បញ្ហានៅក្នុងពិធីជប់លៀង
អ្នកនិពន្ធរស់នៅទីក្រុងកូរីនទេស ប្រទេសអាហ្សង់ទីន ។
ផ្នែកមួយរបស់ លូស គឺគ្រាន់តែមានបំណងចង់ទៅពិធីជប់លៀងប៉ុណ្ណោះ ។ ប៉ុន្តែ នាងនៅតែមានអារម្មណ៍មិនស្រួលសោះ ។
« អ្នកត្រូវសិក្សាក្នុងគំនិតរបស់អ្នក រួចហើយ…អ្នកត្រូវសូមដល់យើង បើសិនជាការណ៍នោះត្រឹមត្រូវ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩:៨ ) ។ ដំណើររឿងនេះកើតឡើងនៅក្នុងកូរីនទេសប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។
លូស មានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយ ។ ឆ្នាំសិក្សាបានចូលវិស្សមកាល ហើយរឿងគួរឲ្យរំភើបជាច្រើនកំពុងកើតឡើង ។ មិនយូរប៉ុន្មាន នាងនឹងបញ្ចប់ការសិក្សាពីថ្នាក់ទី៦ ។ ឆ្នាំក្រោយ នាងនឹងចូលរៀននៅអនុវិទ្យាល័យ !
វាធ្វើឲ្យនាងភ្ញាក់ផ្អើលថា នាងធំធាត់ប៉ុណ្ណា ។ នាងខ្ពង់ជាងមុន ហើយនាងមិនមែនជាក្មេងតូចទៀតទេ ។ ការផ្លាស់ប្តូរទាំងនោះពិតជាគួរឲ្យរំភើបណាស់ ប៉ុន្តែនាងក៏មានអារម្មណ៍ភ័យបន្តិចដែរ ។
នាងបានសម្រេចចិត្តដើម្បីយករឿងនេះទៅជជែកជាមួយឪពុកម្តាយនាង » ។
ប៉ាៗបាននិយាយថា « នេះគឺជាគ្រាដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងជីវិតរបស់កូន លូស » ។ « វាជាពេលវេលាដែលកូនត្រូវរៀន ធ្វើឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព និងឈានដល់គោលដៅដែលនឹងជួយកូនឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែលព្រះស្គាល់ថាកូនអាចក្លាយទៅជា ។ »
ម៉ាក់បាននិយាយថា « ប៉ុន្តែជីវិតកើតឡើងតែមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយពេល ។ កូននឹងរីកលូតលាស់ ហើយក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានជម្រើសតូចល្អ ៗ ដែលកូនបានធ្វើ ។ »
ពាក្យពេចន៍ទាំងនោះបានជួយឲ្យលូស មានអារម្មណ៍ធូរស្រាល ។ នាងរីករាយដែលនាងមិនចាំបាច់រៀនទាំងអស់ក្នុងពេលតែមួយ ។
ថ្ងៃមួយនៅសាលា មិត្តភក្តិរបស់នាងបានប្រាប់ថាពួកគេនឹងរៀបចំពិធីជប់លៀងបញ្ចប់ការសិក្សា ។ ពួកគេមានចិត្តរំភើបខ្លាំងណាស់ ។ កម្មវិធីនេះនឹងមានអាហារពេលល្ងាច តន្ត្រី ពន្លឺភ្លើង ព្រមទាំងការរាំរែកផងដែរ !
ប៉ុន្តែពេលដែល លូស បានស្តាប់មិត្តភក្តិជជែកអំពីពិធីជប់លៀង នាងបានចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍មិនស្រណុក ។ វាស្តាប់ទៅដូចជាមិនមែនជាពិធីជប់លៀងដែលនាងនឹងអាចមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ ។
មិត្តរបស់នាងម្នាក់បានសួរថា « ឯងនឹងមកចូលរួមត្រូវទេ លូស ? » ។
មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀតបាននិយាយ « ឯងត្រូវតែមក ! » « ខ្ញុំនឹងសុំឲ្យប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំនិយាយជាមួយប៉ាម៉ាក់ឯង ។ បន្ទាប់មក ពួកគាត់នឹងអនុញ្ញាតឲ្យឯងមក ។ »
« ប្រហែលដែរ ។ » លូស កំពុងតែបុកពោះ ។ « ខ្ញុំ…ខ្ញុំនឹងប្រាប់ឯងឲ្យដឹងវិញ ។ »
លូស បានចំណាយពេលពេញមួយចុងសប្តាហ៍គិតអំពីពិធីជប់លៀងនោះ ។ នាងបានគិតអំពីវាពេលនាងបានហ្វឹកហាត់លេងព្យាណូ ។ នាងបានគិតអំពីវានៅពេលនាងលេងជាមួយប្អូនប្រុសរបស់នាង ។ មិនថានាងធ្វើអ្វីក៏ដោយ ក៏វាស្ថិតនៅក្នុងគំនិតរបស់នាងដែរ ។
ផ្នែកមួយរបស់នាងគឺគ្រាន់តែចង់ទៅជប់លៀងប៉ុណ្ណោះ ។ ប៉ុន្តែ នាងនៅតែមានអារម្មណ៍មិនស្រួលសោះ ។ អារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងខ្លួន នៅតែមានមិនបាត់សោះ ។
« តើកូនមិនអីទេឬ កូនស្រី ? » ម៉ាក់បានសួរនៅរសៀលថ្ងៃអាទិត្យ ។ ម៉ាក់បានប្រើម្រាមដៃរបស់គាត់សិតសក់ខ្មៅ និងវែងរបស់ លូស ។
លូសបាននិយាយថា « ម៉ាក់អ្ហ៎ា … » ។
« តើកូននៅតែគិតអំពីពិធីជប់លៀងមែនទេ ? »
លូស បាននិយាយថា « កូនមិនដឹងថាត្រូវធ្វើម៉េចទេ ។ កូនចង់ទៅ ។ ប៉ុន្តែកូនដឹងថា កូននឹងមិនមានអារម្មណ៍ល្អទេនៅទីនោះ ។ »
ម៉ាក់បានញញឹម ។ គាត់បាននិយាយថា « ម៉ាក់ដឹងថា កូននឹងជ្រើសយកជម្រើសត្រឹមត្រូវ ។ គិតអំពីវា ធ្វើជម្រើសរបស់កូន ហើយទូលទៅព្រះវរបិតាសួគ៌នូវអ្វីដែលកូនបានសម្រេចចិត្ត ។ ទ្រង់នឹងជួយកូនឲ្យដឹង ប្រសិនបើវាជាការត្រឹមត្រូវ ។ កូននឹងមានអារម្មណ៍ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់កូន » ។
លូស បានងក់ក្បាល ។ នាងបានដកដង្ហើមធំ ហើយទៅបន្ទប់របស់នាងដើម្បីអធិស្ឋាន ។
លូស បានខ្សឹបថា « ព្រះវរបិតាសួគ៌អើយ ។ មិត្តភក្តិរបស់កូនបានសុំឲ្យកូនទៅចូលរួមពិធីជប់លៀង ប៉ុន្ដែកូនមិនមានអារម្មណ៍ល្អទេ ។ កូននឹងប្រាប់ពួកគេថា កូនមិនអាចចូលរួមបានទេ ។ តើនេះគឺជាត្រឹមត្រូវដើម្បីធ្វើដែរឬទេ ? »
រលកនៃភាពកក់ក្តៅបានមកចូលលើលូស ។ នាងមិនមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ទៀតទេ ។ នាងមានអារម្មណ៍ដូចជានាងពោរពេញដោយពន្លឺ ។ នាងដឹងថា នាងកំពុងតែធ្វើការជ្រើសរើសដ៏ត្រឹមត្រូវ ។
ពេលលូស ដើរចេញពីបន្ទប់ នាងបានឱបថើបម៉ាក់យ៉ាងខ្លាំង ។
លូស បានប្រាប់ម៉ាក់នាងថា « កូនសម្រេចចិត្តមិនទៅ » ។
ម៉ាក់ បាននិយាយថា « ម៉ាក់មានមោទនភាពចំពោះកូនណាស់ » ។
ប៉ាៗបានឱបលូសផងដែរ ។ គាត់បាននិយាយថា « ប៉ាមានយោបល់មួយ » ។ « តោះ យើងរៀបចំធ្វើពិធីជប់លៀងបញ្ចប់ការសិក្សាដោយខ្លួនឯង ។ យើងអាចញាំការ៉េមនិងអបអរសាទរជាក្រុមគ្រួសារទៅ ! »
លូស បានញញឹម ។ នាងចូលចិត្តញាំការ៉េមណាស់ ! ហើយនាងចូលចិត្តដឹងថា នាងអាចធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ សូម្បីតែពេលលំបាកក៏ដោយ ។ ជាមួយនឹងជម្រើសតូចៗទាំងអស់ដែលនាងបានជ្រើសរើស នាងអាចធំឡើងក្លាយជាមនុស្សដែលព្រះស្គាល់ថា នាងអាចក្លាយជា ។
រចនារូបភាពដោយ ថេមមី លីអន