Բաժին 119

Հայտնություն՝ տրված Ջոզեֆ Սմիթ Մարգարեի միջոցով, Ֆար Վեստում, Միսսուրի, 1838թ. հուլիսի 8-ին, ի պատասխան նրա աղաչանքին. «Ո՜վ Տեր, ցույց տուր քո ծառային, թե որքան ես դու պահանջում քո ժողովրդի ունեցվածքից, որպես տասանորդ» (History of the Church, 3.44): Տասանորդի օրենքը, ինչպես հասկացվում է այսօր, նախքան այս հայտնությունը տրված չէր եկեղեցուն: Տասանորդ հասկացությունը, հենց նոր մեջբերված աղոթքում և նախկին հայտնություններում (64.23, 85.3, 97.11), նշանակում էր, ոչ թե հենց մեկ տասներորդը, այլ բոլոր կամավոր նվիրատվություններն ու ավանդները Եկեղեցու հիմնադրամներին: Մինչ այդ, Տերը Եկեղեցուն տվել էր նվիրաբերման օրենքը և ունեցվածքների տնտեսվարությունը, որին անդամները (հիմնականում ղեկավարող երեցները) ենթարկվում էին, մտնելով ուխտի մեջ, որը պետք է լիներ հավիտենական: Քանի որ շատերը թերանում էին մնալ այդ ուխտի մեջ, Տերը որոշ ժամանակով վերցրեց այն, և փոխարենը ողջ Եկեղեցուն տվեց տասանորդի օրենքը: Մարգարեն հարցրեց Տիրոջը, թե որքան էր նա պահանջում իրենց ունեցվածքից՝ սրբազան նպատակների համար: Պատասխանը եղավ այս հայտնությունը:

1–5՝ Սրբերը պետք է վճարեն իրենց ավելորդ ունեցվածքը և ապա, որպես տասանորդ՝ տան իրենց տարեկան շահույթի մեկ տասներորդը. 6–7՝ Այդպիսի վարքը կսրբագործի Սիոնի հողը: