδασκαλίες του Προέδρου Χίνκλυ.
Η τελετή της κηδείας διεξήχθη στο Κέντρο Συνελεύσεων και μεταδόθηκε σε κτήρια της Εκκλησίας σε όλον τον κόσμο. Η Χορωδία του Ταμπερνάκλ τραγούδησε έναν νέο ύμνο ως μέρος της συγκέντρωσης με τίτλο: «Τι είναι αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν θάνατο;» Τα λόγια του ύμνου εγράφησαν από τον Πρόεδρο Χίνκλυ – η τελική μαρτυρία του για τον Ιησού Χριστό προς τους φίλους του οι οποίοι τον κοιτούσαν ως προφήτη:
Τι είναι αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν θάνατο,
αυτό το ήσυχο πέρασμα τη νύκτα;
Δεν είναι το τέλος, αλλά η γένεση
καλύτερων κόσμων και μεγαλύτερου φωτός.
Ω Θεέ, άγγιξε την πονεμένη μου καρδιά
και ησύχασε τους ταραγμένους φόβους μου που με κατατρύχουν.
Άσε την ελπίδα και την πίστη που είναι ανυπέρβλητες κι αγνές
να δώσουν δύναμη και γαλήνη πέρα από τα δάκρυά μου.
Δεν υπάρχει θάνατος, αλλά μόνον αλλαγή
που περιλαμβάνει την ανταμοιβή για την κερδισμένη νίκη.
Το δώρο Εκείνου που αγάπησαν όλοι οι άνθρωποι,
τον Υιό του Θεού, τον Άγιο97.