1 Og nú, sonur minn, skynja ég, að eitthvað fleira, sem þú skilur ekki, veldur þér hugarangri — en það varðar réttvísi Guðs við refsingu syndarans. Því að þú reynir að líta á það sem óréttlæti, að hlutskipti syndarans verði vansæld.

2 Sjá nú, sonur minn. Ég mun útskýra þetta fyrir þér. Því að sjá. Þegar Drottinn vísaði fyrstu foreldrum okkar út úr aldingarðinum Eden til að yrkja jörðina, sem þau voru upprunnin frá — já, þá gjörði hann manninn útrækan, og við austurenda aldingarðsins Eden setti hann kerúb og logandi sverð, sem sneri í allar áttir, til að gæta lífsins trés —

3 Nú sjáum við, að maðurinn var orðinn eins og Guð, þekkti gott og illt. Og til þess að hann rétti ekki fram hönd sína og tæki einnig af lífsins tré, æti af því og lifði að eilífu, setti Drottinn kerúb og logandi sverð, til þess að hann neytti ekki af ávextinum —

4 Og þannig sjáum við, að manninum var gefinn tími til að iðrast, já, reynslutími, tími til að iðrast og þjóna Guði.

5 Því að sjá. Ef Adam hefði rétt fram hönd sína strax og etið af lífsins tré, þá hefði hann lifað að eilífu, samkvæmt orði Guðs, og ekkert ráðrúm haft til iðrunar. Já, og orð Guðs hefði einnig að engu orðið og hin mikla sáluhjálparáætlun farið forgörðum.

6 En sjá. Manninum var gjört að deyja — og á sama hátt og þeir voru útilokaðir frá lífsins tré, þannig skyldu þeir einnig útilokaðir frá yfirborði jarðar — og maðurinn varð glataður að eilífu, já, þeir voru fallnir.

7 Og af þessu sérð þú nú, að fyrstu foreldrar okkar voru útilokaðir, bæði stundlega og andlega, úr návist Drottins. Og þannig sjáum við, að þeir urðu tilneyddir til að fara eftir sínum eigin vilja.

8 En sjá. Ekki var æskilegt, að maðurinn yrði heimtur úr greipum hins stundlega dauða, því að það hefði gert að engu hina miklu sæluáætlun.

9 Þar eð sálin var ódauðleg og fallið hafði leitt jafnt andlegan sem stundlegan dauða yfir allt mannkyn, það er að segja þeir voru útilokaðir úr návist Drottins, þá var nauðsynlegt að heimta mannkyn aftur úr greipum hins andlega dauða.

10 Þess vegna varð þessi reynslutími þeim tími til undirbúnings. Það var reynslutími, vegna þess að eðli þeirra var orðið holdlegt, munúðarfullt og djöfullegt.

11 Og mundu nú, sonur minn, að án endurlausnaráætlunarinnar (væri hún lögð til hliðar) yrðu sálir þeirra vansælar, um leið og þeir dæju, þar eð þær væru útilokaðar úr návist Drottins.

12 Og nú var engin leið til að endurheimta menn úr þessu fallna ástandi, sem maðurinn hafði kallað yfir sig með eigin óhlýðni —

13 Samkvæmt réttvísinni gat endurlausnaráætlunin ekki orðið að veruleika nema með því skilyrði, að menn gjörðu iðrun á þessum reynslutíma, já, í þessu undirbúningsástandi. Því að án þessara skilmála gat miskunnin engin áhrif haft án þess að tortíma jafnframt verki réttvísinnar. En verki réttvísinnar mátti ekki tortíma. Ef það yrði gjört, mundi Guð hætta að vera Guð.

14 Og þannig sjáum við, að allt mannkyn var fallið og í greipum réttvísinnar, já, réttvísi Guðs, sem útilokaði þá að eilífu úr návist hans.

15 En nú var ekki hægt að gjöra miskunnaráætlunina að veruleika án friðþægingar. Þess vegna friðþægði Guð sjálfur fyrir syndir heimsins, til þess að miskunnaráætlunin næði fram að ganga og kröfum réttvísinnar yrði fullnægt og Guð væri fullkominn, réttvís Guð og einnig miskunnsamur Guð.

16 En iðrun gat ekki fallið í hlut mannanna nema til væri refsing, sem einnig væri eilíf á sama hátt og líf sálarinnar yrði, fasttengd, andstæða sæluáætlunarinnar, sem einnig var jafn eilíf og líf sálarinnar.

17 En hvernig gat maðurinn iðrast án þess að syndga? Hvernig gat hann syndgað, ef ekkert lögmál var til? Hvernig gat lögmál verið til, án þess að til væri refsing?

18 En refsing var ákvörðuð og réttvís lögmál sett, sem færðu manninum samviskubit.

19 Ef ekkert lögmál hefði verið gefið — að fremji maður morð, skuli hann deyja — yrði hann þá hræddur við að deyja fyrir að fremja morð?

20 Og jafnframt ef ekkert lögmál væri gegn syndinni, þá yrðu menn ekki hræddir við að syndga.

21 Og ef ekkert lögmál hefði verið gefið og menn syndguðu, hvað gæti þá réttvísin tekið til bragðs, eða miskunnsemin, þar eð hvorugt hefði nokkra kröfu til skepnunnar?

22 En lögmál er gefið, refsing ákveðin og iðrun veitt, og miskunnin gjörir kröfur til þeirrar iðrunar, því að án hennar gjörir réttvísin kröfur til skepnunnar og framfylgir lögmálinu, en lögmálið leggur á refsingu. Ef svo væri ekki, yrði verki réttvísinnar tortímt og Guð hætti að vera Guð.

23 En Guð hættir ekki að vera Guð, og miskunnsemin krefst hins iðrandi, og miskunnsemin kemur með friðþægingunni, og friðþægingin gjörir upprisu dauðra að veruleika. Og upprisa dauðra leiðir menn aftur í návist Guðs. Og á þennan hátt eru þeir endurreistir til návistar hans til að verða dæmdir af verkum sínum, samkvæmt lögmálinu og réttvísinni.

24 Því að sjá. Réttvísin leggur fram allar sínar kröfur, og miskunnsemin krefst einnig alls, sem henni ber. Því frelsast engir aðrir en þeir, sem raunverulega iðrast.

25 Eða telur þú, að miskunnsemin geti rænt réttvísina? Ég segi þér: Nei — í alls engu. Ef svo væri, mundi Guð hætta að vera Guð.

26 Og þannig gjörir Guð að veruleika hin miklu og eilífu áform sín, sem fyrirbúin voru frá grundvöllun veraldar. Og þannig kemur sáluhjálp og endurlausn mannanna fram, en einnig tortíming þeirra og vansæld.

27 Þess vegna, ó, sonur minn, má hver, sem vill, koma og drekka frjálst af vatni lífsins, en hver, sem ekki vill koma, er ekki til þess neyddur. En á efsta degi mun honum endurgoldið samkvæmt verkum sínum.

28 Ef hann hefur þráð að gjöra illt og ekki iðrast á ævidögum sínum, sjá, þá verður honum illt gjört samkvæmt endurreisn Guðs.

29 Og nú, sonur minn, þrái ég, að þú látir þetta ekki angra þig lengur, heldur látir einungis syndir þínar angra þig með því hugarangri, sem leiðir þig til iðrunar.

30 Ó, sonur minn! Ég þrái, að þú afneitir ekki framar réttvísi Guðs. Reyndu ekki að afsaka sjálfan þig hið minnsta vegna synda þinna með því að afneita réttvísi Guðs. Láttu heldur réttvísi Guðs, miskunn hans og umburðarlyndi ná fullu valdi á hjarta þínu, og lát það fella þig í duftið í auðmýkt.

31 Og nú, sonur minn, hefur Guð kallað þig til að boða þessu fólki orðið. Og far þú nú leiðar þinnar, sonur minn, og boða orðið af sannleika og alvöru, svo að þú megir leiða sálir til iðrunar og hin mikla áætlun miskunnarinnar eigi kröfu til þeirra. Og megi Guð blessa þig í samræmi við orð mín. Amen.