Unang Adlaw ni Jaechan
Kini ba mao ang hustong agianan? Si Jaechan mibati og kalibug.
“Gipangita ko ang Ginoo, ug gitubag niya ako” (Salmo 34: 4). Kini nga istorya nahitabo sa Gyeonggi-do, Habagatang Korea.
Malipayong musika gitugtog samtang si Jaechan ug ang Mama mibarug gikan sa ilang mga lingkuranan diha sa gym sa eskwelahan. Mga pungpong sa sanag nga mga balloon naglutaw-lutaw subay sa mga bongbong samtang ang ubang gagmay nga mga bata ug ang ilang mga ginikanan mahinamon nga nag-istoryahanay.
Ugma mao ang unang adlaw sa eskwela, ug sa Habagatang Korea ang bag-o nga mga estudyante kanunay moadto sa usa ka espesyal nga programa aron sa pagsaulog sa pagsugod sa eskwela. Samtang siya naminaw sa mga awit ug mga mamumulong gibati ni Jaechan ang kahinam. Dili siya makahulat sa pagsugod sa pagkat-on!
Human sa programa, nanaog nga naglakaw si Mama ug Jaechan sa mga pasilyo sa eskwelahan. Sa dihang miabut sila sa iyang klasroom, naila-ila ni Jaechan ang iyang magtutudlo. Ingon og maayo kaayo siya.
Wala madugay si Mama ug Jaechan migawas ngadto sa init-init nga tingpamulak nga kahayag sa adlaw. Bisan ang adlaw ug ang kalangitan daw malipayon alang sa eskwela nga mosugod.
Sa pagkasunod buntag, gihatud ni Mama si Jaechan ngadto sa ganghaan sa eskwelahan. Gigakos niya siya og hugot. “Gihigugma ko ikaw,” miingon siya. “Ayo-ayo sa unang adlaw.”
“Ako kanang buhaton,” miingon si Jaechan. “Gihigugma ko usab ikaw!” Nanamilit siya ug misugod sa paglakaw ngadto sa iyang klasroom, sama lamang sa ilang gipraktis.
Samtang si Jaechan nanaog nga naglakaw sa pasilyo, siya misugod sa pagkabalaka. Mao ba kini ang hustong agianan? Si Jaechan mihunong ug mitan-aw sa palibut. Siya mibalik ug nanaog nga naglakaw og lain nga pasilyo. Wala magdugay ang tanan makalibug.
Miginhawa si Jaechan og lawom. Nahibalo siya nga gikan siya niini nga pasilyo kagahapon. Siya mipadayon sa paglakaw ug miagi og dagkong mga pultahan.
Apan wala makit-i ni Jaechan ang iyang klasroom, nga may mga lingkuranang sulatanan [desk] ug mga higala ug ang iyang maayo nga magtutudlo. Nakita niya ang gym. Ug karon walay mga tawo o mga balloon. Kini usa na lamang ka dakong kwarto nga walay sulod.
Mga luha mipuno sa mga mata ni Jaechan. Naningkamot siya nga dili makuyawan, apan nahadlok siya. Dili siya makamao kon unsaon sa pagpangita sa iyang klasroom. Miluhod siya sa pag-ampo. “Langitnong Amahan, ako nawala. Palihug tabangi si Mama nga moanhi sa pagpangita kanako ug pagtabang kanako nga makaadto sa akong klase.”
Mitindog si Jaechan. Miginhawa siya og pipila ka mas lawom nga mga ginhawa. Dayon siya mihulat.
Pipila ka minutos ang milabay, miabut si Mama nga nagkaduol. “Jaechan!” Siya midagan ngadto kaniya ug migakos kaniya. “Unsay nahitabo?”
Mihilak si Jaechan. Siya nahuwasan pag-ayo nga nakakita ni Mama. “Wala nako makit-i ang akong klasroom,” miingon siya. “Busa ako nag-ampo nga moanhi ka nga makit-an ko.”
Gipahiran ni Mama ang mga luha gikan sa iyang mga aping. “Nalipay ako nga nag-ampo ka,” miingon siya. “Padulong na ako nga mopauli. Dayon aduna akoy pagbati nga kinahanglan akong mobalik ug sigurohon nga imong nakit-an ang imong klasroom. Sa dihang wala ka didto, tanan akong gitan-aw. Dayon ikaw akong nakit-an!”
Gigunitan ni Jaechan ang kamot ni Mama samtang sila nanaog nga naglakaw sa husto nga pasilyo. Si Jaechan mihunong sa paghilak. Nahibalo siya nga ang Langitnong Amahan mitubag sa iyang pag-ampo, ug ang tanan OK ra. Sa dihang sila miabut sa klasroom, nadungog niya ang ubang gagmay nga mga bata sa sulod nga nangatawa ug nalingaw.
“Jaechan! Malipayon kaayo kami nga nakakita kanimo,” miingon ang magtutudlo samtang si Jaechan misulod.
“Salamat,” miingon si Jaechan uban sa gamay nga pagyukbo. Iyang gigakos si Mama og makausa pa. Kini mahimong usa ka maayong unang adlaw sa eskwela sa katapusan.
Mga paghulagway ni Shane Clester