Paarang Gyud Kaayo
Ang tagsulat nagpuyo sa Utah, USA.
“Whenever I am good and kind and help someone I see, I feel so very happy” (Children’s Songbook, 197).
Kriiiing!
Si Tony mingisi samtang siya mitindog gikan sa iyang lamesa. Kini sa katapusan panahon na sa recess!
Ang ubang mga bata midagan og una kaniya padulong sa playground, apan si Tony mipadaplin. Siya naghulat ni Sean. Si Sean bag-o diha sa klase ni Tony. Tingali mahimo silang mag-uban og dula.
“Hoy, Sean!” Miingon ni Tony. “Gusto ka og basketball?”
“Gusto ka? Gusto ko!” Miingon si Sean.
“Kanindot.” Mingisi si Tony. “Dali na. Magdula ta!”
Gigahin ni Tony ug Sean ang tibuok recess sa pagpauntol-untol, pagpasa-pasa, ug pagshoot sa bola.
“Makalingaw kadto!” Si Tony miingon samtang sila milakaw balik ngadto sa klasehanan. “Maayo gyud ka kaayo.”
“Salamat,” miingon si Sean. “Kini makalingaw ang pagdula uban sa usa ka tawo kinsa gusto kaayo og basketball sama kanako!”
Kada adlaw human niana, si Tony ug Sean magdula og basketball inig ka recess. Gipraktis nila ang lain-laing mga paagi sa pagdula nga ilang gihimo ug gipraktis og maayo ang ilang pagpauntol-untol. Gusto kaayo ni Tony ang swoosh tingog sa basket kon ang bola mahulog ngadto sa basketball ring.
“Naa o!” Mitawag si Tony. Iyang gipasa ni Sean ang bola. Nakuha ni Sean ug milukso aron sa pag-shoot. Nakamatikod si Tony og nagbitay diha sa usa sa mga sapatos ni Sean.
Ang basketball miuntol sa kilid gawas sa ring. “O, hapit,” miingon si Tony. “Maayo nga paningkamot!”
“Salamat,” miingon si Sean. “Ako nagtuo nga makadula ako og mas arang-arang og gamay kon dili pa sa akong mga sapatos.” Siya mikatawa samtang iyang gipataas ang iyang sapatos aron makita ni Tony. “Mopalit ako og bag-o inig kakita gyud ni papa og bag-ong trabaho.”
Mipahiyom si Tony. “Apan kon makakuha ka og bag-ong sapatos, pildihon mo na ko kanunay!” siya mikomedya. “Ako walay posibilidad nga makahimo.!”
Samtang si Tony naglakaw pauli gikan sa eskwelahan nianang hapona, naghunahuna siya mahitungod ni Sean nga naglakaw nga hapit na magbulag ang usa ka sapatos. Si Tony nahibalo nga dili lamang malisud ang pagdula og basketball niadto nga mga sapatos. Uban sa nagkausab nga kahimtang sa panahon, ang tiil ni Sean mabugnawan! Si Tony naghunahuna kon siya aduna bay mabuhat sa pagtabang.
“Andam ka nang matulog?” Nangutana si papa ni Tony nianang gabhiona.
“Oo,” miingon si Tony. “Naghunahuna lang ko. Nakaila ka sa akong higala nga si Sean, kinsa ako nakigdula og basketball inig ka recess? Ang iyang sapatos nagkaguba. Siya kinahanglan nga maghulat hangtud nga ang iyang papa makatrabaho nga siya makapalit og bag-o. Ako gusto kaayo nga motabang kaniya sa usa ka paagi.”
“Kana nindot kaayo nga ideya!” miingon si Papa. “Nganong dili kita mag-ampo? Ako nahibalo nga ang Langitnong Amahan motabang kanimo nga makahibalo kon unsay imong mahimo.”
Mitando si Tony ug miluhod uban ni Papa sa pag-ampo.
Sa pagkasunod buntag samtang si Tony nangandam alang sa pag-eskwela, iyang namatikdan ang usa ka butang sulod diha sa iyang aparador. Kadto usa ka parisan sa wala na gamitang sapatos nga pang tennis gikan sa iyang magulang nga igsoong lalaki! Si Tony wala pa mosul-ob niini tungod kay kini dako gihapon kaayo og gamay. Nakalimot na gyud siya niini!
Nagduda ko kon kini moarang ba ni Sean, naghunahuna si Tony. Gisulod niya ang sapatos sa iyang backpack, gisirado kini, ug midali ngadto sa eskwelahan.
“Hoy.” Giduol ni Tony si Sean ug gipataas ang mga sapatos. “Nakit-an ko kini sa akong aparador. Dili kini moarang kanako, ug ako naghunahuna kon kini kaha moarang ba kanimo.”
“Wow. Daghan kaayong salamat!” Gisul-ob kini ni Sean ug gihigot ang mga liston. “Kini arang gyud kaayo!”
Gibati ni Tony ang kalipay. Nahibalo siya nga ang Langitnong Amahan midungog sa iyang pag-ampo nga mahibalo kon unsaon niya pagtabang ang iyang bag-ong higala. “Lumba ta ngadto sa korte sa basketball!”
Paghulagway ni Mike Deas