“Dili Ko Ganahan Modako!”
Ang umaabot daw makahadlok kaayo.
“Malipayong adlawng natawhan kanimo!” mikanta ang tanan.
Gitayhop ni Chakell sa usa ka ginhawa ang tanang kandila diha sa iyang cake. Mingisi siya samtang ang iyang pamilya miabiba.
Siya 10 anyos na karon, ug kini nga adlawng natawhan mao ang mahimong labing maayo nga adlawng natawhan sukad!
“Paspas kaayo ka nga midako,” miingon si Mama.
“Karon duha na ka numero ang imong edad!” miingon si Papa sa iyang kusog nga tingog.
“Sa dili madugay masusama na ang imong pangedaron sa ako,” miingon si Chantele, ang iyang magulang nga babaye.
Migamay ang pahiyom ni Chakell. “Aw, dili pa ko ingon niana ka tigulang!” miingon siya. “Ako 10 anyos pa lang.”
“Apan sunod tuig mag-Young Women na ka, ug dayon mosulod na ka sa middle school,” miingon si Chantele. “Dayon magkat-on na ka unsaon sa pagdrayb, ug sa dili madugay mahimo na kang hamtong gayod!”
Naglain kalit ang tiyan ni Chakell. Bag-ohay lang pirming nagsakit ang iyang tiyan, ilabi na kon mabalaka siya mahitungod sa umaabot.
Gibaliwala niya ang iyang tiyan ug mipahiyom. “Mokaon kita og cake!”
Wala madugay nianang gabhiona, milingkod si Chakell sa iyang higdaanan ug gipakli ang mga pahina sa usa sa iyang paborito nga mga libro. Apan wala siya nakatutok sa unsay iyang gibasa. Ang iyang tiyan mura gihapon og gilubag.
Ang mga adlawng natawhan kanunayng nakapahunahuna ni Chakell mahitungod sa pagdako. Samtang nagkatigulang siya, ingon og mas makahadlok ang umaabot. Ang pagkawala mahibalo kon unsay mahitabo nakapanerbiyos kaniya!
Ang mga hunahuna sa kabalaka pirming nagbalik-balik sa hunahuna ni Chakell.
Dili na gayod ako mahimong bata pag-usab!
Unsa kaha kon dili ako ingon ka maalamon alang sa middle school?
Unsa kaha kon ako walay mga higala?
Mausab ang akong tibuok kinabuhi!
Init-init nga mga luha ang miagas sa iyang mga aping. Gitrapohan niya ang iyang mata ug mihingos.
Dayon nakadungog siya og hinay nga tuktok sa pultahan. “Naghilak ka?” Nangutana si Mama. Milingkod siya sa higdaanan ni Chakell. “Dili ba aduna kay nindot nga adlawng natawhan?”
Mipaduol si Chakell, ug gigakos siya ni Mama.
“Nindot kaayo ang akong adlawng natawhan,” miingon siya, nga nagsandig sa abaga ni Mama. “Apan dili ko ganahan modako! Nahadlok gayod ko.”
Gihapyod ni Mama ang iyang buhok. “Mahimong makahadlok ang pagdako. Apan kini mahimong lingaw usab!”
Gitrapohan ni Chakell ang mga luha gikan sa iyang mga mata. “Murag dili man kaayo kini lingaw,” miingon siya. “Murag lisod gani kini.”
Mitando si Mama. “Mahimong lisod kini usahay,” miingon siya. “Apan mahimo kang magmaisogon! Nahibalo ba ka nga ang imong kinabuhi gituyo nga mahimong usa ka panimpalad? Gipadala ka sa Langitnong Amahan dinhi aron makabaton og talagsaon nga mga kasinatian.”
Gitan-aw ni Chakell ang libro nga iyang gigunitan. Ganahan siya nga magbasa mahitungod sa mga panimpalad. Wala siya naghunahuna sa kinabuhi isip usa ka panimpalad kaniadto.
“Apan unsaon man nako nga magmaisogon kon wala ako mahibalo kon unsay mahitabo?”
“Mao kana ang rason kon nganong kita adunay hugot nga pagtuo.” Mipahiyom si Mama. “Ang hugot nga pagtuo mao ang pagtugot sa Langitnong Amahan sa paggiya kanato ug pagkahibalo nga Siya motabang kanato nga magmaisogon. Kadaghan ko Niyang gitabangan nga magmaisogon sa dihang nahadlok ko sa bag-o nga mga butang. Ug Siya motabang usab kanimo.”
“Mao ba?”
“Mao gayod,” miingon si Mama. “Mahimo kang mag-ampo ug mangayo og tabang bisan kanus-a.”
Kana nakapaarang-arang sa gibati ni Chakell. “OK.”
Sa wala pa siya natulog, miluhod si Chakell ug nag-ampo. “Palihog tabangi ko nga magmaisogon,” mihunghong siya. “Tabangi ko nga dili mahadlok sa umaabot.”
Samtang nahuman siya, mibati si Chakell og kalma, malinawon nga pagbati. Tingali makahadlok og gamay ang umaabot. Apan uban sa tabang sa Langitnong Amahan, mahimo usab kini nga usa ka talagsaon nga panimpalad!
Mga paghulagway pinaagi ni Natalie Briscoe